Eduard Phillipe / Fot. Ecole polytechnique, Flickr
Korespondent polskich mediów we Francji o sytuacji przed wyborami prezydenckimi w tym kraju.
Dr Agnieszka Bryc / Fot. Konrad Tomaszewski, Radio WNET
Specjalistka ds. wschodnich komentuje niedawną konferencję prasową ukraińskiego prezydenta. Ocenia, że wsparcie Waszyngtonu dla Kijowa nie jest zagrożone.
Prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski na ostatniej konferencji prasowej wypowiedział się na temat zagrożenia rosyjskiego, wzywając Zachód do ostrożniejszych działań oraz do nieprzeceniania znaczenia gróźb Moskwy. Dr Agnieszka Bryc ocenia, że:
Za takim zachowaniem ukraińskiego przywódcy stoi najzwyklejsza w świecie kalkulacja. Zełeński widzi, jak z kraju wycofuje się zagraniczny biznes.
Rozmówczyni Anny Nartowskiej przestrzega, że bez inwestycji innych krajów ukraińską gospodarkę czekałaby głęboka zapaść. Zapewnia, że Stany Zjednoczone będą wspierać Ukrainę niezależnie od ewentualnej krytyki kierowanej w ich stronę przez Zełeńskiego.
Gdyby prezydent był prorosyjski, Kreml nie robił by tak wiele, by odsunąć go od władzy.
Czytaj także: Paweł Bobołowicz: Ukraińskie media informują, że policja zatrzymała grupę osób planujących masowe zamieszki na Ukrainie
Zdaniem dr Bryc w komentarzach dotyczących konfliktu za naszą wschodnią granicą warto zachować jak największą powściągliwość.
Prezydent Putin zakładał. że Zachód zachowa się w typowy dla siebie bardziej bierny sposób.
Wysłuchaj całej rozmowy już teraz!
A.W.K.
Dyrektor analiz Strategy & Future o napięciu między Rosją a Zachodem, a także m.in. o atakach jemeńskich rebeliantów na Abu Dabi.
Albert Świdziński informuje o kolejnych atakach jemeńskich rebeliantów z plemienia Huti na Abu Dabi. ZEA nieformalnie zwróciły się w związku z nimi do Izraela o sprzedaż systemu ochrony przeciwrakietowej.
Ekspert mówi też o wtargnięciu chińskich samolotów w tajwańską strefę identyfikacji powietrznej, która obejmuje prawie całą Cieśniną Tajwańską.
Incydent miał miejsce tuż po zakończeniu amerykańsko-japońskich manewrów na Morzu Filipińskim.
Omówiona zostaje również kwestia ewentualnych sankcji zachodnich przeciwko Rosji. Amerykańscy urzędnicy zapowiadają, że inwazja na Ukrainę będzie miała bardzo daleko idące konsekwencje.
Drabina eskalacyjna rozpocznie się na najwyższym szczeblu. Zablokowany może zostać eksport amerykańskich towarów do Rosji.
Czytaj także: Dr Beata Górka-Winter: wątpię, aby udało się uniknąć konfliktu zbrojnego na Ukrainie
USA prowadzą negocjacje z innymi dostawcami gazu, by zminimalizować szkody wywołane przez ograniczenie jego przesyłu z Rosji do Europy.
Zdaniem Alberta Świdzińskiego bardzo mało prawdopodobne jest wykluczenie Federacji Rosyjskiej z systemu SWIFT jest bardzo mało prawdopodobne.
Wysłuchaj całej rozmowy już teraz!
A.W.K.
Małgorzata Wołczyk / Fot. Konrad Tomaszewski, Radio WNET
Dziennikarka tygodnika „Do Rzeczy” o sobotnim szczycie europejskich prawicowych partii w Madrycie.
W kongresie w stolicy Hiszpanii brali udział m.in. premier Mateusz Morawiecki (PiS), premier Węgier Viktor Orban (Fidesz), a także szefowa francuskiego Zjednoczenia Narodowego Marine Le Pen. Małgorzata Wołczyk zauważa, że zarówno Donald Tusk, jak i lewicowe media hiszpańskie podkreślały prorosyjskie nastawienie uczestników szczytu.
Czytaj także: Wołczyk: El Mundo ocenia, że członków szczytu partii prawicowych w Warszawie za bardzo różnią interesy geopolityczne
Ocenia, iż zarówno Viktor Orbán, jak i Marine Le Pen reprezentują średni zachodnioeuropejski poziom prorosyjskości. Dziennikarka Do Rzeczy wskazuje, że szczyt okazał się sukcesem Polski, czego świadectwem są nagłówki takie jak ten opublikowany w „El Pais”:
Jak donosi korespondent Radia Wnet na Ukrainie, grupa osób, która miała planować masowe zamieszki została zatrzymana przez policję. Więcej informacji ma zostać podanych na konferencji o godz. 10.
Wcześniej służby bezpieczeństwa Ukrainy ujawniły dowody na nielegalne działania zatrzymanego agenta rosyjskiego wywiadu.
Czytaj także: Pierwsze strony gazet: konferencja Wołodymyra Zełenskiego, brytyjscy sędziowie pokoju i koszty testowania w Słowenii
Santiago de Chile, Javier Vieras/flickr.com/CC BY 2.0
W dzisiejszym wydaniu República Latina o tym, czy i jak zmieniło się spoełeczeństwo chilijskie na przestrzeni ostatnich dekad. A także o współpracy Chile i Polski.
Historia ostatniego półwiecza Chile obfituje w dramatyczne wydarzenia. Socjalistyczne rządy Salvadora Allende, dyktatura Augusto Pinocheta i powrót do demokracji oraz budowa nowego, demokratycznego państwa, ukształtowały mentalność Chilijczyków.
Dzisiaj do władzy dochodzi młode pokolenie w osobie nowego prezydenta Gabriela Borica. Pokolenie, dla którego istotne są zupełnie inne cele, niż te, które przyświecały ich rodzicom. Pokolenie, dla którego ważne jest budowanie nie tylko demokratycznego kraju, ale też i kraju, który służyć będzie jego wszystkim obywatelom. Co więcej, niezależnie od ich stanu majątkowego, pochodzenia etnicznego, czy orientacji seksualnej. Wyrazem tej zmiany mentalności były zwłaszcza ubiegłoroczne wybory: do konstytuanty i prezydenckie. W dodatku wybory, w których tradycyjne partie polityczne poniosły porażkę.
Czy to zatem oznacza, że Chile się zmienia? I co ponadto oznacza ta zmiana? Czy młodym Chilijczykom jednak nie wystarczają zmiany wprowadzone przez pokolenie ich ojców? I w jakim kierunku pójdą te zmiany? Czy stosunkowo zamożny, ale i dotychczas konserwatywny kraj może stać się przykładem dla innych państw Ameryki Łacińskiej?
O zmianach jakie miały miejsce w Chile wczoraj, dziś, i jakie ewentualnie mogą nastąpić w przyszłości porozmawiamy z naszym dzisiejszym gościem, J.E. Ambasadorem Republiki Chile w Polsce: Julio Bravo Yubini.
Nasza rozmowa będzie też pretekstem, aby zapytać naszego gościa o to, jak obecnie wygląda współpraca Chile i Polski. Porozmawiamy tu przede wszystkim o współpracy na arenie gospodarczej, kulturalnej oraz naukowej. Czy i jak zmieniała się ta współpraca w ciągu ostatnich dekad? Jakie ponadto znaczenie ma Polska dla Chilijczyków?
Opowiemy wreszcie o wystawie „Chile i Polska podczas II Wojny Światowej”, którą obejrzeć można w warszawskich Łazienkach. Więcej szczegółów znaleźć można pod tym adresem.
Zapraszamy już godz. 22H00! Tym razem po polsku i hiszpańsku!
Resumen en castellano:
Hoy en República Latina vamos a hablar sobre Chile contempráneo y los últimos cambios sociales y políticos. Chile se está cambiando. Las nuevas generaciones no sólo están luchando por un país democrático, sino también un país que va a servir para todos sus ciudadanos. Independientemente de su estado social, su origen étnico u orientación sexual. Un cambio grande en la mentalidad de los Chilenos ya han mostrado las últimas elecciones: para la Asamblea Constituyente y las presidenciales. Las elecciones, donde los partidos políticos “tradicionales” han perdido.
Hay que preguntar si ¿Chile se ha cambiado? Y ¿qué significan estos cambios? Si las reformas implantadas por la generación de los padres ya no son suficientes para la generación joven? Cómo van a funcionar estos cambios? Puede ser Chile un ejemplo para otros países latinoamericanos?
Sobre todos los cambios que han pasado ayer y hoy y que pueden pasar mañana, vamos a hablar con nuestro invitado, S.E. Embajador de la República de Chile en Polonia: Yulio Bravo Yubini.
También vams a mencionar sobre la ccoperación de Chile y Polonia. En los aspectos económicos, culturales y scientíficos. Cómo se ha cambiado la coopperación de ambos países en las últimas décadas? Qué significa Polonia para Chile?
También vamos a hablar sobre la exhibición “Chile y Polonia durante la Segunda Guerra Mundial” que se puede visitar en el parque de Łazienki en Varsovia.
Les invitamos para escucharnos hoy a las 10PM UTC+1. Vamos a hablar placo y castellano!
Ukraińcy mają już swoje państwo i tworzą własne narracje. Nacjonalizm ukraiński jest antyrosyjski, nie antypolski. Warto o tym pamiętać, gdy protestujemy – słusznie – przeciw gloryfikacji OUN i UPA.
O promowaniu polskości na Ukrainie z Jerzym Kowalewskim, doktorem nauk humanistycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego, rozmawia Rajmund Pollak.
(…) Czy Pana zdaniem rządy niepodległej Ukrainy sprzyjają ideologii UPA i OUN?
Pamięć o OUN i UPA jest niewątpliwie obecna na Ukrainie, szczególnie na Zachodniej. Kolejne rządy szukają sposobu na „sklejenie” z obywateli Ukrainy narodu. To jest żmudne poszukiwanie tożsamości. Warto jednak zauważyć, że postrzegają historię lat 40. i 50. XX w. jako zmagania z komunizmem i ZSRR. „Epizod wołyński” zdaje się być nieobecny, pamięć niewygodna, fakty negowane.
Spotkałem się z poglądem, że prawda leży w ziemi i niech tam zostanie. Jeśli już dochodzi do rozmów, idą w kierunku relatywizowania: była wojna, straszne czasy, zbrodnie z obu stron, nie da się ludzkiej krzywdy zmierzyć liczbami ofiar, najlepiej tematu nie ruszać.
Nie spotkałem się nigdy z odwołaniami do samej ideologii, jest to już temat zupełnie historyczny. We Lwowie, na przykład, jest ulica Bohaterów UPA. A więc odwołania do jasnej strony. Pomniki, tablice, marsze, manifestacje pod pomnikami, czerwono-czarne flagi – to wszystko musi się dziać za przyzwoleniem rządów i za inspiracją samorządów. Bardzo się to nasiliło po aneksji Krymu i gdy rozpoczęła się wojna w Donbasie. Malowano płoty, przystanki, balustrady itd. w barwy flagi państwowej, ale też w barwy czarno-czerwone. Mnie osobiście najbardziej zszokowała figura Matki Boskiej z tymi flagami po bokach. (…)
Znamienne są wypowiedzi wnuka Bandery (też Stepana, mieszka w Kanadzie, to on przyjął odznaczenie dziadka), który stwierdził, że dziadek walczył z państwem polskim, nie z Polakami.
Nas to może szokować, ale gdy rozmawiamy o relacjach polsko-ukraińskich, powinniśmy próbować spojrzeć na zagadnienie z drugiej, ukraińskiej strony. Ukraińcy chcieli mieć swoje państwo, niepodległą Ukrainę, nie autonomię w ramach Polski, przewidzianą, o ile dobrze pamiętam, na lata 40. XX wieku. Bandera, który to państwo ogłosił w 1941 roku, jest dla Ukraińców symbolem państwowości, zwłaszcza że za ten akt stał się męczennikiem Niemców, a potem ofiarą ZSRR (zginął, jak wiemy, w Monachium w 1959 roku od kuli agenta KGB).
Musimy też pamiętać, że Ukraińcy mają już swoje państwo i prowadzą własną politykę historyczną, tworzą własne narracje, niekoniecznie zgodne z tzw. obiektywną prawdą. W tych narracjach – np. w podręcznikach do historii – Bandera nie jest bohaterem antypolskim. Dla nas jest symbolem ideologii, która doprowadziła do Rzezi Wołyńskiej – dla Ukraińców nie.
Jednak, jak pokazuje przykład Juszczenki, takie czy inne posunięcia nie prowadzą do sukcesów wyborczych. Nie ma bowiem jednolitej Ukrainy: wschód, zachód, południe, centrum – każdy z tych regionów ma inny stosunek do historii Ukrainy, w tym do Bandery i historii najnowszej. W czasach ZSRR zachodni Ukraińcy to byli dla tych wschodnich „faszyści”. Wschodni przez 70 lat ZSRR zostali totalnie zmanipulowani i zindoktrynowani, centralni – złamani przez Wielki Głód.
Władza centralna – każda – musi się do czegoś odwoływać, aby z tych regionów uczynić jedno państwo, a z jego mieszkańców naród. To nie jest tak, jak w Polsce: jedna wiara, jeden język i „3 x tak”. Różnorodność wyznaniowa (w jednej wsi świątynie czterech wyznań), język rosyjski na przeważającym obszarze kraju, różny stosunek (lub brak stosunku) do historii. Bandera był próbą takiego bohatera dla wszystkich, jak Chmielnicki na przykład. Choć na Ukrainie Zachodniej bardzo to wzmocniło nacjonalizm.
Pewnego razu jedna z moich studentek – Polka! – powiedziała, że może i Bandera tam coś złego dla Polaków zrobił, ale dla swego kraju chciał dobrze. Tak są uczeni w szkołach – dla Ukrainy chciał dobrze i tu opowieść się kończy. Powtórzę: nacjonalizm ukraiński jest antyrosyjski, nie antypolski. Warto o tym pamiętać, gdy protestujemy – słusznie – przeciw gloryfikacji OUN i UPA. Trzeba to robić mądrze. (…)
Co Pan sądzi o polityce rządów RP po 1990 roku wobec Ukrainy?
(…) W polityce nie ma sentymentów – są interesy. Naszym interesem jest, jak mniemam, wspomaganie Polaków na Ukrainie, ochrona polskiego dziedzictwa kulturowego, utrzymanie dobrych stosunków z Ukrainą w celu wspólnej (ewentualnej) walki z Rosją (oby nie) i „posiadanie” choć jednego przyjaznego sąsiada.
Nie można też stawiać żądań rodem z XVI wieku – Rzeczpospolita Jagiellońska to już historia, a koncepcje jakichś Trójmórz to kompletna utopia. My, jako Polska, naprawdę nic tam nie możemy, nie będziemy już w tym regionie potęgą dominującą i różne „prezenty” (jak ostatnio szczepionki, doposażanie szpitali, budowa dróg) nie mają sensu. I będzie tylko gorzej.
Paradoksalnie chaos polityczny i gospodarczy panujący na Ukrainie nieprzerwanie od 1990 roku spowodował, że sporo tam robimy; aż dziwne, że ciągle na różne rzeczy Ukraińcy pozwalają.
Na przykład w zakresie edukacji – istnieje cała sieć szkół społecznych (tzw. sobotnich), które są poza wszelką kontrolą państwa ukraińskiego. Możemy – o ile taka jest wola nauczycieli – wprowadzać dowolne treści i narracje, też historyczne. Oczywiście trzeba to robić z głową. Trzeba też być gotowym na przejście tego szkolnictwa pod nadzór pedagogiczny – ale generalnie jesteśmy na to gotowi. To niezależne szkolnictwo to jednak już tylko margines. Dziś największa część Ukraińców uczy się polskiego w ramach szkoły przez pięć-sześć lat jako drugiego języka obcego.
W czasie, gdy pracowałem we Lwowie, ogłoszono konkurs na podręczniki do tego nauczania i znalazłem się w zespole autorów. Mogłem więc wprowadzać – zgodnie z założeniami metodyki kulturowej – treści promujące Polskę, polskie wartości, zachowania socjokulturowe, nawet elementy historii w ramach religioznawstwa. To musi być jednak pokazane – zgodnie z zasadami dydaktyki międzykulturowej – jako nasza wspólna historia, wspólna kultura. Zawsze z szacunkiem dla kultury – w uproszczeniu – ukraińskiej.
Szukamy tego, co łączy, z delikatnym i przyjaznym zaznaczeniem różnic. Czasami trzeba inaczej postawić akcenty, coś przemilczeć, żeby ukazać jakąś zasadniczą myśl czy prawdę.
Tu jest duża szansa dla nauczycieli, żeby ukazywać w miejscu zamieszkania uczniów wspólną historię, bo przecież tak było: byliśmy razem do II wojny światowej. Nauczanie regionalne (i geografii…) generalnie na Ukrainie „leży”, więc duża szansa dla nas, dla lekcji języka polskiego, by podać pewne informacje z naszego punktu widzenia. O metodyce kulturowej mógłbym długo mówić, podam jeden przykład: uczymy się czytać, czytamy więc nazwy miejscowości. Możemy czytać polskie atlasy, a możemy zorganizować reprint przedwojennej mapy II RP i czytać, jak nazwy okolicznych miejscowości brzmiały i były zapisane po polsku. Jest różnica? W ogólnoukraińskim podręczniku nie da się zamieścić takiej mapy, ale jeśli mieliby ją nauczyciele?
Czy jednak ktoś (MEN, Ośrodek Rozwoju Polskiej Edukacji za Granicą – ORPEG – Wspólnota Polska i inne podmioty odpowiadające za szkolenia nauczycieli) w ogóle szkoli nauczycieli w kierunku metodyki kulturowej? Obecnie mamy wysyp szkoleń online. Proponowałem Wspólnocie Polskiej (ogromny ośrodek szkoleniowy w Ostródzie) – w odzewie na ich ofertę – takie szkolenia; nawet nie otrzymałem odpowiedzi.
Prowadziłem szkolenia na Ukrainie podczas pracy we Lwowie, w Centrum Metodycznym i w ramach projektów; powstały trzy wersje poradnika metodycznego – ale to trzeba kontynuować, tworzyć wciąż nowe pomoce, korzystać z kreatywności nauczycieli, tworzyć bazy pomocy. Kancelaria Prezesa Rady Ministrów (KPRM) projekty odrzuca. Z podręcznikami serii Język polski zetknęły się już dziesiątki tysięcy uczniów, zawsze coś zostało. Ale polskie rządy wspierały i wspierają szkolnictwo społeczne polskie (te tzw. szkoły sobotnie), ale wciąż nie wspierają szkół ukraińskich.
Ogłoszono kolejne konkursy na podręczniki (co mniej więcej 10 lat trzeba je wymieniać jako przestarzałe) i zamiast wspierać te z propolskimi treściami poprzez nową ich formę i aktualizację, przygotowano nowe. Są piękne, ale puste wychowawczo. Podam jeden przykład – w podręczniku dla klasy V znanych Polaków reprezentuje Natalia Przybysz.
O ile wiem, nie są one drukowane i dystrybuowane za darmo w ukraińskich szkołach. Zresztą naszej serii Język polski nigdy w Polsce nie doceniono, a – śmiem twierdzić – zrobiły więcej dla polskości na Ukrainie niż wiele projektów razem wziętych. Jest też, szczególnie ostatnimi laty, wiele dobrych projektów promujących polskość, i to polskość pozytywnie pokazaną, choć raczej polskość w Polsce, nie na Ukrainie. Aż nieraz mi żal, że nie biorę w tych projektach udziału, że nikt się nie zwraca z prośbą o opinię, konsultacje, bo po niewielkiej korekcie można by było znacznie poprawić ich efektywność na rzecz kształcenia międzykulturowego, w kierunku wizji, modelu absolwenta.
Pomoc dla oświaty jest od lat ogromna, ale często chaotyczna, a przeraża marnotrawstwo – np. olimpiada historyczna za ćwierć miliona! Przykładem pozytywnym może być kilkuletni projekt Biało-czerwone ABC…, który kompleksowo ujmował edukację polską na Ukrainie. Wiele konkursów, olimpiad, dyktand, kursów, szkoleń – ogólnie fajerwerki, a przecież edukacja to żmudna praca, rozłożona na lata. Trzeba przede wszystkim wspierać nauczycieli, budować sieć szkolnictwa w ukraińskich szkołach, doposażać pracownie, proponować odpowiednie treściowo podręczniki, drukować je. To miękkie oddziaływanie może odnieść skutki. Póki Ukraińcy zechcą z takiej pomocy korzystać, bo wcale nie muszą i wówczas nie będziemy mieli żadnego wpływu na nic. Musi być wizja – dokąd zmierzamy.
Marzy mi się wielka koordynacja działań, wspólnota instytucji – a jest ich sporo – w działaniu na rzecz wychowania absolwenta naszej ukraińskiej edukacji. Wielu z nich przyjedzie do Polski, ale wielu zostanie.
A więc z jednej strony przygotowujemy przyszłych imigrantów, obywateli, wyborców (!), z drugiej – przychylnych nam obywateli Ukrainy, którzy będą – miejmy nadzieję – chcieli i umieli współpracować z Polską i Polakami na Ukrainie w duchu polskich i – szerzej – europejskich wartości.
Tak więc edukacja nie może być wyjałowiona z treści, nie tylko gramatyka i ortografia, nawet nie tylko polskie rzeki i kilka historycznych dat, ale umiejętność zachowania się, umiejętność myślenia po polsku, budowanie polskiej mentalności. Nauczyciele z Polski uczący na Ukrainie, a jest ich sporo, też powinni wspierać takie działania i być do tego odpowiednio przygotowani.
Błędem kolejnych rządów jest – moim zdaniem – opieranie pomocy na zasadach narodowościowych, przynajmniej w założeniach. To znaczy pomagamy Polakom (osobom polskiego pochodzenia, jakkolwiek to definiować), a niby „przy okazji” np. ukraińskim dzieciom w polskich szkołach, choć proporcje są tu inne. Tak skonstruowane są kryteria rozpatrywania projektów – jako działanie na rzecz środowiska polskiego, a powinny – jako promocja polskości.
Osób mających nawet mgliste polskie pochodzenie jest coraz mniej, a polskość może przetrwać na Ukrainie także (a może w niektórych regionach tylko) w środowiskach niepolskich.
Pierwsza część wywiadu Rajmunda Pollaka z Jerzym Kowalewskim, pt. „Musimy uszanować ukraiński punkt widzenia”, znajduje się na s. 1 i 13 grudniowo-styczniowego „Kuriera WNET” nr 90-91/2021. Druga część zostanie opublikowana w lutowym numerze „Kuriera WNET”.
Fot. Paweł Bobołowicz
Sławomir Majman o konflikcie na wschodzie Europy z punktu widzenia Rosjan, Ukrainy, ale także Polski.
Wicedyrektor Instytutu Bezpieczeństwa i Rozwoju Międzynarodowego stawia pytanie, czy Rosja chce tak naprawdę eskalacji konfliktu na Ukrainie. W jego mniemaniu idea wojny prowadzonej na szeroką skalę nie spotyka się z aprobatą nawet wśród Rosjan, o czym miałyby świadczyć słowa jednego z luminarzy Moskiewskiego Państwowego Instytutu Stosunków Międzynarodowych:
Czy wy myślicie, że myśmy zwariowali? Czy myślicie, że Putin chce napaść na Ukrainę, by wykopać przepaść między bratnimi narodami rosyjskim i ukraińskim na całe pokolenia?
Sławomir Majman zwraca też uwagę, że wojna na wschodzie Europy już od dawna trwa. Od początku działań wojennych w Donbasie i Ługańsku zginęło 13 tys. osób, a 800 tys. uciekło ze swego miejsca zamieszkania.
Czytaj także: Prof. Żurawski vel Grajewski: Rosja może zaatakować Ukrainę, aby doprowadzić do zmiany rządu na promoskiewski
Chcesz wiedzieć więcej? Wysłuchaj całej rozmowy już teraz!
K.B.
Ekspert ds. bezpieczeństwa o protestach Niemców przeciwko reżimowi sanitarnemu i reakcji służb porządkowych.
Demonstracje odbywają się systematycznie w Niemczech. W zeszłym miesiącu było ich tylko w całej Brandenburgii prawie 900.
Dr Sławomir Ozdyk mówi, że niemieckie władze walczą ze spacerami koronawirusowymi. Jest to nowa forma demonstracji przeciw reżimowi sanitarnemu.
W niektórych miejscowościach policjanci […] robią tzw. kocioł – spisują, legitymują, wzywają do zachowania dystansu społecznego, do noszenia masek, do rozejścia się.
Z tygodnia na tydzień liczba protestujących się zwiększa. We Frankfurcie nad Odrą liczba ta skoczyła z 850 na pierwszej do 1500 osób na trzeciej.
Czytaj także: Dr Ozdyk: społeczeństwo Niemiec coraz bardziej buntuje się przeciwko restrykcjom. Rząd działa coraz bardziej dyktatorsko
Chcesz dowiedzieć się więcej? Wysłuchaj całej rozmowy już teraz!
A.P.
Piątkowy poranek w sieci Radia WNET należy do Studia Dublin, w którym informacje, przegląd wydarzeń tygodnia i rozmowy. Nie brak dobrej muzyki i ciekawostek z Irlandii. Zaprasza Tomasz Wybranowski.
W gronie gości:
Prowadzenie i scenariusz: Tomasz Wybranowski
Redaktor wydania: Tomasz Wybranowski
Współpraca: Katarzyna Sudak i Bogdan Feręc
Oprawa fotograficzna: Tomasz Szustek
Wydawca techniczny: Aleksander Popielarz
Realizatorzy: Mateusz Jeżewski (Warszawa) i Tomasz Wybranowski (Dublin).
W piątkowym Studiu Dublin łączyliśmy się tradycyjnie z Bogdanem Feręcem, szefem najważniejszego portalu irlandzkiej Polonii – Polska-IE.com.
Europejska Agencja Leków zatwierdziła lek na Covid-19 Pfizera. Na początku niewielkie ilości będą wysyłane do poszczególnych państw unijnych. Bogdan Feręc wyjaśnia, że będzie on wydawany na receptę osobom najbardziej narażonym na ciężki przebieg. Odnosi się także do odpowiedzialności polityków irlandzkich za zarządzanie pandemią.
Poruszony zostaje także temat zjednoczenia Szmaragdowej Wyspy. Prawdopodobnie po przyszłych wyborach w obu częściach Irlandii rządzić będzie Sinn Féin. Można się spodziewać referendum na temat odłączenia się Irlandii Północnej od Zjednoczonego Królestwa i połączenia z Republiką.
Ostatnim gościem Studia Dublin był Jacek Wanzek – pedagog, nauczyciel i znawca historii Irlandii.
Temat podzielonej Irlandii kontynuuje kolejny gość, który zaznacza, że dla zrozumienia tematu trzeba przypomnieć kontekst historyczny. W XVII w. Anglicy założyli swą kolonię na wyspie- plantację Ulsteru.
W 1921 r. zawarto traktat kończący irlandzką wojnę o niepodległość. Powstało wówczas Wolne Państwo Irlandzkie obejmujące 26 z 32 irlandzkich hrabstw. Pozostałe sześć pozostało częścią Zjednoczonego Królestwa. 30 stycznia 1972 w Irlandii Północnej miała miejsce Krwawa niedziela. Pokojowa manifestacja przerodziła się w zamieszki. Brytyjscy żołnierze otworzyli ogień do protestujących zabijając 13 osób. Wanzek podkreśla, że był to ogromny szok dla społeczeństwa. Skutkiem był terroryzm Irlandzkiej Armii Republikańskiej. Krwawy konflikt trwał do 10 kwietnia 1998 r., kiedy zawarto porozumienie wielkopiątkowe.
