„Homeland” pierwotnie opowiadał historię dwóch amerykańskich żołnierzy trzymanych w niewoli w Iraku, którzy po latach wrócili do kraju. Kim są ci ludzie po niewoli i czy przypadkiem nie przeszli na stronę wroga? – zastanawiał się światowy widz. Jednak jak to w Ameryce bywa, wszystko ma być proste, łatwe i przyjemne. Niezrównoważona psychicznie agentka CIA zakochuje się w nieradzącym sobie w nowej rzeczywistości eksjeńcem, który – jak się okazało – został gorliwym muzułmaninem i dopiero po kilku sezonach męczarni szubienica w Teheranie wieńczy nadmiernie rozbudowany infantylny wątek.
W oryginalnej produkcji na szczęście nie mamy takich absurdów. Zero polityki i zero górnolotnych frazesów z zakresu „poprawności politycznej”. Czysta treść. I to jest piękne. „Hatufim”, w przeciwieństwie do „Homeland”, który rozrósł się do sześciu sezonów (a zapowiadane są również kolejne), ma tylko dwie serie. Trochę szkoda, że tylko dwie. Ale to też jest specyfika izraelska, że doskonale potrafią zamknąć opowieść w dwóch sezonach. Tak było w przypadku arcyciekawego „Hostages” i tak samo jest w „Hatufim”.
Czym się różni „Hatufim” od „Homeland”, skoro to Amerykanie zakupili scenariusz i zrobili remake? „Hatufim” opowiada o dwóch (trzech) izraelskich żołnierzach, którzy zostali uprowadzeni w trakcie tajemnej wywiadowczej akcji w Libanie i po 17 latach wrócili do domu. Do domu wróciło dwóch jeńców – Nimrod i Uri – chociaż widz od początku serialu widzi, że sprawa tego trzeciego Izraelczyka, Amiela, pozostaje nie wyjaśniona. Żyje czy nie żyje? Dlaczego pojawia się w islamskim thawbie? Co Amiel robi pośród bojowników, którzy torturowali więźniów? Co łączy go z Jamalem, charyzmatycznym przywódcą organizacji terrorystycznej, który maltretował jeńców, ale też okazał im serce? W końcu, czy Amiel został muzułmaninem i stoi na czele terrorystycznej organizacji? Scenarzyści sprytnie, przez cały serial, będą trzymali widza w niepewności i niejasności.
Pierwszy sezon „Hatufim” opowiada o rodzinach trójki jeńców i o tym, jak dwóch z nich radzi sobie w nowej rzeczywistości. A raczej – co jest ewidentne – nie radzi. Nimrod poznaje swoje dzieci: 18-letnią córkę i 17-letniego syna. Jego żona przez 17 lat dzielnie walczyła o powrót męża do domu. Jak to w Izraelu mawiają – polska matka, polanit ima. Sielanka. Przy czym Nimrod po tym, co przeżył, nie potrafi już żyć. Koszmary, strach, agresja. Podobnie w przypadku Uriego, którego narzeczona poślubiła jego brata i pomimo zaangażowania w powrót dawnego chłopaka do domu, „chciała żyć”. Pierwszy sezon „Hatufim” poświęcony jest aspektom psychologicznym i społecznym nowej sytuacji, w której znaleźli się bohaterowie. Serial pokazuje cały wachlarz traum, emocji, jak i tajemnic 17-letniej niewoli. Jak to, wiedzieliście, gdzie byliśmy? – pyta się rozgoryczony Uri w trakcie rozmowy z psychologiem wojskowym. Wątek ten mistrzowsko zostanie rozegrany w drugiej serii.
Drugi sezon „Hatufim” jest arcydziełem fabuły szpiegowsko-sensacyjnej. Klękajcie narody. Amerykański „Homeland” to jakieś nieporozumienie. Nimrod i Uri chcą rozwiązać zagadkę swojego uprowadzenia i niewoli. Napotykają na skrzętnie ukrywaną przez Mossad „Operację Jehuda”, której mimowolnie stali się częścią. O co chodzi w „Operacji Jehuda”? Być może jest to podprogowy komunikat izraelskich służb do Iranu i Hezbollahu. W końcu ten serial jest międzynarodowym przebojem. Pytanie, kiedy Polska?
W drugim sezonie widzimy też czasowe odwrócenie relacji rodzinnych. Nimrod opuszcza żonę, a była narzeczona wraca do Uriego i… pojedzie nawet dla niego do Damaszku. Akcja przenosi się do przedwojennej Syrii. Organizacja, która w serialu ma imitować Hezbollah, knuje kolejną spektakularną akcję. Stery bojówki przejmuje zwolniony z izraelskiego więzienia Abdullah bin Raszid wraz z… Wokół siostry Amiela, przekonanej o śmierci brata, zaczyna się kręcić przystojniak, który nie mówi całej prawdy o sobie. Należy do tzw. kiddonu, a więc do zabójców Mossadu. Nimrod i Uri, pomimo potężnych problemów osobistych i życiowych, zaczynają dochodzić do prawdy o swojej niewoli, o swoich oprawcach oraz losach kolegi. Jest to prawda wstrząsająca i zaskakująca. Potencjał na kolejny sezon jest, ale produkcja „Hatufim” została definitywnie zakończona. I być może dobrze. Lepszy niedosyt niż przesyt, ponieważ „Hatufim” jest serialem wyjątkowym. Nam, widzom dobrych bliskowschodnich seriali (a więc, niestety, na razie tylko izraelskich) pozostaje wytrwale czekać na drugi sezon hitu „Fauda”.
Czytaj więcej: „Mossad 101” – Paweł Rakowski recenzuje kolejny bardzo dobry izraelski serial o służbach specjalnych
