Andrzej Rozwód, urodził się 19 czerwca 1956 roku w Tarnobrzegu, zmarł nad ranem 28 lipca 2017 w Warszawie. Był ratownikiem górniczym w kopalni siarki w Tarnobrzegu. W 1980 roku był uczestnikiem strajku i współorganizatorem „Solidarności” w Siarkopolu, od początku stanu wojennego kolporter prasy podziemnej, członek Terenowej Komisji Zakładowej w Siarkopolu. Od 1983 w Porozumieniu Prasowym „Solidarność Zwycięży” (Kraków-Nowa Huta-Bochnia-Brzesko-Tarnów-Rzeszów-Konin-Poznań), uczestnik manifestacji w Krakowie (1983). Od listopada 1987 roku zaprzysiężony członek „Solidarności Walczącej”(SW), szef pododdziału SW w Tarnobrzegu pod pseudonimem „Dariusz Zawada”, współredaktor pisma „Solidarność Walcząca” i „Zapora”, współorganizator Radia SW w Tarnobrzegu. W 1986 odmówił przyjęcia Brązowego Krzyża Zasługi za wieloletnią pracę w górnictwie. Przeciwnik Okrągłego Stołu. Otrzymał wiele wyróżnień, w tym Odznakę Honorową PCK za długoletnie honorowe oddawanie krwi (1992), odznakę Zasłużony Ratownik Górniczy (2001), wyróżnienie Zasłużony dla Siarkopolu. W grudniu 2009 roku w Rzeszowie odznaczony został przez prof. Zybertowicza Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (nadanym przez Prezydenta Lecha Kaczyńskiego).
Solidarność Walcząca w Tarnobrzegu formalnie została zawiązana w lutym 1988 r, której założycielem był Andrzej Rozwód, pracownik Siarkopolu. Jednakże osoby, które były współzałożycielami SW w Tarnobrzegu już z chwilą wprowadzenia stanu wojennego rozpoczęły prowadzenie działalności zgodnej z ideami i z programem Solidarności Walczącej. Pierwsze egzemplarze wydawane przez SW Andrzej Rozwód zaczął przywozić z Krakowa i Nowej Huty już w 1983 roku, a w 1984 r. ulotki przez niego drukowane sygnował hasłem „Solidarność Walcząca”.
W tym okresie wspólnie z Kazimierzem Zarychem uruchomili zagłuszarkę dzienników TV, jak też przy pomocy nadajnika skonstruowanego przez Zarycha wchodzili na TV z własnym programem na fonii. Andrzej w latach 1983-85 pozyskał do działalności konspiracyjnej kilkanaście osób, z których większość znalazła się później w pododdziale tarnobrzeskim SW. Byli to m. in. Wojciech Wiśnieski, Władysław Zieliński, Krzysztof Wianecki, którzy przeszli przez więzienia komunistyczne na początku stanu wojennego.
Andrzej za swoją działalność był wielokrotnie zatrzymywany i dwukrotnie pobity przez funkcjonariuszy ORMO. W lutym 1989 r. podczas obrad Okrągłego Stołu został dopuszczony po raz pierwszy do udziału w posiedzeniu Rady Politycznej SW o. Rzeszów z głosem doradczym i wszyscy obecni: A. Kopaczewski, A. Kucharski i J. Szkutnik uznali jego wypowiedzi za na tyle rozsądne, iż postanowiono włączyć Andrzeja Rozwoda do Rady Politycznej.
Istotne chyba będzie przypomnienie, że Andrzej był również wierny wielkiemu ruchowi społecznemu NSZZ Solidarność, który do końca chciał ratować przed ekipą Lecha Wałęsy. W związku z tym w 1988 r. został członkiem TKZ Siarkopolu, a następnie wybrano go na walny Zjazd Delegatów w 1989 r. Jednakże opozycja koncesjonowana nie pozwoliła mu się realizować w Związku.
