Paweł Bobołowicz w korespondencji z Kijowa o tym, dlaczego Ambasada RP nie zorganizowała obchodów 101. rocznicy wyzwolenia ukraińskiej stolicy.
7 maja minęło 101 lat od wyparcia bolszewików z Kijowa przez połączone siły polsko-ukraińskie. 9 maja na centralnej ulicy ukraińskiej stolicy odbyła się wspólna defilada dwóch armii, która stała się symbolem braterstwa broni.
Polskie kwatery bez upamiętnienia
Rok temu obchody setnej rocznicy tego wydarzenia uniemożliwiła pandemia. W tym roku polska ambasada w Kijowie także nie podjęła się upamiętnienia wyzwolenia Kijowa przez połączone siły polsko-ukraińskie.
Paweł Bobołowicz, korespondent Radia WNET z Kijowa oraz gospodarz Programu Wschodniego skierował pytanie do polskiej placówki o przyczynę takiego stanu rzeczy. W odpowiedzi podkreślono, że:
Ambasada RP w 2021 nie realizowała działań dot. 101. rocznicy wejścia polskich wojsk wspieranych przez oddziały ukraińskie do Kijowa. Uroczyście obchodziliśmy w ubiegłym roku stulecie tych wydarzeń. Na nasze zaproszenie strona ukraińska odpowiedziała udziałem urzędnika Ministerstwa Obrony Ukrainy średniego szczebla w stroju niespełniającym kryteriów oficjalnej uroczystości.
Brak zaproszenia
10 maja obchody rocznicy zorganizowała jednak strona ukraińska. Uroczystości odbyły się zarówno przy pomniku Oficerów URL, jak i na kijowskim cmentarzu Bajkowa, przy kwaterze 114 polskich żołnierzy poległych w walkach pod Kijowem, gdzie miała miejsce warta honorowa i obrzęd ekumeniczny.
Uroczystości na cmentarzu Bajkowa 2021/ fot. P.Bobołowicz
Ukraińscy żołnierze trzymali polskie i ukraińskie flagi narodowe. Odsłuchano także hymnów obu krajów. Władze cywilne Ukrainy reprezentował m.in. pierwszy zastępca Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej.
„Nie spełniono standardów”
Ambasada RP w Kijowe zaznaczyła, że brak polskiego przedstawicielstwa podczas uroczystości był wynikiem braku zaproszenia ze strony ukraińskiej.
Ambasador RP nie otrzymał zaproszenia MSZ UA, MO UA ani innego organu władzy UA do udziału w obchodach ww. rocznicy. „Zaproszenie”, które skierował z-ca dowódcy j.w. A0987 na ręce dyrektora IP Kijów Roberta Czyżewskiego nie spełniało standardów pisma ws. tego typu uroczystości co do blankietu zaproszenia, nadawcy, adresata oraz niektórych spośród wymienionych w piśmie instytucji – wskazano.
Placówka poinformowała również, że w wydarzeniu nie wziął udziału żaden przedstawiciel Ministerstwa Spraw Zagranicznych Ukrainy.
W ocenie Pawła Bobołowicza postawa polskiej dyplomacji w tej sprawie jest niezrozumiała.
Najważniejsze pytanie dotyczy tego, dlaczego to polska strona nie upamiętniła naszych żołnierzy, którzy o Kijów walczyli, a którzy na zawsze pozostali w ukraińskiej ziemi.
Jak poinformował w niedzielę portal Meduza, były szef szpitala w Omsku zaginął bez wieści. W uprzednio kierowanej przez niego placówce leczony był m.in. Aleksiej Nawalny.
Po prawie trzech dniach poszukiwań odnalazł się Minister zdrowia obwodu omskiego, Aleksandr Murachowski. Lekarz został znaleziony żywy.
Według medialnych doniesień sam przyszedł do ludzi w rejonie wsi Basły. Informację o odnalezieniu mężczyzny potwierdza komunikat służb prasowych władz lokalnych.
Poszukiwany od kilku dni mężczyzna jest w dobrym stanie. Władze obwodu Omskiego podały, że były szef szpitala został już zbadany w placówce w rejonie bolszeukowskim.
Informację o zaginięciu lekarza podał 9 maja portal Meduza. Wiadomo, że w omskiej placówce, którą dawniej kierował Aleksandr Murachowski leczony był m.in. Aleksiej Nawalny.
Jak informowały w niedzielę i poniedziałek rosyjskie media regionalne – były szef szpitala w Omsku, gdzie w sierpniu 2020 r. trafił opozycjonista Aleksiej Nawalny, zaginął bez wieści podczas polowania.
Wiadomość o zaginięciu Aleksandra Murachowskiego ogłosił m.in. niezależny portal Meduza, powołując się na regionalne redakcje.
Według nich, 7 maja po południu Murachowski opuścił bazę myśliwską i udał się do lasu na quadzie. W poszukiwania lekarza zaangażowali się jego znajomi, którzy poszukiwali go w lesie przez dobę, a 8 maja zgłosili jego zaginięcie lokalnej policji.
Dariusz Grochal o książce „Ekspedycja” o podróży Jerzego Jelińskiego dookoła świata; Jerzy Miziołek o malarstwie Tadeusza Kuntze i mamie Napoleona; Bogusław Szostkiewicz o starych, dobrych książkach.
W ostatnich dniach na Śląsku w licznych domach wielorodzinnych, familokach i blokach są rozrzucane egzemplarze specjalnego, „spisowego” numeru „miesięcznika górnośląskich regionalistów.
Podczas spisu powszechnego w 2011 r. – w naiwności swej – oprócz narodowości polskiej w pierwszym wyborze, w drugim zadeklarowałem, że czuję się Ślązakiem.
Ślązakiem spod Strzelec Opolskich był mój starzik/dziadek, mój ojciec – z Hajduk, dziś Chorzowa-Batorego. Od dziecka na podwórku/placu się godało/mówiło z innymi/inkszymi chłopakami/bajtlami. Do dziś, jeśli jestem z kimś zaprzyjaźniony, zaczynom godać. Tak mi jest łatwiej. Dlatego swoją drugą deklarację potraktowałem spontanicznie. Po czasie musiałem przyznać – bezrefleksyjnie.
Bo oto po zakończeniu spisu dowiedziałem się, że nie jestem Polakiem, tylko jednym z 847 tys. tzw. Ślązaków. Nikogo nie obchodziło, że w pierwszej kolejności, tak jak 411 tys. innych Ślązaków – zadeklarowałem, że jestem Polakiem.
Że 431 tys. Ślązaków zadeklarowało śląskość wspólnie z polskością. W manipulacjach pospisowych, wykorzystywanych przez środowiska tzw. autonomistów niejakiego Gorzelika, ślązakerów czy wręcz oberszlyjzerów, byłem wrzucany do jednego worka pod tytułem: grupa narodowa/etniczna – liczba deklaracji ogółem…
Długo nie mogłem się z tym pogodzić. Przecież mój starzik walczył u Hallera na północnym froncie Bitwy Warszawskiej 1920 r., na jego rozkaz – wrócił na Śląsk głosować za Polską w plebiscycie, a gdy się okazało, że jego wyniki zostały zafałszowane decyzją mocarstw, które zamiast liczyć głosy – jak było wcześniej ustalone – poszczególnymi gminami, przyjęły ogólne wyniki na obszarze plebiscytowym i ogłosiły zwycięstwo Niemców, poszedł do III powstania śląskiego.
Od tego momentu, od uświadomienia sobie, że biurokratycznymi matactwami ówczesnego, platformerskiego rządu i Głównego Urzędu Statystycznego wtłoczono mnie w obłęd tworzenia jakiegoś nowego „narodu”, aby mnie przeciwstawić Polsce i Polakom – zdecydowałem, że już nigdy nie poddam się takiej manipulacji.
Nie dam się sprowokować przeciw naszej wspólnej: Górali, Małopolan, Mazurów, Podlasian, Pomorzan, Ślązaków, Wielkopolan – Ojczyźnie. Nie przyłożę palca do sterowanej przez eurokratów koncepcji regionalizacji państw narodowych, co w praktyce oznaczałoby kolejne rozbicie dzielnicowe Polski.
Dopiero niedawno na fb trafiłem na komentarz pod jednym z wpisów na temat obecnego spisu powszechnego, który mi wyjaśnił, jak to się mogło stać, że mnie wówczas tak wrednie zmanipulowano. Marek Skawiński – w kontekście grupy etnicznej „górali” – napisał: „pytanie padło (…) odnośnie do deklaracji góralskiej. Abstrahując nawet od (narzucającego się) skojarzenia krzeptowsko-kożdoniowego, podaję odpowiedź, której udzieliłem tam, a jasne się stanie, dlaczego (jeżeli nie odwodzimy, to choć nie nakłaniajmy):
„W 2011 r. góralską identyfikację narodowo-etniczną jako jedyną podało 96 osób; 0 osób podało ją na 1. miejscu w połączeniu z inną; 2824 na 2. miejscu z polską na 1. miejscu i 15 osób na 2. miejscu z niepolską na 1. miejscu. Podaję liczby, pomijam fakt pomieszania identyfikacji narodowo-etnicznej z etnograficzną – prawo pytanych nie odróżniać jednego od drugiego. Wynik, co do intencji znakomitej większości pytanych, jasny.
A jednak odradzałbym na przyszłość tym 2839 osobom (i ich naśladowcom) tego rodzaju korzystanie z możliwości podwójnej deklaracji. Dlaczego? Otóż identyfikacja na 1. miejscu stanowiła odpowiedź na pytanie »Jaka jest Pana(i) narodowość?«, identyfikacja na 2. miejscu była natomiast odpowiedzią na pytanie »Czy odczuwa Pan(i) przynależność także do innego narodu lub wspólnoty etnicznej?«.
Tak sformułowane pytania jasno określały hierarchię tych identyfikacji, stąd pytani o to w dniach 1 IV–30 VI 2011 zapewne nie byli świadomi tego, że 16 IX 2010 r. w Lublinie Komisja Wspólna Rządu i Mniejszości Narodowych i Etnicznych ustaliła, że »w przypadku zadeklarowania przynależności do narodowości polskiej i równocześnie przynależności do mniejszości narodowej lub etnicznej, przy ustalaniu liczby osób należących do mniejszości narodowych i etnicznych powinna być wzięta pod uwagę deklaracja przynależności do mniejszości.
W przypadku zadeklarowania przynależności do dwóch różnych mniejszości narodowych lub etnicznych powinna zostać wzięta pod uwagę odpowiedź na pierwsze z pytań«, oraz że stanowisko to zostanie 23 II 2012 r. przyjęte przez GUS. Pisząc krócej, niezależnie od woli pytanego odnośnie do hierarchii deklarowanej tożsamości, w wypadku deklaracji podwójnej – polskiej i niepolskiej, nadrzędna jest deklaracja niepolska nad polską.
Oczywiście rzecz odnosiła się wówczas jedynie do podmiotów określonych ustawą o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym, więc nie wprost do deklaracji góralskich na 2. miejscu, ale ponieważ niewiele jest mnie w stanie zaskoczyć, więc i nie to, że podejście »pytanie to jedno – osobliwa interpretacja odpowiedzi na nie to drugie« znajdzie zastosowanie w ogóle, tj. nie tylko w odniesieniu do 101,5 tys. osób, którym ta interpretacja odwróciła hierarchię udzielonych odpowiedzi, ale i do pozostałych osób, które zadeklarowały narodowość polską jako podstawową, a inną jako tożsamość dodatkową (w 2011 r. kolejnych 686,7 tys.). Dlatego lepiej ostrożnie z 2. deklaracją”.
Zastanawiam się, czy to możliwe, że po sześciu latach rządów Zjednoczonej Prawicy taka forma interpretacji przyszłych wyników plebiscytu jest nadal możliwa, a jeśli tak – jak rząd Zjednoczonej Prawicy mógł tego nie dopatrzyć i pozostawić antypolskim manipulantom pole ponownego wykorzystania spisu powszechnego przeciw państwu polskiemu?
Piszę o tym, bo w ostatnich dniach na Śląsku w licznych domach wielorodzinnych, familokach i blokach są rozrzucane egzemplarze specjalnego, „spisowego” numeru „miesięcznika górnośląskich regionalistów – Jaskółka Śląska/Ślōnskŏ Szwalbka” z graficzną instrukcją obsługi, jak w kwestionariuszu osobowym spisu powszechnego zadeklarować w pytaniu 9 – nieistniejącą zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 2013 r. – „narodowość” śląską, przynależność etniczną do narodu „śląskiego” lub „śląskiej” wspólnoty etnicznej oraz jak wybrać język „kontaktów domowych” – tzw. „śląski”.
Dlatego warto przypomnieć, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 5 grudnia 2013 r. (w sprawie III SK 10/13), narodowość śląska nie istnieje. W komunikacie prasowym po jego ogłoszeniu podkreślono: „Szanując przekonanie części Ślązaków o ich pewnej odrębności, wynikającej z kultury i regionalnej gwary, nie można jednak zaakceptować sugestii, iż tworzy się naród śląski bądź już istnieje – w liczbie kilkuset tysięcy osób, które zadeklarowały taką przynależność w spisie powszechnym.
Dążenie do uzyskania autonomii i poczucia pełnego władztwa osób »narodowości śląskiej« na terenie Śląska należy ocenić jako dążenie do osłabienia jedności oraz integralności państwa polskiego, co jest sprzeczne z zasadą wynikającą z art. 3 Konstytucji RP”.
Obecnie na fali antypisowskiego nastawienia części wyborców – wśród części neoliberalnego elektoratu Koalicji Obywatelskiej i tzw. neo-lewicy – manipulatorsko podgrzewa się nastroje antypolskie i wzywa, na przekór obecnej większości parlamentarno-rządowej, do sprzecznego z polską racją stanu deklarowania rzekomej śląskości w kontrze do polskości utożsamianej z PiS i Zjednoczoną Prawicą. Jak podkreślono w komunikacie SN w sprawie narodowości śląskiej – jest to „dążenie do osłabienia jedności oraz integralności państwa polskiego, co jest sprzeczne z zasadą wynikającą z art. 3 Konstytucji RP”. Dla partyjniackich przepychanek trwa próba wykorzystania deklaracji narodowościowej do destabilizacji Państwa. Trzeba się temu przeciwstawić – pro publico bono!
Bestusz polske Ślonzoki – dejcie pozōr! Jak wos pytajom o narodowość, godejcie: jestem Ślązakiem/Ślązaczką, deklaruję narodowość polską! W kwestionariuszu spisowym – piszcie narodowość polską. I żodnyj drugij, bo wos statystycznie zrobiom w konia abo w to, czego niy ma!
Artykuł Hanysa Stanika pt. „Jestem Ślązakiem/Ślązaczką – deklaruję narodowość polską!” znajduje się na s. 1 i 2 majowego „Kuriera WNET” nr 83/2021.
Majowy numer „Kuriera WNET” (wydanie ogólnopolskie, śląskie i wielkopolskie wspólnie) można nabyć kioskach sieci RUCH, Garmond Press i Kolporter oraz w Empikach w cenie 9 zł.
Wydanie elektroniczne jest dostępne w cenie 7,9 zł pod adresami: egazety.pl, nexto.pl lub e-kiosk.pl. Prenumerata 12-miesięczna wersji elektronicznej: 87,8 zł.
Czytelnicy gazety za granicą mogą zapłacić za nią PayPalem lub kartą kredytową na serwisie gumroad.com.
Nie dostaniemy z Europy żadnych darmowych pieniędzy. Zaciągniemy natomiast kredyt, który będziemy musieli spłacić. Przyjmiemy odpowiedzialność nie tylko za swój dług, ale też za długi innych państw.
Jak nigdy nie byłem (i nie jestem) zwolennikiem Zbigniewa Ziobry, tak w tej tytułowej kwestii całkowicie się z nim zgadzam. Powiązanie mechanizmu finansowego z przestrzeganiem praworządności – według reguł Brukseli – uniemożliwi reformę polskiego sądownictwa. Tym samym uniemożliwi również reformę państwa polskiego. Jakakolwiek próba zmiany biurokratycznego (nie)rządu będzie oznaczała interwencję Komisji Europejskiej lub jakiejś innej wyznaczonej przez Berlin. Interwencję uniemożliwiającą suwerenne działania polskich władz. Demokratyczny mandat polskich władz będzie automatycznie podlegał władzy zwierzchniej, niepochodzącej z żadnego demokratycznego głosowania.
Jak kiedyś wyliczyłem („Kurier WNET”, grudzień 2020), samo odbiurokratyzowanie Polski zmniejszyłoby wydatki polskiego rządu o 75 miliardów rocznie. A zmniejszenie obciążenia płac pracowniczych z 45% do 11%, jak w Anglii, lub 20%, jak w Niemczech, wywołałoby silny impuls rozwojowy, dodatkowe miliardowe dochody do budżetu państwa i powroty Polaków z emigracji za chlebem. Nasza ojczyzna mogłaby rozwijać się wspaniale.
Gdybyśmy nadal chcieli się rozwijać w dotychczasowym schemacie biurokratycznym, ale niezależnie od brukselskiej Centrali, wystarczyłoby poprosić Adama Glapińskiego. Prezes Narodowego Banku Polski z pewnością zgodziłby się z sugestią Jarosława Kaczyńskiego i premiera Morawieckiego, udzielając kredytu na rozwój państwa – w wysokości równej kredytowi, jaki zaciągniemy obecnie w Europie.
Przecież Europa również nie ma zabezpieczenia dla takiego kredytu. Pomijając chwilowo wykup przez Chiny.
Jeżeli ktoś jeszcze nie rozumie skutku zatwierdzenia przez polski parlament Europejskiego Funduszu Odbudowy, niech ponownie, powoli przeczyta wcześniejszy akapit. Nie dostaniemy z Europy żadnych darmowych pieniędzy. Zaciągniemy natomiast kredyt, który będziemy musieli spłacić. Różnica polega wyłącznie na tym, że przyjmiemy odpowiedzialność nie tylko za swój dług, ale też za długi innych państw. Spełniając jednocześnie „europejskie” kryteria prawne i… obyczajowe.
Rozdając kiedyś darmowe pieniądze, Niemcy skorumpowali elity przywódcze państw Południa i Wschodu, i podbili gospodarczo prawie cały kontynent. Opisałem to w Wojnie, którą właśnie przegraliśmy. Teraz potrzebują przeforsować rozwiązania prawne zdobycz zabezpieczające. Tak, żeby żadne z podbitych państw nie mogło zakwestionować europejskiego prawa. To Trybunał w Strasburgu, a wcześniej Wysoki Komisarz (nowej bolszewii) będzie decydował. I zakazywał przyjmowania rozwiązań niezgodnych z niemiecką racją stanu.
Musi dziwić – mnie dziwi – polityka polskiego patriotycznego rządu, oddającego swoje kompetencje nadrzędnym europejskim władzom. Dowodzi to braku poczucia odpowiedzialności za własny naród i państwo.
I niedojrzałości do podejmowania samodzielnych decyzji. Bo chyba nie o zachwyt dla Nowego Ładu tu chodzi. Zachwyt, którego nie krył sam Adrian Zandberg, entuzjasta światowego internacjonalizmu.
W obecnej sytuacji geopolitycznej, gdy chroni nas potęga militarna USA, a wojska amerykańskie stacjonują w Niemczech, takie oddanie się w brukselską niewolę nie wywoła dodatkowych reperkusji. Jednak w przypadku wycofania się Amerykanów nasza sytuacja drastycznie się pogorszy. Na długi, długi czas. Kiedy to będziemy mogli wykreślać uczone analogie pomiędzy upadkiem I Rzeczypospolitej i tej III. Ostatniej.
Skutkiem ubocznym dla Polaków, pragnących indywidualnej wolności i demokracji, i innego rozwoju państwa, będzie przekierowanie tych oczekiwań w sferę literackiej fikcji. Należy zatem spodziewać się ponownego przypływu wysokiej fali literatury fantastycznej. Niemożność działania zawsze służy rozwojowi literatury i sztuki wszelakiej. Tylko czy to zaspokaja nasze narodowe ambicje?
Jan Azja Kowalski
PS Z Krajowego Planu Odbudowy nie rozumiem jednego: właśnie „odbudowy”. Czyżby Niemcy znowu zburzyli Warszawę, a ja, żyjąc w Beskidzie Niskim, tego nie zauważyłem? 😊
W 44. rocznicę śmierci studenta filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim i działacza opozycji antykomunistycznej Bunkier Sztuki przedstawia publikację „Wokół sprawy Pyjasa”.
[related id=”17251″ side=”right”] Ciało Stanisława Pyjasa znaleziono 7 maja 1977 roku w bramie kamienicy przy ul. Szewskiej w Krakowie. Prokuratura umorzyła wtedy śledztwo, uznając, że wyłączną przyczyną śmierci był nieszczęśliwy wypadek spowodowany przez samego studenta, który najprawdopodobniej znajdował się w „stanie poważnej nietrzeźwości”. Śmierć 24-latka poruszyła krakowskich studentów, którzy w reakcji na nią Studencki Komitet Solidarności. Nie wierzyli oni w oficjalną wersję wydarzeń. Wiedzieli, że Służba Bezpieczeństwa interesowała się nim i śledziła go. 21 kwietnia Pyjas razem z kilkoma kolegami ze studiów zawiadomił prokuraturę o anonimach z pogróżkami, które otrzymywali. Tuż przed śmiercią został pobity.
Sprawa śmierci Stanisława Pyjasa do dziś nie została wyjaśniona. Podjęte w 1977 r. śledztwo zostało umorzone. Wg oficjalnej wersji, którą potwierdził Zakład Medycyny Sądowej w Krakowie, przyczyną zgonu Pyjasa miały być obrażenia wywołane upadkiem ze schodów. We wznowionym w 1991 r. śledztwie ustalono, że przyczyną śmierci było śmiertelne pobicie. Ze względu na niemożność wykrycia sprawców śledztwo zostało umorzone. Wznawiane w kolejnych latach śledztwo było umarzane z powodów formalno-prawnych.
Do tragicznych wydarzeń z dnia 7 maja 1977 r. powraca przygotowana przez Bunkier Sztuki. Publikacja „Wokół sprawy Pyjasa” przybliża czytelnikowi realia epoki Gierka i przypomina teorie, na temat tego, co spotkało krakowskiego studenta. Jak przekazała Anna Martynowska z Bunkra Sztuki:
W tym ważnym dla współczesnej historii dniu Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki przedstawia książkę poświęconą analizie okoliczności śmierci krakowskiego studenta – „Wokół sprawy Pyjasa”.
Publikacja skupia się na przyjaźni trzech studentów: Stanisława Pyjasa, Bronisława Wildsteina i Leszka Maleszki. Ten ostatni zgodził Anną Marią Potocką, choć dotąd unikał wywiadów od czasu, gdy przyznał się do współpracy z SB.
W najnowszym „Kurierze w Samo Południe” historyk, dr Krzysztof Jabłonka, mówił m.in. o 227. rocznicy ogłoszenia uniwersału połanieckiego i Konstytucji 3 maja.
W najnowszym „Kurierze w Samo Południe” dr Krzysztof Jabłonka mówi o 227. rocznicy ogłoszenia uniwersału połanieckiego:
7 maja 1794 roku ogłoszono uniwersał połaniecki. Wielu historyków opisuje go jako dopełnienie Konstytucji 3 maja, ze względu zachęcenie szlachty – bo ta miała pieniądze i wpływ – do udziału w krajowych reformach – komentuje ekspert.
Historyk i współzałożyciel Radia WNET skupia się na dwóch najważniejszych efektach uniwersału połanieckiego. Jak zaznacza dr Krzysztof Jabłonka były nimi całkowite i częściowe zniesienie pańszczyzny:
Uniwersał połaniecki dokonał dwóch istotnych rzeczy, po pierwsze – zniósł pańszczyznę od razu o połowę dla wszystkich chłopów. Po drugie, zniósł pańszczyznę całkowicie dla tych, którzy poszli do powstania – podkreśla na antenie Radia WNET historyk.
Ekspert przybliża słuchaczom społeczny odbiór uniwersału, który dla części Polaków oznaczał wielką nadzieję oraz idącą z nią w parze międzywyznaniową solidarność:
Z uniwersałem wiązała się wówczas wielka nadzieja. Miał on być odczytywany z wszystkich ambon, ze wszystkich kościołów, zborów i synagog – wspomina dr Krzysztof Jabłonka.
Ponadto, historyk rozwija także temat Konstytucji 3 maja i jej wkładu w dziedzictwo naszego kontynentu i kręgu kulturowego:
Konstytucja 3 maja była początkiem, nie końcem. To, że nam ją odebrano to już zasługa zaborców i ich wkład w dziedzictwo europejskie, czyli zniszczenie pierwszej w Europie konstytucji – mówi dr Krzysztof Jabłonka.
Ekspert dokonuje także porównania pomiędzy opozycją z okresu uchwalenia Konstytucji trzeciomajowej, a dzisiejszą opozycją. Jak sugeruje dr Krzysztof Jabłonka – można znaleźć wspólne cechy:
Zwolennicy Targowicy zachowywali się wówczas tak jak dzisiejsza opozycja, czyli „im gorzej tym lepiej”. Żeby nie zrażać do reform wahającej się części szlachty w uniwersale nie rozwinięto problemu chłopskiego i ewentualnej wizji poprawy ich losu.
Magdalena Wolińska-Riedi relacjonuje obchody Święta Gwardii Szwajcarskiej. W tym roku mija 515 lat od utworzenia „wojska watykańskiego”.
Dzień Gwardii Szwajcarskiej to coroczne święto „watykańskiego wojska”, czyli przybocznej armii papieża, obchodzone 6 maja na pamiątkę historycznego wydarzenia. 6 maja 1527 Rzym został najechany przez dziesięciotysięczną armię najemników cesarza Karola V. Dzięki bohaterskiej postawie Szwajcarów papież Klemens VII zdołał ujść z życiem.
Na pamiątkę tego wydarzenia 6 maja w Watykanie obchodzone jest święto Gwardii Szwajcarskiej. Papież przyjmuje wówczas gwardzistów na prywatnej audiencji, a nowo przyjęci rekruci składają uroczystą przysięgę podczas parady na Dziedzińcu św. Damazego.
.@mwolinskariedi w #PopołudnieWNET: To szczególny dzień. Już od 3 maja do Watykanu, do koszar przybywają goście, rodziny gwardzistów. (…) 6 maja młodzi gwardziści składają przysięgę.#RadioWNET
Każdy kandydat, który chce zostać członkiem Gwardii Szwajcarskiej musi spełnić pewne warunki.
.@mwolinskariedi w #PopołudnieWNET: Gwardzistą może zostać tylko rodowity Szwajcar, mężczyzna z dobrego domu, nieżonaty, katolik. (…) Często wiąże się to z tradycją rodzinną.#RadioWNET
6 maja Jan Bytnar, harcerz i członek „Szarych Szeregów”, kończyłby sto lat. Z tej okazji przypominamy sylwetkę polskiego patrioty i bohatera popularnej lektury „Kamienie na Szaniec”.
6 maja obchodzimy setną rocznicę urodzin jednego z głównych bohaterów „Kamieni na Szaniec”, Jana Bytnara „Rudego”. Jak pisał dziś na Facebooku premier Mateusz Morawiecki:
Dla mnie był symbolem niezłomnego patrioty, głębokiej wiary w słuszność prowadzonej walki o wyzwolenie Polski – komentował szef rządu.
W swoim wpisie premier przypomniał również sylwetkę i działania zmarłego w wieku 22 lat polskiego bohatera:
Dzisiaj mija setna rocznica urodzin Jana Bytnara, ps. „Rudy”, harcerza, członka Szarych Szeregów, jednego z bohaterów książki „Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego. Uczestniczył w kilkudziesięciu akcjach tzw „małego sabotażu” – m. in. zerwaniu flagi hitlerowskiej z gmachu „Zachęty”, malowaniu kotwicy, symbolu Polski Walczącej na pomniku Lotnika, „gazowaniu” kin itd.
Jak podkreślił w swojej relacji premier Mateusz Morawiecki – po aresztowaniu przez Hitlerowców „Rudy” zniósł tortury, nie wydając przy tym żadnego ze swoich towarzyszy broni:
Aresztowany przez Niemców wytrzymał wielogodzinne bicie podczas przesłuchań, nie wydał nikogo ze swoich współtowarzyszy z konspiracji.
Premier wspomina również tragiczną śmierć Jana Bytnara, który na krótko po jego odbiciu przez członków „Szarych Szeregów” zmarł w szpitalu:
Odbity przez specjalną grupę harcerską Szarych Szeregów na krótko trafił do szpitala w stanie skrajnego wycieńczenia. Zmarł 30 marca 1943 r. Jego krótkie życie stało się wzorem do naśladowania wielu młodych Polaków. Dla mnie był symbolem niezłomnego patrioty, głębokiej wiary w słuszność prowadzonej walki o wyzwolenie Polski.
Jak podsumowuje Mateusz Morawiecki:
Czytając książkę Aleksandra Kamińskiego, jedno zdanie szczególnie zapadło w mojej pamięci: „Posłuchajcie opowiadania o ludziach, którzy w niesamowitych latach potrafili żyć pełnią życia, których czyny i rozmach wycisnęły piętno na stolicy oraz rozeszły się echem po kraju, którzy w życie wcielić potrafili dwa wspaniałe ideały: BRATERSTWO I DUSZĘ.”
