Senator Prawa i Sprawiedliwości mówi o nowych regulacjach wspierających lekarzy zwalczających epidemię COVID-19. Zapewnia, że system ochrony zdrowia w Polsce jest wydolny.
Czesław Hoc komentuje nowelizację ustawy covidowej zdejmującą odpowiedzialność za błędy lekarskie i gwarantującą im dodatkowe zarobki:
Medycy to nasi współcześni bohaterowie. Każdy lekarz skierowany przez wojewodę do walki z COVID-19 otrzyma dodatek w wysokości 200% wynagrodzenia.
Polityk PiS podkreśla, że lekarze nadal będą karani w przypadku rażącego niedopełnienia obowiązków. Zapewnia, że reakcja rządu na drugą falę pandemii jest właściwa:
Reagujemy stosownie do okoliczności, musimy zewrzeć szeregi. Szkoda, że jako naród nie jesteśmy jednością.
Gość „Poranka WNET” tłumaczy, że lekarze muszą swoje decyzje podejmować „w ułamku sekundy”, dlatego powinni mieć nieco większą swobodę działania. Jak jednak zwraca uwagę Czesław Hoc:
Lekarz nigdy nie może odmówić pomocy w sytuacji bezpiecznego zagrożenia życia.
Rozmówca Magdaleny Uchaniuk stwierdza, że polska służba zdrowia nadal dobrze sobie radzi ze zwalczaniem COVID-19, a nagłaśniane przez media przypadki, w których szpitale nie były w stanie przyjąć pacjentów, są jednostkowe.
Krzysztof Żochowski o kondycji polskiej służby zdrowia w czasie nasilenia się pandemii koronawirusa, potrzebie koordynacji działań i pamiętaniu o cierpiących na inne choroby.
Krzysztof Żochowski wskazuje na brak miejsc respiratorowych w szpitalach. Rozwiązaniem mogłoby być wprowadzenie rejonizacji, by nie trzeba było szuka miejsca w sytuacji granicznej. Powinny być, jak mówi, wytyczone ścieżki działania- takie jak np. system informatyczny.
Wydaje się, że system jeszcze się trzyma. Na stykach występują objawy przegrzania, ale jeszcze się bronimy.
Wskazuje, że w pandemię weszliśmy z systemem opieki zdrowotnej niezreformowanym i niedofinansowanym. W Polsce mamy
Najbardziej chyba w Europie rozbudowany system opieki darmowej, ale z drugiej strony trzecia od końca, jeśli chodzi procent przeznaczany z PKB.
Dyrektor Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Garwolinie ocenia, że powstanie szpitali jednoimiennych było bardzo dobrym pomysłem. Szkoda, że zostały one zlikwidowane- mówi. Nasz gość wskazuje, że obecnie system opieki zdrowotnej dzieli się na głośnego koronawirusa i na całą resztę. Wskazuje, że w szpitalach trzyma się ludzi łagodnie przechodzących Covid-19, którzy mogliby go przechodzić w domu, a tymczasem
Mamy całe mnóstwo innych chorych, którzy potrzebują naszej pomocy.
Przeznaczanie wszystkich środków na walkę z Covidem oznacza, że będzie ich mniej na zajmowanie się nie mniej poważnymi chorobami i dolegliwościami.
Łukasz Jankowski, prezes Okręgowej Rady Lekarskiej w Warszawie o polskim systemie opieki zdrowotnej w dobie Covid-19: braku personelu, problemach komunikacyjnych, nowych rozwiązaniach i teleporadach.
Prezes Okręgowej Rady Lekarskiej w Warszawie wskazuje, że naszym problemem jest koordynacja i przepływ informacji. Potrzebny jest system, który można by porównać do wieży kontroli lotów:
W każdym województwie powinien powstać zespół koordynacyjny, w tym warunki lokalowe, mieć wiedzę, jaki jest personel i ile jest miejsc. Sytuacja z miejscami zmienia się z godziny na godzinę.
Liczy się czas, zwłaszcza w przypadku tych, którzy potrzebują respiratorów. Wskazuje na proponowane przez ministra zdrowia tzw. rozwiązanie Dobrego Samarytanina:
Jeżeli lekarz podejmuje się jakiejś czynności do której nie jest w sposób szczególny wyszkolony […] to musi być pewny, że za ewentualny nieumyślny błąd nie grozi mu kara.
Chodzi o sytuację w której np. dermatolog musi obsługiwać respirator. Wskazuje, że w Polsce przypada 2,2 lekarza na tysiąc mieszkańców, przy czym 30 proc. lekarzy jest w wieku emerytalnym. Co zrobiono by poprawić tą sytuację?
Zwiększono nabór na studia medyczne. […] Zwiększono liczbę rezydentów. Te działania były dobre, ale nie zwiększyliśmy znacząco liczby personelu.
Problem ten dotyczy nie tylko Polski, ale także innych krajów Unii Europejskiej, które także dążą do zwiększenia liczy swego personelu medycznego. Polscy lekarze wyjeżdżają do innych krajów. Należałoby zdaniem naszego gościa wprowadzić osobną izbę przyjęć dla chorych na koronawirusa. Ci ostatni bowiem nie chorują tylko na Covid-19:
Łatwo sobie można wyobrazić, że taki chory będzie musiał mieć operację wycięcia wyrostka.
Łukasz Jankowski wyjaśnia, że rozwiązaniem byłoby tworzenie osobnych szpitali dla chorych na koronawirusa. Przyznaje, że wokół teleporad narosło wiele problemów. Na początku kwietnia straszyło się pacjentów, by nie przychodzili do przychodni, bo mogą się zarazić. Z czasem jednak zmieniono podejście:
Teleporada nie jest lekiem na całe zło. W warunkach polskich jest to po prostu rozmowa z lekarzem.
Granice systemu, w tym informatyczne, są testowane. Lekarz przypomina, iż w sezonie grypowym zawsze trudniej było się dodzwonić.
Dr Michał Sutkowski o pandemii koronawirusa w Polsce, tym, jak sobie radzi z nią opieka zdrowotna oraz o zmianach na które zgodziło się MZ i tych, które jeszcze są potrzebne.
Jeżeli pacjent jest Covid+ na etapie skąpo objawowym, to my się tym pacjentem zajmujemy. O kwarantannie informuje sanepid.
Dr Michał Sutkowski zauważa, że „liczne telefony wywołują trudności”. Informuje, że obecnie mamy kilka rozproszonych ognisk i dużo pojedynczych przypadków. Wskazuje, że przychodnie są zamykane w związku z kwarantanną. Powoduje to paraliż systemu opieki zdrowotnej.
[Mam] apel do pacjentów, żeby nie bali się mówić o objawach infekcji, „bo to może być Covid, w związku z tym, może lepiej nie wiedzieć”. To jednak naraża na zachorowania inne osoby i powoduje tylko większe problemy.
Wskazuje, że pierwotnie Ministerstwo Zdrowia zakładało, że badanie przed skierowaniem na na testy na koronawirusa miało być fizykalne. W sytuacji, w której 95-97 procent pacjentów nie ma koronawirusa byłoby to groźne dla innych pacjentów przychodni.
Ministerstwo zrozumiało te argumenty, że nie tylko przez badanie fizykalne, ale właśnie poprzez teleporadę lekarz może zlecić test.
Sytuacja coraz bardziej się pogarsza. Są obawy, że polska służba zdrowia nie poradzi sobie z drugą falą pandemii. Zdaniem naszego gościa granica wydolności służby zdrowia jest bardzo blisko.
System się zapycha z powodu braku ludzi, zamykania pewnych placówek, kwarantannowania personelu. […] Tak jest w całej Europie, że dochodzimy do pewnej granicy niewydolności.
Prezes Warszawskich Lekarzy Rodzinnych wskazuje, że testowani są głównie pacjenci objawowi. Przypomina, iż możliwość zaistnienia obecnej sytuacji przewidywały modele matematyczne.
Trzeba otwierać izolatoria dla tych średnio chorych, którzy nie mogą być w domach, ale muszą być pod opieką lekarską.
Prof. Ryszard Terlecki o konsekwencjach złamania dyscypliny partyjnej ws. „piątki dla zwierząt”, walce z pandemią, stanie polskiej opieki zdrowotnej, kongresie PiS i postawie PSL.
Przewodniczący Klubu Parlamentarnego PiS przedstawia również rolę Jarosława Kaczyńskiego, wicepremiera, w nowym rządzie i działaniach rady ministrów w walce z zarazą. Ponadto mówi, iż posłowie i senatorowie, którzy nie zastosowali się do dyscypliny partyjnej w sprawie tzw. piątki dla zwierząt poniosą konsekwencje. On i Jarosław Kaczyński rozmawiali z tymi parlamentarzystami. Deklarowali oni „lojalność i poprawę”.
To są wszystko posłowie wybierani w okręgach rolniczych. […] Utrzymamy większość w Sejmie, nie myślimy o rządzie mniejszościowym.
Zawieszeni zostali w prawach członków partii, co jest stanem przejściowym. Wicemarszałek Sejmu zauważa, że senator Jan Maria Jackowski „nie tylko głosuje, ale i wypowiada się niezgodnie z naszymi przekazami medialnymi”.
Będzie to zapewne skutkowało wyrzuceniem go z klubu.
Odnosi się także do postawy ludowców. Wskazuje, że PSL źle wyszedł na sojuszu z „totalną opozycją”, której, jak się wydaje nie jest już częścią. Prof. Ryszard Terlecki mówi, że rząd stara się ograniczać skalę pandemii.
Jest niestety w tej chwili gorzej i wszyscy patrzymy z niepokojem w przyszłość. […] Spodziewamy się, że liczba zachorowań wzrośnie.
Przypomina, że już na wiosnę przewidywano, iż jesienią będzie miała druga fala epidemii. Ofiarą tejże może paść listopadowy kongres Prawa i Sprawiedliwości. Decyzja o tym, czy się odbędzie w pierwotnym terminie zapadnie w najbliższych dniach.
Problem, który narasta to brak lekarzy i niechęć części środowiska do wsparcia działań przeciwko pandemii.
Polityk przyznaje, że obecnie stan nadzwyczajny nie jest rozważany, ale nie jest on wykluczony w perspektywie tygodni lub miesięcy. Odnosi się do słów dr Michała Sutkowskiego, który stwierdził, że systemowi opieki zdrowotnej grozi zapaść.
Ja ten niepokój rozumiem, ale wierzę w zapewnienia Ministerstwa Zdrowia, że jesteśmy w dobrym położeniu.
Brak profilu zaufanego lekarzy, nieprzygotowany punkt pobrań, nieodebrane telefony i nieudane próby zrobienia badania na Covid-19. Kajetan Niebelski o swej biurokratyczno-medycznej drodze przez mękę.
Oczywiście zaczęło się od wysłania dzieci do szkoły.
Kajetan Niebelski wyjaśnia, jak zaczęła się jego „przygoda” z SARS-CoV-2. Pewnego dnia jego średni syn wrócił ze szkoły z gorączką, którą zaraził on swego młodszego brata. Lekarza uznali, że to prawdopodobnie grypa żołądkowa. Następnie zachorował nasz gość.
Potem po trzech dniach gorączki i takiego bardzo silnego osłabienia, gdzie spacer do kuchni po szklankę wody kończył się tentem w wysokości 120 pogorszyło mi się jeszcze.
Najpierw, w piątek, skierował się do prywatnej firmy w której ma wykupiony abonament medyczny. Przez telefon powiedziano mu, że jego objawy kwalifikują się pod badania na obecność koronawirusa, ale „to musi być lekarz podstawowej opieki zdrowotnej NFZ, bo nikt inny nie może mi tego skierowania wystawić”. Kontaktu telefonicznego z tym ostatnim nie udało mu się jednak nawiązać w poniedziałek. Następnego dnia do naszego rozmówcy oddzwonił lekarz z poradni. Okazało się jednak, że
Pani doktor nie ma profilu zaufanego, a co za tym idzie nie może wystawić skierowania i miałem czekać na kolejny telefon od kolejnego lekarza.
Lekarka była oburzona, że wymaga się od niej zakładania prywatnego profilu zaufanego dla potrzeb służbowych. Z infolinii NFZ Kajetan Niebelski dowiedział się, gdzie jest punkt pobrań. Pojechał do niego samochodem. Na miejscu okazało się, że punktem pobrań jest przedsionek zlikwidowanej apteki.
Ten przedsionek za przeszklonymi od sufitu do podłogi drzwiami jest miejscem, w którym się pobiera się wymazy na widoku wszystkich przechodzących, a kolejka do wymazu ustawia się na chodniku pomiędzy zdrowymi i spacerującymi ludźmi.
Do nie do końca przygotowanego pomieszczenia każdy mógł wejść z ulicy. Wyniki z wymazu były następnego dnia wieczorem.
Następnego dnia wiedziałem, że muszę powiadomić sanepid powiadomić szkoły przedszkole powiadomić rodziców dzieci, bo w międzyczasie też zanim jeszcze okazało się, że jestem poważnie chory poważnie chory, odwoziłem kolegów mojego syna razem z kolegami na zawody sportowe.
Okazało się, że nikt od osoby z potwierdzonym koronawirusem nie zbierał danych na temat ludzi, z jakimi się stykała. Gość Kuriera w samo południe musiał robić to na własną rękę. Dziesiątego dnia od zachorowania, a drugiego od otrzymania wyniku zadzwoniono do niego z pomocy społecznej z pytaniem, czy czegoś mu potrzeba. Na odpowiedź, że zakupów (gdyż nie miał zapasów) i odebrania paczek z paczkomatów usłyszał, że
Dyrekcja pomocy społecznej stara się nie narażać swoich pracowników w związku, z czym takiej pomocy niestety nie mogą dostarczyć, ale mają dla mnie numer telefonu do psychologa, który może mi pomóc znosić trudy kwarantanny.
Kolejnego dnia, gdy on już się czuł lepiej, zaczęła chorować jego żona oraz ich kilkumiesięczne dziecko. To ostatnie dostało bez problemu skierowanie na badania od internisty. W przypadku jednak żony Kajetana Niebielskiego okazało się, że znów lekarz z którym rozmawiali nie ma profilu zaufanego, więc nie może wystawić skierowania. To ostatnie udało się w końcu uzyskać, jednak przy pierwszej próbie pojechania na badanie okazało się, że samochód jest za duży, by wjechać na parking podziemny. Podczas drugiej próby, po uzyskaniu zgody na opuszczenie kwarantanny w godzinach 12-15, okazało się zaś, że przyjechali po czasie, w którym przeprowadzane były badania bezpłatne (8-10). Postanowił, że nie odjedzie dopóki go nie obsłużą.
Dostałem propozycję wyjazdu do stacji do punktu pobrań na Grzybowskiej, który otwiera się od 15, a na dodatek z informacją, że otwierają się 15, ale oni nie wiedzą, w jakich godzinach jest obsługa na NFZ i mam sobie do nich dzwonić i dopytywać. Tam telefon oczywiście milczący, poczta głosowa.
Prof. Krzysztof Bielecki o służbie zdrowia i tym, co należałoby w niej zmienić oraz o postawie lekarzy, rządowych obostrzeniach i końcu epidemii.
Służba oznacza troskę o to, co słabe. Służba nie służy ideologiom, tylko osobom chorym i niepełnosprawnych.
Prof. Krzysztof Bielecki stwierdza, że zawsze mówi systemie opieki zdrowotnej per „służba zdrowia”. Zachęca do lektury ostatniej encykliki papieża Franciszka, która nawiązuje do pojęcia służby. Ojciec Święty zauważył w encyklice, że pandemia odsłoniła w sposób wyraźny niedostatki w służbie zdrowia.
Koronawirus jest chorobą jak wiele innych. Wirusa nie widać, ale jest wszechobecny jak świat bakterii i innych drobnoustrojów.
Polski lekarz chirurg ma za za złe władzy, że straszy społeczeństwo koronawirusem. Mówi, iż należy walczyć z pandemią, a nie szerzyć strach. Apeluje o przestrzeganie zasad sanitarnych. Podkreśla, że trzeba myć ręce i zasłaniać twarz w miejscach publicznych. Dodaje, że niedawno zaszczepił się na grypę.
Szczepmy się na grypę. Brońmy się tym, o czym wiemy, że działa skutecznie […] Od strachu nie wyzdrowiejemy.
Prof. Bielecki krytykuje rząd za niekonsekwencję, podając przykład wesel: „albo się gromadzimy, albo się nie gromadzimy”. Podkreśla, że teleporada nie zastępuje prawdziwej wizyty lekarskiej.
Nie wolno ustalać rozpoznania na podstawie telefonu. To jest brak szacunku dla człowieka, który źle się czuje.
Dodaje, że w dzisiejszych czasach uczy się wyłącznie specjalistów medycznych, a nie lekarzy. Należy więc powrócić do starego modelu nauczanie lekarzy, czyli nauka na zasadzie mistrz-uczeń.
Doświadczenie nabywa się przez życie- stajemy się lekarzami przez lata. […] Jak powiedział Lew Tołstoj- błędy są drogą do prawdy.
Wskazuje, że mamy obecnie zapaść chirurgii ogólnej, gdyż wszyscy chcą być wąskimi specjalistami. Potrzeba też internistów. Rozmówca Krzysztofa Skowrońskiego ocenia, że pandemia niebawem się skończy, ponieważ większość społeczeństwa przechoruje Covid-19:
Pamiętajmy, że covid-19 to nie jedyna choroba, na którą obecnie cierpią ludzie!
Przypomina, że osoby, którzy cierpią na więcej niż jedną chorobę są bardziej narażone. Krytykuje przy tym godziny na seniorów, zauważając, że prowadzi to do gromadzenia się seniorów w jednym miejscu.
Dr Krzysztof Mazur o rekonstrukcji rządu, sytuacji gospodarczej, reakcji Ministerstwa Rozwoju na epidemię i przejęciu resortu przez Jarosława Gowina.
Dr Krzysztof Mazur stwierdza, że w toczonych dyskusjach wokół rekonstrukcji rządu brakowało mu oceny dotychczasowych osiągnięć ministrów. W mediach analizowano głównie ją pod kątem tego, kto zostanie politycznie wzmocniony, a kto osłabiony. Były wiceminister rozwoju mówi także o sytuacji gospodarczej po lockdownie
Wiemy, że na pewno będziemy mieli recesję kilka punktów procentowych. To ciągle dużo mniej niż w krajach zachodniej Europy. Natomiast dalszy rozwój sytuacji będzie oczywiście zależy od sytuacji epidemicznej.
Ocenia, że początek epidemii nie był czasem zaniedbanym, przypominając działania jego resortu. Zauważa iż, wiele zależy od tego jak będą mogły pracować różne sektory gospodarki w obecnych warunkach. Wskazuje, iż
Rząd zapowiada, że nie będzie lockdownu, tylko punktowe obostrzenia.
Nasz gość odpowiada na pytanie o możliwość spłaty zaciąganych obecnie długów. Wskazuje, iż dług liczy się w odniesieniu do dochodów. Chodzi więc o to, by wpływy do budżetu były jak największe, nie to jak bardzo będziemy się zadłużać. Dr Mazur ocenia, że żaden kraj na świecie nie był gotowy na SARS-CoV-2. Zdradza jakie rady ma dla ministra Jarosława Gowina. W resorcie zostały przygotowane kilkustronicowe przewodniki po tym, co się dzieje w ministerstwie.
Czasami żartem pytamy: co jest misją chirurgii, a co jest w niej najpiękniejsze? Misja to ratowanie zdrowia i życia, a najpiękniejsze są oczy instrumentariuszki. Bo my się porozumiewamy oczami.
Adam Gniewecki, Krzysztof Bielecki
Przeczytałem książkę Anny Nozderki Medycyna? Nie jest na sprzedaż, opatrzoną mottem Pana Profesora: „Zamień ból i cierpienie na siłę, masz jeszcze tyle w życiu do zrobienia”. Stanowi ona relację z Pana rozmów z lekarzem med. Katarzyną Toruńską, o – mówiąc ogólnie – etyce lekarskiej, powołaniu i misji lekarza. Czy wyznaje Pan i stosuje myśl niesioną przez wspomniane motto?
Powyższe motto to słowa mojej matki. Jako pierwszy zostałem lekarzem w prawdziwie polskiej rodzinie ludzi mądrych, uczciwych i wyznających zasady. Ludzi ciężkiej, wytrwałej pracy. Gdy wracaliśmy z rodzeństwem ze szkoły, mama na nas zawsze już czekała, ojca zaś, który był tokarzem, widywaliśmy jedynie w niedziele i święta. Wychodził i wracał z pracy, gdy jeszcze albo już spaliśmy. Podobnie było w rodzinie, którą później sam założyłem.
To, co osiągnąłem, zawdzięczam rodzicom. Ojciec nauczył mnie ciężkiej pracy, a matka wartości, które stale wiodą mnie w pracy lekarza. Odpowiedzialności za słowa i czyny oraz wytrwałości. Z domu wyniosłem niechęć do nepotyzmu i klanowości. Myśl „Zamień ból i cierpienie na siłę, masz jeszcze tyle w życiu do zrobienia” daje mi, niezależnie od wieku, siłę, by stale się uczyć i dawać z siebie tyle, ile mogę. Tak też wychowałem syna i sądzę, że dzięki temu odnosi sukcesy. Słysząc dyskusje o wieku emerytalnym, zastanawiam się, o co chodzi.
Jeśli masz zdrowie i ochotę, znajdzie się dla ciebie praca. Wykonuj ją dobrze. Niech komuś lub czemuś służy. Zadając sobie pytanie o sens swojej pracy, dziękuję opatrzności, bo jestem człowiekiem wierzącym, dziękuję rodzicom, że zostałem lekarzem.
Jak postrzega Pan korelację takich pojęć jak: powołanie, poczucie misji, empatia i zawód – w przypadku lekarza, a także innych, zajmujących się bezpośrednio chorymi? Czy wszystkie te elementy jednocześnie są konieczne do osiągania powodzenia i skuteczności w tej, już nawet z nazwy, służbie?
Jestem przekonany, że lekarzem trzeba się urodzić, a wszystkie wymienione elementy mają znaczenie. My je nazywamy tzw. miękkimi wartościami. Nie ma takiego uniwersytetu, który uczy uczciwości, prawości, empatii, powołania, poczucia misji.
Są politechniki, są też szkoły medyczne. Dlaczego, szczególnie w zawodzie lekarza, te wartości są tak ważne? Ponieważ mamy do czynienia z człowiekiem. Zacytuję piękne zdanie wybitnego chirurga amerykańskiego, który powiedział:
„Włożyć niewprawną rękę do cudu Boskiej maszynerii, jaką jest ludzkie ciało, wiąże się z ogromną odpowiedzialnością”. Autor tego zdania jako chirurg określił warunki, jakie musi spełniać lekarz takiej specjalizacji. Moje ręce muszą robić to, za co jestem odpowiedzialny, to, co mam w głowie. To moja osobista odpowiedzialność wobec pacjenta.
Wciąż uczymy się dostępnej wiedzy medycznej, ale to nie wystarcza. Czasami zadajemy sobie pytanie, czy współczesny lekarz powinien być jak szaman, czy jak zimny, wyrachowany, otoczony nowoczesnymi aparatami, wyuczony, chłodny i pozbawiony ludzkich uczuć wykonawca. Ja wybieram rozwiązanie pośrednie, kompromisowe. Chcę być szamanem posługującym się współczesnymi przyrządami do rozpoznawania i leczenia chorób. Stawiam sobie pytanie, czy są nieuleczalnie chorzy? Czy to, że ktoś jest nieuleczalnie chory, jest skutkiem braku wiedzy na temat leczenia choroby albo zbyt późnego rozpoznania? Czy to wtedy mówi się, że ta choroba jest nieuleczalna?
Wracając do sprawy „miękkich wartości”. Nie przestawajmy być ludźmi, nie zamieniajmy się w zbiorowisko cyfr. Nie godzę się, by pacjent numer 7 wchodził do gabinetu numer 10 do doktora numer 15. Pacjent i lekarz to istoty ludzkie. Indywidualne, niepowtarzalne, noszące imiona i nazwiska, a nie odhumanizowane cyfry. Medycyna jest ludzka. Od człowieka dla człowieka. Mam już swoje lata, a pracuję i działam intensywnie. Zdarza się, że po dyżurze muszę wracać do szpitala do trudnego przypadku albo jechać do innego miasta, gdzie pacjent w nadziei, że przeżyje, czeka na moją pomoc. Pomaganie potrzebującym daje mi ogromną satysfakcję. A ludzi potrzebujących, mimo postępu medycyny, jest coraz więcej.
Jestem w szpitalu zawsze od 7 rano. W porze budzenia się pacjentów robię swój nieformalny obchód. Podchodzę do każdego chorego i mówię „dzień dobry”. Szczęśliwy dzień człowieka zaczyna się od poranka, gdy może usłyszeć te słowa i jeszcze kilka innych, tak potrzebnej otuchy od kogoś, kto, jak ufa, może mu swoimi kompetencjami ulżyć w cierpieniu. A mam tych chorych kilkudziesięciu. To też jest realizacja „miękkich wartości”.
Tego, czego nie nauczyliśmy się z książek i innych źródeł naukowych, musimy się nauczyć od drugiego człowieka. Ja miałem mistrzów, i to wielu, począwszy od rodziców, a kończąc na znakomitych lekarzach.
Julian Aleksandrowicz, wybitny internista i hematolog, pisze o sobie tak: „Wybrałem w życiu cel ważniejszy niż moja godność osobista”. To trudne do zrozumienia, bo twierdzi się, że najważniejszą cechą człowieka jest poczucie własnej godności. Ja uważam, że to nie dotyczy lekarza, który powinien kierować się umiejętnościami praktycznymi oraz misją wewnętrzną.
Przed II wojną światową mówiono, że są dwa stany, kapłański i lekarski. Tu godność osobista jest na dalszym planie. Ważniejsza jest misja. Zawód lekarza jest także wyborem postawy moralnej. Pieniądze powinny być na drugim planie. Czasami żartem stawiamy pytanie: co jest misją chirurgii, a co jest w niej najpiękniejsze? Misja to ratowanie zdrowia i życia, a najpiękniejsze są oczy instrumentariuszki. Bo my się porozumiewamy oczami.
Przechodząc do przyziemnej rzeczywistości: ludzie, nie zawsze, ale w większości pracują dla pieniędzy. Znane są liczne, nie tylko ostatnio i nie tylko w naszym kraju, strajki „ekonomiczne” pracowników służby zdrowia. Co, zdaniem Pana Profesora, powinno być wyznacznikiem wysokości pensji lekarzy i „białego” personelu medycznego? Czy tylko formalna ocena kwalifikacji? A może także, albo głównie, oparta na wielu złożonych przesłankach, ocena pacjentów?
Tej oceny powinni dokonywać pacjenci. Limity przyjęć do szpitali nie mają sensu, a jedynymi, którzy powinni móc szpital zamknąć, też są pacjenci. W reformie służby zdrowia słusznie zdecydowano, że „pieniądze idą za pacjentem”. W publicznej służbie zdrowia jest określona tzw. stawka kapitacyjna na leczenie każdego z nas. Zasada dobra, ale źle zrealizowana. Jeżeli szpital ma dobrą opinię, to znaczy, że są w nim dobrzy lekarze, nie tylko merytorycznie, ale mają też poczucie misji, empatii i dobroć. Kochają pacjentów. Profesor Kasprzak mówił: „Nauczcie się kochać pacjentów, nie wstydźcie się. Chory powinien być twoim przyjacielem, a nie tym, dzięki któremu zarabiasz. Raz zarobisz, innym razem nie, ale per saldo na pewno się wzbogacisz”. Ksiądz Twardowski, który był moim nauczycielem religii i przez całe życie przyjaźniliśmy się, a byłem jego osobistym lekarzem, mówił: „Uczmy się dawać i przyjmować”. Lekarz powinien dawać z siebie maksimum, ale jeżeli pacjent przyjdzie z podziękowaniami, nie wstydźmy się tej wdzięczności przyjąć. Oczywiście nie mam na myśli wdzięczności w formie materialnej.
Na jakich elementach można budować ocenę „jakości” lekarza?
Istnieją różne mierniki wartości lekarza. Są takie rankingi, jak „Znany Lekarz”, gdzie pacjenci mogą anonimowo wyrażać swoje oceny i opinie. Ale czy na tym można polegać? Na temat jednego lekarza czyta się dwadzieścia kilka ocen pozytywnych i pięć bardzo negatywnych. Anonimowość umożliwia także zawodową walkę konkurencyjną. Co do kryteriów skuteczności lekarza, zacznę od powiedzenia rektora Kasprzaka: „Lekarz czasami wyleczy, często może pomóc, ale zawsze powinien pocieszyć”. Obiektywne wskaźniki oczywiście istnieją.
Jeżeli chodzi o chirurgię, to np. śmiertelność okołooperacyjna, ilość powikłań pooperacyjnych, zakażenia, czas pobytu w szpitalu itd. Ale powtarzam: najważniejszym kryterium wartości lekarza jest ocena chorych.
Istnieje szeptana giełda, a i ja mam telefony z pytaniami: „Do kogo pójść, kogo pan uważa za najlepszego, komu zaufać?”.
Co do rozwiązania systemowego: jeżeli za pacjentem rzeczywiście szłyby pieniądze, to szpitale, gdzie lekarze są dobrzy pod względem merytorycznym oraz tzw. miękkich wartości, powinny opływać w dostatki, a te marne trzeba by było zamknąć. Dyrektor zamykanego szpitala mógłby mieć żal, ale usłyszałby: „panie, zrób pan coś, żeby do pana ludzie przyszli”. Wyobraźmy sobie, że w przychodni na pacjenta czeka przemyślana ankieta. Ten wymienia walory, czy też strony negatywne lekarza, podpisuje się i podaje swoje dane. To może wzburzać lekarzy. „Przecież pacjent się na tym nie zna”. Może się nie zna, ale wie, jak się czuje, czy leczenie mu pomaga, jak jest traktowany itd., a poza tym rozumu odmówić mu nie można. Jak już powiedziałem – praca lekarza to praca z człowiekiem.
Próby anonimowego ankietowania pacjentów już podejmowano. Nie były one zadowalające. Takie imienne ankiety powinny trafiać do gremium zobowiązanego do absolutnej dyskrecji. Powtarzam, po pierwsze ocena pacjentów, potem analizy merytoryczne. Na tej podstawie można by prowadzić indeksację pensji.
Jestem rzecznikiem praw pacjenta w moim szpitalu. Wpływają skargi, ale pochwały nie. Apeluję: proszę pisać, ale nie tylko skargi. Także opinie pozytywne!
Mówi się, że każdy lekarz jeździ super samochodem, Może tak, ale kosztem swojego zdrowia. Najwyższa śmiertelność jest wśród chirurgów do 50 roku życia. Ale jeżeli pozwolono na zatrudnienie w nielimitowanej liczbie miejsc pracy… Co wart jest pracownik, który 72 albo 96 godzin tygodniowo pracuje w szpitalu jako lekarz, pielęgniarka czy ratownik? Ja widzę, jak ci ludzie są przemęczeni. Ale jeżeli jeden z ministrów zdrowia mówi, że lepszy zmęczony lekarz niż żaden….
Podstawą służby zdrowia jest lekarz POZ – podstawowej opieki zdrowotnej. To są prywatne instytucje. Prywatne gabinety lekarzy POZ są finansowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia niezależnie od tego, czy jest to lekarz bardzo dobry – ze wszystkimi walorami, przeciętny, czy nawet zły. Może zacytuję: „Społeczeństwo nie powinno powierzać swego zdrowia ludziom zachłannym na pieniądze, ludziom tchórzliwym i nadmiernie ambitnym, widzącym jako cel działania jedynie własną karierę i własny prestiż, a nie dostrzegającym potrzeb innych”.
Cały wywiad Adama Gnieweckiego z prof. dr. n.med. Krzysztofem Bieleckim, pt. „Pięknie jest służyć człowiekowi i żaden wstyd”, znajduje się na s. 8 październikowego „Kuriera WNET” nr 76/2020.
Od lipca 2020 r. cena wydania papierowego „Kuriera WNET” wynosi 9 zł.
Ten numer „Kuriera WNET” można nabyć również w wersji elektronicznej (wydanie ogólnopolskie, śląskie i wielkopolskie wspólnie) w cenie 7,9 zł pod adresem: e-kiosk.pl, egazety.pl lub nexto.pl.
Czytelnicy gazety za granicą mogą zapłacić za nią PayPalem lub kartą kredytową na serwisie gumroad.com.
Prenumerata 12-miesięczna wersji elektronicznej: 87,8 zł.
Wywiad Adama Gnieweckiego z prof. dr. n.med. Krzysztofem Bieleckim, pt. „Pięknie jest służyć człowiekowi i żaden wstyd”, na s. 8 październikowego „Kuriera WNET” nr 76/2020
Michał Kuczmierowski o zapasach środków lekarskich w czasie pandemii, współpracy z przedsiębiorcami, zakupie respiratorów i odpowiedzialności.
Michał Kuczmierowski zapewnia, że Polska nie musi się martwić o zapasy środków medycznych.
Obecnie uruchamiamy transzę 300 respiratorów i 260 kardiomonitorów, które trafiają do szpitali mających największe potrzeby.
Respiratory natomiast są wydawane do placówek szpitalnych, w których jest najwięcej chorych na Covid-19. Mówi, iż w szpitalach jest największe zapotrzebowanie na środki codziennego użytku np. maseczki czy rękawiczki. Prezes Agencji Rezerw Materiałowych odpowiada na pytanie o współpracę z przedsiębiorcami. Agencja zamawia maski trójwarstwowe, fartuchy, kombinezony. Nasz gość odnosi się do zarzutów opozycji odnośnie zakupu respiratorów:
Takie zarzuty może stawiać ktoś, kto nigdy nie kupił maseczki lub respiratora. […] Państwo polskie stanęło na wysokości zadania.
Podkreśla, że nie ma ryzyka byśmy dostali sprzęt niskiej jakości. Zaznacza, że trzeba odpowiedzialnie podchodzić do możliwości zarażenia się i nosić maski, nawet jeśli samemu nie wierzy się w koronawirusa.
