Znany publicysta krytykuje obecną władzę m.in. za nieprowadzenie ustawy, która bardziej broniłaby dziecka poczętego. Skomentował również zachowanie prezesa Jarosława Kaczyńskiego.
Przez dłuższy czas żył z daleka od Boga, dopóki nie poznał swojej przyszłej żony, która zaczęła prowadzić go w stronę Kościoła. Wciąż jednak była to wiara martwa, nie znał Boga żywego.
Pewnego razu mama żony Kuby opowiedziała im o mszy, na której dzieją się niesamowite rzeczy. Powiedziała, że koniecznie muszą to zobaczyć. Pojechali więc, zobaczyli modlitwę o uzdrowienie. Było też namaszczenie olejami św. Charbela. ,,Podchodzimy do księdza Jarosława. Ksiądz namaszcza mnie olejem i wtedy doświadczam spotkania z Jezusem. Teraz wiem, że nazywa się to spoczynek w Duchu Świętym. Padłem na ziemię. Gdy otworzyłem oczy, to zacząłem tak strasznie płakać. To był płacz oczyszczający. Płacz po doświadczeniu wielkiego Miłosierdzia.”
Bano się Jana Pawła II jako tego, który – że tak powiem – rozłożył na łopatki komunizm w Europie. Ale był bardzo szanowany przez intelektualistów chińskich, a kochany przez chińskich chrześcijan.
Sprawa Kościoła katolickiego Chinach cieszy się w tej chwili w Kościele powszechnym wielkim zainteresowaniem. Nas interesuje zagadnienie stosunku Jana Pawła II do Kościoła chińskiego.
Papież Franciszek napisał 26 września list do chrześcijan, biskupów, księży w Chinach, a także do całego Kościoła powszechnego, z prośbą o zrozumienie i po prostu zaufanie do polityki, którą w tej sprawie prowadził przez ostatnie lata. Zresztą nie tylko on. Państwo watykańskie zawsze zabiegało o kontakty z Chinami.
Pierwsze spotkanie Jana Pawła II z komunistami, przedstawicielami państwa chińskiego, miało chyba miejsce rok po rozpoczęciu jego pontyfikatu, w ONZ, kiedy Chińczycy przyjechali tam na Forum Pokoju i Sprawiedliwości. Oczywiście oficjalnych kontaktów nie było. Mało kto wie o liście Jana Pawła II do Deng Xiaopinga z 1983 roku. Był to list prywatny i Deng Xiaoping nigdy na niego nie odpowiedział. Tak więc papież podejmował różne zabiegi.
Oczywiście bano się Jana Pawła jako tego, który – że tak powiem – rozłożył na łopatki komunizm w Europie. Ale był bardzo szanowany przez intelektualistów chińskich, a kochany przez chińskich chrześcijan, którzy do niego tęsknili. Byłem kilka razy w Chinach w tym czasie. Modlono się za Jana Pawła II, jakkolwiek w niektórych mszałach za papieża były wykreślone modlitwy.
Były różne tajne porozumienia. Nie zajmowałem się nigdy głębiej tą sprawą, ale w 1987 roku chińskiego pochodzenia kardynał z Manili, Jaime Sin, pojechał do Pekinu i tam spotkał się potajemnie z przewodniczącym Chińskiej Republiki Ludowej, Li Xiannianem. Od tego czasu datują się wzajemne kontakty. (…)
Ze swojego pobytu na Tajwanie w 1999 roku na Boże Narodzenie pamiętam list Konferencji Biskupów tajwańskich, którzy pisali, że są prowadzone rozmowy między Watykanem a Pekinem i możliwe, że Kościół na Tajwanie nie będzie już czuł się opuszczony, jeśli dojdzie do porozumienia. Ale w roku dwutysięcznym, w święto Trzech Króli, w katedrze Nantang w Pekinie zostało wbrew woli papieża wyświęconych pięciu nowych biskupów – i znowu była rana.
Potem, 1 X 2000 roku, odbyła się kanonizacja stu dwudziestu męczenników. Tego dnia wypada wielkie święto komunistów, rocznica ustanowienia republiki, i komuniści odebrali to, jakby tych stu dwudziestu męczenników, w tym trzydziestu trzech cudzoziemców, ruszyło przeciwko partii komunistycznej. I znowu powstały napięcia.
Papież w oficjalnych wystąpieniach w ciągu całego swego pontyfikatu ponad sześćdziesiąt razy poruszał sprawy Kościoła w Chinach. Z mojego punktu widzenia ważne byłoby, żeby ktoś podjął pracę magisterską, licencjacką czy nawet doktorską na temat stosunku Jana Pawła II do Chin. On pisał na ten temat bardzo dużo. My wiemy tylko o wypowiedziach na Anioł Pański czy o listach skierowanych na przykład do synodu na temat Azji, czy z innych oficjalnych okazji. Ale on tę sprawę miał w sercu i na pewno chciał dokonać tego, co udało się teraz papieżowi Franciszkowi – doprowadzić do jakiego porozumienia. (…)
W Rzymie od początku były trzy stanowiska. Jedno reprezentował kardynał Zen z Hongkongu, który był absolutnie przeciwny porozumiewaniu się z komunistami, bo po prostu im nie ufał. Druga opcja była, można powiedzieć, środkowa: przyglądano się i rozważano, czy można dopuścić porozumienie i zawierzyć komunistom. Wreszcie trzecie stanowisko. którego przedstawicielem jest sekretarz stanu Parolin, ma charakter bardziej pozytywny i jego celem jest porozumienie.
Główny motyw dążenia do porozumienia jest po prostu taki, nie było Kościoła tak zwanego patriotycznego czy państwowego. Nasz Jan Paweł II zawsze powtarzał: jeden Kościół. Szczególnie w latach dziewięćdziesiątych to była jego mantra: jeden Kościół. I zależało mu na tym żeby ten oficjalny i ten podziemny coraz bardziej się zbliżały.
Ksiądz profesor Zbigniew Wesołowski pracuje w Instytucie Monumenta Serica uniwersytetu Sankt Augustin w Nadrenii Północnej-Westfalii – jednym z najważniejszych w Europie ośrodków studiów nad chrześcijaństwem dalekowschodnim.
Cały wywiad Antoniego Opalińskiego z ks. Zbigniewem Wesołowskim pt. „Jan Paweł II i Kościół w Chinach” znajduje się na s. 16 listopadowego „Kuriera WNET” nr 53/2018.
„Kurier WNET”, „Śląski Kurier WNET” i „Wielkopolski Kurier WNET” są dostępne w jednym wydaniu w całej Polsce w kioskach sieci RUCH, Kolporter i Garmond Press oraz w Empikach, a także co sobota na Jarmarkach WNET w Warszawie przy ul. Emilii Plater 29 (na tyłach hotelu Marriott), w godzinach 9–15.
Dzięki prenumeracie na www.kurierwnet.pl otrzymujemy ogólnopolskie wydanie „Kuriera WNET” wraz z wydaniami regionalnymi, czyli 40 stron dobrego czytania dużego (pod każdym względem) formatu w cenie 4,5 zł.
Ks. Jean Jabour, proboszcz katedry św. Marka w Jbeil-Byblos, mówiąc o przyszłości chrześcijan w Libanie, twierdzi, że przede wszystkim patrzy na to z wiarą.
W Libanie zaraz obok kościoła mieści się meczet. Po nawoływaniu muezina, można usłyszeć dzwony z wieży kościelnej. Poza tymi dwiema religiami, można zauważyć tam jeszcze co najmniej dwie inne. Kraj ten wyróżnia się swoją różnorodnością. Liban jest jedynym państwem pluralistycznym na Bliskim Wschodzie i dla innych krajów arabskich przykładem harmonii pomiędzy wieloma wyznaniami.
Rozmówca Radia Wnet podkreśla, że widzi to tak, jak św. Jan Paweł II, który nazwał ten kraj misją dla świata. Jako Libańczycy, czują się oni uczniami Chrystusa dla całego świata. Mówi także, że w relacji chrześcijan z muzułmanami – „niestety nie zawsze są róże, czasem wzloty, a czasem upadki. Dużą rolę odgrywa nasze serce, a nie rozum”.
O.K.
Opinia publiczna powinna upominać się o sprawiedliwość do pakistańskiego rządu, aby nie prześladowano tam chrześcijan. Choć Asia Bibi jest bezpieczna, zagrożeni są m. in. sędziowie.
Do Polski z wizytą przyjechał arcybiskup Lahore – Sebastian Franciszek Shaw. 28 października obchodziliśmy Dzień Solidarności z Kościołem Prześladowanym. Z tej okazji Papieska Misja Pomoc Kościołowi w Potrzebie zorganizowała zbiórkę dla osób potrzebujących wsparcia w tym kraju. SMS RATUJE pod numer 72405 działa nadal. Arcybiskup postanowił jak najszybciej odwiedzić nasz kraj. We wtorek w Warszawie podzielił się z polskimi dziennikarzami informacjami z Pakistanu, które najbardziej interesują Polaków i Europejczyków.
Asia Bibi ciągle przebywa pod opieką rządu. Choć wydaje się to dziwne, najbardziej bezpiecznym miejscem było dla niej więzienie. – Mamy uznanie dla trzech sędziów, którzy podjęli się wydania orzeczenia i wydali dobry dla Asi Bibi wyrok. Z drugiej strony wiemy, że imamowie wydali zalecenie dla wszystkich muzułmanów, którzy są w ich pobliżu (ogrodnicy, kucharze i inne służby) mają nakazane, żeby ich zabili – mówił ks. prof. Waldemar Cisło, dyrektor polskiej sekcji Pomoc Kościołowi w Potrzebie. Siedmiu lub ośmiu sędziów omówiło udziału w orzekaniu, ale sędzia pakistańskiego sądu najwyższego nie wycofał się.
Pamiętamy, jak kilka lat temu gubernator Pendżabu został zabity przez swojego kierowcę, po tym, jak stawał w obronie Asi. Kierowca został bohaterem islamu.
Arcybiskup Sebastian Franciszek Shaw powiedział, że zależy mu na tym, żeby wszyscy zrozumieli, że Pakistan jest wspólną ziemią muzułmanów i chrześcijan, którzy żyja tam razem. – Chcemy pokojowej egzystencji – mówił.
Dodał, że opinia publiczna powinna upominać się o sprawiedliwość u pakistańskiego rządu w przypadkach prześladowania chrześcijan. Przypadek Asia Bibi nie jest jedynym. Pakistańczycy pamiętają, że małżeństwo zostało spalne w piecu do wypalania cegły po oskarżeniu o bluźnierstwo (po spaleniu kartki koranu, która to okazała się stroną gazety).
Arcybiskup Shaw przypomniał z kolei sytuację, gdy chrześcijanie świętowali Niedzielę Zmartwychwstania, a samobójca w pobliskim parku wysadził się zabijając wiele kobiet i wiele dzieci. Wśród zabitych byli też muzułmanie.
– Dziękujemy wikariuszom i księżom proboszczom za korzystanie z materiałów z informacjami o Pakistanie. Dla nas jest to ważne. Wierni często nas proszą, abyśmy byli ich głosem, bo ich nikt nie słyszy. My jesteśmy tylko pomostem. Programy pomocowe realizują nasi dobrodzieje, a my tylko pośredniczymy. A kościół jest dla chrześcijan wszystkim: kuchnią, miejscem ucieczki, przychodnią , szpitalem, a nawet miejscem, gdzie się można pokłócić z Panem Bogiem i ten żal wylać. Dziękuję też Episkopatowi Polski, wszystkim siostrom zakonnym i księżom, katechetom, którzy ten temat przybliżają. Dziękuję za dzień solidarności.
Co kilka sekund na świecie jest odprawiana msza święta zamówiona przez naszych dobrodziejów, która jest chlebem dla potrzebujących – mówił ks. prof. Cisło.
– Modliliśmy się 28 października, a trzy dni później została uwolniona Asia Bibi, po wielu latach spędzonych w więzieniu – dodał.
Jaka pomoc potrzebna jest w Pakistanie? Arcybiskup Shaw i ks. prof. Waldemar Cisło mówili, że oprócz pomocy pierwszej potrzeby potrzebna jest edukacja dzieci. Wskazane byłoby też ufundowanie przez Polskę stypendiów dla osób, które mogłyby się tutaj kształcić. Ważna jest zmiana mentalności nauczycieli, którzy muszą pokazywać dzieciom postawę pokojową, a nie wychowywać ludzi wojny.
Arcybiskup spotkał się w Warszawie także m. in. z wiceministrem sprawiedliwości i minister Beatą Kempą.
Ks. prof. Marek Cieślik opowiada o niesłusznej krytyce Hezbollahu przez kraje Zachodu a Paweł Rakowski o ostatnich wyborach w Libanie, które odbyły się na początku maja b.r.
Polski zakonnik od 20 lat pracujący na Bliskim Wschodzie opowiada o wpływach irańskich na religię oraz politykę w Libanie:
„Czasami słuchając wiadomości pochodzących z Europy Zachodniej czy z USA, odnoszę wrażenie, że Hezbollah jest przedstawiany bardzo negatywnie”.
Zdaniem duchownego mieszkańcy Libanu na co dzień obserwują, jak mocną i zmilitaryzowaną partią jest Hezbollah. Mimo tego czym charakteryzuje się ta formacja, to nie zamierza ona wejść na ścieżkę wojenną. Działania Hezbollaha sprowadzają się jedynie do bezkrwawej obrony interesów wspólnoty szyickiej w Libanie. Wobec tego wypowiadana krytyka na ich temat jest powierzchowna, impulsywna oraz bezmyślna. Nie bierze ona pod uwagę różnych zagrożeń, na które narażeni są szyici w Libanie:
„Jest to druga strona medalu, o której warto pamiętać. Istnieją silne napięcia między islamem szyickim reprezentowanym przez Iranie oraz islamem sunnickim reprezentowanym przez Arabię Saudyjką”.
Nasz gość pochyla się również nad stosunkiem Hezbollahu do chrześcijan. Można określić go jako pozytywny:
„Liban jest krajem mocno wzbogacającym intelekt oraz ducha. Jest to państwo, w którym to muzułmanie muszą dostosować się do chrześcijan. Liban jest krajem, w którym religia jest najważniejszym czynnikiem i to ona decyduje o ładzie, moralności i rytmie dnia”.
O swoim pobycie w Libanie mówi również Paweł Rakowski, polski dziennikarz, który mieszka na Bliskim Wschodzie od siedmiu miesięcy. Obserwował on m.in. ostatnie wybory w Libanie.
„W Byblos, wedle istniejącego od 1943 roku prawa, są dwa miejsca w parlamencie dla maronitów oraz dwa miejsca dla sunnitów. Chociaż wiadomo, jakie frakcje będą sprawować władzę ustawodawczą to jednak warto organizować wybory, ponieważ wewnątrz partii istnieje bardzo silna rywalizacja”.
Paweł Rakowski opowiada również o libańskiej kuchni oraz o swoim codziennym trybie dnia na Bliskim Wschodnie.
Wysłuchaj całej rozmowy już teraz.
JN
Zabawki, słodycze, ale także rzeczy potrzebne do życia, jak artykuły szkolne, ubrania, czy węgiel, którym ogrzewają dom. To rzeczy, na które niektóre rodziny nie mogą sobie pozwolić. Możemy im pomóc.
Dzieci z biednych rodzin nie mają innych marzeń niż te z bogatych. Różni je tylko to, że marzenia biedniejszych – bez naszej pomocy – nie będą miały szans na realizację – mówią organizatorzy corocznej Wirtualnej Choinki. „Wirtualna choinka” zaistniała po raz pierwszy w 2010 roku jako akcja pomocy powodzianom. Wówczas ponad dwieście paczek trafiło do Sandomierza i jego okolic. Oprócz paczek z żywnością i ubraniami, zostały podarowane meble i sprzęty domowe.
Pomóc można na dwa sposoby. Podstawową możliwością jest podarowanie „czarnego złota” poprzez dokonanie przelewu na konto akcji przy pomocy strony www.wirtualnachoinka.pl. Z uzbieranych pieniędzy organizatorzy kupią węgiel i dostarczą go potrzebującym.
Drugim rodzajem pomocy jest kupienie prezentu w odpowiedzi na list napisany do św. Mikołaja. Po kliknięciu w „prezent” wyświetlają się kategorie wiekowe. Tegoroczną nowością jest dodanie kategorii „seniorzy”. Po wybraniu kategorii należy wybrać osobę, której chce się pomóc, iść na zakupy i dostarczyć prezent do jednego z punktów zbiórki.
Anegdotą jest, że na Boże Narodzenie 1977 r. założyciel Ruchu Światło-Życie, ks. Franciszek Blachnicki zwrócił się z prośbą o pomoc w ogrzaniu centrali tego Ruchu, a zarazem uczestników odbywających się tam rekolekcji. Potrzeba wynikała z represji państwowych – władze lokalne odmówiły przydziału koksu bez podania przyczyny. „(…) Czekamy więc na taki oryginalny, bo czarny „opłatek”, mający jednak tę samą wymowę miłości i jedności” – pisał ks. Blachnicki 18 grudnia 1977 roku. Na Kopią Górkę dotarło półtorej tony węgla przysyłane w kilkukilogramowych pakunkach, a poczta wnioskowała o uchylenie decyzji wojewody.
– Dzisiaj świat interesuje się raczej wojną ekonomiczną Waszyngtonu i Pekinu, a nie rywalizacją i ofensywą inwestycyjno-eksportową na Starym Kontynencie – mówi Ryszard Czarnecki.
Europoseł komentuje mającą miejsce na początku tygodnia wizytę delegacji Parlamentu Europejskiego w stolicy Chin. Tematem rozmów między Unią Europejską a Państwem Środka była wymiana handlowa pomiędzy dwoma podmiotami.
„Producenci skarżą się, pewnie słusznie, że od lat Europa jest zalewana bardzo tanimi produktami z Chin”.
Ryszard Czarnecki zaznacza przy tym, że w porównaniu do stosunków chińsko-amerykańskich, relacje między Unią Europejską a Chinami cechują się niskim napięciem. Podkreśla również, że Europa nie znajduje się obecnie w centrum zainteresowań w dyskusji o globalnej pozycji Państwa Środka.
„Dzisiaj świat interesuje się raczej wojną ekonomiczną Waszyngtonu i Pekinu, a nie rywalizacją i ofensywą inwestycyjno-eksportową na Starym Kontynencie”.
Poseł „Europejskich Konserwatystów i Reformatorów” zwraca uwagę, że UE reguluje sprawy handlu między państwami członkowskimi a Chinami, ale nie reguluje inwestycji. Z tego powodu nie dziwi go fakt, że członkowie europejskiej delegacji walczyli głównie o interesy narodowe swoich krajów.
„Europa Europą, integracja integracją, globalizacja globalizacją, a i tak każdy ciągnie w swoja narodową stronę”
Ryszard Czarnecki wspomina również o mającym miejsce niedawno porozumieniu między Stolicą Apostolską a Pekinem, na mocy którego doszło do zjednoczenia oficjalnego Kościoła uznawanego przez władze ChRL z Kościołem wiernym Watykanowi. Wskazuje, że wydarzenie to daje szansę na zaprzestanie prześladowań chrześcijan w tym państwie.
Europoseł napomyka również o polskich zabiegach podjętych na delegacji. Były na niej obecne dwie grupy: promująca polskie rolnictwo oraz promująca polskie górnictwo, walczące o nowy rynek zbytu dla swoich produktów.
Wysłuchaj audycji już teraz.
A.K.
Modlitwa jest potrzebna nadal. To najwięcej, co możemy zrobić tutaj, w Polsce – mówi Michał Król z Salezjańskiego Wolontariatu Misyjnego „Młodzi Światu”.
Michał Król od czterech lat śledził losy uwięzionej Asi. Współtworzył film „Uwolnić Asię”, o którym nie raz mówiliśmy w naszej audycji. Powstawały piosenki, apele o uwolnienie kobiety objętej modlitwą
Gość Koloseum podkreślając rangę dalszej modlitwy, zwrócił uwagę, że działania dyplomatyczne też są ważne, ale lepiej, żeby nie były nagłaśniane. Asia Bibi musi zostać przewieziona wraz rodziną do innego kraju, ponieważ jej życie jest zagrożone ze strony islamskich radykałów niezadowolonych z jej uwolnienia.
W audycji poświęconej chrześcijanom prześladowanym na świecie (13.11) gościli Konrad Ciempka (PKWP), który zachęca do odwiedzenia Pól Dialogu przy ulicy Stradomskiej 6 w Krakowie i Michał Król (SWM Młodzi światu).
28 października obchodziliśmy Dzień Solidarności z Kościołem Prześladowanym, którego tematem był właśnie Pakistan.
Zapraszamy do wysłuchania całej audycji (13.11.2018)
Doświadczenia wykazały, że gwarancją niepodległego bytu państwa mogą być tylko jego własne siły moralne i materialne. U fundamentów prawdziwie niepodległego państwa musi leżeć żelazny kapitał krwi.
Stanisław Leszczyc-Przywara niewątpliwie zasłużył na pamięć w postaci nazwy jakiejś ulicy czy nawet pomnika w Rydułtowach. Żył tam w czasach PRL-u, nie miał więc szans zostać honorowym obywatelem miasta, bo komunistom właściwie przeszkadzał swoim istnieniem. Nie dbał o pochwały czy zaszczyty, był wyjątkowo skromnym, ale serdecznym człowiekiem. Dla wielu młodych z kilku pokoleń Polaków był nauczycielem prawdziwego życia i wzorem patriotyzmu złączonego z całkowitym zawierzeniem Opatrzności Bożej.
Nie zależało mu na żadnym kombatanckim lansowaniu się. Nie chciał nawet słyszeć o awansach dla zasłużonych, pozostał do końca życia porucznikiem czasu wojny.
(…) Był „klasycznym” legionistą, czyli „człowiekiem renesansu” – z wieloma talentami. Oprócz zdobytych wojennych doświadczeń w obu wojnach światowych, został po I w. św. absolwentem filologii polskiej i historii sztuki UJ. Znał biegle 7 języków obcych (francuski, niemiecki, greka, łacina, rosyjski, słowacki i węgierski), malował obrazy, kolekcjonował polonika, odręcznie pisał pięknym kaligraficznym stylem, był inicjatorem oraz organizatorem wielu wydarzeń patriotyczno-religijnych. Przez większość życia był przede wszystkim wychowawcą licznej młodzieży, choć w PRL-u nie dane mu było nauczać w szkołach. W komunistycznym systemie szkolnym ubecy zezwolili jedynie na lekcje rysunku w latach pięćdziesiątych. (…)
Był patriotycznie wychowanym Polakiem ze zubożałej szlachty herbu Leszczyc. Będąc gimnazjalistą w zaborze austriackim, uciekł z domu do oficjalnie stworzonego i wymarzonego pierwszego od stu lat polskiego wojska, do Legionów, by walczyć i wywalczyć wolność dla nieistniejącej wówczas Polski. Męczyliśmy go, by nam opowiadał o historii Polski, o swoich przeżyciach. Był dla nas autorytetem, ale chyba nie do końca zdawaliśmy sobie sprawę, jakim wielkim jednocześnie był symbolem tego, co jest istotą polskości. Młodzieńcze lata przeżyliśmy, podobnie jak on, w zniewolonej przez sąsiadów Polsce.
Pytałem go, czy pod zaborem austriackim było podobnie, jak pod komunistycznym/sowieckim? Jaka była wówczas polska młodzież, czym różniła się od obecnej? itp. Odniosłem po tych porównaniach wrażenie, że po 70 latach młodzi Polacy są mniej honorowi i mniej wierzący Bogu, a to definiowało wg Wujka wszystko pozostałe.
To Wujek głównie ukształtował nasz patriotyzm i imponderabilia. Drugi obieg, a w nim historia polski, dopiero raczkował. My mieliśmy to szczęście, że Wujek odnośnie do historii Polski, a szczególnie w XX wieku, był po prostu niezależny od PRL-owskiego systemu, gdyż znał ją jak mało kto z autopsji.
Napisał kilka broszur, które były powielane na maszynie do pisania i uczestniczyły w takim ‘mini’ drugim obiegu. Poniżej końcowy fragment jego referatu „O odzyskaniu Niepodległości”:
„Na odzyskanie Niepodległości Polski złożyły się takie czynniki, jak:
Doświadczenia ostatnich czasów wykazały dobitnie, że gwarancją niepodległego bytu państwa mogą być tylko jego własne siły moralne i materialne. U fundamentów prawdziwie niepodległego państwa musi leżeć żelazny kapitał krwi. Tylko naród, który sam wywalczy sobie Niepodległość i gotów jest każdego dnia walczyć o nią, który nie opiera swej egzystencji na podpisach pod traktatami i na wierze w gwarancje obcych, godzien jest wolnego bytu. Genezą Państwa Polskiego zatem był nie traktat wersalski, który to wskrzeszone państwo tylko zatwierdził, lecz wola narodu i polski czyn zbrojny. Nie pomogłyby z pewnością niczyje podpisy i pieczęcie, gdyby nie »cud sierpniowy nad Wisłą« w 1920 roku i wola Opatrzności.
Rydułtowy, dnia 22. V 1980 roku”. (…)
W czasach PRL-u, gdy pamięć o czynach marszałka Piłsudskiego była wymazana, cenzurowana i skazana na zapomnienie, skromny porucznik z I w. św. oraz były profesor gimnazjalny w II RP był inicjatorem kombatanckich uroczystości na Wawelu w rocznice 11 Listopada. Za zgodą metropolity krakowskiego kardynała Wojtyły odbywały się w tym dniu na Wawelu msze święte oraz złożenie wieńca na sarkofagu Marszałka Piłsudskiego w Kaplicy Srebrnych Dzwonów. Symboliczny i wprost mistyczny stał się 11 listopada 1978 roku. Historyk profesor Wiesław Jan Wysocki, który znał Wujka, umieścił niecodzienne wspomnienie o tym w swojej książce Krypta Wawelska i Papieski Tron:
„W roku 1978 – 11 listopada w wawelskich kryptach w Kaplicy Srebrnych Dzwonów u trumny Pierwszego Marszałka zebrali się weterani legioniści; z oczywistych względów metropolity krakowskiego nie było z nimi, wszak dopiero co został biskupem Rzymu… I wtedy zebrani w krypcie doświadczyli swoistej mistyki dziejowej – oto przed nimi jest ten, którego inicjały tworzą inskrypcję JP I, a tam, na Watykanie – jest kontynuator-wizjoner o semantycznej inskrypcji JP II. Dla nich to nie było tylko romantyczne czy prometejskie uniesienie, ale realność… Czy to, co potem miało miejsce, nie potwierdza tej realności?!”
I wówczas to właśnie porucznik St. L-P złożył symboliczny raport swojemu Marszałkowi. Wypowiedziane słowa w swojej książce cytuje profesor Wysocki:
„Panie Marszałku! Melduję, że w 60 rocznicę wywalczenia wolnej i niepodległej Polski stajemy wszyscy przy Tobie. Kardynał Karol Wojtyła jest nieobecny, ale on już jest w Rzymie naszym JP II. Ty jesteś naszym JP I. A JP – to wiekopomne słowa »Jeszcze Polska«”.
Cały artykuł Pawła Milli pt. „A gdzie mój legionista?” znajduje się na s. 1 i 2 listopadowego „Śląskiego Kuriera WNET” nr 53/2018.
„Kurier WNET”, „Śląski Kurier WNET” i „Wielkopolski Kurier WNET” są dostępne w jednym wydaniu w całej Polsce w kioskach sieci RUCH, Kolporter i Garmond Press oraz w Empikach, a także co sobota na Jarmarkach WNET w Warszawie przy ul. Emilii Plater 29 (na tyłach hotelu Marriott), w godzinach 9–15.
Dzięki prenumeracie na www.kurierwnet.pl otrzymujemy ogólnopolskie wydanie „Kuriera WNET” wraz z wydaniami regionalnymi, czyli 40 stron dobrego czytania dużego (pod każdym względem) formatu w cenie 4,5 zł.
