Kolosem: Paweł Rakowski o Strefie Gazy, Ks. Roman Sikoń o filmie o Polakach, którzy mieszkali w Ugandzie

Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich nagrodziło ks. Romana Sikonia za film „Dzieci Andersa – powrót do Afryki” Sybirakach, którzy w czasie II wojny światowej osiedlili się w Kodża w Ugandzie.

W Strefie Gazy rozgorzał konflikt. Od poniedziałku rozpoczęły się ostrzały Gazy ze strony izraelskich wojsk. Na ataki odpowiada tym samym Hamas.

Paweł Rakowski opowiedział o dramatycznych dziejach „największego więzienia świata”, w którym mieszka prawie 2 mln Palestyńczyków, pozbawionych jakichkolwiek szans na poprawę swojego życia. Wśród mieszkańców Strefy Gazy są też chrześcijanie – wielu obrządków, którzy borykają się z dramatyczną sytuacją ekonomiczną, izraelskimi nalotami oraz radykalnymi nastrojami w rządzonej od 2007. roku przez islamski Hamas Gazie. Dziennikarz przypomniał o biblijnych korzeniach Gazy oraz o dziejach Kościoła, który był na tych obszarach od początku. W wyniku kryzysu, który trwa od 1948 roku, Gaza i okolice stają się kolejnym miejscem, w którym życie chrześcijan stopniowo zanikało, aż do całkowitego znikania, które następuje na naszych oczach.

Ks. Roman Sikoń, salezjanin, laureat nagrody SDP mówił o przesłaniu filmu „Dzieci Andersa – powrót do Afryki”, który nakręcił. Pojechał z grupą Polaków, którzy w czasie II wojny światowej zostali przewiezieni z Armią Andersa z Syberii do Ugandy, a dokładnie do miejscowości Kodża. Tam mieszkali, mieli swój obóz, a nawet cmentarz, w którym pochowano blisko setkę naszych rodaków. Zaakceptowali ich mieszkańcy Kodży. Polacy wyjeżdżali z dużym sentymentem i nadzieją, że kiedyś tam wrócą. Ugandyjczycy przywitali serdecznie grupkę Polaków, której udało się odwiedzić Ugandę. Pamiętają o polskim chlebie…

 

A dziś w ramach spotkań w Poznaniu na Szewskiej

Film „Ziemia Maryi” Juana Manuela Cotelo

27 marca, godz. 17:00

Mary’s Land – Ziemia Maryi to nie tylko oryginalna konwencja. To przede wszystkim piękny film o Maryi, który musi poruszyć każdego widza.

Podczas spotkania siostra ze zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo (Siostry Miłosierdzia Prowincja Chełmińsko-Poznańska – szarytki) przybliży nam temat Cudownego Medalika. Matka Boża objawiając się w 1830 r. s. Katarzynie Laboure Kazała wybić medalik z napisem: „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”.

A w Krakowie w ramach spotkań „Gość na Polach”!
W tym miesiącu porozmawiamy o tzw. „Deklaracji LGBT+”, która została podpisana przez prezydenta Warszawy Rafała Trzaskowskiego w lutym 2019 r.

Temat jest żywo komentowany przez wielu publicystów, polityków, a także ekspertów ds. edukacji. Pojawiło się wiele kontrowersji, obaw.
Dlatego będziemy zastanawiać się m.in. nad poniższymi pytaniami:
Czym jest tzw. „Deklaracja LGBT+”? Czy polskie dzieci są zagrożone? Czym jest edukacja seksualna? Czym są tzw. standardy WHO w karcie LGBT+? Jak wychowywać dzieci?

Zaproszeni Goście:

Magdalena Czarnik – wiceprezes Stowarzyszenia „Rodzice Chronią Dzieci”, stop-seksualizacji.pl
Teresa Król – Redaktor podręczników o tematyce wychowania do życia w rodzinie

Liczba miejsc ograniczona. Prosimy o zapisywanie się na spotkanie:
www.deklaracjalgbt.evenea.pl/

Do zobaczenia!

27. marca, godz. 19:00, Pola Dialogu, ul. Stradomska 6, Kraków

Niewolnicy są wśród nas/O. Jean Dedieu – wyrwany z niewoli/Radosław Malinowski/S. Amadeusza Sowińska

Fundacja HAART Kenya prowadzi kampanię informacyjną na temat porwań i niewolnictwa w Afryce i na świecie. Na świecie sprzedawanych jest około 40 milinów rocznie – mówi Radosław Malinowski z Fundacji 

W audycji Koloseum zagościli:

S. Amadeusza Sowińska, która wkrótce wyjedzie na misje do Kamerunu. Obenie przygotowuje się w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie, którego patronką jest św. Teresa od Dzieciątka Jezus, która mówiła: Wszysko jest łaską. „Czuję mocno, że to jest moja droga” – mówi Siostra.

O. Jean Dedieu Bukuru z Kenii oraz Radosław Malinowski, którzy pracują razem w Fundacji HAART Kenya w Afryce.

Fundacja HAART Kenya prowadzi kampanię informacyjną na temat porwań i niewolnictwa w Afryce i nie tylko. Radosław Malinowski mówi, że na świecie sprzedawanych jest około 40 milinów osób rocznie. Jak powstrzymać skalę tych przestępstw – pytamy w audycji.

„Kiedy byłem mały, mama nauczyła nas modlitwy stacjami drogi krzyżowej i cierpieniami Chrystusa.  Ta modlitwa dawała mi siłę do życia, chęć trwania” – wspominał swoje cierpienia w obozie pracy ojciec Jean, który był ofiarą porwania i dwukrotnie był niewolnikiem. „Kazano nam wchodzić do zimnej rzeki i tam przetrwać noc. Oczywiście niektórzy z nas od razu chorowali” – wspomina o. Jean. Kiedy wydostał się z niewoli, postanowił zostać księdzem.

„Handel ludźmi jest, bo jest zapotrzebowanie na jego ofiary. Nasze zachowania wpływają na to, czy  dochodzi do sprzedawania ludzi. Możemy zapobiec temu, zachowując się odpowiedzialnie” – mówi Radosław Malinowski. Tłumaczy, że wiele osób jest porywanych dla pozyskania organów, do niewolniczej pracy albo do seksualnego wykorzystania. Znane jest zjawisko „seksturism” czyli „seksturystyka”, polegające na tym, że z usług osób prostyuujących się korzystają turyści – dla atrakcji. Często zwyczajnie nie zastanawiają się, czy takie osoby nie są ofiarami przemocy. Wielu turystów ma szansę spotkać niewolnika. Kiedy nabierzemy takich podejrzeń, powinniśmy jak najszybciej powiadomić służby. Przez afrykańską Kenię przechodzi wielki nanał migracyjny, przez który przechodzą też niewolnicy. Jednak problem niewolnictwa, handlu ludźmi i seksualnego wykorzystywania dotyczy też Europy i Polski. Całego świata.

Radosław Malinowski zachęca do wsparcia Fundacji HAART Kenya działającej w Nairobi, która chce się rozwijać.  Zapraszamy do wysyłania sms na numer 72052 o treści WOLNI i do zapoznania się z akcją Wolni-Niewolni na stronie: Pkwp.org/kenya

Kampanię wspiera między innymi papież Franciszek oraz Wojewoda Lubelski – Przemysław Czarnek.

Jezusa można w Mozambiku spotkaĉ wszędzie. Również na wysypisku ŝmieci, między dzieĉmi i bezdomnymi

Minionego lata większość ludzi odpoczywała. Nie odpoczywały Asia i Ola ze wspólnoty Przymierze Miłosierdzia, które pojechały na misję do Mozambiku. Co robiły?

Ola i Asia spotkały Jezusa w ubogich. Kiedy pojechały do Mozambiku zajęły się tym, od czego zwykle uciekają przyjzdni w tym afrykańskim kraju. Bawiły się z dziećmi, rozmawiały z ubogimi.  Rozmawiały z nimi również na wielkim wysypisku śmieci w stolicy kraju.

– Pamiętam moment, kiedy poszłyśmy na to wysypisko ŝmieci i bawiłyśmy się z dziećmi – wspominają. – To była właśnie ta okrutna, wymykająca się opisowi bieda. Ci ludzie naprawdę nie mieli nic. Oni tak żyli na co dzień, a mimo wszystko mieli w sobie tyle wolności i tyle w sobie takiej niesamowitej prawdy. Zobaczyłyŝmy, że można nie posiadać nic, a być naprawdę szczęśliwym. Szczęŝliwym na ile tylko może byĉ człowiek. Ci ludzie są bardzo relacyjni, są otwarci na drugą osobę. I to nas też tego nauczyło, że to nie jest tak, że musimy zrobić dużo rzeczy, bo ważniejsi są ludzie. Ci, których masz przed sobą tu i teraz.

Po powrocie ich patrzenie na życie się przewartościowało, patrzą na nie z innej perspektywy. Mówią, że lepiej jest dawać niż brać.

Czy można doznać molestowania i wielu innych cierpień i być szczęśliwym człowiekiem?

Czy można przebaczyć matce, która miała problemy z alkoholem i do której ma się wiele żalu? Z opowieści pani Anety wynika, że jest to możliwe.

Nie zawsze było jej po drodze z Bogiem, lubiła imprezy, alkohol. Ale wiele zaczęło się zmieniać, kiedy jej syn wylosował figurę Maryi. Było to jak zaproszenie Matki Bożej do jej życia. Zaczęła chodzić z synem na roraty i odczuwać tam ogromny głód komunii świętej.  Pojawiło się w niej pragnienie wyjścia z grzechów nieczystości. Postanowiła odejść od mężczyzny, z którym żyła bez ślubu. Dołączyła do róży różańcowej rodziców za dzieci. ,,Zaczęła się droga do Maryi przez różaniec”.

Jan Paweł II ponad 60 razy w oficjalnych wystąpieniach poruszał sprawę Kościoła w Chinach. Pragnął jego jedności

Bano się Jana Pawła II jako tego, który – że tak powiem – rozłożył na łopatki komunizm w Europie. Ale był bardzo szanowany przez intelektualistów chińskich, a kochany przez chińskich chrześcijan.

Antoni Opaliński, ks. Zbigniew Wesołowski

Sprawa Kościoła katolickiego Chinach cieszy się w tej chwili w Kościele powszechnym wielkim zainteresowaniem. Nas interesuje zagadnienie stosunku Jana Pawła II do Kościoła chińskiego.

Papież Franciszek napisał 26 września list do chrześcijan, biskupów, księży w Chinach, a także do całego Kościoła powszechnego, z prośbą o zrozumienie i po prostu zaufanie do polityki, którą w tej sprawie prowadził przez ostatnie lata. Zresztą nie tylko on. Państwo watykańskie zawsze zabiegało o kontakty z Chinami.

Pierwsze spotkanie Jana Pawła II z komunistami, przedstawicielami państwa chińskiego, miało chyba miejsce rok po rozpoczęciu jego pontyfikatu, w ONZ, kiedy Chińczycy przyjechali tam na Forum Pokoju i Sprawiedliwości. Oczywiście oficjalnych kontaktów nie było. Mało kto wie o liście Jana Pawła II do Deng Xiaopinga z 1983 roku. Był to list prywatny i Deng Xiaoping nigdy na niego nie odpowiedział. Tak więc papież podejmował różne zabiegi.

Oczywiście bano się Jana Pawła jako tego, który – że tak powiem – rozłożył na łopatki komunizm w Europie. Ale był bardzo szanowany przez intelektualistów chińskich, a kochany przez chińskich chrześcijan, którzy do niego tęsknili. Byłem kilka razy w Chinach w tym czasie. Modlono się za Jana Pawła II, jakkolwiek w niektórych mszałach za papieża były wykreślone modlitwy.

Były różne tajne porozumienia. Nie zajmowałem się nigdy głębiej tą sprawą, ale w 1987 roku chińskiego pochodzenia kardynał z Manili, Jaime Sin, pojechał do Pekinu i tam spotkał się potajemnie z przewodniczącym Chińskiej Republiki Ludowej, Li Xiannianem. Od tego czasu datują się wzajemne kontakty. (…)

Ze swojego pobytu na Tajwanie w 1999 roku na Boże Narodzenie pamiętam list Konferencji Biskupów tajwańskich, którzy pisali, że są prowadzone rozmowy między Watykanem a Pekinem i możliwe, że Kościół na Tajwanie nie będzie już czuł się opuszczony, jeśli dojdzie do porozumienia. Ale w roku dwutysięcznym, w święto Trzech Króli, w katedrze Nantang w Pekinie zostało wbrew woli papieża wyświęconych pięciu nowych biskupów – i znowu była rana.

Potem, 1 X 2000 roku, odbyła się kanonizacja stu dwudziestu męczenników. Tego dnia wypada wielkie święto komunistów, rocznica ustanowienia republiki, i komuniści odebrali to, jakby tych stu dwudziestu męczenników, w tym trzydziestu trzech cudzoziemców, ruszyło przeciwko partii komunistycznej. I znowu powstały napięcia.

Papież w oficjalnych wystąpieniach w ciągu całego swego pontyfikatu ponad sześćdziesiąt razy poruszał sprawy Kościoła w Chinach. Z mojego punktu widzenia ważne byłoby, żeby ktoś podjął pracę magisterską, licencjacką czy nawet doktorską na temat stosunku Jana Pawła II do Chin. On pisał na ten temat bardzo dużo. My wiemy tylko o wypowiedziach na Anioł Pański czy o listach skierowanych na przykład do synodu na temat Azji, czy z innych oficjalnych okazji. Ale on tę sprawę miał w sercu i na pewno chciał dokonać tego, co udało się teraz papieżowi Franciszkowi – doprowadzić do jakiego porozumienia. (…)

W Rzymie od początku były trzy stanowiska. Jedno reprezentował kardynał Zen z Hongkongu, który był absolutnie przeciwny porozumiewaniu się z komunistami, bo po prostu im nie ufał. Druga opcja była, można powiedzieć, środkowa: przyglądano się i rozważano, czy można dopuścić porozumienie i zawierzyć komunistom. Wreszcie trzecie stanowisko. którego przedstawicielem jest sekretarz stanu Parolin, ma charakter bardziej pozytywny i jego celem jest porozumienie.

Główny motyw dążenia do porozumienia jest po prostu taki, nie było Kościoła tak zwanego patriotycznego czy państwowego. Nasz Jan Paweł II zawsze powtarzał: jeden Kościół. Szczególnie w latach dziewięćdziesiątych to była jego mantra: jeden Kościół. I zależało mu na tym żeby ten oficjalny i ten podziemny coraz bardziej się zbliżały.

Ksiądz profesor Zbigniew Wesołowski pracuje w Instytucie Monumenta Serica uniwersytetu Sankt Augustin w Nadrenii Północnej-Westfalii – jednym z najważniejszych w Europie ośrodków studiów nad chrześcijaństwem dalekowschodnim.

Cały wywiad Antoniego Opalińskiego z ks. Zbigniewem Wesołowskim pt. „Jan Paweł II i Kościół w Chinach” znajduje się na s. 16 listopadowego „Kuriera WNET” nr 53/2018.

 


„Kurier WNET”, „Śląski Kurier WNET” i „Wielkopolski Kurier WNET” są dostępne w jednym wydaniu w całej Polsce w kioskach sieci RUCH, Kolporter i Garmond Press oraz w Empikach, a także co sobota na Jarmarkach WNET w Warszawie przy ul. Emilii Plater 29 (na tyłach hotelu Marriott), w godzinach 9–15.

Dzięki prenumeracie na www.kurierwnet.pl otrzymujemy ogólnopolskie wydanie „Kuriera WNET” wraz z wydaniami regionalnymi, czyli 40 stron dobrego czytania dużego (pod każdym względem) formatu w cenie 4,5 zł.

Wywiad Antoniego Opalińskiego z ks. Zbigniewem Wesołowskim pt. „Jan Paweł II i Kościół w Chinach” na s. 16 listopadowego „Kuriera WNET”, nr 53/2018Dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Koloseum: Wizyta abp. Lahore Sebastiana F. Shaw w Polsce. Dziękował za pomoc i mówił o potrzebie zgody w Pakistanie

Opinia publiczna powinna upominać się o sprawiedliwość do pakistańskiego rządu, aby nie prześladowano tam chrześcijan. Choć Asia Bibi jest bezpieczna, zagrożeni są m. in. sędziowie.

Do Polski z wizytą przyjechał arcybiskup Lahore – Sebastian Franciszek Shaw. 28 października obchodziliśmy Dzień Solidarności z Kościołem Prześladowanym. Z tej okazji Papieska Misja Pomoc Kościołowi w Potrzebie zorganizowała zbiórkę dla osób potrzebujących wsparcia w tym kraju. SMS RATUJE pod numer 72405 działa nadal. Arcybiskup postanowił jak najszybciej odwiedzić nasz kraj. We wtorek w Warszawie podzielił się z polskimi dziennikarzami informacjami z Pakistanu, które najbardziej interesują Polaków i Europejczyków.

Asia Bibi ciągle przebywa pod opieką rządu. Choć wydaje się to dziwne, najbardziej bezpiecznym miejscem było dla niej więzienie. – Mamy uznanie dla trzech sędziów, którzy podjęli się wydania orzeczenia i wydali dobry dla Asi Bibi wyrok. Z drugiej strony wiemy, że imamowie wydali zalecenie dla wszystkich muzułmanów, którzy są w ich pobliżu (ogrodnicy, kucharze i inne służby) mają nakazane, żeby ich zabili – mówił ks. prof. Waldemar Cisło, dyrektor polskiej sekcji Pomoc Kościołowi w Potrzebie. Siedmiu lub ośmiu sędziów omówiło udziału w orzekaniu, ale sędzia pakistańskiego sądu najwyższego nie wycofał się.

Pamiętamy, jak kilka lat temu gubernator Pendżabu został zabity przez swojego kierowcę, po tym, jak stawał w obronie Asi. Kierowca został bohaterem islamu.

Arcybiskup Sebastian Franciszek Shaw powiedział, że zależy mu na tym, żeby wszyscy zrozumieli, że Pakistan jest wspólną ziemią muzułmanów i chrześcijan, którzy żyja tam razem. – Chcemy pokojowej egzystencji – mówił.

Dodał, że opinia publiczna powinna upominać się o sprawiedliwość u pakistańskiego rządu w przypadkach prześladowania chrześcijan. Przypadek Asia Bibi nie jest jedynym. Pakistańczycy pamiętają, że małżeństwo zostało spalne w piecu do wypalania cegły po oskarżeniu o bluźnierstwo (po spaleniu kartki koranu, która to okazała się stroną gazety).

Arcybiskup Shaw przypomniał z kolei sytuację, gdy chrześcijanie świętowali Niedzielę Zmartwychwstania, a samobójca w pobliskim parku wysadził się zabijając wiele kobiet i wiele dzieci. Wśród zabitych byli też muzułmanie.

– Dziękujemy wikariuszom i księżom proboszczom za korzystanie z materiałów z informacjami o Pakistanie. Dla nas jest to ważne. Wierni często nas proszą, abyśmy byli ich głosem, bo ich nikt nie słyszy. My jesteśmy tylko pomostem. Programy pomocowe realizują nasi dobrodzieje, a my tylko pośredniczymy. A kościół jest dla chrześcijan wszystkim: kuchnią, miejscem ucieczki, przychodnią , szpitalem, a nawet miejscem, gdzie się można pokłócić z Panem Bogiem i ten żal wylać. Dziękuję też Episkopatowi Polski, wszystkim siostrom zakonnym i księżom, katechetom, którzy ten temat przybliżają. Dziękuję za dzień solidarności.

Co kilka sekund na świecie jest odprawiana msza święta zamówiona przez naszych dobrodziejów, która jest chlebem dla potrzebujących – mówił ks. prof. Cisło.

– Modliliśmy się 28 października, a trzy dni później została uwolniona Asia Bibi, po wielu latach spędzonych w więzieniu – dodał.

Jaka pomoc potrzebna jest w Pakistanie? Arcybiskup Shaw i ks. prof. Waldemar Cisło mówili, że oprócz pomocy pierwszej potrzeby potrzebna jest edukacja dzieci. Wskazane byłoby też ufundowanie przez Polskę stypendiów dla osób, które mogłyby się tutaj kształcić. Ważna jest zmiana mentalności nauczycieli, którzy muszą pokazywać dzieciom postawę pokojową, a nie wychowywać ludzi wojny.

Arcybiskup spotkał się w Warszawie także m. in. z wiceministrem sprawiedliwości i minister Beatą Kempą.

Ks. prof. Cieślik: Krytyka Hezbollahu przez Zachód jest błędna. Szyici chcą jedynie bronić swoich interesów

Ks. prof. Marek Cieślik opowiada o niesłusznej krytyce Hezbollahu przez kraje Zachodu a Paweł Rakowski o ostatnich wyborach w Libanie, które odbyły się na początku maja b.r.


Polski zakonnik od 20 lat pracujący na Bliskim Wschodzie opowiada o wpływach irańskich na religię oraz politykę w Libanie:

„Czasami słuchając wiadomości pochodzących z Europy Zachodniej czy z USA, odnoszę wrażenie, że Hezbollah jest przedstawiany bardzo negatywnie”.

Zdaniem duchownego mieszkańcy Libanu na co dzień obserwują, jak mocną i zmilitaryzowaną partią jest Hezbollah. Mimo tego czym charakteryzuje się ta formacja, to nie zamierza ona wejść na ścieżkę wojenną. Działania Hezbollaha sprowadzają się jedynie do bezkrwawej obrony interesów wspólnoty szyickiej w Libanie. Wobec tego wypowiadana krytyka na ich temat jest powierzchowna, impulsywna oraz bezmyślna. Nie bierze ona pod uwagę różnych zagrożeń, na które narażeni są szyici w Libanie:

„Jest to druga strona medalu, o której warto  pamiętać. Istnieją silne napięcia między islamem szyickim reprezentowanym przez Iranie oraz islamem sunnickim reprezentowanym przez Arabię Saudyjką”. 

Nasz gość pochyla się również nad stosunkiem Hezbollahu do chrześcijan. Można określić go jako pozytywny:

„Liban jest krajem mocno wzbogacającym intelekt oraz ducha. Jest to państwo, w którym to muzułmanie muszą dostosować się do chrześcijan. Liban jest krajem, w którym  religia jest najważniejszym czynnikiem i to ona decyduje o ładzie, moralności i rytmie dnia”.

O swoim pobycie w Libanie mówi również Paweł Rakowski, polski dziennikarz,  który mieszka na Bliskim Wschodzie od siedmiu miesięcy. Obserwował on m.in. ostatnie wybory w Libanie.

„W Byblos, wedle istniejącego od 1943 roku prawa, są dwa miejsca w parlamencie dla maronitów oraz dwa miejsca dla sunnitów. Chociaż wiadomo, jakie frakcje będą sprawować władzę ustawodawczą to jednak warto organizować wybory, ponieważ wewnątrz partii istnieje bardzo silna rywalizacja”.

Paweł Rakowski opowiada również o libańskiej kuchni oraz o swoim codziennym trybie dnia na Bliskim Wschodnie.

 

Wysłuchaj całej rozmowy już teraz.

JN

 

Papieskie Studio Dublin – Tomasz Wybranowski przypomina wizytę Świętego Jana Pawła II w Irlandii: 29.09. – 1. 10.1979 r.

Do trzeciej podróży apostolskiej Jana Pawła II doszło na przełomie września i października 1979 roku. Papież odwiedził Irlandię oraz Stany Zjednoczone Ameryki. 29 września przybył na Zieloną Wyspę.

Ojciec Święty Jan Paweł II odwiedził Dublin,  Droghedę, Cabrę, historyczne opactwo Clonmacnois, Galway, Knock, Maynooth i Limerick. 

Pierwszego dnia wizyty Jan Paweł II odprawił Mszę Św. w Phoenix Park w Dublinie. Na spotkanie z Papieżem Polakiem przybyło, według szacunków, ponad 1 milion 250 tysięcy wiernych. 

1 października 1979 roku, w Limerick, Jana Pawła II odprawił pożegnalną Mszę Św. na stadionie Greenpark. Pojawiło się na niej blisko 400 tysięcy wiernych. Do Ameryki Papież Jan Paweł II odleciał z Shannon. 

Władze miasta Limerick podkreślają, że wizyta polskiego papieża w 1979 roku, była jednym z najważniejszych wydarzeń w jego historii. 30 kwietnia przy ulicy Bishop’s Quay w centrum Limerick oddano Wielkiemu Polakowi hołd.

Tego dnia odsłonięto pomnik, który upamiętnia 39. rocznicę wizyty Jana Pawła II w tym trzecim, co do wielkości, mieście Republiki Irlandii.

Papież rozpoczął homilię w naszym ojczystym języku, po irlandzku – komentował podczas ceremonii odsłonięcia pomnika burmistrz Stephen Keary. – Zwrócił się wtedy do wiernych słowami „A phobail dhílis na Mumhan / Wyjątkowi ludzie Munsteru”. Nigdy wcześniej w naszym mieście nie było tak ważnego wydarzenia i prawdopodobnie nic takiego w przyszłości się już nie wydarzy.

Jak donosił reporter Limerick Post, oprócz upamiętnienia wizyty Ojca Świętego w Limerick, burmistrz Stephen Keary wymienił jeszcze jeden powód instalacji pomnika i przypomniał o licznej społeczności polskiej, która zamieszkuje miasto i hrabstwo, co ma być również podkreśleniem ważnej roli Polek i Polaków w rozwoju i historii miasta. 

 

John Paul II Memorial w Limerick. Fot.Keith Wiseman / za portalem Polska-IE.

 

Inny pomnik Jana Pawła II, na irlandzkiej ziemi, znajduje się w Maynooth, gdzie Papież odwiedził seminarium duchowne. Celem Wyspiarskiej pielgrzymki Ojca Świętego Jana Pawła II było „odwiedzenie i umocnienie w wierze Kościoła Irlandii”.

Nasz wielki Rodak brał także udział w obchodach jubileuszu 100-lecia sanktuarium maryjnego w Knock.

Tutaj zapis tamtych dni, przygotowany i komentowany przez Tomasza Wybranowskiego. Za archiwalne materiały i pomoc wielkie słowa podziękowania dla irlandzkiego radia i telewizji RTÉ.

Tomasz Wybranowski

Wizyta Ojca Świętego na Litwie: Litwa ma być pomostem między wschodem a zachodem

Irena Lewandowska i Tomasz Snarski opowiedzieli o wizycie papieża Franciszka na Litwie, która rozpoczęła się w sobotę (22 września 2018 r.).

 

Wizyta papieża jest dla Litwinów oraz mniejszości narodowych mieszkających na Litwie historycznym wydarzeniem. Ojciec Święty spotkał się z władzami Litwy, odwiedził Ostrą Bramę oraz na pl. Katedralnym w Wilnie apelował, aby wierni, a głównie młodzież, nie koncentrowała się na sobie i szła pod prąd indywidualizmu.

Prezydent Litwy Dalia Grybauskaitė podziękowała papieżowi za wsparcie ze strony Stolicy Apostolskiej w walce o wolność Litwy, co zapewne jest związane z obchodzonym w tym roku 100-leciem odzyskania przez Litwę niepodległości. Prezydent zaakcentowała również historyczne zaangażowanie wielu Litwinów w ratowanie Żydów podczas II wojny światowej, opowiedziała też o wyzwaniach, jakie stoją obecnie przed Litwą.

„Litwa nie ogranicza się do opowieści o przeżytych przez siebie bolesnych doświadczeniach i patrzy ku przyszłości z wielką nadzieją, Te oczekiwania zwrócone są przede wszystkim ku młodym, urodzonym i wzrastającym w świetle wolności” – powiedziała prezydent Grybauskaitė.

Papież Franciszek podkreślił, że ważne jest, aby ludzie dziś nie skupiali się jedynie na własnych potrzebach, ale zauważali drugiego człowieka. Ponadto Papież Franciszek podkreślił ważne znaczenie Litwy na arenie międzynarodowej, twierdząc, że Litwa powinna być dziś „pomostem” między wschodem a zachodem.

Tomasz Snarski również skomentował wizytę Ojca Świętego na Litwie oraz mówił o swoim wolontariacie w wileńskim hospicjum. Podkreślił, że czerpie wielką satysfakcję z bezpłatnej pracy przy chorych.

Zapraszam do wysłuchania całej rozmowy.

JN

 

Muzyka uwzniośla ducha. O. Benedykt Pączka i jedyna szkoła muzyczna w Republice Środkowej Afryki

– Tam, gdzie jesteśmy tam jest spokój. Ludzie patrzą a na nasze postępowanie i nasze reakcje. Patrzą, co robią biali. Przez cały czas dajemy świadectwo. – wyznaje misjonarz.

 

Antoni Opaliński w Poranku WNET połączył się z Republika Środkowej Afryki, gdzie od kliku lat posługuje polski kapucyn, o. Benedykt Pączka.

Jednym z namacalnych owoców jego misji jest nie tak dawno utworzona szkoła muzyczna w mieście Boar. – Mamy dwie klasy – jedna liczy 16 osób, druga ok 30. Teraz, w czasie wakacji przychodzą uczniowie, którzy w przyszłości chcą zostać muzykami.  Jest to pierwsza i jak dotąd jedyna szkoła muzyczna w tym kraju. Pracujemy, dzieci chętnie przychodzą i jestem za to bardzo wdzięczny. – mówi o. Benedykt Pączka.

– Miasteczko Boar liczy ok. 40 tysięcy mieszkańców. Jest tu kilka kościołów chrześcijańskich, zarówno katolickich, jak i protestanckich. – opowiada ojciec. – Spotykamy się w niedzielę na eucharystii, która jest bardzo rozbudowana, trwa ok. 2 godzin. Jeżeli ludzie chcą pogłębiać swoją wiarę, mogą przychodzić codziennie do naszej katedry. Jednak najskuteczniejszym środkiem do przekazywania wiary jest nasze radio, Radio Siriri. Nadajemy 8 godzin dziennie i to jest największe pole ewangelizacji.

Misjonarz podkreślił przy tej okazji znaczenie obecności kościoła w Bouar. W przeciwieństwie do większości terenów RŚA jest tam spokojnie. Niedawno odbyła się tam symboliczna ceremonia składania broni w obecności żołnierzy Narodów Zjednoczonych. O. Pączka przekonany jest, że dzieje się tak za sprawą głoszenia ewangelii oraz słów pojednania i przebaczenia. – Na północy kraju jest niebezpiecznie. Mówi się, że trzy czwarte kraju jest zajęte przez rebeliantów. Są to rebelianci, którzy dokonali zamachu stanu w 2013 roku. Zajmują te rejony, gdzie znajdują się kopalnie diamentów i złot tudzież nie odkrytej ropy naftowej.

– Przeżywaliśmy trudne chwile, kiedy w stolicy kraju rebelianci weszli do kościoła i zaczęli zabijać w czasie trwania mszy świętej. Potem był odwet ludzi, którzy w tej mszy uczestniczyli. Sytuacja jest trochę skomplikowana.