Piszę swoje piosenki sama, bo nikt tak jak ja nie odda tego, co w danym momencie czuję, a chciałabym być jak najbardziej szczera wobec moich słuchaczy. Jednak nie jestem samowystarczalna.
Sławek Orwat, Kasia Marona
Piszesz w swojej biografii, że muzyka i śpiew towarzyszą Ci od najmłodszych lat i są Twoją największą pasją. Kto zaraził Cię muzyką i od kiedy wiedziałaś, że scena jest Twoim przeznaczeniem?
Fot. B. Czerniakowska
Odkąd pamiętam, chciałam śpiewać. Nie było ze mną tak jak z innymi dziećmi, że zmieniały mi się zainteresowania i raz chciałam być piosenkarką, a za chwilę marzyłam o tym, by zostać stewardesą, kucharką czy pielęgniarką. W moim rodzinnym domu od zawsze było dużo dobrej muzyki, bo mój tata jest jej wielkim pasjonatem. Słuchało się Franka Sinatry, Czesława Niemena, The Rolling Stones, The Beatles czy Queen. To były moje pierwsze muzyczne inspiracje. Pamiętam, że próbowałam śpiewać razem z tymi zespołami i wokalistami jako mała dziewczynka do dezodorantu, a później otrzymałam w prezencie mój wymarzony mikrofon. (…)
Do znakomitego pianisty i basisty Henryka Pelli trafiłaś w wieku 13 lat. Czy był to ten przełomowy etap, który dał Ci poczucie pełnej gotowości, aby zawalczyć o swoje miejsce w wyścigu do sławy i spełnić swoje dziewczęce marzenia?
Kiedy rozpoczynałam pracę nad głosem, nie zdawałam sobie sprawy, ile pracy, serca i czasu trzeba włożyć w piosenkę, aby zabrzmiała naprawdę dobrze. Z Heniem trenowałam głos w lokalnym Centrum Kultury przez wiele godzin, kilka razy w tygodniu. Praca z tym człowiekiem była niezwykle inspirująca, ponieważ rady, które mi dawał, i ćwiczenia, które mi aplikował, okazywały się niezwykle skuteczne. Z niecierpliwością czekałam na każde zajęcia z nim i byłam zawiedziona, jeśli zajęcia z jakichś powodów się nie odbyły. Ten etap, kiedy ćwiczyliśmy i jeździliśmy na różne festiwale piosenki, był pewnym przełomem w moim życiu, ponieważ jako osoba z małej miejscowości miałam możliwość stanąć na wielkich scenach, często przed kilkutysięczną publicznością, poznać wielu wspaniałych muzyków i wokalistów. Moje występy podobały się ludziom, dostawałam wiele pochlebnych opinii na ich temat i to dodawało mi skrzydeł i było spełnieniem moich marzeń. (…)
Twój charakterystyczny, mocny głos został zauważony i zapamiętany także przez widzów popularnego programu „Mam talent”, gdzie szturmem zdobyłaś ćwierćfinał brawurową interpretacją piosenki Chain of fools z repertuaru Arethy Franklin, oczarowując zarówno jurorów, jak i publiczność. Wzięłaś także udział w programie „Śpiewajmy razem”. Czy pokazanie się w przeróżnych TV-talent shows to dziś faktycznie jedynie słuszna droga do zdobycia popularności, a właściwie rozpoznawalności na ogromną skalę?
Nie uważam, żeby start w programach typu talent show był jedyną słuszną drogą. Jest przecież wielu wokalistów, którzy nie uczestniczyli w takich programach, a są znani i odnoszą sukcesy. Jest to więc tylko jedna z opcji. Po wielu świetnych wokalistach nagle słuch ginie po zakończeniu programu, więc sam udział w tego typu formatach nie jest gwarantem sukcesu. Historia pokazuje jednak, że można zostać zauważonym, zaprezentować swoje umiejętności i dotrzeć do szerszego grona odbiorców.
Sama komponujesz i piszesz teksty swoich piosenek, co w muzyce pop, którą reprezentujesz, nie jest częstym zjawiskiem. Jaka jest u Ciebie kolejność zdarzeń w powstawaniu piosenki i czy zawsze już będziesz artystką samowystarczalną?
Nie mam jednego wzorca, na którym się opieram przy pisaniu piosenek. Czasem pierwsza jest melodia, czasem tekst. Melodie często nagrywam na telefon, bo przychodzą mi do głowy zazwyczaj w najmniej spodziewanym momencie, natomiast fragmenty tekstów zapisuję na biletach, kartkach, w kalendarzu, w telefonie – gdzie popadnie – byleby nie uciekły. Piszę swoje piosenki sama, bo nikt tak jak ja nie odda tego, co w danym momencie czuję, jakie emocje mi towarzyszą, a chciałabym być jak najbardziej szczera wobec moich słuchaczy. Nie mogę jednak powiedzieć o sobie, że jestem samowystarczalna, bo wraz ze mną nad piosenkami pracują producenci, którzy są dla mnie dużym wsparciem – oni zajmują się aranżowaniem moich utworów. Chętnie słucham ich porad i uwag, ale jestem też dość bezpośrednią osobą i jeśli jakieś pomysły nie podobają mi się, otwarcie to mówię. (…)
Jaka będzie Twoja pierwsza płyta długogrająca, kiedy się ukaże i jakie są Twoje marzenia i oczekiwania związane z tym wydawnictwem?
Moja płyta będzie utrzymana w popowych klimatach. Oprócz Kasi znanej z romantycznych ballad, w kolejnych piosenkach będzie można posłuchać mojej bardziej zadziornej wersji. Na płycie znajdą się też kawałki elektroniczne i nowocześniej brzmiące. Bardzo chciałabym, aby ta płyta trafiła do jak najszerszego grona odbiorców, żeby zapadła ludziom w pamięć i w serca. Mam nadzieję, że ukaże się jak najszybciej, bo jest tyle historii muzycznych do opowiedzenia…
Cały wywiad Sławka Orwata z Kasią Maroną pt. „Jest tyle historii muzycznych do opowiedzenia…” znajduje się na s. 19 październikowego „Kuriera WNET” nr 76/2020.
Od lipca 2020 r. cena wydania papierowego „Kuriera WNET” wynosi 9 zł.
Ten numer „Kuriera WNET” można nabyć również w wersji elektronicznej (wydanie ogólnopolskie, śląskie i wielkopolskie wspólnie) w cenie 7,9 zł pod adresem: e-kiosk.pl, egazety.pl lub nexto.pl.
Czytelnicy gazety za granicą mogą zapłacić za nią PayPalem lub kartą kredytową na serwisie gumroad.com.
Prenumerata 12-miesięczna wersji elektronicznej: 87,8 zł.
W piątkowy poranek przenosimy się do jesiennej i sztormowej dziś Republiki Irlandii. W Studiu Dublin jak zawsze informacje, komentarze, analizy i korespondencje. Odwiedzimy Belfast, Galway i Donegal.
W gronie gości:
Bogdan Feręc – redaktor naczelny portalu Polska-IE.com,
Teresa Buczkowska – przedstawicielka Immigrant Council of Ireland,
Agnieszka Białek – pedagog, trener, przedsiębiorca z Belfastu,
Ewa Adams – coach & business consultant, jedna z inicjatorek projektu Lemon Project Ireland,
Jakub Grabiasz – redakcja sportowa Studia 37 Dublin,
Realizator: Dariusz Kąkol (Warszawa) i Tomasz Wybranowski (Dublin)
Zawsze, gdy wybija godzina 8:10 pod niebem Galway i stołecznego Dublina, w głównym wydaniu Studia Dublin musi pojawić się on – Bogdan Feręc, szef najpoczytniejszego portalu dla Polaków na Szmaragdowej Wyspie – Polska-IE.com.
Bogdan Feręc, szef portalu Polska – IE. Fot.: arch. Bogdana Feręca.
Od wczoraj – 22 października 2020 roku – dni mamy nowe otwarcie w rozmowach między Zjednoczonym Królestwem a Unią Europejską. Od chwili kiedy poinformowano o zakończeniu impasu negocjacyjnego, rozpoczęły się intensywne rozmowy pomiędzy Londynem a Brukselą, które mają przynieść rozwiązanie zadowalające wszystkich.
Strona brytyjska uznała, iż może ponownie zasiąść do stołu rokowań z unijnymi przedstawicielami, albowiem zniknęły przeszkody, które stawiały Wielką Brytanię w trudnej pozycji negocjacyjnej i w ocenie Londynu, były szkodliwe dla Królestwa. Tuż po oświadczeniu obu stron, rozpoczęły się rozmowy, a te prowadzone są zarówno w formie telekonferencji, jak i spotkań osobistych.
A jak to wygląda ze strony irlandzkiej i rządu premiera Martina?
Dużo po wyniku rozmów obiecuje sobie Republika Irlandii. Minister spraw zagranicznych Simon Coveney powiedział nawet, że „umowa handlowa dotycząca brexitu, jest wykonalna, ale trudna”. Według jego słów, zostało już bardzo mało czasu na osiągnięcie porozumienia, bo do końca roku mamy zaledwie 70 dni, więc w tym czasie należy omówić wszelkie kwestie sporne, wypracować wspólne stanowisko, a i obie strony, powinny je oficjalnie ratyfikować. – mówi Bogdan Feręc, redaktor naczelny Polska-IE.com.
Z Bogdanem Feręcem zastanawialiśmy się także nad tym, czy irlandzki rząd zmusi banki na Szmaragdowej Wyspie do udzielania kolejnych wakacji kredytowych i pomoże w spłacie pożyczek Irlandczykom i rezydentom.
W finale korespondencji z Galway refleksje na temat słów irlandzkiego premiera Micheála Martina, który rozwiał (przynajmniej na razie) nadzieje wielu osób, które miały przeświadczenie, że za sprawą kłopotliwego Brexitu, zainicjowane, a i szybko prowadzone będą prace nad zjednoczeniem wyspy.
Z słów premiera wynika jednak, że przez najbliższe pięć lat, nie można na to liczyć, ponieważ rząd, nie ma planów wprowadzenia takich działań do swojego harmonogramu. Z całą pewnością przez najbliższe pięć lat, nie będzie mowy o referendum w sprawie zjednoczenia Republiki i Irlandii Północnej, ponieważ w programie „Wspólna Wyspa”, nie ma takich założeń, a sam dokument, raczej nie doczeka się nowelizacji.
Tutaj do wysłuchania rozmowa z Bogdanem Feręcem:
Pandemia koronowirusa przede wszystkim zatruwa ducha ludzi. Doświadczamy tego także na Wyspach. Ostatnio niepokoi nas wzrost komentarzy krytycznych wobec migrantów w Irlandii. I to – zdaniem redkacji Studia 37 Dublin – może być powodem do niepokoju.
Oto irlandzkie Centrum Nadzoru i Ochrony Zdrowia (HPSC), opublikowało dane o zachorowalności na Covid-19 wśród migrantów zamieszkujących Irlandię. Wspólnotą z podwyższoną ilością zakażeń są obecnie Brazylijczycy, a następnymi są Nigeryjczycy i Brytyjczycy mieszkający w Irlandii.
Z danych HPSC wynika, że od marca do końca września, wirus SARS-CoV-2 obecny był w 397 próbkach pobranych od osób urodzonych w Brazylii, 300 osób urodzonych w Nigerii, 241 osób narodowości brytyjskiej i u 233 Mołdawian.
Tak szczegółowe dane to nowość, dodają pracownicy Centrum Nadzoru i Ochrony Zdrowia, bo najczęściej nie tworzy się podziału na grupy etniczne, ale ze względu na zakaźność wirusa, wprowadzono też podział ze względu na narodowość. Wśród mieszkańców Irlandii, którzy otrzymali pozytywny wynik w kierunku koronawirusa, znalazło się też 229 Polaków, 220 Hindusów, 218 Rumunów, 162 Litwinów, 134 Filipińczyków i 66 osób pochodzących z Republiki Konga. Wirusem SARS-CoV-2 zakażonych było również 66 Pakistańczyków, 60 Łotyszy oraz 51 osób urodzonych w Republice Południowej Afryki i 5 osób z Syrii.
Gościem Studia Dublin była pani Teresa Buczkowska, przedstawicielka Immigrant Council of Ireland. Teresa Buczkowska wyjaśniała dlaczego i skąd takie zjawisko zaczaiło się w irlandzkim społeczeństwie.
Teresa Buczkowska skrytykowała reakcję niektórych kół na koronawirusowy kryzys, mówiąc, że błędem jest stwierdzenie, iż pandemia miałaby znacznie mniejszy wpływ na życie Irlandczyków, gdyby nie migranci, którzy ją przyspieszyli.
To migranci produkują żywność dla wyspiarzy i dostarczają ją pod nasze drzwi. Opiekują się osobami starszymi, utrzymują nasze szpitale w czystości i zapewniają podstawową opiekę medyczną. Migranci są również bardziej skłonni do życia w warunkach przeludnienia, w których nie mogą praktykować dystansu społecznego ani samoizolacji.
Tutaj do wysłuchania rozmowa z Teresą Buczkowską z Immigrant Council of Ireland:
Dublin i rzeka Liffey przy ujściu do Morza Irlandzkiego i w tle dubliński port. Fot, Studio 37 Dublin.
Ewa Adams – połówka siły sprawczej i kreacji Lemon Projest Ireland
W programie „Studio Dublin” ponownie gościłem panią Ewę Adams, którą wyspiarze tytułują jako Coach & Business Consultant. Ewa Adams (Your Everest Coaching) opowiadała o tym, jak przedstawia się finał Lemon Project.
Przypomnę, że podczas pandemii koronawirusa Ewa Adams i Magda Lupicka postanowiły stworzyć Lemon Project. Został on stworzony by pomagał firmom w czasie lockdownu, pozwalając im wykorzystać zasoby, których w tym czasie nie używały.
Od 5 października dołączyły do projektu firmy polskie. Dlatego dzisiaj podsumowujemy projekt i akcję obu przebojowych Polek.
Tutaj do wysłuchania rozmowa z Ewą Adams w dwóch odsłonach:
Agnieszka Białek, głos Radia WNET z Belfastu. Fot. arch. własne.
W Studiu Dublin, o godzinie 9:00 czasu irlandzkiego, gorące informacje wieści i przegląd prasy z Belfastu i Londynu.
Nasza korespondentka Agnieszka Białek przytacza najnowsze dane i statystyki związane z koronawirusem w Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.
Jakie nadzieje wiążą mieszkańcy Irlandii Północnej po wznowieniu rozmów ostatniej szansy między gabinetem premiera Borisa Johnsona i jego ministrami a Unią Europejską w kwestii handlu i granicy pomiędzy Republiką Irlandii a Ulsterem po Brexicie.
Główny negocjator Unii Europejskiej do spraw Brexitu Michel Barnier stwierdził, że niezależnie od wyniku tej rundy negocjacji, a chciałby szybkiego porozumienia, rozmowy toczyć będą się również w roku przyszłym.
Barnier dodał, że wtedy, będzie to już w Londynie, aby pokazać, że Unii Europejskiej, zależy na porozumieniu z Wielką Brytanią. – dodaje Agnieszka Białek.
Statystyki covidowe w Wielkiej Brytanii bardziej niż zatrważają. 44 347 to liczba zgonów w całym Zjednoczonym Królestwie z powodu koronawirusa. W czwartek odnotowano 21 242 kolejnych zakażeń i 189 zgonów.
Dziennik „The Independent” informuje, że na wyspach odnotowano więcej zgonów na Covid-19 niż we Włoszech. W skali globalnej Zjednoczone Królestwo plasuje się tuż za USA.
W cieniu informacji pandemicznych brexitowych negocjacji ciąg dalszy. UE jest gotowa do kompromisu by osiągnąć upragnione porozumienia z UK.
W „Standard” tymczasem czytamy o możliwościach deportacji obywateli Unii Europejskiej po 1 stycznia 2021 roku, którzy będą na bakier z angielskim prawem. Tymczasem „Belfast Telegraph” donosi o pomocy finansowej dla właścicieli zamkniętych z powodu lockdownu barów i pubów.
Dzisiejszy przegląd wydarzeń z Ulsteru kończy wypowiedź pierwszej minister Irlandii Północnej, Arlene Foster:
Musimy na uczyć się żyć z koronawirusem i przystosować się do niego.
Tutaj do wysłuchania korespondencja Agnieszki Białek z Belfastu:
Jakub Grabiasz, redaktor sportowy Studia Dublin. Fot. Tomasz Szustek / Studio 37.
W sportowym okienku Studia Dublin o irlandzkim sporcie przez pryzmat drugiego zamknięcia Republiki Irlandii (lockdown’u) i o implikacjach z tym związanych. Z Jakubem Grabiaszem przyglądamy się niedawnym meczom reprezentacji Republiki Irlandii i spotkaniu drużyny Dundalk w Lidze Europy.
Wreszcie dobre wieści dla wyznawców rugdy: wszystko wskazuje na to, że dokończony (wreszcie!) zostanie Puchar Sześciu Narodów. A muzycznie Jakub Grabiasz opowie nieco o Michaelu English i przepięknym neo – folkowym utworze „Take me Home” ze zbioru „Tuam Beat”.
Tutaj do wysłuchania sportowe wieści z Irlandii Jakuba Grabiasza:
Witold Gadowski / Fot. Konrad Tomaszewski, Radio WNET
W finale rozmowa z redaktorem Witoldem Gadowskim, który skomentował ostatnie wydarzenia w Polsce i na świecie.
Witold Gadowski przypomniał, że wielu dziennikarzy kwestionowało jego opinię na temat pandemii koronawirusa, a obecnie głoszą takie same poglądy:
Tak to jest, że są dziennikarze i podróbki dziennikarzy.
Publicysta opowiedział 0 różnych aspektach trwającej zarazy. Ocenia, że teza o ingerencji ludzkiej w koronwirusa jest naukowo potwierdzona:
Ci, którzy mówili o targu w Wuhan i nietoperzu na pewno nie byli blisko prawdy.
Witold Gadowski ocenił, że ludzie zamiast wiary, nadziei i miłości, obecnie wypełnieni są niewiarą, beznadzieją i egozimem
Coraz więcej ludzi ma depresję, nadejdzie epidemia samobójstw.
Witold Gadowski obwieścił koniec „epoki demokracji” i początek epoki reglamentacji.
Poruszony został również temat szczepionek. Gość „Studia Dublin” opowiedział o sprawie tajemniczej choroby wśród osób testujących szczepionkę przygotowywaną przez firmę Johnson & Johnson. Zamówienie szczepionki przez całą UE zapowiedziała Ursula von der Leyen. Akcję masowych szczepień poparł szef polskiego rządu Mateusz Morawiecki:
Panie premierze – proszę dać przykład i zaszczepić się na początku – wezwał Witold Gadowski. Szkoda, że dziennikarze mainstreamowi są tchórzami i nie powiedzą premierowi, że przygotowanie dobrej szczepionki trwa 7 lat.
Witold Gadowski odniósł się również do kwestii noszenia maseczek. Stwierdził, że mają one niewielki wpływ na ograniczenie transmisji wirusa.
Trwa proces Witolda Gadowskiego, wytoczony przez koncern Axel Springer, Ogłoszenie wyroku zostało opóźnione przez chorobę sędziego.
Jestem wdzięczny za wsparcie czytelników i fanów. Niestety w środowisku dziennikarskim pomogło mi jedynie Centrum Monitoringu Wolności Prasy Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.
Na przełomie lutego i marca w Irlandii odbędą się projekcje filmu Witolda Gadowskiego „Święci z doliny Niniwy”. Publicysta wytyka organizatorom festiwalu „Niepokorni Wyklęci Niezłomni” i telewizji publicznej brak wsparcia w promocji produkcji.
Reakcja publiczności pokazała, że ten film broni się sam.
Tutaj do wysłuchania rozmowa z Witoldem Gadowskim:
Studio Dublin na antenie Radia WNET od października 2010 roku (najpierw jako Irlandzka Polska Tygodniówka). Zawsze w piątki tuż po Poranku WNET zaczynamy około godziny 9:10. Zapraszają: Tomasz Wybranowski i Bogdan Feręc, oraz Katarzyna Sudak, Agnieszka Białek, Ewa Witek, Alex Sławiński oraz Jakub Grabiasz i często Tomasz Szustek.
Podczas trzech dni festiwalu w Sali im. Wojciecha Krukowskiego, Laboratorium przy Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, usłyszymy 8 koncertów i będziemy świętować aż dwa jubileusze.
W dniach 15-17 października w Warszawie, odbędzie się 15. edycja Festiwalu Muzyki Improwizowanej „Ad Libitum” 2020. Trzy dni festiwalu w Sali im. Wojciecha Krukowskiego, Laboratorium przy Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski to 8 koncertów i aż dwa jubileusze.
Na Festiwalu Ad Libitum 2020 gościć będą polscy improwizujący muzycy i zespoły specjalizujące się w improwizacji. Jazz i swobodną improwizację reprezentować będzie trio RGG (jubileusz 20-lecia istnienia formacji), muzykę nową i improwizowaną – renomowany Hashtag Ensemble i Spontaneous Chamber Music. Wystąpią także muzycy z innych krajów, mieszkający i tworzący w Polsce – francuski kontrabasista Sébastien Beliah wraz z argentyńskim improwizatorem i kompozytorem Maxem Boberem. Polskie improwizatorki i kompozytorki, związane swoimi zawodowymi planami z Nowym Jorkiem (Nina Fukuoka), Berlinem (Martyna Poznańska), Aarhus (Olga Szymula), połączą swoje artystyczne działania we wspólnym koncercie/performansie. Usłyszymy polskich kompozytorów różnych generacji (Sławomir Kupczak, Anna Sowa, Andrzej Kwieciński), którzy we współpracy z Hashtag Ensemble stworzą utwory z otwartymi na improwizację partiami dla muzyków zespołu. Gośćmi Festiwalu będą także takie artystyczne osobowości, jak Rafał Mazur (20 lat na scenie muzyki improwizowanej), Dominik Strycharski, Artur Majewski, Marta Grzywacz, Paweł Szpura i Łukasz Kacperczyk.
Kontynuacją misji edukacyjnej będą warsztaty z wykorzystaniem metod improwizacji dyrygowanej z młodzieżą Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych przy ul. Bednarskiej – Orkiestra komunikatowa, poprowadzi znakomity altowiolista, improwizator i kompozytor Patryk Zakrocki (14 -16 października, Sala Edukacyjna)
Wszystkie wydarzenia będą transmitowane na żywo, na stronie ad-libitum.pl
Program festiwalu:
14, 16 października, Sala Edukacyjna
Warsztaty z wykorzystaniem metod improwizacji dyrygowanej z młodzieżą Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych przy ul. Bednarskiej – Orkiestra komunikatowa. Prowadzenie – Patryk Zakrocki
Na przekór tradycji kształcenia młodych instrumentalistów, według której uczniowie rozwijają się wyłącznie poprzez odtwarzanie tego co zapisane w nutach, Patryk Zakrocki zaprasza młodzież do twórczych poszukiwań w obszarze improwizacji. Użyje w tym celu swojego autorskiego zastosowania metody conduction, czyli dyrygowania znakami – komunikatami. Warsztaty mają za zadanie uformować zespół młodych muzyków i otworzyć ich na rozmaite nietradycyjne techniki wykonawcze, wykorzystując metody improwizacji dyrygowanej. Tak stworzona Orkiestra komunikatowa wystąpi wraz z Patrykiem Zakrockim w finale Ad Libitum.
Czwartek, 15 października, godz. 19:00
on-line i w projekcji w Sali im. Wojciecha Krukowskiego, Laboratorium
Duet Sébastien Beliah, kontrabas / Max Bober, skrzypce
Pochodzą z Francji i Argentyny, lecz spotkali się w Warszawie i współtworzą tu miejscową scenę improwizacji. Grają razem przeróżne rzeczy – od intuicyjnych, akustycznych duetów, poprzez kompozycje muzyki eksperymentalnej i konceptualnej (zarówno utwory cudze, np. Phillipa Cornera, jak i własne), po improwizacje w szerszych składach, lub z towarzyszeniem elektroniki. Tym razem spotykają się w specjalnie zarejestrowanej dla Ad Libitum sesji, która ma na festiwalu swą premierę w formie wideo.
Nina Fukuoka, Martyna Poznańska, Olga Szymula – improwizacje wzajemne
Trzy artystki mieszkające w tej chwili poza Polską, lecz przecież współtworzące współczesną polską muzykę eksperymentalną. Kiedy pandemia zatrzymała w bezruchu świat, pomyśleliśmy, by przeciwstawić się temu siłą współpracy przekraczającej granice. Stąd pomysł sztafety, w której artystki związane dzisiaj z Nowym Jorkiem, Berlinem i Aarhus wzajemnie improwizują na bazie swoich istniejących utworów. Każda z artystek oddała jedną ze swych wcześniejszych kompozycji w ręce innej, aby ta przygotowała swą improwizację. I tak Nina Fukuoka wzięła na warsztat Aaaa-uuuh–a sonic trajectory through different expressions of how the environment thinks Martyny Poznańskiej, ta z kolei pochyliła się nad The subject a human is Olgi Szymuli, która zaś improwizuje do The Last Of Us, jednego z segmentów 6-częściowej partytury wideo SINGLE PLAYER Niny Fukuoki. Pomiędzy remiksem a improwizacją do istniejącej kompozycji jest całe pole możliwości. Całość przedsięwzięcia zostanie zaprezentowana jako trzyczęściowe wideo w premierowym pokazie na festiwalu.
Piątek, 16 października, godz.19.00 Sala im. Wojciecha Krukowskiego, Laboratorium
Duet Artur Majewski, trąbka / Rafał Mazur, akustyczna gitara basowa
20 lat na scenie muzyki improwizowanej. Niemal od początku związany z festiwalem Ad Libitum. W tym czasie Rafał Mazur stał się jednym z najważniejszych mistrzów tej dziedziny muzycznej nie tylko w Polsce, ale i w Europie. Grał i gra z największymi, m.in. z Joëlle Léandre, Guillermo Gregorio, Satoko Fujii czy w końcu Lawrencem D. „Butch” Morrisem. Tym razem z goszczącym po raz kolejny na festiwalu Ad Libitum Arturem Majewskim.
Spontaneous Chamber Music – Anna Gadt, głos / Anemie Osborne, wiolonczela / Marcin Olak, gitara / Patryk Zakrocki, altówka
Spontaneous Chamber Music powstał podczas dziewiątej edycji Ad Libitum, tuż po tym jak na jednej scenie spotkali się Marcin Olak i Patryk Zakrocki. Przez pięć lat nieprzerwanego istnienia duet z sukcesami zapraszał do współpracy tak różnych muzyków, jak Mikołaj Wielecki i Agustí Fernandez, a w swoim najnowszym, trzecim wcieleniu, holenderską wiolonczelistkę Annemie Osborne oraz wybitną improwizującą wokalistkę Annę Gadt.
Intrygująca muzyka będąca ratunkiem dla przeładowanego mózgu to być może najlepiej oddający stan rzeczy opis muzyki, jaką gra trio Strycharski/Kacperczyk/Szpura. Eksperyment z elektroniką, akustycznymi brzmieniami fletów prostych i perkusyjnymi splotami rytmu. Ponad stylami, ponad tym co zwykliśmy myśleć o twórczej kreacji, muzyka dzisiejszych czasów in statu nascendi.
Sobota, 17 października, godz. 19:00 Sala im. Wojciecha Krukowskiego, Laboratorium
Orkiestra komunikatowa pod kierunkiem Patryka Zakrockiego
Finał festiwalu otwiera Orkiestra komunikatowa stworzona w czasie dwudniowych warsztatów przez realizującego takie przedsięwzięcia znakomitego altowiolistę, improwizatora i kompozytora Patryka Zakrockiego.
Hashtag Ensemble z udziałem kompozytorów: Sławomira Kupczaka, Anny Sowy, Andrzeja Kwiecińskiego
Kolektywna improwizacja Hashtag Ensemble z kompozytorami Sławomirem Kupczakiem i Anną Sową oraz improwizacja na kanwie a 6 [+1] Andrzeja Kwiecińskiego
Po międzynarodowym sukcesie utworu Halny Sławomir Kupczak ponownie wziął na warsztat improwizację i oplótł ją swoją wysublimowaną partią elektroniczną. Wspólnie z zespołem improwizować będzie również Anna Sowa, która rzemiosło kompozytorskie szlifowała m.in. w Szanghaju i Bazylei. Wisienką na torcie występu Hashtag Ensemble będzie działanie innowacyjne w swym formacie. Improwizacja stanie się tu kolejną warstwą już istniejącego utworu – ciaccony a 6 [+1] Andrzeja Kwiecińskiego, która sama powstała jako przetworzenie XVII-wiecznej ciaccony Tarquinia Meruli. Efektem więc będzie podwójny muzyczny palimpsest.
Trio RGG – Łukasz Ojdana, fortepian / Maciej Garbowski, kontrabas / Krzysztof Gradziuk, perkusja, z udziałem improwizatorów: Marty Grzywacz, Artura Majewskiego, Dominika Strycharskiego
RGG to więcej niż fortepianowe trio, to band złożony z wybornych improwizatorów, których zaproszenia przyjmują m.in. takie sławy jak Evan Parker, Trevor Watts czy Samuel Blaser. To z nimi pod koniec życia chciał grać i grał Tomasz Stańko. Wywodzą się z jazzu, ale w swojej muzyce idiom ten poszerzyli bardziej niż którykolwiek inny jazzowy zespół w Polsce. Ich występ festiwalowy rozpoczyna świętowanie jubileuszu 20-lecia istnienia formacji.
Organizator: Fundacja Polskiej Rady Muzycznej
Partnerzy: Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Portal Jazzarium, Ruch Muzyczny
Patroni medialni: Dwójka Program 2 PR, Glissando i TVP Kultura
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Muzyka”, realizowanego przez Instytut Muzyki i Tańca
Festiwal współfinansuje Miasto stołeczne Warszawa
Lawon Wolski o wolności na Białorusi i w ZSRR oraz o białoruskiej niezależnej scenie muzycznej.
Lawon Wolski wspomina swój niedawny występ w Polsce na koncercie Solidarni z Białorusią. Można było na nim poczuć wolność, której w jego kraju dawno nie czuć- wskazuje. Muzyk wspomina czasy Związku Sowieckiego. W latach 80. zaczynał swoją działalność muzyczną. Stwierdza, że
Było wtedy więcej wolności. Nie było tylu OMONowców, siłowików. Teraz mamy taką sytuację, że nic nie wolno.
Artysta zdradza, że boi się wracać do swej ojczyzny, jednak po występach w Polsce wróci na Białoruś. Mówi o niezależnej scenie muzycznej na Białorusi. Obecna jest ona w Internecie, gdyż ciężko jest z koncertami publicznymi.
W Mińsku mamy tylko dwa małe klubiki i jeden duży.
26 września 2020 roku o godz. 18:00 w Świątyni Opatrzności Bożej na warszawskim Wilanowie będzie miał miejsce uroczysty koncert Muzyki Polskiej – Polonia in musica.
Wydarzenie odbędzie się pod Patronatem Honorowym Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudy.
Celem tego wyjątkowego przedsięwzięcia jest przypomnienie o wyjątkowości dziedzictwa kultury polskiej.
W programie koncertu znajdą się utwory wybitnych twórców XIX i XX stulecia zarówno Polaków, jak i uznanego na świecie kompozytora Jacques-Alphonse De Zeegant’a (Belga), którego symfonia Resurrectio Poloniae poświęcona jest pamięci polskich bohaterów.
W koncercie udział wezmą: Płocka Orkiestra Symfoniczna im. W. Lutosławskiego, Chór Akademicki Uniwersytetu Warszawskiego, Jan Miłosz Zarzycki (dyrygent), a także soliści: Alicja Gala (sopran), Aleksander Kunach (tenor), Joanna Marcinkowska (fortepian).
Na program koncertu złożą się utwory: Warszawianka – Karola Kurpińskiego, Mazur z opery Straszny Dwór, Uwertura Bajka – Stanisława Moniuszki, Fantazja na tematy polskie – Fryderyka Chopina oraz prawykonanie symfonii Resurrectio Poloniae – specjalnie skomponowanej na to wydarzenie przez Jacques-Alphonse De Zeegant-a.
Na koncert zaproszeni zostaną przedstawiciele środowisk politycznych i artystycznych naszego kraju. Oficjalne zaproszenie wystosujemy także do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Poza oficjalnymi gośćmi, uczestnikami koncertu będą mieszkańcy Warszawy z różnych grup wiekowych, dlatego w programie koncertu znajdą się symboliczne, historyczne utwory związane z polską tradycją wolnościową takich kompozytorów jak: K. Kurpiński, S. Moniuszko, F. Chopin, ale i wspaniała symfonia odwołująca się do pamięci o polskich bohaterach autorstwa J. A. De Zeegant-a.
Wierzymy, że koncert będzie nie tylko wydarzeniem familijnym, ale zapadnie w pamięci jako wydarzenie historyczne o głębokich walorach edukacyjnych.
Okolicznościowy plakat i logotyp zaprojektował, znany malarz, grafik i rysownik – Piotr Młodożeniec.
Głównym organizatorem wydarzenia jest Fundacja Editions Spotkania założona w 2015 roku przez Piotra Jeglińskiego, działacza opozycji demokratycznej czasów PRL, który po wyjeździe do Paryża w 1978 roku stworzył wydawnictwo „Editions Spotkania” wydające książki zakazane w PRL. Fundacja poprzez organizację wydarzeń kulturalnych i promocję polskiej kultury krzewi postawy patriotyczne, szczególnie w młodym pokoleniu Polaków.
Fundacja w 2018 roku zorganizowała w Pałacu Inwalidów w Paryżu podobne wydarzenie europejskiego wymiaru, we współpracy z Musée de l’Armée (Muzeum Wojska) uroczysty koncert upamiętniający 100-lecie odzyskania przez Polskę niepodległości, który odbił się szerokim echem w mediach krajowych i zagranicznych.
Mecenasem tegorocznego Koncertu jest PKN ORLEN firma, która aktywnie wspiera ważne dla polskiej kultury inicjatywy.
Partnerami Koncertu są Fundacja PZU, Centrum Opatrzności Bożej oraz BOŚ Bank, a Polskie Radio, TVP 3 Warszawa oraz magazyn Zwierciadło objęły to wydarzenie patronatem medialnym.
Myślę, że odnalazłabym się w latach pięćdziesiątych. Utwory te mają wartościową treść, są dowcipne, bogate w metafory i instrumentarium, melodyjne – są piękne. Darzę tę muzykę ogromnym szacunkiem.
Sławek Orwat, Paulina Wróblewska
Zdjęcia z archiwum Pauliny Wróblewskiej
Kutno kojarzy mi się najbardziej z corocznym Świętem Róży, a muzycznie z hałaśliwym Rock and Rose na kutnowskim Józefowie. Od kiedy śpiewasz i w jakim stopniu wzrastanie właśnie w tym mieście pomogło Ci w starcie do kariery artystycznej?
Zawsze głośno powtarzam, że Kutno jest miastem róż! Jak na niewielkie miasto (poniżej 50 tysięcy mieszkańców), jest bogate kulturalnie. Kutno to także Ogólnopolski Konkurs Piosenek Jeremiego Przybory „Stacja Kutno”, Konkurs Literacki im. Szaloma Asza, Letni Festiwal Muzyczny, Centrum Teatru Muzyki i Tańca z rozmaitym repertuarem koncertowym. I chyba właśnie to, że zawsze znajdzie się pretekst do kulturalnego wydarzenia, zachęca młodych ludzi do udzielania się w nich. Trafiłam do Młodzieżowego Domu Kultury, w którym od szkoły podstawowej śpiewałam. Równolegle uczyłam się w Szkole Muzycznej im. K. Kurpińskiego gry na skrzypcach, następnie w klasie wokalu klasycznego. Razem z moimi zdolnymi koleżankami, kolegami z MDK występowaliśmy podczas lokalnych wydarzeń, braliśmy udział w festiwalach wokalnych ogólnopolskich i międzynarodowych, uczestniczyliśmy w warsztatach wokalnych. To był czas częstych podróży, poznawania nowych ludzi, nawiązywania przyjaźni, które trwają do dziś. Oczywiście jestem wdzięczna rodzicom za wsparcie, zaangażowanie i możliwość rozwoju muzycznego. Rodzina najwierniejszym i najszczerszy fanem!
Ukończyłaś Państwową Szkołę Muzyczną I i II stopnia im. K. Kurpińskiego w klasie skrzypiec i śpiewu klasycznego. Wybrałaś jednak wydział aktorski w Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie – specjalność: aktorstwo teatru muzycznego. Musical łączy w sobie trzy dziedziny – taniec, śpiew i aktorstwo. Czy wszystkie te elementy są dla Ciebie tak samo ważne, czy masz swego faworyta?
Akademia chyba mi się przytrafiła. Już tłumaczę. Mój pierwszy rok studiów to dziennikarstwo i komunikacja społeczna na UKSW. Na początku celowo nie zgłosiłam się na egzaminy do żadnej artystycznej uczelni. Myślałam, że muzyczne działania, które tak bardzo lubię, będę mogła wykonywać po zajęciach, w międzyczasie… szybko okazało się, że zaczęłam tęsknić. I po roku dziennikarstwa postanowiłam zdawać na wokalistykę jazzową w Akademii Muzycznej im. K. Szymanowskiego w Katowicach. Nie dostałam się (dzisiaj twierdzę, że tak miało być). Przyjaciel powiedział mi o nowym kierunku studiów na wydziale aktorskim w Akademii Teatralnej w Warszawie, że ogłosili nabór i powinnam spróbować. Pomyślałam: „OK, skoro już tu jestem, to trzeba iść za ciosem!”. Chciałam, ale jedyne moje doświadczenie aktorskie to były przedstawienia szkolne, a praca przed kamerą – udział w dwóch programach muzycznych. Peszyło mnie też, że „być aktorką i piosenkarką” to marzenie małej dziewczynki… Na szczęście podeszłam do egzaminów, na szczęście się dostałam.
Egzaminy do szkoły teatralnej to jeden z najbardziej ekscytujących momentów studiów. Patrzy na ciebie grupa aktorów; część kojarzysz z seriali, część z teatru, części nie kojarzysz, ale wszyscy wyglądają bardzo surowo i uważnie cię obserwują. Następnie dowiadujesz się, że przechodzisz do kolejnego etapu i do kolejnego, i wciąż nie wiesz, czego się spodziewać i co o tobie myślą. Podczas studiów wiele tych tajemnic udaje się rozwiązać, ale nie wszystkie. I to jest w dziedzinach artystycznych najpiękniejsze – wiele zaskoczeń, niewiadomych, spontaniczności…
Zdecydowanie uważam, że śpiew jest moją najmocniejszą stroną. Na szczęście można te wszystkie umiejętności łączyć. (…)
Śpiewasz w projekcie Moja Alabama z utworami z repertuaru Ludmiły Jakubczak, natomiast w Studiu Piosenki Teatru Polskiego Radia wystąpiłaś z piosenkami Piotra Szczepanika. To bardzo cenne, kiedy młodzi artyści czują artystyczną więź z przebojami pokolenia ich dziadków. Skąd u Ciebie wziął się sentyment do tamtych lat i czy masz w planie przypomnieć nam kolejnego ówczesnego artystę?
Gdy mi Ciebie zabraknie było ulubioną piosenką mojego dziadka, którego niestety nie poznałam. A babcia miała gramofon i płytę winylową z utworami Ludmiły Jakubczak. Ponadto od dziecka brałam udział w konkursach wokalnych, gdzie bardzo często śpiewało się polskie piosenki powojenne. Utwory te mają wartościową treść, są dowcipne, bogate w metafory i instrumentarium, melodyjne – są piękne. Darzę tę muzykę ogromnym szacunkiem, słucham w samochodzie, w domu. Przy utworach Ludmiły Jakubczak, Marii Koterbskiej, Nataszy Zylskiej można przenieść się lata wstecz. Muzyka powinna nas poruszać, bawić, zmieniać – i tak właśnie jest w tym przypadku. Odnoszę wrażenie, że odnalazłabym się w latach 50., że za późno się urodziłam, ale wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma.
Oczywiście mam pomysł na kolejny repertuar, tak jak mam pomysły na swoje utwory, ale tym razem będę szukać pomocy organizacyjnej, finansowej, zaufanej osoby, która pomoże w reżyserii. Do udziału w koncercie Studiu Piosenki Teatru Polskiego Radia zostałam zaproszona przez pana Janusza Gasta z Polskiego Radia po premierze Mojej Alabamy. Repertuar był narzucony, ale przemyślany. W końcu aktywność muzyczna Ludmiły Jakubczak i początek kariery Piotra Szczepanika to lata 60. XX wieku, więc mamy muzyczne pokrewieństwo.
Nieobcy jest Ci także klasyczny musical. Przed dwoma laty wystąpiłaś na deskach Teatru Rampa w Oto Oliver Twist w reżyserii Teresy Kurpias-Grabowskiej. Musicale w ostatnich dekadach powoli, acz skutecznie wypierają z repertuarów teatrów muzycznych operetkę. Jaka forma łącząca ze sobą śpiew i choreografię będzie dominować w najbliższych latach i w jakich przedstawieniach czujesz się najlepiej?
Mamy na mapie Polski kilka ważnych musicalowych miejsc, jak Teatr Muzyczny Roma, Teatr Rampa, Syrena – w Warszawie, Teatr Muzyczny Capitol we Wrocławiu, Teatr Muzyczny w Łodzi, w Gdyni, w Poznaniu i wiele innych. Teatry dramatyczne mają w swoim repertuarze spektakle muzyczne. Moim zdaniem muzyka, śpiew, taniec są pięknymi nośnikami emocji. Jeśli już nie jesteś w stanie mówić, to zaczynasz śpiewać, jeśli śpiew nie wystarcza w wyrażeniu emocji – zaczynasz tańczyć. To zjawiskowe połączenie.
Osiągniecie perfekcji (jeśli w ogóle jest możliwe) to ciężka praca. Trzeba się napracować, napocić, ćwiczyć godzinami, żeby twoja gra, czynność, którą wykonujesz na scenie, wyglądała naturalnie, aby widz nie męczył się razem z tobą. Aktorstwo, wokalistyka, taniec to rzemiosło i ciągła praca, ale jakże satysfakcjonująca! (…)
Grand Prix na Encore Kaczmarski Festival, finalistka 22 Konkursu „Pamiętajmy o Osieckiej”, wyróżnienie na 55. Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie i III miejsce na Ogólnopolskim Festiwalu Piosenek Jeremiego Przybory „Stacja Kutno” świadczą o tym, że jesteś artystką nie tylko w Polsce rozpoznawalną, lecz także szanowaną. Jak te dowody uznania wpływają na ilość koncertów oraz udział w projektach artystycznych?
To za dużo powiedziane, ale bardzo miłe. Artystyczne życie nie jest regularne. U mnie regularnością jest różnorodność projektów, a ich ilość zapewnia mi stabilizację. Część koncertów odbywa się co weekend, trafiają się pojedyncze w tygodniu, kilka dni w spektaklowych w miesiącu, czasem dzień zdjęciowy, warsztaty, festiwale i okazuje się, że nie ma tygodnia bez pracy, która jest moją pasją. Nawet jeśli nie są to (jeszcze) moje autorskie projekty, wszystko obraca się wokół sfery artystycznej. I to lubię!
Cały wywiad Sławka Orwata z Pauliną Wróblewską pt. „Muzyka, śpiew, taniec są pięknymi nośnikami emocji” znajduje się na s. 17 wrześniowego „Kuriera WNET” nr 75/2020.
Od lipca 2020 r. cena wydania papierowego „Kuriera WNET” wynosi 9 zł.
Ten numer „Kuriera WNET” można nabyć również w wersji elektronicznej (wydanie ogólnopolskie, śląskie i wielkopolskie wspólnie) w cenie 7,9 zł pod adresem: e-kiosk.pl, egazety.pl lub nexto.pl.
Czytelnicy gazety za granicą mogą zapłacić za nią PayPalem lub kartą kredytową na serwisie gumroad.com.
Prenumerata 12-miesięczna wersji elektronicznej: 87,8 zł.
Było nam wszystkim źle. Nie rozumiem takich sytuacji. Być może trzeba to zostawić i robić dalej swoje – mówi perkusista o braku zaproszenia Budki Suflera na koncert wspomnieniowy śp. Romualda Lipki.
Tomasz Zeliszewski w 1975 roku został perkusistą Budki Suflera. Jest autorem tekstów do wielu utworów zespołu, m.in. „Cały mój zgiełk”, „Czas czekania, czas olśnienia”, „W niewielu słowach”, „Jeden raz”, „Bez aplauzu” oraz wszystkich tekstów na wydanym w 1995 roku albumie Noc.
Poza grą na perkusji w zespole Budka Suflera pełnił też funkcję menedżera. W marcu 2011 roku został również managerem zespołu Bracia. W 2015 roku założył zespół Wieko, w skład którego weszli również Mieczysław Jurecki, Ryszard Sygitowicz, Jacek Królik, Robert Chojnacki oraz Grzegorz Kupczyk.
Fot. fryta73, Flickr
Tomasz Zeliszewski mówi o tym, że niezaproszenie zespołu Budka Suflera na koncert upamiętniający śp. Romualda Lipkę to absurd:
Było nam wszystkim źle. Nie rozumiem takich sytuacji. Być może trzeba to zostawić i robić dalej swoje.
Muzyk zapewnia, że dziedzictwo śp. Romualda Lipki nie zostanie zaprzepaszczone:
Romcio zostawił nam coś wspaniałego, koszyczek z pięknymi piosenkami
Perkusista zapowiada płytę Budki Suflera, utwory powstaną do tekstów wybitnych autorów.
Gość Tomasza Wybranowskiego wspomina występ na pogrzebie Romualda Lipka:
Przemknęła przeze mnie wtedy myśl: dobrze, że nie śpiewam, bo nie dałbym rady. To były niesamowite emocje.
Tutaj do wysłuchania rozmowa Tomasza Wybranowskiego z Tomaszem Zeliszewskim:
OREADA to nimfa górska uwięziona przez pięciu zbirów we wsi pod Łodzią. Wspólnie tworzą muzykę, która niesie ze sobą ogromny ładunek emocjonalny. Ich koncerty to podróże w świat tajemnicy i przygody. Podczas muzycznych wypraw OREADA wyciąga z człowieka to, co głęboko w nim ukryte.
Grupa prezentuje FolkOFF. Autorskie kompozycje i teksty inspirowane są przyrodą, kulturą ludową i naturą człowieka. Zespół powstał w 2016 roku i zagrał ponad 90 koncertów – wystąpił m.in. na Festivalu v ulicích w Czechach, Slot Art Festival 2018, w Studiu Koncertowym Radia Gdańsk, Muzycznym Studiu Polskiego Radia im. A. Osieckiej czy w Studiu Koncertowym im. H. Debicha w Łodzi. OREADA to laureat wielu ogólnopolskich konkursów, zwycięzca SOUNDEDIT SPOTLIGHT 2019, Konkursu „PIOSENKARNIA” 2017 czy Festiwalu „YAPA” 2017, a także zdobywca wyróżnienia Studenckiego Festiwalu Piosenki w Krakowie.
W skrócie – OREADA przyjeżdża ze wsi i po prostu robi muzykę.
Skład formacji:
Kamil Kaźmierczak – perkusja
Maciej Kłys – gitara basowa
Kacper Bienia – akordeon, instrumenty klawiszowe
Kasia Biesaga – śpiew, flety
Mateusz Jędraszczyk – gitara
Adam Marańda – skrzypce, śpiew
Fot. Fanpage na Facebooku zespołu Oreada
Katarzyna Biesaga opowiada, że wraz z zespołem Oreada latem zagrała kilka koncertów i sporo czasu spędziła w studiu nagraniowym:
Mimo że przy mniejszej liczbie widzów, da się grać koncerty.
Wokalistka zapowiada, że formacja nie będzie się spieszyć z wydaniem nowej płyty. Tak Kasia Biesaga mówi o początkach zespołu:
Wszystko zaczęło się od konkursów festiwalowych, piosenka autorska i turystyczna gdzieś tam się łączyła, i tak powstała „Legenda o wiecznej miłości”.
Jak zapewnia artystka:
Głowy nam wciąż parują od pomysłów, mamy ich tak wiele, że nie jesteśmy w stanie wszystkiego zrealizować.
Fot. profil na Facebooku Katarzyny Biesagi
Katarzyna Biesaga zaprasza na koncerty formacji Oreada, które w najbliższym czasie odbędą się m.in. w Przemyślu, Krośnie, Wrocławiu, Katowicach czy Słupsku.
Piosenkarka mówi o tym, że nigdy nie musiała się uczyć białego śpiewu, mimo że nie czuje się specjalistką w tej dziedzinie.
W genach mam zakodowany zaśpiew góralski. To jakoś samo przychodzi.
Artystka opowiada o powstawaniu teledysków zespołu. Formacja Oreada współpracuje z Motion Picture:
Grając koncerty poznaje się mnóstwo wspaniałych ludzi.
Katarzyna Biesaga podsumowuje 4,5 roku istnienia zespołu Oreada:
Skłamalibyśmy, gdybyśmy powiedzieli, że nie widzimy postępu, jaki zrobiliśmy przez ten czas.
Tutaj do wysłuchania rozmowa Tomasza Wybranowskiego z Kasią Biesagą:
Oczywiście mam pomysł na kolejny repertuar, tak jak mam pomysły na swoje utwory, ale tym razem będę szukać pomocy organizacyjnej, finansowej, zaufanej osoby, która pomoże w reżyserii. Do udziału w koncercie Studiu Piosenki Teatru Polskiego Radia zostałam zaproszona przez pana Janusza Gasta z Polskiego Radia po premierze Mojej Alabamy. Repertuar był narzucony, ale przemyślany. W końcu aktywność muzyczna Ludmiły Jakubczak i początek kariery Piotra Szczepanika to lata 60. XX wieku, więc mamy muzyczne pokrewieństwo.
