Piotr Nisztor: ucieczka sędziego Szmydta to katastrofa polskiego kontrwywiadu. Państwo popełniło wiele poważnych błędów

w Polsce jak wiadomo: ” Generalnie szef rządu może ufać służbom. Nie znaczy to jednak, że nie ma w nich ludzi, którzy pracują na rzecz poprzedniej albo następnej władzy – jak kiedyś sensownie zauważył gen. Gromosław Czempiński, były szef UOP.

Mamy więc w jednym „specjalnym worku” ludzi działających w interesie władz obecnych, przeszłych i przyszłych. Poza tym nie zapominajmy, że w Polsce ścierają się wpływy i interesy służb specjalnych Rosji, USA, Niemiec, Anglii, Francji, Izraela, Turcji, jak również państw arabskich, o Chinach nie wspominając.

Wszystko to sprawia, że gdy „wybucha sytuacja kryzysowa” a za taką chyba można uznać casus sędziego Szmyda, warto przyjrzeć się temu co fachowcy mówią na ten temat.

Charakterystyczne symptomy sytuacji kryzysowej
szok
niedobór informacji
eskalacja zdarzeń
utrata kontroli
intensywne dociekania prowadzone przez osoby nie będące na miejscu zdarzenia
początek poczucia oblężenia
panika

Najczęstsze pierwsze reakcje na sytuacje kryzysową :
Zaprzeczanie (Kryzys zdarza się innym; „u nas jest to niemożliwe ”)
Odrzucanie (Kryzysy się zdarzają, ale ich wpływ na nasz kraj jest minimalny)
Idealizacja (Kryzysy nie zdarzają się takim znakomicie rządzonym państwom jak nasze)
Megalomania (Nasza wielkość i potęga chroni nas przed kryzysem)
Intelektualizacja (Nie ma potrzeby martwić się o kryzys dopóki jego prawdopodobieństwo jest niskie, zanim poważnie potraktujemy kryzys, trzeba precyzyjnie oszacować realne zagrożenie i potencjalne konsekwencje)
Fragmentaryzacja (Kryzys nie może dotknąć wszystkich i wszystkiego – jest duża szansa, że skutki jego nie będą poważne)

Na tym etapie obserwując wypowiedzi osób zaangażowanych w „sytuację kryzysową”, możemy dopasować ich do podanych powyżej schematów

Informacje, jakie pojawiają się w sytuacji kryzysowej w tzw, oficjalnych mediach, z zasady są tworzone zgodnie z formuła 5C
Formuła 5 C
Care – troska
Consistency – konsekwencja
Commitment – zaangażowanie
Cohesion – spójność
Clarity – jasność, przejrzystość
Ich cechą dodatkową jest to, że nie wnoszą zbyt dużo istotnych informacji i rzetelnych informacji.

W większości sytuacji kryzysowych o ile odsiejemy „szum informacyjny” wychwycić można działania grup nacisku chcących dzięki kryzowi zrealizować swoje interesy:

Wzorzec zachowań grup nacisku, próbujących pozyskać poparcie opinii publicznej dla swoich działań obejmuje następujące kroki:

Etap l
Ustalany jest kluczowy temat, prezentowany w przystępny sposób, tak aby dotarł do jak najszerszego kręgu społeczeństwa.

Aby wywołać wrażenie pilności, używane są słowa sugerujące natychmiastowe działanie, takie jak:
unikatowa sytuacja,
nowy etap,
ostatnia szansa
największy, najpoważniejszy od itp.

Etap 2
sytuacja kryzysowa jest już uznana za przez społeczeństwo za ważną, i grupa nacisku chce krąg odbiorców przekonać do swoich racji:

Osiąga się to dzięki zastosowaniu pozornych argumentów technicznych i naukowych, przy użyciu takich słów, jak
dowody,
badania,
znawcy tematu,
autorytety,
śledztwo wykazało itp.

Krok 3
gdy kryzys przyciąga uwagę i grupa nacisku dzięki swoim działaniom uzyskała poparcie przez różnego rodzaju autorytety. Celem jest stworzenie wrażenia, iż postulaty grupy nacisku są zgodnie z oczekiwaniami społeczeństwa i przez to pozyskanie szerokiego poparcia opinii publicznej.

Używane określenia to:
takie są oczekiwania opinii publicznej;
silne poparcie,
większość obywateli domaga się itp.

W efekcie tych działań wzrost uwagi publicznej motywuje wpływowych liderów do odegrania roli w sytuacji kryzysowej, zwykle zgodnie z oczekiwaniami grup nacisku.
Jednocześnie wywierana jest presję na instytucje państwowe, aby również one się zaangażowały po stronie grup nacisku.

W efekcie Kryzys staje się elementem polityki społecznej

Na tym etapie wywarcie jakiegoś innego wpływu, (takiego jak próba odmiennego spojrzenia lub zmiany postępowania związanego z kryzysem), jest bardzo trudne i często niemożliwe do przeprowadzenia .

W kolejnym etapie, gdy już grupy nacisku wywarły wpływ nie tylko na społeczeństwo ale i na oficjalnych przedstawicieli państwa, a ich postulaty stały się elementem polityki społecznej, czy przez zmiany w ustawodawstwie, czy też przez zmiany w zwyczajach życia codziennego, poziom presji jest tak wysoki, że zmusza wszystkich uwikłanych w kryzys do pogodzenia się z celami, jakie chciały uzyskać grupy nacisku.

Tyle, co do, zwykle skutecznej socjotechniki.

Na zakończenie i podsumowanie, nieco wbrew temu co napisano powyżej, wszystkim obecnym i przyszłym grupom nacisku chciałbym przypomnieć cytat:

Bez względu na to jak świetna jest strategia, zawsze powinieneś patrzeć na rezultaty – Winston Churchill