W Wielką Sobotę w Kościele Katolickim nie jest sprawowana msza święta. Dzień upływa na czuwaniu przy grobie Chrystusa. Zgodnie z kalendarzem liturgicznym, nowy dzień zaczyna się od zmroku (por. Rdz 1,5). Zatem po zmroku zaczyna się już niedzielna liturgia Wigilii Paschalnej, na początku, której Światło pokonuje „mroki nocy”. Liturgia ta jest pełna symboli i znaków. Ma także niezwykle bogatą liturgię słowa, składającą się z siedmiu czytań ze Starego Testamentu, jednego z listu do Rzymian, a także fragmentu Ewangelii.
[related id=”13180″]Po upływie szabatu, o świcie pierwszego dnia tygodnia przyszła Maria Magdalena i druga Maria obejrzeć grób. A oto nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi. Albowiem anioł Pański zstąpił z nieba, podszedł, odsunął kamień i usiadł na nim. Postać jego jaśniała jak błyskawica, a szaty jego były białe jak śnieg. Ze strachu przed nim zadrżeli strażnicy i stali się jakby martwi. Anioł zaś przemówił do niewiast: Wy się nie bójcie! Gdyż wiem, że szukacie Jezusa Ukrzyżowanego. Nie ma Go tu, bo zmartwychwstał, jak zapowiedział. Przyjdźcie, zobaczcie miejsce, gdzie leżał. A idźcie szybko i powiedzcie Jego uczniom: „Powstał z martwych i oto udaje się przed wami do Galilei. Tam Go ujrzycie”. Oto, co wam powiedziałem. Pośpiesznie więc oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością, i pobiegły oznajmić to Jego uczniom. A oto Jezus stanął przed nimi, mówiąc: Witajcie! One podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: Nie bójcie się! Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech udadzą się do Galilei, tam Mnie zobaczą.
Mt 28, 1-10
