Bogatko: Zamach na synagogę pokazuje, że nazizm jest w Niemczech wciąż żywy

Dwie osoby ranne i dwie postrzelone. Jan Bogatko o zamachu na synagogę w saskim Halle, dyskusji o renesansie nacjonalizmu w Europie i niemieckich komentarzach do polskich wyborów parlamentarnych.

Jan Bogatko mówi zamachu w Niemczech, który miał miejsce w środę. Zginęły co najmniej dwie osoby. Kolejne dwie zostały postrzelone w ataku na synagogę i bar w niemieckim Halle. Napastnik próbował się dostać do żydowskiej świątyni, po czym zaczął strzelać do przechodniów. Później zatrzymał się w barze z kebabem. Tam zastrzelił mężczyznę. Następnie odjechał samochodem z miejsca ataku. Zamach był możliwy, bo policja nie chroniła synagogi, choć w Niemczech standardem jest, jak mówi nasz korespondent, że w miastach policja czuwa przed bożnicami. Atak miał miejsce w Jom Kippur, jedno z najważniejszych świąt żydowskich.

Zamach jak ustalono, był jednoosobową akcją 27-latka z Saksonii-Anhalt Stephana Ballieta. W postępowaniu Niemca widać inspirację zamachem w nowozelandzkim Christchurch. Podobnie jak Brenton Tarrant, Balliet transmitował swój zamach na żywo w serwisach streamingowych. Opublikował także manifest, w którym stwierdzał, że jego misją jest „zabić jak najwięcej antybiałych, najlepiej Żydów”.

16 października w niemieckim Zgorzelcu, w St. Marienthal odbędzie się dyskusja dotycząca „renesansu nacjonalizmu” w Europie. Jana Bogatko ciekawi, jak będzie wyglądała dyskusja, gdyż nazizm w Niemczech, jak pokazuje dzisiejszy zamach, jest nadal żywy. Wśród prelegentów będą burmistrz polskiego Zgorzelca Rafał Gronicz i nadburmistrz Żytawy Thomas Zenker, a także dziennikarze Paweł Lisicki i Helga Hirsch z Berlina, która pracowała długo dla die Welt i Allgemeine Zeitung. Była ona także wieloletnią korespondentką „Die Zeit” w Polsce, za co szczególnie ceni ją Bogatko:

[Helga Hirsch] jednoznacznie opowiedziała się za polskim ruchem oporu „Solidarność”, który był oceniany krytycznie przez lewicowo-liberalny główny nurt opinii publicznej w Niemczech. Wtedy uważano, że  „Solidarność” może zaszkodzić przełomowy  przez zbliżenie w ramach polityki odprężenia.

Ponadto nasz korespondent przedstawia komentarze niemieckich mediów dotyczących wyborów parlamentarnych w Polsce.

Niemcy godzą się z tym, że ich pupil przegra.

Dziennikarz omawia artykuł Spiegla, który nazywa PiS „maszyną do zdobywania większości”. W artykule można znaleźć wiele jadowitych uwag na temat potencjalnego zwycięzcy wyborów. Jak komentuje Bogatko, materiał „z trudem tłumaczy, dlaczego Polacy chcą wybrać coś tak strasznego, a nie piękną Platformę Obywatelską”.

Posłuchaj całej rozmowy już teraz!

K.T./A.P.

W Oslo 21-latek zamordował swoją siostrę i podjął próbę zamachu na meczet

21- letni Philip Manshaus, deklarujący się jako zwolennik Quislinga i kontynuator Brentona Tarranta odpowiada za sobotnią strzelaninę w meczecie w Oslo. Wcześniej zabił swoją przyrodnią siostrę.

W meczecie doszło do strzelaniny. Jedna osoba została postrzelona. Nie wiemy, jakie ma obrażenia. Podejrzany został aresztowany.

Poinformowała policja z Oslo na Twitterze. Do strzelaniny doszło w sobotę, przed godz. 16.00 w centrum islamskim al-Noor w gminie Baerum, na zachodnich przedmieściach Oslo. Jak podaje TVP Info, kilka godzin po ataku na meczet w Oslo w domu w Baerum znaleziono ciało młodej kobiety. Policja potwierdziła, że zmarła 17-latka była przyrodnią siostrą podejrzanego o zamach na świątynię. Zatrzymany mężczyzna określany jest w policyjnych raportach jako mieszkający w okolicy 21-latek, Philip Manshaus.

Jego sprawca według naszej wiedzy ma poglądy ekstremistyczne. Określił się jako zwolennik Quislinga. Ma krytyczny stosunek wobec imigracji. Chciał wzbudzić strach.

Poinformował rzecznik policji Oslo Rune Skjold. Jak powiedział, sprawca nie ukrywa ksenofobicznych pobudek swojego czynu. Dodał, że policja nie ma pewności czy był to akt terroryzmu, ale analizuje go jako próbę dokonania aktu terrorystycznego.

Jak informuje The Independent, Norweg miał tuż przed atakiem wyrazić w mediach społecznościowych uznanie dla zamachów Brentona Tarranta na meczety w Christchurch w Nowej Zelandii, z marca br. Jak napisał, nadszedł teraz jego czas i został on wybrany przez „św. Tarranta”.

A.P.

 

 

Spoglądając na Wielką Wymianę. Analiza manifestu Brentona Tarranta #1: Strona tytułowa

Do zamachu na meczety An-Noor i Linwood znajdujące się w niegdyś spokojnej miejscowości Christchurch na Wyspie Południowej w Nowej Zelandii doszło 15 marca 2019 roku.

[related id=73393 side=right] Dwudziestoośmioletni obywatel Australii Brenton Tarrant, uzbrojony w dwa karabiny półautomatyczne, dwie strzelby i karabin powtarzalny, wtargnął do meczetów podczas najważniejszej cotygodniowej muzułmańskiej modlitwy piątkowej dżuma’h (جمعة) i wystrzelał w sumie 49 osób, w tym kobiety i dzieci. Liczba ofiar sięgnęła 50, gdy jeden z rannych zmarł w szpitalu w Christchurch.

Niniejsza seria artykułów nie będzie poświęcona analizie samego zamachu, jego konsekwencji i powodów, dla których Brenton Tarrant dopuścił się rzezi. Nie będzie też zestawieniem liczby ofiar zbrojnych, radykalnych prawicowców z ciężarem wszystkich żywotów odebranych przez fanatycznych islamistów.

Moim celem jest dekonstrukcja spuścizny Brentona Tarranta – jego siedemdziesięcioczterostronicowego manifestu noszącego tytuł “The Great Replacement: Towards a New Society We March Ever Forwards” (pol. “Wielka Wymiana: nasz nieustępliwy marsz w stronę nowego społeczeństwa”).

Strona tytułowa

Przytoczony tytuł jest oddzielony od podtytułu symbolem Czarnego Słońca (niem. Schwarze Sonne), pomiędzy którego promieniami Brenton Tarrant umieścił osiem filarów mających podpierać idealny świat białego Europejczyka. Ponad słońcem znajduje się pierwsza część tytułu – “The Great Replacement” (pol. “Wielka Wymiana”).

Już sam tytuł jest dość ambiwalentny, z jednej strony nawołujący do wielkiej wymiany wartości i postaw jakimi rządzi się dzisiejsza, według autora, podupadająca Europa, z drugiej zaś nawiązujący do terminu Grand Remplacement ukutego przez francuskiego intelektualistę i pisarza Jean Renaud Gabriel Camus.

Według Camus, we Francji szczególnie, ogólnie zaś w chrześcijańskiej Europie, ma miejsce ukartowane, umyślne i systematyczne “wymienianie” białej populacji Europy na arabską, czarno, brunatno i żółtoskórą z Azji oraz Północnej i Subsaharyjskiej Afryki. Camus uważa, a wraz z nim entuzjaści teorii tacy jak francusko-żydowski pisarz Eric Zemmour, że odbywa się to na drodze migracji ludności niebiałej do Europy oraz poprzez jej, znacznie bardziej dynamiczny niźli u populacji białej, rozród.

Osobiście uważam, że Tarrant był dobrze zaznajomiony z teorią Camus, zaś sam termin Wielkiej Wymiany jest niezwykle chwytliwy, stąd też taki tytuł. Niewykluczone jest również, że Tarrant znał dzieło Samuela Huntingtona pod tytułem „Starcie Cywilizacji” (ang. „Clash of Civilizations”), w którym to autor dokonuje typologizacji kilku cywilizacji kategoryzujących ludzkość i wyraża hipotezę, że po zakończeniu Zimnej Wojny głównym źródłem konfliktów światowych będzie kwestia tożsamości kulturowej i religijnej. Jak się później okaże, zdarzenie z Christchurch modelowo pasuje do hipotezy Huntingtona.

Co do podtytułu manifestu, jest on odezwą do wszystkich, którym drogie są wartości przedstawione w grafice zajmującej centralne miejsce strony tytułowej. W oryginale angielskim autor wykorzystał czasownik “maszerować” w pierwszej osobie liczby mnogiej, co świadczy nie tylko o zmierzaniu osób utożsamiających się z wartościami przez Tarranta wyznawanymi do celu jakim jest urzeczywistnienie lepszej, bielszej Europy. Jest to marsz, a zatem zorganizowany, potencjalnie zbrojny ruch. Maszerują żołnierze i wojownicy oraz inne grupy hierarchiczne o uporządkowanym działaniu i systemie awansu.

Celem ich marszu jest natomiast Europa i świat oparte na enwironmentalizmie, odpowiedzialnych rynkach, wolnych od uzależnień społecznościach, prawie i porządku, autonomii etnicznej, ochronie dziedzictwa i kultury, prawach robotniczych oraz antyimperializmie. Wypisane po angielsku i opatrzone obrazującymi grafikami, wartości te zamknięte są pomiędzy ośmioma zewnętrznymi promieniami Czarnego Słońca. Promienie te są ograniczone okręgiem, zamykającym kompozycję w kole. Każdy z obszarów przypisany konkretnej wartości jest równy pozostałym, co świadczy o tym, że wszystkie one są tak samo istotne, gdyż wszystkie poniekąd emitują z jądra Czarnego Słońca.

Sam symbol zaś pochodzi z zamku Wewelsburg ulokowanego koło Paderborn w Niemczech. Znalazł się tam za sprawą Heinricha Himmlera, który otrzymał zamek w 1933 i, chcąc uczynić z niego ośrodek dla oficerów SS, zwłaszcza w celu umożliwienia członkom tej jednostki odprawianie mocno okultystycznych obrzędów, zlecił jego przebudowę trwającą w latach 1936-1942.

Symbol Czarnego Słońca został wykonany w podłodze Obergruppenführersaal (sali generałów SS) znajdującej się w północnej wieży kompleksu. Składa się z dwunastu koncentrycznie skierowanych run sig, z których każda oznacza “zwycięstwo”. Zdwojona runa sig funkcjonuje jako symbol SS. Ciekawostką jest, że rzeczony symbol zdobył swoją nazwę dzięki powieści Russela McClouda „Die Schwarze Sonne von Tashi Lhunpo” (1991). Dziś symbol Czarnego Słońca wykorzystywany jest przez organizacje i ruchy określane jako alternatywna prawica (ang. alt-right), neonaziści i biali nacjonaliści.

Użycie przez Brentona Tarranta Czarnego Słońca stanowi nie tylko wyraz przekonań i wartości na których budowę nowego ładu chce zakomunikować światu, lecz również dowód na uporządkowany charakter działań mających urzeczywistnić egzekucję i obowiązywanie wspomnianych wartości. To czy rzeczywiście istnieje zorganizowany, biały podziemny świat radykalnych prawicowców pragnących “oczyszczenia”, czy może wręcz “wybielenia”, Europy, nie dowiemy się wprost z manifestu.

Niemniej, ku takiemu twierdzeniu istnieją w tekście Brentona Tarranta pewne przesłanki. Dlatego też zachęcam do lektury kolejnego odcinka analizy manifestu australijskiego zamachowcy z Christchurch.

Maciej Maria Jastrzębski

Cejrowski: Na Słowacji I turę wyborów prezydenckich wygrała opcja proemigracyjna. Polska powinna postawić na granicy mur

– Jeśli Polska zacznie karmić emigrantów, którzy przejdą przez granicę ze Słowacji, to różnych dóbr będzie Polakom brakowało jeszcze bardziej niż obecnie – mówi Wojciech Cejrowski.

W poniedziałkowym programie „Studio Dziki Zachód” Wojciech Cejrowski broni flagowego pomysłu prezydenta Stanów Zjednoczonych Donalda Trumpa, którym jest budowa muru na granicy amerykańsko-meksykańskiej. Argumentuje, że plan jego wzniesienia nie jest podyktowany niechęcią wobec Meksyku czy Meksykanów, lecz chęcią kontroli nad procesami migracyjnymi.

„To nie chodzi o to, żeby murem się otoczyć i zamurować od spodu i od góry, i nie wpuszczać nikogo. To nie ma być zamknięta struktura, tylko to ma być mur z drzwiami, a przez drzwi wpuszczamy gości, których wpuścić chcemy”.

Podróżnik stwierdza, że również Polska powinna rozważyć pomysł utworzenia tego rodzaju zapory w obliczu ostatnich wydarzeń na Słowacji. W sobotę bowiem w drugim z wymienionych państw miały miejsce wybory prezydenckie, których pierwszą turę wygrała Zuzana Czaputova – polityk opowiadająca się za przyjmowaniem migrantów.

„Jak zaczniemy jeszcze dodatkowo karmić migrantów, którzy przelezą przez granicę ze Słowacji, to będzie brakowało dla Polaków jeszcze bardziej niż brakuje w tej chwili”.

Cejrowski odnosi się także do dwunastopunktowej Deklaracji Europejskiej przedstawionej 9 marca na pierwszej konwencji regionalnej Zjednoczonej Prawicy w Rzeszowie. Pod dokumentem podpisali się wszyscy liderzy list wyborczych tego klubu parlamentarnego do Parlamentu Europejskiego. W akcie tym zawarto m.in. apel powrotu do korzeni Unii Europejskiej oraz wezwanie do zaoferowania Polsce godziwego budżetu w ramach struktur unijnych.

„Albo korzenie, albo godziwy budżet w Europie dla Polski. Dopłaty nie mają nic wspólnego z korzeniami Unii Europejskiej”.

Prowadzący „Studio Dziki Zachód” komentuje ponadto strzelaninę w dwóch meczetach, która miała miejsce w piątek w nowozelandzkiej miejscowości Christchurch oraz napaść na polskiego dziennikarza w Wenezueli z 14 marca.

Wysłuchaj całej audycji już teraz!

A.K.