Marcin Dziekoński i Adam Jakuć: Decyzja o wprowadzeniu stanu wyjątkowego uspokoiła mieszkańców i stonowała nastroje

Szef publicystyki TVP Białystok Marcin Dziekoński o charakterze miasta oraz Adam Jakuć – redaktor naczelny „Kuriera Porannego” o kryzysie na granicy.

Pierwszym przystankiem Wielkiej Wyprawy Radia Wnet jest Białystok – miasto słynące ze swojej wielokulturowości. Jest to również niezwykle istotne miejsce na mapie katolickiej – Marcin Dziekoński, wspominając o mającym niedawno miejsce ingresie arcybiskupa Józefa Guzdka podkreśla, że Białystok uchodzi za „miasto miłosierdzia” – z uwagi na postaci związane z lokalną metropolią oraz sanktuaria znajdujące się na jego terenach.

Z Białymstokiem związany był bł. ksiądz Michał Sopoćko, tutaj znajduje się też Sanktuarium Miłosierdzia. Idea miłosierdzia jest teraz dla katolików ideą centralną.

Gość „Poranka Wnet” zaznacza przy tym, że w wielokulturowość Białegostoku obejmuje także aspekt religijny – wśród mieszkańców znajdziemy ludzi różnych wyznań. Zdaniem Marcina Dziekońskiego jest to jeden z atutów oraz cecha wyróżniająca tego miasta – wszyscy bowiem żyją ze sobą w zgodzie.

Tutaj prawosławni i katolicy żyją obok siebie,  jak sąsiedzi i jako współpracownicy – żyją ze sobą w wielkiej bliskości. Jest to siła Białegostoku.

Szef publicystyki TVP Białystok komentuje również sytuację na granicy polsko-białoruskiej. Według gościa „Poranka Wnet”  mieszkańców przygranicznych wprowadzenie stanu wyjątkowego uspokoiło i stonowało nieco nastroje. Jego zdaniem istotną rolę w całej sprawie odegrało również zamieszanie medialne wewnątrz kraju.

Sytuacja na granicach swoje źródła miała nie tylko poza granicami Polski – był to również problem wewnętrzny.

Gościem „Poranka Wnet” jest również Adam Jakuć – redaktor naczelny „Kuriera Porannego”, który dodaje swój komentarz w sprawie napiętej sytuacji na granicach. Redaktor mówi o sytuacji dziennikarzy w kontekście kryzysu granicznego – praca reportera została w jego wyniku znacząco utrudniona.

My jako dziennikarze mamy opisywać rzeczywistość, a nie ją kreować. Myślę, że niektórzy chcieliby być bohaterami wielkiej historii na granicy.

Adam Jakuć zgadza się również w z przedmówcą w kwestii nastrojów wśród mieszkańców po ogłoszeniu decyzji o wprowadzeniu stanu wyjątkowego na terenach przygranicznych. Wielu migrantów zostało złapana na terytorium naszego kraju.

Mieli dosyć tego, że jacyś obcy ludzie, którzy nie wyglądają raczej na Europejczyków, krążą z plecakami po ich polach i domostwach, proponując niekiedy mieszkańcom pieniądze za niewydanie w ręce policji.

Zapraszamy do wysłuchania całej rozmowy!

PK

Prezydent Andrzej Duda w Sejmie: W najważniejszych sprawach dla Polski potrzebna nam jest jedność

Tradycyjne przemówienie prezydenta rozpoczęło pierwsze posiedzenie Sejmu IX kadencji.

Prezydent RP Andrzej Duda w przemówieniu inaugurującym pierwsze posiedzenie Sejmu nawiązuje do obchodzonego wczoraj Święta Niepodległości. Wspomina  o „roku ważnych rocznic”: 90-lecia I powstania śląskiego, 80. rocznicy wybuchu II wojny światowej, i  75. rocznicy powstania warszawskiego.

Ta rozpoczynająca się kadencja jest […]  niezwykłym czasem dla państwa posłów [..], bo jest to […] wielki zaszczyt móc z wyboru polskiego społeczeństwa, naszych wyborców,  zasiadać w tej izbie, dyskutować o naszych polskich sprawach […]

stwierdza prezydent.

Prezydent Duda składa Polakom podziękowania za  liczny udział w wyborach, które wyłoniły skład rozpoczynającego dzisiaj swoje prace parlamentu.

Polacy zdali swój egzamin wyborczy

Głowa państwa zwraca uwagę na fakt, że w rezultacie ostatnich w Sejmie reprezentowane będzie szerokie spektrum poglądów, jako ze wszystkie ogólnopolskie komitety przekroczyły próg wyborczy.

Prezydent RP mówi o swoich miłych wspomnieniach z trzyletniego okresu sprawowania mandatu posła na Sejm. Andrzej Duda zwraca uwagę na rodzinny aspekt funkcjonowania w polityce, ciepłe słowa skierował do najbliższych osób posłów nowej kadencji, za ich wsparcie i wyrozumiałość.

Prezydent kieruje również swoje słowa do tych kandydatów do parlamentu, którzy nie uzyskali mandatu; dziękuje im za wysiłek włożony w kampanię, podkreśla że wysoka frekwencja jest również ich zasługą.

W przemówieniu  nie zabrakło miejsca dla św. Jana Pawła II w kontekście papieskiej wizyty w Sejmie w czerwcu 1999 r.

W najważniejszych sprawach dla Polski potrzebna nam jest jedność

Prezydent Duda ponawia swoje wezwanie do zgody narodowej, które wybrzmiało wczoraj na pl. Piłsudskiego.

Andrzej Duda mówi o różnorodności ideowej i religijnej Polaków. Powtarza wczorajsze słowa o tym, że dla niego Polakiem jest każdy, kto ma Polskę w sercu. Wspomina bohaterów walk o Ojczyznę wywodzących się z różnych wyznań i różnych kultur.

Prezydent z ubolewaniem zwraca uwagę na głęboko niestosowne, a pojawiające się niestety również w parlamencie, wypowiedzi uderzające w „polską tradycję i źródła naszego pochodzenia”.  Andrzej Duda zwraca uwagę, ze właśnie to przywiązanie do tradycji pomogło polskości przetrwać; ogromną rolę – mówi prezydent – odegrał w tej sprawie Kościół. Prezydent podkreślił, że w dobie komunizmu niewierzący działacze opozycji darzyli Kościół szacunkiem.

Andrzej Duda przypomniał słowa śp. Tadeusza Mazowieckiego o „wierze w duchowe siły narodu”, które padły w jego expose 30 lat temu. Prezydent zaapelował do posłów o zachowania o charakterze twórczym, a nie destrukcyjnym. Zaznaczył, że taką wolę w narodzie odczytuje z bardzo wielu spotkań z Polakami, jakie odbywa.

Przywołana jest również wypowiedź śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego, który powiedział: „Podstawą patriotyzmu, w odróżnieniu od nacjonalizmu i innych postaw, jest miłość”. „Niech ona będzie tym elementem podstawowym przed wszystkim […]”- dodaje od siebie prezydent RP. Apeluje o taką pracę parlamentu, która przyniesie mu pozytywne oceny społeczeństwa.

Spokojna dyskusja nie przynosi zainteresowania, ale jest bardzo potrzebna

podkreśla stanowczo Andrzej Duda.

Polska jest jedna, i proszę żebyście Państwo o tym pamiętali

Przemówienie kończy się zaproszeniem posłów do podania sobie rąk na znak wzajemnego szacunku.

 

 

A.W.K

Przyjazd dzieci z programu Brave Kids niesie ze sobą wiele ciekawych sytuacji i niezapomnianych wspomnień

Są takie miejsca w Polsce, gdzie ponad podziałami spotykają się w polskich rodzinach dzieci z całego świata – mówi Michalina Jarmuż, z zarządu Fundacji Ŝwiat na Wyciągnięcie Ręki.


O jednym z najpiękniejszych i najbardziej emocjonujących programów dziecięcych opowiada w dzisiejszej audycji Radia Solidarność prowadzonej przez red. Barbarę Karczewską jej gość Michalina Jarmuż, organizator polskiej edycji programu.
Brave Kids jest projektem edukacyjno-artystycznym, podczas którego spotykają się dziecięce grupy artystyczne z całego świata. Różnią się doświadczeniami życiowymi, talentami artystycznymi, religiami i tradycjami. Łączą je za to chęć wspólnego tworzenia, otwartość na drugiego człowieka i niebywała umiejętność przełamywania barier i ograniczeń świata dorosłych.
– Znaczącym aspektem Brave Kids jest zaangażowanie lokalnej społeczności – dzieci uczestniczace w projekcie mieszkają w domach lokalnych rodzin – opowiada Michalina Jarmuż. – Dla rodzin goszczących Brave Kids to wyjątkowa bliskość często zupełnie odmiennego świata, a także lekcja szczodrości, cierpliwości i niejednokrotnie przyjaźń na całe życie.

Zapraszamy do wysłuchania audycji!

Niemieckie społeczeństwo w szponach ideologii multi-kulti zderza się z twardą rzeczywistością

Niemcy, niekwestionowana największa potęga Starego Kontynentu, usiłuje narzucić ton całej Unii Europejskiej. Siła tego państwa sprawia, że i jego „niedomagania” także są eksportowane na cały obszar UE

Powojenne dekady w Niemczech to stopniowe dźwiganie się ze zniszczeń wojennych, powolny wzrost gospodarczy, a wraz z nim rosnące wpływy polityczne. Rozpędzającej się niemieckiej gospodarce brakowało jednak jednego solidnego fundamentu – odpowiedniej liczby rąk do pracy. Wojenna depopulacja narodu niemieckiego miała swoje dalekosiężne skutki. W sukurs tej palącej potrzebie przyszli Turcy, którzy także ze względu na uwarunkowania historyczne sojuszy niemiecko-tureckich mieli sprzyjający „krajobraz polityczny”, aby masowo wyjeżdżać do bogacących się Niemiec. Szczególnie lata 60. ubiegłego wieku, to prawdziwy boom inwestycyjny powstających nowoczesnych autostrad i wielu innych znaczących przedsięwzięć infrastrukturalnych.

Rozrastająca się stopniowo mniejszość turecka w Niemczech, ale także przedstawicieli innych narodowości odmiennych kulturowo od tradycji europejskiej, zaczęła stawać się coraz bardziej widoczna w dość jednolitym „krajobrazie narodowościowym” Niemiec.

Społeczeństwo multi-kulti

Państwo niemieckie, które po II wojnie światowej było określane przez wielu mianem „państwa poza historią” potrzebowało radykalnej zmiany wizerunku po bestialstwach reżimu hitlerowskiego. Ideologiczne otwarcie się na przedstawicieli innych narodowości i wyznań znakomicie wpisywało się w tę ogromną potrzebę zaprezentowania światu odmiennego oblicza Niemców. W ten to oto sposób zaczęły krystalizować się podstawy społeczeństwa wielokulturowego tzw. multi-kulti. Z jednej strony było to dobrze odbierane w całym cywilizowanym świecie i stanowiło świadectwo radykalnego odejścia powojennych Niemiec od polityki rasistowskiej, deprecjonującej i niszczącej przedstawicieli innych narodowości i wyznań, z drugiej zaś ideologia multi-kulti była także stworzona na potrzeby polityki wewnętrznej Niemiec. Stanowiła doskonałe wytłumaczenie coraz liczniejszej obecności obywateli niemieckich obcego pochodzenia.

Rewolucja kulturalna

Mechanizm ten może i przetrwałby próbę czasu, ale na zmieniającą się strukturę społeczną Niemiec nałożył się kolejny problem. Rok 1968 zaznaczył się silnym wstrząsem kulturowym, którego udziałem było także społeczeństwo niemieckie. Niczym nie ograniczona wolność, którą piewcy rewolucji kulturalnej mieli na swoich sztandarach, stała się nośnym hasłem oddziałującym szczególnie na młode pokolenie, które nie pamiętało już czasów wojny. W praktyce obróciło się to jednak przeciwko jego wyznawcom. Zamiast swobody i nieprzebranego szczęścia, masa młodych ludzi uwikłała się w sieć nieuporządkowanych pragnień i pożądań, a porzucenie odpowiedzialności za skutki swojego postępowania zaczęło przekładać się na narastający od końca lat 60. kryzys rodziny i podstawowych wartości, które ukształtowały kontynent europejski. W konsekwencji przyniosło to lawinowo wzrastającą liczbę tzw. związków partnerskich degradujących instytucję małżeństwa i wartość rodziny. Kolejnym następstwem takiego stanu rzeczy była spadająca dzietność, z którą szczególnie boryka się państwo niemieckie. Kryzys małżeństwa i demograficzna zapaść zbiera w Niemczech tak duże „żniwo”, ponieważ rewolucja kulturalna znalazła tam wyjątkowo sprzyjające podłoże.

Być może te procesy były spotęgowane wzrastającą potęgą ekonomiczną Niemiec, która zapewniała coraz wyższy standard życia; poczucie sytości zaś zmniejszało wewnętrzną dyscyplinę i zdrowy osąd rzeczywistości. Koniec końców, eksperci szacują obecnie, że rozpędzonej gospodarce niemieckiej brakuje ponad 1 mln. rąk do pracy, mimo kilkumilionowej rzeszy mniejszości muzułmańskiej, głównie narodowości tureckiej.

Problem imigracji

Rząd Angeli Merkel zdecydował się przed kilku laty na podobny manewr jak to miało miejsce w przeszłości. Serdecznie witamy przedstawicieli obcych narodowości i wyznań. „Zapraszamy wszystkich” – brzmiał niezwykle nośny komunikat, który dzięki współczesnym możliwościom technologicznym dotarł do wszystkich krańców ziemi. Kanclerz Merkel uznała tę strategię za niezwykle skuteczną; Niemcy przypomną światu jak bardzo odeszli od ideologii rasistowskiej, a niemiecka gospodarka dostanie silny zastrzyk w postaci nowej siły roboczej.

Angela Merkel nie wzięła jednak pod uwagę kilku istotnych czynników. Współczesny świat, dzięki Internetowi, przekazuje informacje w sposób błyskawiczny. Narody świata też posługują się nośnikami informacji, które pozwalają im na bieżąco śledzić sytuację na świecie. Niemcy – światowy symbol potęgi gospodarczej – są niezwykle silnym magnesem przyciągającym rzesze ludzkie, które chciały poprawić swój ziemski byt.

Przerażona skalą migracji Europa, zawęziła zaproszenie kanclerz Merkel „Herzlich wilkommen” do uchodźców wojennych, głównie z terytorium Syrii. Trudno było jednak „wyłowić” z tej ludzkiej masy owych uchodźców szukających schronienia przed kataklizmem wojny.

Elity niemieckie i pozostające pod ich nieprzemożnym wpływem elity europejskie zdecydowały się, wychodząc naprzeciw skali problemu, „eksportować” nadliczbowych przybyszów na inne obszary UE, szczególnie do państw Europy Środkowo-Wschodnej. Ta jednak konsekwentnie wzbraniała się przed przymusowym „importem” zdając sobie sprawę z konsekwencji takich decyzji. Czas pokazał, że było to stanowisko słuszne, a nasz region, grając zespołowo, stworzył taką presję na europejskiej arenie międzynarodowej, że w dłuższej perspektywie czasowej ugięły się także potężne Niemcy.

Kanclerz Merkel nie przewidziała także nowego zjawiska naszych czasów, mianowicie współcześni migranci, którzy masowo szturmowali granice, aby dostać się do „niemieckiego raju”, nie przybyli z zamiarem ciężkiej pracy, jak to czynili ich przodkowie, ale ze swoich smartphonów zdobyli informacje ile wynoszą niemieckie zasiłki społeczne i okazało się to wyjątkowo skuteczną „przynętą”. Skutkiem tego jest plaga bezrobotnych przybyszów, którzy zamierzają żyć na koszt niemieckiego podatnika i ani myślą o podjęciu pracy. Brak zajęcia i poczucie wyobcowania w obcym kulturowo świecie stają się źródłem społecznych niepokojów i zagrożeń m.in. zamachów terrorystycznych.

Odzwierciedleniem nastrojów, jakie panują w społeczeństwie niemieckim, jest wzrastająca popularność antyimigranckiego ugrupowania AfD, które stało się znaczącą siłą polityczną w państwie, a niechęć wobec polityki Angeli Merkel doprowadziła do jej rezygnacji z ubiegania się o przywództwo CDU w najbliższych wyborach.

Dzisiaj Niemcy szykują odwrót od całej strategii przyjmowania migrantów. Proponują nawet przybyszom pokrycie kosztów podróży do krajów pochodzenia i dwuletnie utrzymanie. Państwo niemieckie stać na takie posunięcia, ale świadczy to o wielkiej determinacji i przeświadczeniu, że Niemcy za daleko zabrnęły w swoich „eksperymentach inżynierii społecznej”. Decydenci polityczni stoją dzisiaj przed wielkim wyzwaniem, jakie niesie przyszłość.

Anna Tokarska