Paweł Rakowski: Arabia Saudyjska sygnalizuje chęć resetu swych stosunków z Iranem

Czy świat arabski zapomni o sprawie palestyńskiej? Czy Saudowie dogadają się z ajatollahami? Paweł Rakowski o negocjacjach amerykańsko-irańskich i podziale wśród Palestyńczyków.

Przez Izrael przeszedł szereg różnych incydentów, które nie stworzyły jakiegoś wielkiego zainteresowania medialnego niemniej objęły one kluczowe obiekty jeśli chodzi o izraelską obronność, jak też izraelską infrastrukturę cywilną.

Mówi się o irańskim cybernetycznym odwecie na Państwie Izrael.  Przyznał to niejako stojący na czele Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej gen. Hosejn Salami.

Obserwatorzy przez kilka dni spekulowali, że Iran mógł znaleźć jakieś luki w izraelskim systemie bezpieczeństwa.

Jak mówi Paweł Rakowski, Iranowi nie zależy na nagłośnieniu tych ataków. Przypomina, że dla Teheranu absolutnym priorytetem są negocjacje z Waszyngtonem ws. resetu we wzajemnych stosunkach.

Tymczasem odroczone zostały wybory w Autonomii Palestyńskiej. Nie było ich już od 15 lat. Prawdopodobnie także teraz ich nie będzie.  Dziennikarz zwraca uwagę na podział między Palestyńczykami. Na Zachodnim Brzegu Jordanu rządzi Organizacja Wyzwolenia Palestyny, a w Strefie Gazy Hamas.

Pomimo prób mediacji już od wielu lat ugrupowania są ze sobą skonfliktowane. Od 2007 roku są de facto w stanie wojny.

Nie powiodły się próby mediacji ze strony Egiptu, czy Saudów. Sytuacja taka sprzyja Izraelowi, który może odrzucać two-state sollution twierdząc, że po stronie palestyńskiej nie ma partnera do rozmów. Rozmówca Jaśminy Nowak zauważa, że oficjalną przyczyną niezorganizowania wyborów jest domaganie się przez Mahmouda Abbasa lokali wyborczych. Izrael nie chce się zgodzić na palestyńskie wybory we wschodniej Jerozolimie uznając ją za swoje terytorium. Kraje arabskie naciskają na Palestyńczyków, aby zorganizowali wybory uzależniając od tego kontynuację wsparcia finansowego. Od Palestyńczyków zależy, czy się zorganizują. Jeśli tego nie zrobią, to grozi im, że zostaną zapomniani przez świat arabski.

Saudyjski następca tronu Muhammad ibn Salman w ostatnim bardzo głośnym wywiadzie dla Al Arabii mówił wiele, ale nic nie powiedział na temat Palestyny. Tym samym sposobem dał do zrozumienia, że jeżeli kwestia palestyńska nie zostanie rozwiązana, świat arabski przejdzie nad tym do porządku dziennym.

Ekspert od spraw Bliskiego Wschodu komentuje także negocjacje amerykańsko-irańskie. Amerykanom zależy na sprawnym wycofaniu swoich wojsk z Afganistanu. Także Iran jest zainteresowany stabilizacją sytuacji u swojego wschodniego sąsiada. Tymczasem, jak zauważa Rakowski,

Szereg różnych posterunków, które armia amerykańska opuściła i przekazała armii afgańskiej w południowych prowincjach Afganistanu zostało utraconych na rzecz talibów.

Do resetu wzajemnych stosunków może dojść także na linii Teheran-Rijad. Z perspektywy pogodzenia się monarchii Saudów z Republiką Islamską najbardziej niezadowolony jest Izrael. Czy świat arabski będzie potrzebował Izraela, gdy Iran znormalizuje stosunki z Arabami? Na to pytanie będą musieli sobie odpowiedzieć izraelscy politycy, wskazuje Rakowski.

Wysłuchaj całej rozmowy już teraz!

A.P.

Rakowski: Porozumienia izraelsko-arabskie, paradoksalnie, mogą być nadzieją dla Palestyny

Bliskowschodni korespondent Radia WNET mówi o skutkach normalizacji stosunków izraelsko-arabskich i o problemach społeczno-politycznych Palestyny.

 

Paweł Rakowski omawia echa porozumienia Izraela z ZEA i Bahrajnem:

Mówi się, że następne będą Sudan i Oman. Niewykluczone, że do ich umowa z Izraelem zostanie podpisana przed wyborami w USA.

W opinii bliskowschodniego korespondenta najwięcej na normalizacji stosunków Izraela ze światem arabskim traci Iran:

Na naszych oczach radykalnie zmienia się mapa regionu.

Gość „Kuriera w samo południe zwraca uwagę na wątek turecki:

Turcja gra w swoją grę. Rywalizuje z Arabią Saudyjską, a sojuszników w świecie arabskim nie ma. Erdogan dużo działa, ale prawie nic nie może.

Paweł Rakowski mówi o potencjalnym sojuszu Iranu z Turcją:

Ankara bardzo by chciała takiego paktu, Teheran jednak nie życzy sobie zacieśniania stosunków. Jednym ze sprzecznych interesów jest kwestia kurdyjska:

Rozmówca Jaśminy Nowak mówi o dualistycznej sytuacji w Palestynie i jej reakcji na porozumienia Izraela z krajami arabskimi :

Autonomia Palestyńska i Hamas wzajemnie się zwalczają. Autonomia kontroluje tylko 20% Zachodniego Brzegu Jordanu. Te porozumienia, paradoksalnie, mogą być wielką nadzieją dla Palestyny.

Problemem Autonomii Palestyńskiej jest starzenie się elity politycznej:

Specyfiką systemów autorytarnych jest eliminacja wszelkiej konkurencji. Byty geriatryczne eliminują byty młodzieżowe.

Gość „Kuriera w samo południe” dodaje, że świat arabski będzie nakłaniał Palestyńczyków do zaakceptowania status quo z Izraelem.

Dotacje krajów arabskich dla Palestyny zmniejszą się w tym roku o 80%.

Jak dodaje Paweł Rakowski:

Chodzi też o to, że Organizacja Wyzwolenia Palestyny Mahmouda Abbasa nie ma społecznego mandatu.

Wysłuchaj całej rozmowy już teraz!

A.W.K.

Rakowski: Sprawa libańska jest wielką raną w świadomości Izraela. Hezbollah jako jedyny pokonał armię izraelską

Paweł Rakowski o klęsce, jaką Izrael poniósł 20 lat temu w Libanie, powodach tego konfliktu, sile Hezbollahu i tym, jak obecnie mierzy się on z Tel-Awiwem oraz o Ramadanie w czasie koronawirusa.

 

Paweł Rakowski przy okazji 20. rocznicy wycofania się Izraela z Libanu przypomina genezę tego konfliktu, powiązanego z tym, do czego doszło wcześniej w Palestynie, gdzie

W 1948 powstało Państwo Izrael na terenach Mandatu Palestyńskiego i w wyniku pierwszej wojny izraelsko arabskiej z lat 1948-49 zostało wygnanych albo uciekło 800 tysięcy ludzi (w większości muzułmanów, ale też chrześcijan) z obszarów, na których powstał Izrael.

Do Libanu trafiło sto tys. z nich, gdzie „do dzisiaj wegetują w urągających przyzwoitości i godności warunkach”. W 1970 r. Jaser Arafat i jego Organizacja Wyzwolenia Palestyny musiała się przenieść z Jordanu do Libanu.

W 1975 r. doszło do wojny między Palestyńczykami a maronitami. […] Ta wojna doprowadziła do upadku i rozpad państwa.

W 1982 r. Izrael wkroczył do Libanu jako sojusznik  maronickiego przywódcy Baszira al-Dżumajjiliego. Tymczasem, w konflikt zaanagażował się Iran, już po rewolucji islamskiej, tworząc w Libanie Hezbollah. Ten zaś przez 15 lat wykrwawiał armię izraelską, zmuszając ja do wycofania się w 2000 r.

Izraelscy politolodzy nazywają kwestię libańską- libańskie bagno.

Współprowadzący Studia Bejrut zauważa, że Liban zrujnował kariery wielu izrelskich polityków. Izraelczycy wycofując się zostawili  oni swych chrześcijańskich sojuszników na pastwę losu, co przekreśliło możliwość sojuszy Tel-Awiwu z chrześcijanami w przyszłości. Obecnie, jak zauważa Rakowski, Izraelczycy w Libanie szukają sprzymierzeńców w sunnitach. Wynika to z pogłębienia się podziałów między sunnitami a szyitami. Ci ostatni w 2000 r. dali przykład Palestyńczykom jak zwyciężać, inspirując ich do Drugiej Infifady.

Hezbollah ma 40-60 tysięcy żołnierzy i 140 tysięcy rakiet.

Dziennikarz omawia obecne siły obu walczących ze sobą 20 lat temu stron. Wyjaśnia czemu Izrael nie zdecyduje się na kolejne wkroczenie do Libanu. Obecnie mierzy się on z Partią Boga w Syrii, co jak mówi, jest wygodne dla obu stron. Stan pełnej wojny nie opłaca się

Rakowski mówi także o obchodach Ramadanu w dobie koronawirusa oraz o napisanym przez siebie przewodnikiem po Libanie.

Wysłuchaj całej rozmowy już teraz!

A.P.