Publicysta historię Paryżan, którzy lepiej niż inni przygotowali się na przyjęcie Unii Europejskiej.
Posłuchaj całej rozmowy już teraz!
Stolica ta, będąca muzeum różnorodnych idei, została zainspirowana wynalazkiem kolei żelaznej, co doprowadziło do powstania Placu Europy w dzielnicy o nazwie Europa. Nazwa ta była związana z historią Polski i udziałem Polaków w kampaniach Napoleona. Plac Europy stał się ważnym punktem w mieście, a jego centralnym punktem był wiatrak Polonii. W kolejnych latach rozwinięto infrastrukturę kolejową, a podróż kolejowa stała się symbolem nowoczesności i jedności Europy.
Jak wojna o ropę naftową kształtowała losy świata? Co oznacza odejście od tego surowca dla polityki międzynarodowej? Piotr Witt o początku XXI w., który wyznacza koniec ery ropy naftowej.
Piotr Witt uważa, że XXI w. historycznie zaczyna się w 2020 r. W rozumieniu stosowanej przez historyków periodyzacji wiek XIX skończył się wybuchem I wś w 1914 r., XVIII upadkiem Napoleona w 1814, a XVII końcem habsburskiego panowania w Hiszpanii i wstąpieniem dynastii hanowerskiej na tron brytyjski w 1714 r.
2020 r. wybił podzwonne epoce nafty.
Korespondent mówi o rozpowszechnieniu się elektryczny środków komunikacji. Wzrosła sprzedaż samochodów elektrycznych. Modne są także hulajnogi elektryczne. Piotr Witt przypomina zacięte walki o dostęp do ropy naftowej jakie w latach 30. ubiegłego wieku toczyły się z udziałem Europejczyków na Bliskim Wschodzie.
Francuzi zabrali się naiwnie do przeciągnięcia ropociągu, którzy przemierzy 600 km przez pustynię, aby doprowadzić na Morze Śródziemne ropę z Mosulu.
W 1933 r. umarł król Iraku Fajsal I, podczas gdy Kurdowie zaatakowali syryjskich chrześcijan w pobliżu szybu w Kirkuku, a Arabowie Żydów w Hajfie, przyszłym porcie naftowym.
Wojna o naftę zmieniła historię świata jak niegdyś wojny napoleońskie.
Obecnie, jak mówi dziennikarz, epoka nafty się kończy. Oznacza to zmianę na mapie świata. Izrael budził zainteresowanie Stanów Zjednoczonych dopóki jego konflikty z Arabami wpływały na ceny ropy.
Na razie jest to opowieść sensacyjna bez ostatniego rozdziału.
Bitwa pod Somosierrą, rocznice urodzin Jana Długosza i Ignacego Mościckiego oraz rocznica zjednoczenia Rumunii. Opowiada historyk związany z Radiem WNET, dr Krzysztof Jabłonka.
Dr Krzysztof Jabłonka mówi o wczorajszej 212 rocznicy bitwy pod Somosierrą.
Było to niebywałe wydarzenie. 125 szwoleżerów zostało wysłanych na 4 armaty, by zdobyć przejście przez przełęcz.
30 listopada rano rozpoczął się nieudany szturm wojsk francuskich. Przyczyną jego niepowodzenia było dobre ukrycie się Hsizpanów.
Napoleon zarządził wezwanie polskich oficerów. Kiedy odradzano mu taki krok, cesarz miał stwierdzić:
Dla moich Polaków nie ma rzeczy niemożliwych.
Szarzża Polaków zaskoczyła obrońców Somosierry:
Cała armia uciekła z pola walki, zostawiając otwartą przełęcz. Dzięki tej szarży Napoleon zdobył Hiszpanię najniższym kosztem.
Z kolei dzisiaj przypada 605 rocznica urodzin Jana Długosza, autora „Kronik słAwetnego Królestwa PolskiegO”
Niewielu pisarzy w ówczesnej Europie stworzyło tak wielkie dzieło.
Dr Jabłonka mówi również o 153 rocznicy urodzin Ignacego Mościckiego i 102 rocznicy zjednoczenia Rumunii.
Paryż jest miastem ludzi samotnych. Chóry są dla nich doskonałym miejscem integracji. Godzina policyjna uniemożliwi im funkcjonowanie – mówi paryski korespondent Radia WNET.
Maria Witt mówi o tym, jak obecnie wygląda życie kulturalne Paryża.
Można zwiedzać wystawy, ale koniecznie trzeba się legitymować. Z tygodnia na tydzień są coraz większe obostrzenia. Było pewne rozluźnienie, jednak teraz znów panuje panika przed plajtami sektorów kultury.
Żona paryskiego korespondenta Radia WNET mówi o podjętych od początku sprawowania tej funkcji w lipcu staraniach szefowej francuskiego resortu kultury Roselyne Bachelot na rzecz ożywienia tej dziedziny życia pomimo pandemii.
Pani minister zachęcała do obejrzenia sztuki Erica Schmitta „Pani Pyllińska i Chopin”. Niestety nie zdążyliśmy jej obejrzeć, bo nastała godzina policyjna.
Roselyne Bachelot nie wynegocjowała w rządzie wyłączenia wydarzeń kulturalnych z rygorów godziny policyjnej:
Premierowi Jean Castexowi chodzi o zrównanie ludzi żądających kultury z tymi, którym wystarczy sieczka telewizyjna.
Maria Witt chwali paryskie orkiestry za szybką adaptację do konieczności wyznaczenia nowych godzin koncertów.
Mam nadzieję, że bujne życie muzyczne Paryża zostanie jeszcze wskrzeszone.
W jednej z podparyskich miejscowości miesiąc temu odbył się festiwal fortepianowy „na cztery ręce”, niestety bez udziału zagranicznych artystów:
Odbył się tak naprawdę tylko koncert otwarcia i zamknięcia. Festiwal dobrze ukazuje trudności francuskiej muzyki w czasie pandemii.
Pomiędzy głównymi wydarzeniami odbyły się darmowe koncerty z udziałem zarówno profesjonalnych pianistów, jak i amatorów.
Miejscowa publiczność licznie odpowiedziała na to wyzwanie. Znalazłam się w takiej Francji, jakiej dawno nie widziałam. Byliu tam autentyczni melomani, ludzie, którym muzyka sprawia prawdziwą przyjemność.
Jak mówi Maria Witt:
Gdy wczoraj dowiedziałam się, że od wczoraj paryskie metro będzie wieczorami działało tylko na pół gwizdka i wróci godzina policyjna, zrobiło mi się smutno, że nie będziemy mogli korzystać z terapeutycznych właściwości muzyki.
Piotr Witt mówi o zasługach Napoleona Bonaparte dla francuskiej muzyki, który opodatkował na rzecz miejscowej opery pozostałe gałęzie kultury:
Paryska opera jest najpiękniejszym tego typu przybytkiem na świecie.
Paryski korespondent Radia WNET wskazuje na konflikt między kulturą a współczesną cywilizacją:
Cywilizacja jest masowa, a kultura jest elitarna, zwłaszcza kultura muzyczna.
Piotr Witt dodaje, że:
Paryż jest miastem ludzi samotnych, dotyczy to zwłaszcza białych Europejczyków. Chóry są dla nich doskonałym miejscem integracji.
Francuzi kończą zwykle pracę o godzinie 18, więc godzina policyjna praktycznie uniemożliwia im prowadzenie życia towarzyskiego.
Dr Jacek Bartosiak o spotkaniu prezydentów Polski i USA, amerykańskiej broni jądrowej w Polsce oraz o stojącym przed Polską geopolitycznym wyborze i tym, z czym się on wiąże.
Dr Jacek Bartosiak komentując spotkanie prezydentów Polski i Stanów Zjednoczonych zwraca uwagę na kwestię umieszczenia amerykańskiego arsenału atomowego w Polsce.
Polska wydaje się idealnym miejscem do stacjonowania tych rakiet.
Obecność amerykańskiej broni atomowej w naszym kraju wpisywałaby się w ideę rozszerzonego odstraszania atomowego. Musi jednak zostać przeprowadzona debata, czy chcemy się zdecydować na to rozwiązanie. Tymczasem trwa „presja na Europę, żeby się opowiedziała za Amerykanami w rywalizacji z Chinami”. W rywalizacji tej
Amerykanie będą musieli stanąć na palcach, żeby rozstrzygnąć to na swoją rzecz.
Założyciel Strategy& Futre mówi także o napięciu, które istnieje w Polsce – dwóch wizjach, jakie prezentowane przez polityków są w naszym kraju. Tymi wizjami jest budowa Inicjatywy Trójmorza w oparciu o Stany Zjednoczone oraz integracja z kontynentalna w Europie. Ta pierwsza nie nabrała wciąż realnych treści. Nasz gość mówi, że jego wymarzonym scenariuszem byłoby powstanie amerykańskiego funduszu inwestycyjnego na Trójmorza. który mógłby wynosić 250 mld dolarów. Wówczas na zasadzie partnerstwa publiczno-prywatnego byłyby realizowane projekty infrastrukturalne.
Polska opiera się o mocarstwa morskie żeby balansować europejskie mocarstwa lądowe […] balansujemy to Amerykanami, Brytyjczykami, kiedyś Napoleonem.
Dr Bartosiak mówi, że obszar europejski był w przeszłości integrowany w wydaniu niemieckim lub rosyjskim/sowieckim. Przeciwko niej tradycyjnie występowała Polska. W projekcie Mitteleuropy nasz region ma charakter suplementarny względem niemieckiej gospodarki, a nie konkurencyjny.
Imperium europejskie uważa nas za peryferia.
Ekspert ds. geopolityki mówi, że wybór między opcją amerykańską a europejską nie jest jednak prosty. Zwolennicy tej ostatnie, czyli przede wszystkim politycy niemieccy, wskazują, że „Amerykanie wszędzie wojny prowadzą”, więc możemy zostać wciągnięci przez nich w konflikt z Chinami. Dodają, iż Stany Zjednoczone „same będą próbowały bilansować Rosją”. Oznacza to, że
Są plusy i minusy obu rozwiązań. […] Przyszłość obu wyborów jest niepewna.
Praca na rzecz rdzenia niemieckiego zapewnić nam może „zorganizowanie i spokój”. Opcja amerykańska natomiast to „wolność i niezależność, ale niepewność” czy ramy budowli, jaką jest projekt Trójmorza zostaną „wypełnione betonem”.
