Adam Jabłoński mówi o roli kapelana, miłości Jezusa i wpływie wiary na nasze życie. Zachęca nas do szukania dobra dla innych i oddania naszej codzienności Bogu.
Przeczytaj inspirującą powstańczą historię Kapelana Stefana Wyszyńskiego, którego postępowanie świadczyło w pełni o oddaniu posłudze duszpasterskiej. Pomagał on każdemu, w nikim nie widział wroga.
Grzegorz Polak opowiada powstańczą historię księdza kapelana z podwarszawskich lasek — Stefana Wyszyńskiego. Wprawdzie nie brał on bezpośredniego udziału w walkach, jednak zaangażowany był w powstanie, pełniąc posługę kapelana AK okręgu Żoliborz-Kampinos. Nosił pseudonim Radwan III i jednocześnie był kapelanem szpitala powstańczego w Laskach:
Tutaj zapisał piękną kartę, jako ktoś, kto nie tylko przygotowywał ciężko rannych żołnierzy na śmierć, ale był obecny przy operacjach, które przeprowadzane były w warunkach bardzo prymitywnych. Brakowało środków na uśmierzenie bólu i czasami jedynym środkiem była ręka kapelana, który trzymał żołnierza poddawanego amputacji.
Wracając do swoich wspomnień z okresu działań szpitala powstańczego w Laskach, Kardynał Stefan Wyszyński mówił o przygotowywaniu młodych, czasem 16-letnich żołnierzy na śmierć:
Mimo ogromnych chęci nie był w stanie on pogrzebać wszystkich zmarłych, gdyż nikt inny w tym czasie nie zawracał sobie głowy, gdyż ciągle dochodzili kolejni ranni i zabici.
Jak dodaje gość „Poranka WNET”, ksiądz Stefan Wyszyński był w pełni oddany swojej posłudze duszpasterskiej, nie odmawiając pomocy nawet Niemcom, Ukraińcom czy Węgrom:
Tutaj dla niego jedynym kryterium była potrzeba duchowa człowieka, a nie patrzenie czy to, że to jest wróg. On zresztą w nikim nie widział wroga.
Radziwiłowie byli na tyle mocni, że mogli przeciwstawić się Stolicy Apostolskiej – o historii kośioła pw. Narodzenia Najświętszej Maryji Panny.
Gościem „Poranka WNET” jest proboszcz parafii pw. Narodzenia Najświętszej Maryji Panny w Białej Podlaskiej – ks. Marian Daniluk. Opowiada on o historii kościoła, który został wybudowany dla unitów, a właściwie dla relikwii świętego Jozafata męczennika, który zginął w Witebsku w 1623 roku. Radziwił wziął ciało męczennika do siebie i przetrzymywał je w swojej kaplicy, woził je również na wojenki. Z tego względu powstał spór między nim a Stolicą Apostolską. Odbył się proces, gdzie doszło do ugody, a jej następstwem było wybudowanie świątyni w Białej Podlaskiej.
Świątynia była ostoją do 1875 roku, kiedy wypędzono bazylianów — zakon wschodni. Następnie kościół przejęli prawosławni i tak było do I wojny światowej. Wojska austriackie, które przemieszczały się tutaj mające unickiego kapelana, który wiedział o relikwiach zniesionych do podziemi, uroczyście przewiózł je do Wiednia. Odbyła się wielka procesja.
Relikwie świętego Josafata który oddał życie za jedność, jedynego świętego, nie papieża, znajdują się w bazylice św. Piotra w Rzymie.
Proces kanonizacji św. Jozafata został przeprowadzony już kilkadziesiąt lat po jego śmierci. Jego ciało po 3 miesiącach po zgodzie było nienaruszone, a za jego pośrednictwem działo się wiele cudów.
M.N.
