Reżyserka „Położnej”: Leszczyńska zdawała raporty dr. Mengele. Nie podporządkowała się nakazowi zabijania dzieci

Odebrała 3000 porodów w obozie w Auschwitz, ratowała dzieci skazane przez władze obozowe na śmierć. O Stanisławie Leszczyńskiej, Służebnicy Bożej i bohaterce filmu „Położna” mówi Maria Stachurska.


Maria Stachurska opowiada o filmie, którego jest reżyserem. Dzieło przedstawia losy Stanisławy Leszczyńskiej – położnej z Auschwitz. Bohaterka filmu odebrała ponad 3000 porodów w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. Stanisława Leszczyńska była ciocią Marii Stachurskiej. Wspomina, iż „położna z Auschwitz”  nie mówiła o swojej wojennej historii w rodzinie. Przypomina sytuację w której jej cioci nie spodobało się jak śpiewana była „Cicha noc”  , gdyż jak powiedziała wówczas, „w obozie Niemcy to grali”. O swoich przeżyciach Leszczyńska opowiedziała w latach 50. synowi, który z kolei przekonał ją, by opowiedziała o tym innym. Swoje przeżycia z obozu opisała w książce „Raport położnej z Oświęcimia”, która powstawała od przejścia Leszczyńskiej na emeryturę w 1957 r.

W obozie Stanisława Leszczyńska podlegała osławionemu doktorowi Mengele, któremu musiała zdawać raporty ze swojej pracy w obozie. Jako położna nie wykonywała jednak wszystkich poleceń Anioła Śmierci i wbrew odgórnym zaleceniom „nie podporządkowała się nakazowi zabijania dzieci”. W 1943 r. pozwolony by nieżydowskie dzieci nie były zabijane, jednak żydowskie miały być mordowane dalej.  Starała się je ratować jak tylko mogła.

Czasami zdarzało się, że umarło jakieś dziecko. Wtedy przenosiła dziecko żydowskie do Rosjanki albo Jugosławianki.

Jak mówi Stachurska, jej ciocia chrzciła wszystkie dzieci, w tym żydowskie, gdyż miały one małe szanse na przeżycie. Łącznie odebrała w obozie ponad trzy tysiące porodów. Obecnie trwa proces beatyfikacyjny tej Służebnicy Bożej. Jak komentuje reżyserka filmu:

To nie jest tak, że chcemy mieć świętą. Mamy dystans do tego.

Posłuchaj całej rozmowy już teraz!

K.T./A.P.

Hambura: Ofiara Josefa Mengele bez odszkodowania. Powodem brak orzeczenia TK [VIDEO]

Stefan Hambura o dochodzeniu sprawiedliwości przez ofiary hitlerowców, braku możliwości pozywania RFN przed polskie sądy za zbrodnie nazistów i o sprowadzeniu do Polski relikwii bł. Michała Woźniaka.

Stefan Hambura o przegranej sprawie przez Barbarę Gautier, która domagała się od RFN wypłaty 6 mln zł zadośćuczynienia oraz comiesięcznej renty w wysokości 5 tys. zł. Pozew został odrzucony przez stołeczny Sąd okręgowy, który swoją decyzję tłumaczy brakiem jurysdykcji krajowej. Gautier była więźniarka niemieckiego obozu śmierci Auschwitz-Birkenau. Miała wówczas 3,5 roku. Była ofiarom pseudonaukowych eksperymentów prowadzonych przez „Anioła Śmierci” Josefa Mengele. Dodaje, że wniosek stu posłów (w tym Arkadiusza Mularczyka i Andrzeja Matusiewicza) w polskim Trybunale Konstytucyjnym dotyczący immunitetu jurysdykcyjnego tzn. możliwości pozywania obcego państwa przed polskim sądami leży już nierozpatrzony przez dwa lata. Tymczasem włoski TK wydał takie orzeczenie już w 2014 r., z czego Włosi korzystają, dochodząc swoich praw wobec prawnego dziedzica III Rzeszy.

Prawnik mówi także o staraniach na rzecz sprowadzenia do Polski ciała bł. Michała Woźniaka, zamęczonego na śmierć w Dachau. Jak mówi, wystosował pismo do Monachium, żeby sprowadzić prochy i władze bawarskie nie robią problemów. Na ekshumację i sprowadzenie relikwii do Kutna, gdzie zostałyby pochowane w przeznaczonej do tego kaplicy, nie zgadzają się władze polskie. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego stoi na stanowisku, że:

Groby wszystkich ofiar zamordowanych w czasie II wś, a znajdujących się na terenie obecnych Niemiec są trwałym świadectwem okrucieństwa. Ekshumacje do Polski mogą spowodować powolne zanikanie śladów zbrodniczej działalność tam, gdzie miała ona miejsce.

Resort proponuje godne upamiętnienie kapłana na miejscu jego obecnego pochówku.

Posłuchaj całej rozmowy już teraz!


K.T./A.P.