Dr Jarosław Sachajko: Polski nie stać na bylejakość. Rząd nie umie powstrzymać wyludnienia mniejszych ośrodków

Przekop Mierzei Wiślanej należy wykonać porządnie. Poprawianie prowizorki jest zbyt drogie – mówi parlamentarzysta Kukiz’15-Koalicji Polskiej.

Dr Jarosław Sachajko wspomina zmarłego polityka PSL Józefa Gruszkę.  Nawiązując do jego wylewu, którego przyczyny nigdy nie zostały wyjaśnione, ubolewa nad tym, że politycy nie są w Polsce objęci kontrolą kontrwywiadowczą.

Gość 'Popołudnia WNET” krytykuje wezwanie do debaty, wystosowane przez kandydata KO na prezydenta Rafała Trzaskowskiego. Ocenia, że Trzaskowski „późno się obudził”.

Władysław Kosiniak-Kamysz już w grudniu apelował o cykl merytorycznych debat w stylu anglosaskim. Debaty organizowane w naszych telewizjach to farsa.

Parlamentarzysta wypowiada się na temat przekopu Mierzei Wiślanej. Popiera inwestycję, stwierdza jednak:

Polski nie stać na bylejakość. Przekop należy wykonać porządnie. Poprawianie prowizorki jest zbyt drogie.

Rozmówca Łukasza Jankowskiego postuluje również modernizację polskiej kolei, tak by np.  z Zamościa można było dojechać do Warszawy w godzinę. Opowiada się za licznymi inwestycjami w lokalną gospodarkę, by zatrzymać odpływ ludności z mniejszych miast.

W Europie Zachodniej mamy kolej, która jeździ z prędkością 500 km/h. To ogromny skok technologiczny.

Gość „Popołudnia WNET” przestrzega, że  Polsce grozi wyludnienie mniejszych ośrodków:

Obawiam się, że za 15 lat w Biłgoraju i Zamościu za 15 lat będą mieszkać sami emeryci. Rząd nie robi nic, żeby lokować tam małe biznesy.

Polityk krytykuje również Rafała Trzaskowskiego za apel o rezygnację z budowy Centralnego Portu Komunikacyjnego. Zwraca uwagę, że pieniędzy przeznaczonych na ten cel nie da się łatwo spożytkować w inny sposób.

Nie słyszymy merytorycznej debaty nad szczegółami realizacji CPK.

Poseł Sachajko stwierdza, że rozwój lotnictwa doprowadzi wkrótce do sytuacji, w której inwestycje takie jak Centralny Port Komunikacyjny stracą rację bytu. Polityk nie wyklucza, że rząd Zjednoczonej Prawicy jeszcze przed wyborami prezydenckimi ogłosi stan wyjątkowy na Śląsku, by nie dopuścić do wyborczej porażki prezydenta Andrzeja Dudy.

Rozmówca Łukasza Jankowskiego porusza również sprawę wykształcenia młodych Polaków. Szacuje, że by zapewnić dziecku dobrą edukację i studia, trzeba ponieść koszt zbliżony do zakupu mieszkania. Jak stwierdza poseł Koalicji Polskiej:

Najwięcej młodych ludzi wyemigrowało za granicę za rządów PiS w latach 2005-2007.

Wysłuchaj całej rozmowy już teraz!

A.W.K.

Czy polskim emigrantom zależy na przekazaniu narodowej tożsamości swoim dzieciom? Co pomaga ją zachować na emigracji?

Rodzice, którzy umniejszają rolę języka ojczystego w kraju nowego osiedlenia, wyrządzają swoim dzieciom wielką krzywdę, pozbawiając je podstawowego narzędzia zgłębiania narodowego dziedzictwa.

Jacek Wanzek

Zjawisko emigracji towarzyszy ludzkości od zarania dziejów, a jej motywy były tak różne, jak różni byli ludzie, którzy się na nią decydowali. Dziś, przy galopującej globalizacji, dostępie do tanich lotów i wciąż „kurczącym się” świecie, przemierzanie globu w poszukiwaniu lepszego życia stało się łatwo dostępne i banalnie proste. Jednak czy decyzja o emigracji nie przychodzi nam zbyt łatwo?

Co sprawia, że decydujemy się opuścić bliskie naszemu sercu rodzinne strony, nie myśląc przy tym o daleko idących tego przyszłych konsekwencjach?

Jedni powiedzą, że to względy ekonomiczne, inni, że ciekawość świata, lżejszy chleb. Bez względu na to, co nami powoduje, nie możemy zapomnieć o jednym – o korzeniach. To one konstytuują naszą tożsamość, pomagają odpowiedzieć na pozornie błahe pytania: „kim jestem?” i „dokąd zmierzam?”. Aby uzyskać tę odpowiedź, trzeba na chwilę się zatrzymać, spojrzeć wstecz i zagłębić się w… polskość. Czy polscy emigranci ową polskość w odpowiedni sposób pielęgnują? (…)

Przede wszystkim przez dbałość o język ojczysty. To on jest jednocześnie nośnikiem kultury i narzędziem, które ją kreuje i definiuje. To podstawowa wartość, która scala nas jako wspólnotę narodową. Rodzice, którzy umniejszają rolę języka ojczystego w kraju nowego osiedlenia, nie zdają sobie sprawy, jak wielką krzywdę wyrządzają swoim dzieciom, pozbawiając je podstawowego narzędzia zgłębiania narodowego dziedzictwa, mostu do szeroko rozumianej polskości. (…)

Polskę trzeba zobaczyć, ją trzeba czuć, znać, pokochać. Nieść razem z nią cały ten bagaż wszystkich pokoleń, które nie zawsze wiedziały, jak się z nią obchodzić, i którym ów bagaż czasem ciążył. Polskości nie można się wstydzić. Trzeba z niej dla siebie wykrzesać to, co najlepsze. Gdzie zatem jej szukać? Gdzie rozpocząć podróż w poszukiwaniu tożsamości? To proste – na Kresach.

Jak mówił marszałek Piłsudski: „Polska to obwarzanek: kresy urodzajne, centrum – nic”. I choć nie trzeba się z tym poglądem godzić, to jednak nie jest to stwierdzenie nie mające podstaw. Kresy bowiem to swoista kolebka polskości – kształtowanej mieczem, pługiem i piórem.

To tutaj, na wschód od rzeki Bug, formowało się to, co można określić mianem polskiej duszy. Sienkiewiczowska trylogia, arkadyjski mit, obrońcy przedmurza czy nie mająca sobie równych staropolska kuchnia – wszystko to jest wspaniałym pokłosiem polskiej obecności na wschodnich rubieżach dawnej Rzeczpospolitej. (…)

Razem z ziemiami wschodnimi II RP utraciliśmy ok. 50% naszego ówczesnego terytorium, łącznie z Wilnem i Lwowem, które wspólnie z Warszawą i Krakowem stanowiły krwiobieg polskiego życia kulturalnego. To ogromna, wielowymiarowa strata dla Polski. Zatem czy bez Kresów możemy mówić o jakiejkolwiek świadomości i tożsamości? Czy bez niej nie pozbawiamy siebie miana narodu, ograniczając się jedynie do bycia masą etniczną, którą cechuje co najwyżej patriotyzm stadionowy?

Cały artykuł Jacka Wanzeka pt. „Emigracyjna tożsamość. Droga do niej wiedzie przez Kresy” znajduje się na s. 8 „Kuriera WNET” nr 68/2020, gumroad.com.

 


„Kurier WNET”, „Śląski Kurier WNET” i „Wielkopolski Kurier WNET” są dostępne w jednym wydaniu w całej Polsce w kioskach sieci RUCH, Kolporter i Garmond Press oraz w Empikach.

Wersja elektroniczna aktualnego numeru „Kuriera WNET” jest do nabycia pod adresem gumroad.com. W cenie 4,5 zł otrzymujemy ogólnopolskie wydanie „Kuriera WNET” wraz z wydaniami regionalnymi, czyli 40 stron dobrego czytania dużego (pod każdym względem) formatu. Tyle samo stron w prenumeracie na www.kurierwnet.pl.

Następny numer naszej Gazety Niecodziennej znajdzie się w sprzedaży 12 marca 2020 roku!

Artykuł Jacka Wanzeka pt. „Emigracyjna tożsamość. Droga do niej wiedzie przez Kresy” na s. 8 „Kuriera WNET”, nr 68/2020, gumroad.com

Dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

W Wenezueli trwa polityczny chaos. Zmęczone trudnościami ekonomicznymi społeczeństwo zaczyna uciekać z kraju

Zbigniew Dąbrowski mówi o dualizmie na szczytach władz Wenezueli, aresztowaniach polityków opozycyjnych oraz o bardzo trudnej sytuacji ekonomicznej Wenezuelczyków.

 

 

Gospodarz programu „Republica Latina” Zbigniew Dąbrowski przedstawia  sytuację polityczną w Wenezueli. W kraju istnieją de facto 2 parlamenty: Zgromadzenie Narodowe zdominowane przez opozycję oraz Narodowe Zgromadzenie Konstytucyjne, złożone niemal wyłącznie ze zwolenników reżimu prezydenta Nicolasa Maduro.  Legalność jego władzy jest otwarcie kwestionowana; 23 stycznia prezydentem kraju obwołał się Juan Guaido. Krok ten uznały Stany Zjednoczone i Unia Europejska.  Popiera go duża część społeczeństwa, z kolei wojsko stoi za sukcesorem Hugo Chaveza, który nie ma zamiaru oddawać władzy:

Ten kto ma armię, ten ma władzę. Można to odnieść do wielu państw Ameryki Łacińskiej.

Gość „Kuriera w samo południe” wylicza sojuszników Hugo Chaveza. W Ameryce Łacińskiej są to: Boliwia, Kuba, Nikaragua i Meksyk. Z państw silniejszych: Rosja, Iran i Turcja.

Reżim Nicolasa Maduro od roku usiłuje uzyskać większość w parlamencie. Część parlamentarzystów opozycyjnych aresztowano i poddano torturom, niektórzy zostali zmuszeni do emigracji. Kilkoro przedstawicieli opozycji udało się skorumpować.

Jak mówi Zbigniew Dąbrowski, reżim czerpie pieniądze m.in. z brutalnej eksploracji wschodniej części kraju w celu wydobywania złota. Ludzie pracują tam w warunkach niewolniczych.

W celu niedopuszczenia wyboru Juana Guaido na przewodniczącego parlamentu nie wpuszczono na obrady najbardziej „twardogłowych” opozycjonistów. Nowym przewodniczącym został Luis Parra, jak mówi Zbigniew Dąbrowski „ciemny, obleśny typ, zamieszany w aferę korupcyjną”.

Rozmówca Adriana Kowarzyka i Jana Gromnickiego mówi o dramatycznej sytuacji wenezuelskiej gospodarki:

Wenezuelską walutą można sobie co najwyżej ściany wykładać.

Gospodarz programu „Republica Latina” zwraca uwagę na zmęczenie społeczeństwa politycznym patem. Wenezuelczycy są rozczarowani nieporadnością Juana Guaido. Równocześnie w kraju trwa kryzys humanitarny. Żywność dostępna na rynku jest bardzo niskiej jakości. Ludność emigruje za chlebem m.in. do Kolumbii, Chile, Ekwadoru i Brazylii:

Ameryka Łacińska jest zalana wenezuelskimi imigrantami.

Wysłuchaj całej rozmowy już teraz!

A.W.K.

Easy Riders – Michał Rezazadeh (odc. 8)

Irańczyk w Polsce, czyli Michał Rezazadeh o podróżach persa po polskich wioskach.

Michał Rezazadeh przyjechał do Polski 3 lata temu i zakochał się w kraju nad Wisłą. O tej miłości opowiadał w 9. odcinku audycji Easy Riders, 30 listopada 2019 r. Ukazuje unikalną perspektywę patrzenia na nasz kraj, człowieka przybyłego z odległego i odmiennego kulturowo Iranu, szukającego tu wolności. Tę, jak mówi, odnalazł. Ponadto, dzieli się wieloma zabawnymi historiami z podróży autostopem po Polsce. Wyobraźcie sobie persa na wsi lubelskiej śpiewającego Nabożeństwo majowe w towarzystwie kilku starszych pań, z których jedna na koniec mówi: „Jest pan pierwszym murzynem, którego widzę na oczy”.

Zapraszam do słuchania – Jan Olendzki

 


Michał prowadzi kanał YouTube – „Irańczyk w Polsce”. Poniżej link:

https://www.youtube.com/channel/UCya_9WeuUqMjeO3incvjldQ

W Australii głosowanie jest obowiązkowe. Jeżeli nie pójdziesz do wyborów, to musisz zapłacić grzywnę

Jaki kraj pozbywa się swoich obywateli? Ile osób pozbyto się w ten sposób, ilu z nas zostało zmuszonych do emigracji? Kim byli ci, którzy zarządzali PRL-em? – pyta australijski emigrant.

Radio Solidarność

– Australia i Nowa Zelandia to piękny kawałek świata. Polacy zawdzięczają im dużo. To do Nowej Zelandii trafił Dzieci z Pahiatua, 733 dzieci, które z Syberii z armią Andersa szły przez Persję, Indie aż w końcu trafiły do obozu w Pahiatua. Stały się zalążkiem Polonii – opowiada Witold Kowalski, polski Australijczyk, gość dzisiejszej audycji Radia Solidarność prowadzonej przez red. Barbarę Karczewską.

Jakim krajem jest Australia w oczach emigranta z początku lat 80. XX wieku? Jak postrzega dzisiejszą Polskę i co czuje do swojej ojczyzny?

– Nie zrzekłem się polskiego obywatelstwa, mam podwójne obywatelstwo. Wyjeżdżałem z kraju, bo musiałem. Jaki kraj pozbywa się swoich obywateli? Ile osób pozbyto się w ten sposób, ilu z nas zostało zmuszonych do emigracji? Kim byli ci, którzy zarządzali państwem, jakim był PRL? – opowiada. – Kiedy w Polsce odbywają się wybory zawsze biorę w nich udział. Czuję, wiem, że powinienem głosować. W Australii jest inaczej. Jeżeli nie głosujesz, zostaniesz ukarany grzywną, bo głosowanie jest obowiązkowe.

O australijskich i nowozelandzkich obyczajach, o czarnych kartach w historii tych krajów… o tym wszystkim możecie usłyszeć w programie Radia Solidarność

Zapraszamy do wysłuchania audycji!

Brytyjczycy odbierają Brexit jako marnej jakości komedię. Ale szykują się na kryzys. A Polacy?

Wielu Polaków w Wielkiej Brytanii musi liczyć się z tym, że czeka ich powrót do Polski. – Polska jest na to gotowa – zapewnia Janusz Szewczak, ekonomista i poseł PiS, jeden z goŝci audycji…


Czy Borisowi Johnosonowi, premierowi Wielkiej Brytanii grozi sąd i więzienie? Czy Polacy, którzy wyemigrowali na Wyspy chcą wrócić do ojczyzny? A przede wszystkim, czy Polska jest gotowa na przyjęcie miliona osób, które będą chciały odnaleźć się na obecnym rynku pracy?

O tym rozmawiamy dzisiaj w audycji Radia „Solidarność” z Januszem Weymannem, dziennikarzem i blogerem, który kilkanaście lat temu wyjechał do Wielkiej Brytanii razem z rodziną.

– Polska jest gotowa na przyjęcie naszych rodaków – zapewnia ekonomista Janusz Szewczak, poseł PiS, który jest drugim gościem audycji. – Nie mówię wyłącznie o Polakach, którzy wyjechali na Wyspy Brytyjskie, ale całej naszej emigracji. Oczywiście również o Polakach z Kazachstanu, którzy nie opuszczali Polski dobrowolnie, lecz zostali zesłani. Polska dogania poziom życia i zarobków kraje Zachodu…

Zapraszamy do wysłuchania audycji!

Dr Labuda: Muzeum Emigracji w Gdyni buduje największą makietę na świecie

Stół bilardowy z transatlantyku, makieta „Batorego”, listy, zdjęcia i pamiątki- Sebastian Tyrakowski i dr Grzegorz Labuda mówią o tym, co można zobaczyć w Muzeum Emigracji w Gdyni.

Jest pierwszym i jedynym muzeum imigracji z Polski i do Polski na przestrzeni wieków.

Sebastian Tyrakowski mówi o Muzeum Emigracji w Gdyni, którego jest wicedyrektorem. Jest ono przepełnione  „emocjami, kiedy wchodzi się do tej instytucji”. Muzeum mieści się  w zabytkowym budynku Dworca Morskiego, wybudowanego w latach 30. na potrzeby ruchu migracyjnego. Przez ten piękny, modernistyczny budynek przewijali się pasażerowie polskich transatlantyków, takich jak „Batory”. 90 proc. eksponatów to darowizny od emigrantów, ich rodzin i spadkobierców. Przekazując listy, zdjęcia, pamiątki przesyłane do Polski z zagranicy liczą, że obiekty te zyskają drugie życie, wystawione na wystawie, a także możliwe do zobaczenia w internecie.

Polska diaspora rozproszona po wszystkich kontynentach na świecie ma okazję zapoznać się z naszymi zbiorami dzięki nowatorskiemu oprogramowaniu, z którego korzystamy.

Muzeum wdrożyło  oprogramowanie Collective Access, dzięki któremu na stronie muzeum można zobaczyć opis każdego wprowadzonego obiektu.

Ten projekt, gdy będzie ukończony, będzie czymś niesamowitym i rozpoznawalnym na całym świecie.

Dr Grzegorz Labuda, kierownik działu zbiorów w Muzeum Emigracji w Gdyni mówi o makiecie statku „Batory”, budowanej ze stali w skali 1:10. Jak mówi, będzie to największa makieta na świecie. Mierzy ona kilkanaście metrów długości, co oznacza, że mimo dobrze odwzorowanych wnętrz nie można do nich wejść. Makieta już częściowo powstała. Tyrakowski zdradza, że do jego ulubionych eksponatów zaliczają się pamiątki po podróżujących transatlantykami, wśród których jest nawet stół bilardowy z pokładu „Batorego”.

Wysłuchaj całej rozmowy już teraz!

K.T./A.P.

Niekoniecznie naziści – Niemieccy imigranci w Chile

Pokutujący w Polsce od wielu pogląd łączy emigrację niemiecką do Ameryki Łacińskiej z ucieczką nazistów po II Wojnie Swiatowej. A jak było naprawdę? O tym w República Latina.

Mówiąc o Niemcach w Ameryce Południowej od razu przed oczami staje obraz „krwiożerczych” nazistowskich uciekinierów, którzy po II Wojnie Światowej w ramach akcji ODESSA znaleźli się w tej części świata. Tymczasem nie do końca jest to prawda. Naziści rzeczywiście pojawili się w Ameryce Południowej po II Wojnie Światowej. Stanowią oni jednak nikły procent imigrantów niemieckich w Ameryce Łacińskiej. Niemieccy imigranci w Chile, Argentynie, Brazylii i innych krajach Ameryki Łacińskiej pojawili się bowiem znacznie wcześniej.

Wiek XIX to powstanie nowych państw w Ameryce Łacińskiej. Młode latynoskie kraje koniecznie potrzebowały „świeżych” rąk do pracy w celu budowy lokalnych gospodarek. Dzięki temu w Ameryce Łacińskiej pojawiła się świeża, europejska krew. I to zarówno z Europy Zachodniej, jak i Środkowej, czy Wschodniej. Wszystkim znane są losy polskojęzycznych emigrantów, którzy w tym czasie pojawili się na południu Brazylii, czy północy Argentyny. Bardzo często mieli oni za sąsiadów imigrantów niemieckich.

Niemieccy imigranci w Chile zasiedlili przede wszystkim południe kraju. Symbolicznym „ojcem” tego procesu był pruski oficer Bernhard Eunom Philippi, który swoje życie zdecydował związać z Chile. Zaproponował on chilijskiemu rządowi, by niemalże bezludne tereny obecnych IX i X regionów skolonizowali jego rodacy. Propozycja ta spotkała się z przychylnym przyjęciem ze strony chilijskiego rządu. Począwszy od lat 40-tych XIX wieku południowe Chile zaczęło być kolonizowane przez niemieckojęzycznych osadników. Zarazem też osoby, które świetnie znały się na uprawie roli i które swoją ciężką pracą przyczyniły się do rozwoju gospodarczego kraju.

W dzisiejszym wydaniu República Latina opowiemy sobie o losach tych ludzi a przestrzeni stuleci. Opowiemy o przyczynach emigracji z Niemiec  i o przyczynach imigracji do Chile. Wspomnimy także, czym zajmowali się członkowie największej fali niemieckiej imigracji, która trwała niemalże do wybuchu II Wojny Światowej. Powiemy w jaki sposób wielu z nich wzbogaciło się. Nie zapomnimy też powiedzieć o roli, jaką potomkowie niemieckich imigrantów odegrali za czasów lewicowych rządów Salvadora Allende oraz prawicowej dyktatury Augusto Pinocheta. Zaspokoimy też ciekawość naszych słuchaczy i odpowiemy na pytanie, czy Chile przyjęło hitlerowskich zbrodniarzy. Wspomnimy też, jak wyglądają współczesne losy tejże ludności. Jednym słowem czym zajmują się obecnie niemieccy imigranci w Chile, a w zasadzie ich potomkowie.

O losach niemieckojęzycznej imigracji do Chile opowie w wywiadzie z samym sobą Zbyszek Dąbrowski, który temat ten swego czasu miał okazję poznać osobiście i bardzo dogłębnie.

Na niemiecko – chilijską audycję o historii i losach jednego z najbardziej wpływowych narodów świata zapraszamy w najbliższy poniedziałek, 12 sierpnia. Jak zwykle o 20H00!

¡República Latina – „prostujemy” historię!

Zbigniew Stefanik: Co dalej z demokracją w Tunezji?

Po śmierci 92-letniego prezydenta Tunezji demokratyczna przyszłość tego i tak niestabilnego politycznie państwa stoi pod wielkim znakiem zapytania.

Zbigniew Stefanik prosto z Francji komentuje śmierć 92-letniego prezydenta Tunezji.  Al-Badżi Ka’id as-Sibsi był historycznie patrząc, pierwszym Tunezyjskim prezydentem, wybranym w demokratycznych wyborach:

 27 czerwca tego roku prezydent dostał wylewu, a jego stan zdrowia był bardzo poważny.

Doszedł on do władzy po tzw. Arabskiej Wiośnie w 2011 roku. Tunezja, będąca państwem muzułmańskim, zagrożona jest poważną niestabilnością polityczną:

W tym kraju trwają spory społeczno-polityczne, które dają się we znaki zarówno rządzącym, jak i mieszkańcom.

Od kilku miesięcy przez kraj ten przewijają się wielotysięczne demonstracje. Kolejnym problemem kraju jest zmaganie się ze zjawiskiem szeroko pojętego islamizmu. Po tzw. Czarnej Dekadzie w Algierii islamiści algierscy schronili się na granicy tunezyjsko-algierskiej. Ostatni zamach w Tunezji miał miejsce 27 czerwca tego roku.  Obecnie, krajem tym rządzi muzułmańska partia, którą można porównać do partii Erdogana rządzącej w Turcji. Dotychczas partia ta przeprowadziła szereg istotnych reform. Jedną z nich było zdobycie przez kobiety prawa do dziedziczenia:

Tunezja to kraj, który ma być dowodem na to, że kraj muzułmański może być również krajem demokratycznym.

Tunezja jest również krajem, do którego co roku przyjeżdża wielu turystów. Niestety ataki terrorystów zniechęcają wczasowiczów do podróży w te rejony świata. Po militarnej klęsce ISIS na Bliskim Wschodzie radykalni islamiści mogą przenieść swoje główne bazy właśnie do Tunezji, w której od dawna działają dosyć dobrze zorganizowane grupki:

Grupy te czekają na dogodny moment, by zaatakować.

Również zła sytuacja polityczna w Algierii stanowi duże zagrożenie dla tego kraju. Niestabilność Tunezji może mieć również wpływ na kraje Europy ze względu na ruchy emigracyjne,  a także ze względów gospodarczych. Już od lat Afryka Północna jest partnerem gospodarczym Europy:

Destabilizacja tego regionu politycznego może doprowadzi do kolejnego kryzysu.

Posłuchaj całej rozmowy już teraz!

A.K./M.K.

Za 30 lat Polska będzie mieć o 30 % mniej siły roboczej

Do 2050 r. państwa Europy Środkowej, Wschodniej i Południowowschodniej odnotują znaczny spadek populacji. Bułgaria, Łotwa, Polska i Ukraina będą miały nawet 30% mniej siły roboczej.

Kraje tych regionów od lat borykają się z niskim lub ujemnym przyrostem naturalnym, do którego dochodzi emigracja. Jak podaje w swoim raporcie Międzynarodowy Fundusz Walutowy, trochę lepiej będzie na Słowacji i W Serbii, gdzie ten ubytek ma wynosić 20%.

To spowoduje, że kraje te nie będą najatrakcyjniejszym miejscem, bowiem brak siły roboczej wpłynie na wzrost gospodarczy, na jakość życia oraz na stabilność fiskalną.

Tak, jak cytuje portal 300gospodarka, pisze w raporcie MFW. O spadku populacji krajach Grupy Wyszehradzkiej pisał już maju portal Emerging Europe, przytaczając ustalenia raportu Moody’s Investors Service. Zgodnie z nimi ich populacja do 2040 roku ulegnie zmniejszeniu o ok. 2,5 mln, do poziomu ok. 61 mln.

Populacja tych państw jest młodsza od unijnej średniej, ale starzeje się w bardzo dużym tempie, co zaowocuje ogromnymi zmianami demograficznymi w ciągu najbliższych 20 lat.

Tak już wówczas ostrzegał Vincent Allilaire, jeden z autorów raportu i wiceprezes Moody’s Investors Service. Stwierdził on, że te zmiany negatywnie wpłyną na rynek pracy i zagrożą wzrostowi gospodarczemu Polski, Słowacji, Węgier i Czech.

W ciągu ostatnich trzech dekad, standardy życia w regionie gwałtownie wzrosły. PKB na głowę niemal się podwoiło, a dochody na głowę dorównują teraz w niektórych krajach tym z Europy Zachodniej.

Tak wypowiadał się Tao Zhang z MFW. Jak mówi, wzrosła również długość życia z 67 do prawie 74 lat od 1995. To ostatnie stanowi również problem dla gospodarek tych krajów, gdyż oznacza więcej emerytów do utrzymania. Odpowiedzią na to Polski, Słowacji i Czech jest ułatwienie imigracji zarobkowej z krajów spoza Unii, głównie z Ukrainy. Jak dodaje ekspert, środkiem do zaradzenia temu problemowi może być także zwiększone zatrudnienie kobiet i osób starszych, przy czym w przypadku tych ostatnich, musiałaby iść za tym lepsza opieka medyczna.