Flaga Izraela / Fot. Konrad Tomaszewski, Radio Wnet
„Ponad 63% obywateli Izraela uważa, że Strefę Gazy należy spacyfikować”
Wysłuchaj całej rozmowy już teraz!
Co będzie oznaczać dla Izraela dojście do władzy w Knesecie koalicji prawicowej? Tłumaczy Paweł Rakowski, ekspert do spraw Bliskiego wschodu.
Wysłuchaj całej audycji już teraz!
Rozmówca Łukasza Jankowskiego naświetla z jakich partii będzie się składał rząd Izraelu: prawicowa partia Likud, reprezentującą ortodoksyjnych Żydów sefardyjskich Szas, oraz blok ortodoksyjnych partii religijnych Jahadut Hatora.
Zaznacza, że prawicowa koalicja, popierająca byłego premiera Benjamina Netanjahu, zdobyła 64 mandaty w liczącym 120 miejsc Knesecie.
Paweł Rakowski jest przekonany, że ta kadencja może być pełna trudności dla byłego premiera Binjamin Netanjahu, który znowu stanie na czele rządu.
Premierem bez wątpienia zostanie Netanjahu, ale te jeszcze bardziej skrajne partie mają więcej głosów i pewnie będą miały większe znaczenie, a co za tym idzie będą miały większe znaczenie na politykę Izraela. Będzie to miało znaczący wpływ na relacje Izraela ze stronami z Rosją z Kijowem – dodaje nasz gość.
Jak zauważa gość „Poranka Wnet”, tzw. sektor rosyjski w rządzie Izraela nie będzie w tej kadencji istotny i nie będzie miał wpływu na wojnę w Ukrainie.
Podsumowując, Paweł Rakowski mówi o tym, że obecna koalicja skupi się przede wszystkim na tematach bliskowschodnich, a polityka międzynarodowa będzie mniej interesowała obecny rząd.
Czy Republikanie przejmą kontrole w Kongresie Stanów Zjednoczonych? Komentuje Maciej Kożuszek
W Iranie zbliżają się wybory prezydenckie, w których silną kandydaturę ma ultrakonserwatywny Raisi. Gościem Radia WNET jest Paweł Rakowski – dziennikarz i publicysta, zajmujący się Bliskim Wschodem.
Paweł Rakowski omawia zasady, na jakich odbywają się wybór prezydenta Iranu . Jak podkreśla – obserwatorzy zwracają uwagę na istotę wyborów:
Gra idzie o wiele większą stawkę niż sama prezydentura, ponieważ prezydent w Iranie ma bardzo ograniczoną władzę i jest dość mocno reprezentatywny. Najwyższą władzę dzierży Najwyższy Przywódca Islamskiej Republiki – Ajatollah Ali Chamenei, który ma 83 lata i jest bardzo mocno schorowany. (…) Obecna prezydentura może być „trampoliną” do najważniejszego ze stanowisk w Iranie.
Publicysta przypomina, że wybory prezydenckie zawsze były formą wypowiedzi i wskazaniem kierunku politycznego, szczególnie w kontekście symbolicznym i społecznym. Niestety duża selekcja kandydatów przez reżim nie pozwala na pełną swobodę wyborów.
Reżim jednoznacznie stawia na to, że prezydentem – w sposób demokratycznie wybranym – ma być Ebrahim Raisi.
Paweł Rakowski przypomina, że kluczowa w wyborach będzie frekwencja przy urnach wyborczych. Kandydat irańskiego reżimu to konserwatysta (obecnie minister sprawiedliwości), który obejmując urząd prezydenta, z miejsca dostałby „ban” od Unii Europejskiej i Stanów Zjednoczonych.
Raisi jest oskarżany o partycypację w masakrze w 1987r., które miały miejsce w Iranie. (..) Był on wtedy bezpośrednim wykonawcą mordów sądowych.
Nie brakuje również komentarza obecnych trudnych relacji Iranu z Arabią Saudyjską oraz niechętnego odchodzenia z urzędu izraelskiego premiera – Benjamina Netanjahu.
Wysłuchaj całej rozmowy już teraz!
K.S.
Bliskowschodni korespondent Radia WNET mówi o rokowaniach izraelsko-palestyńskich pod auspicjami Egiptu. Opisuje rolę Iranu w tym konflikcie.
W ciągu 48 godzin może nastąpić izraelsko-palestyński rozejm. Premier Izraela Netanjahu twierdzi jednak, że do tego nie dojdzie.
Paweł Rakowski mówi o negocjacjach między Hamasem a władzami Izraela. W rokowaniach pośredniczy Egipt.
Od strony propagandowej eskalację wygrywa Hamas. Wrócił na salony. […] Będzie mógł rozmawiać z prezydentem Autonomii Palestyńskiej Mahmoudem Abbasem z pozycji siły.
Wojsko izraelskie nie osiągnęło w trakcie obecnej odsłony konfliktu żadnego z istotnych celów.
[related id=144920 side=left]Ekspert nie wyklucza, że uda się osiągnąć trwałe zawieszenie broni. Negocjacje nie będą jednak łatwe, jedną z najbardziej spornych kwestii jest status Jerozolimy.
Jeżeli dojdzie do rozejmu, ulica arabska odczyta to jako zwycięstwo.
Jak dodaje korespondent, dla Egiptu pośredniczenie w negocjacjach izraelsko-palestyńskim jest szansą na zyskanie prestiżu. Gość „Kuriera w samo południe” zauważa, że m.in. Arabia Saudyjska odcięła się w ostatnim czasie od sprawy palestyńskiej. Odnotowuje ponadto wzrost wpływów irańskich w regionie. Teheran dostarczył Hamasowi uzbrojenie do walki z Izraelem.
Saudowie są zwolennikami koncepcji Waszyngtonu, która zakłada spełnienie postulatów umiarkowanych środowisk izraelskich i palestyńskich.
Z terytorium Libanu wystrzelono rakiety w kierunku Izraela. Stoją za tym stacjonujące tam ugrupowania palestyńskie i Hezbollah.
Za działania Hezbollahu bezpośrednio odpowiada Iran. Hezbollah nie może samodzielnie podejmować działań antyizraelskich.
Paweł Rakowski wskazuje, że Liban może stać się ofiarą izraelsko-irańskiej konfrontacji.
Kraj cedru może spłonąć w imię obcych interesów. W Libanie nikt z Izraelem wojować nie chce.
Wysłuchaj całej rozmowy już teraz!
A.W.K.
Ekspert ds. bliskowschodnich mówi o ostatnim ataku rakietowym w irackim Kurdystanie,m planowanej wizycie apostolskiej papieża Franciszka w Iraku oraz o rozmowie telefonicznej przywódców USA i Izraela.
Paweł Rakowski mówi o ostatnim ataku rakietowym w irackim Kurdystanie., w wyniku którego zginęła jedna osoba a kolejna odniosła rany. Zwraca uwagę, że ten region w ostatnim czasie był względnie bezpieczny.
Do tej pory Kurdystan znajdował się na uboczu zawirowań w Iraku.
Nikt nie przyznał się do dokonania zamachu. Powściągliwie zareagowały Stany Zjednoczone. Nie chcą one komplikować planów resetu z Iranem.
Poruszony zostaje również temat rozmowy Benjamina Netanjahu z Joe Bidenem, na którą ten pierwszy musiał dość długo oczekiwać.
Izraelski premier był przeszczęśliwy, pomimo iż rozmowa była całkowicie kurtuazyjna.
Gość „Kuriera w samo południe” odnosi się również do perspektyw polityki bliskowschodniej USA w nowej kadencji prezydenckiej. Zwraca uwagę na niepokojące, z punktu widzenia Izraela, wypowiedzi nowego sekretarza stanu Anthony’ego Blinkena. Wyraża obawę, żę chaos w regionie wyraźnie się powiększy.
Widzimy już, że Izrael skłania się ku opcji B, jaką jest Władimir Putin.
Paweł Rakowski zapowiada również rozpoczynającą się za półtora tygodnia pielgrzymkę papieża do Iraku, którą będzie obserwował na miejscu.
Wysłuchaj całej rozmowy już teraz!
A.W.K.
Ekspertka ds. bliskowschodnich mówi o relacjach w trójkącie Iran-Izrael-USA oraz o tym, jaki wpływ na nie może mieć objęcie funkcji prezydenta Stanów Zjednoczonych przez Joe Bidena.
Dr Agnieszka Bryc mówi o nowych faktach nt. zamachu na szefa irańskiego programu nuklearnego. Bez przerwy wychodzą na jaw kolejne szczegóły tego ataku:
Irańska strona od początku oskarżała Izrael. Po pewnym czasie zreflektowano się, że bezpośrednia konfrontacja doprowadziłaby do niekontrolowanej eskalacji konfliktu.
Teheran, w obawie przed bezpośrednim starciem, złagodził kurs. Nie chce stracić szansy na dialog z nowym prezydentem USA Joe Bidenem.
Izraelczycy z kolei są zaniepokojeni zbliżającą się zmianą w Białym Domu, nie tylko w związku z tym, że grozi ona intensyfikacją irańskiego programu atomowego, ale również dlatego, że:
Joe Biden ma bardzo krytyczne stanowisko nt. żydowskiego osadnictwa na terytoriach palestyńskich. Planuje stanowczo optować za przestrzeganiem reguł prawa międzynarodowego.
Niezależnie od rozbieżności między władzami USA a rządem Izraela, należy się spodziewać, że Stany Zjednoczone zachowają przychylność dla państwa żydowskiego. „Odwieczny” sojusz między obu krajami przetrwa, ponieważ oparty jest na bardzo trwałych fundamentach.
Joe Biden i Benjamin Netanjahu znają się od ponad 30 lat, deklarują, że łączy ich polityczna przyjaźń.
Prawdopodobnie administracja Bidena doprowadzi do otwarcia amerykańskiego przedstawicielstwa dyplomatycznego w Palestynie.
Poruszony zostaje również temat domniemanego udziału izraelskich służb w eliminacji Osamy bin Ladena.
Wysłuchaj całej rozmowy już teraz!
A.W.K.
Emmanuel Macron epatuje ,,sprawiedliwym gniewem”, grozi skorumpowanym libańskim politykom palcem, otacza opieką iracki sektor energetyczny, wzmacnia grecką obronność – wszystko na przekór Ankarze.
Prezydent Francji Emmanuel Macron przyjął w poniedziałek premiera Iraku Mustafę Al-Kadhimiego wraz z delegacją w Pałacu Elizejskim.
Al-Kadhimi zdążył już odbyć rozmowę z premierem Jeanem Castex, podczas której rozpatrywali sposoby rozwinięcia relacji dwustronnej i pogłębienia ich w sektorze gospodarczym i inwestycyjnym oraz sektorze bezpieczeństwa i zdrowia.
Al-Kadhimi wskazał na istotę wzmocnienia współpracy pomiędzy oboma krajami w licznych sektorach. Iracki polityk podkreślił, że jego kraj chce nawiązywać trwałe relacje dyplomatyczne z państwami świata w oparciu o wspólne korzyści.
Ze swojej strony, Castex podkreślił gotowość Francji do wsparcia Iraku na zróżnicowanych polach.
Co istotne, podczas spotkania podpisano trzy listy intencyjne dotyczące sektorów transportu, rolnictwa i edukacji.
Paryż jest pierwszym przystankiem na europejskiej trasie Al-Kadhimiego. Iracki premier ma zawitać również w Brytanii i Niemczech. Jest to pierwsza podróż Al-Kadhimiego do Europy od czasu objęcia urzędu w maju.
Na początku zeszłego miesiąca Macron odwiedził Bagdad, gdzie rozmawiał z Al-Kadhimim o współpracy w sektorze energetycznym i współdziałaniu przy projekcie jądrowym, który pozwoliłby na przezwyciężenie problemu niedoboru prądu w Iraku. Poruszono wtedy również temat współpracy wojskowej w walce z Państwem Islamskim i francuskiego wsparcia dla programu budowy metro w Bagdadzie. Rozmawiano także o realizacji programów naukowych, kulturowych, humanitarnych i zdrowotnych. Macron podkreślił wtedy, że Francja wspiera starania Al-Kadhimiego we wzmacnianiu irackiej suwerenności i utrzymaniu broni w rękach państwa.
Komentarz: w ostatnich miesiącach Francja znacząco zaktywizowała się na Bliskim Wschodzie, a przykładami takiego wzmożonego działania są wizyty jej Prezydenta Emmanuela Macrona. Podczas wizyty w Bagdadzie, ustalono, że projekt nuklearny będzie realizowany pod auspicjami Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej ONZ, co przyczyni się do stworzenia miejsc pracy i poprawi sytuację energetyczną kraju. Wiadomo jednak, że z każdą inwestycją zwiększa się obecność i wpływ inwestora w danej przestrzeni fizycznej. Zwiększa się też jego troska o warunki, w jakich przedsięwzięcie się rozwija, a także oczekiwania, że gospodarz będzie tę inwestycję chronić. Właśnie takie troski zmotywowały Macrona do zbesztania libańskich elit politycznych za ich skorumpowanie i nieudolne próby uzdrowienia libańskiego państwa, jednak o tym powiem za chwilę. Pierwej Irak, Irak i jego ropa, a może właściwie ropa Autonomicznego Regionu Kurdystanu zwanego Irackim Kurdystanem. Francja już od jakiegoś czasu zakorzeniła się w irackim przemyśle naftowym. Wszak to francuska firma Total posiada 22,5 procent udziału w konsorcjum zarządzającym polem naftowym w Halfaya, a także 18 procent udziału w bloku eksploracyjnym w regionie Kurdystanu.
Skoro już mowa o ropie, to Total zaangażowany jest w poszukiwanie gazu na wodach na południe od Cypru. A żeby pilnować swoich interesów na wyspie od dawna rozdartej pomiędzy Europę a Turcję, Paryż zdecydował się umieścić na greckiej części wyspy swoje oddziały, dwa myśliwce, a także jednostki marynarki wojennej, które wszak wzięły udział w ćwiczeniach razem z Polemiko Naftiko, to jest grecką marynarką wojenną patetycznie zwaną po angielsku “Hellenic Navy”.
Te bogate w złoża nautralne wody graniczą z Libanem, gdzie Prezydent Macron rozpoczął swój bliskowschodni tour tuż po tragicznym wybuchu saletry amonowej w bejruckim porcie. Po drugiej wizycie, pod koniec września i również w Libanie, Macron w typowym dla siebie kogucim stylu oskarżył elity polityczne o ,,zdradę” wobec ich obietnic – obietnic utworzenia nowego, skutecznego rządu. Prezydent Macron powiedział ponadto, że jest „zawstydzony” libańskimi przywódcami, którzy „przedkładają partyjne i partykularne interesy nad ogólne dobro państwa”. Macron ostrzegł wspierany przez Iran szyicki Hezbollah, mówiąc, że „nie jest on tak potężny, jak mu się zdaje i że musi uwzględniać interesy wszystkich Libańczyków”. Francuski prezydent dał libańskiej klasie politycznej cztery do sześciu tygodni na wdrożenie jego planu naprawy państwa.
Zachowanie Macrona w Libanie ma moim zdanie na celu przede wszystkim wzmocnienie jego pozycji politycznej we Francji, jak i w Libanie, a także przedstawienie Francji jako praworządnego protektora swojego dawnego bliskowschodniego, przedwojennego mandatu. Wiadomym jest, że kultura libańska zawiera w sobie elementy kultury francuskiej. Przed uzyskaniem niepodległości Liban był francuskim mandatem. I choć może protekcjonalna postawa Macrona wobec dawnych ziem zależnych może podobać się niektórym francuskim wyborcom śniącym o przywróceniu dawnej, twardej, francuskiej władzy zagranicznej, to wątpię, aby tego typu postawa przekonała przeciwników Macrona, a tym bardziej Libańczyków.
Z innej strony, gniew francuskiego lidera może istotnie być realnym ostrzeżeniem dla libańskiej oligarchii, która musi się liczyć z gospodarczymi reperkusjami. Wszak w Libanie funkcjonuje około 100 francuskich firm i to w tak kluczowych i zróżnicowanych sektorach jak spożywczo-rolniczy, detaliczny, finansowy, a nawet w przemyśle naftowym. Zdrada, o której mówi Macron, jest zatem zdradą tak wobec libańskich obywateli, jak i wobec, jeśli nie przede wszystkim, wobec francuskich firm i francuskich interesów w Libanie, którym destabilizacja i chaos społeczno-polityczny na pewno nie sprzyjają.
A słabe państwa na obrzeżach mocnych bytów politycznych stanowią źródło kłopotów dla tychże silniejszych. Problemem dla Francji jest więc Libia, a właściwie niekontrolowana migracja ubogiej ludności afrykańskiej do Europy, a tym samym do Francji. Paryż chciał uszczelnić libijskie granice, wspierając Marszałka Chalifę Haftara oraz jego Libijską Armię Narodową (LNA), widząc w Haftarze silnorękiego kacyka mogącego opanować bogaty w ropę kraj. Czyniąc to, Francja sprzeciwiła się Turcji popierającej uznany przez ONZ Rząd Zgody Narodowej w Trypolisie, rząd, w którego składzie są osoby sympatyzujące z Bractwem Muzułmańskim, rząd zatrudniający syryjskich najemników – weteranów wojny domowej w Syrii. Jeśli istotnie Prezydentowi Recepowi Erdoganowi udałoby się doprowadzić do unifikacji Libii pod rządem Trypolisu, to jest dyktatem Ankary, to wspomniana już wcześniej francuska firma Total będzie mogła pożegnać się z udziałami w libijskiej ropie.
Można lubić lub nie lubić Emmanuela Macrona za jego zadziorny charakter, ale to właśnie on pozwala zapełnić realną próżnię politycznej kompetencji na Bliskim Wschodzie, próżnię która powstała w wyniku wycofania się amerykanów oraz znużenia walkami starych pretendentów do regionalnej hegemonii, to jest Iranu, Turcji, Arabii Saudyjskiej czy nawet odległych mocarstw takich jak Chiny oraz Rosja. Macron występuje z pozycji obrońcy wartości i praw ludności Bliskiego Wschodu i Północnej Afryki. On, a więc i Francja, są nośnikami jakości i cnót europejskich oraz potencjału stabilizującego.
Burzę wywołały niedawno słowa Macrona o „światowym kryzysie islamu”. W tej wypowiedzi z początku października francuski prezydent dał wyraz swemu sceptycyzmowi wobec imigracji muzułmańskiej, aczkolwiek nie bezpośrednio. Zapowiedział natomiast reformy mające wzmocnić sekularyzm we Francji przeciw „islamistycznemu separatyzmowi”. Jednak zarówno Macron jak i wielu Francuzów wie, że podstawowym działaniem w walce z islamistycznym ekstremizmem jest uszczelnienie granicy europejsko-bliskowschodniej i europejsko-afrykańskiej. To jednak nie leży w interesie Erdogana. Bliski Wschód i Afryka Północna to ogromna szansa dla Emmanuela Macrona i francuskich interesów. Jest to tak wielka szansa jak i wielkie zagrożenie.
Konto Twitter Białoruskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych
Białoruś i Egipt rozwijają współpracę przemysłową i rolniczą. Białoruskie traktory Belarus-921T po raz pierwszy zostały dostarczone do Egiptu. Maszyny zostały dodatkowo zmodyfikowane, aby mogły funkcjonować w bardzo gorącym klimacie, napisało białoruskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych.
Belarus and Egypt are expanding industrial and agricultural cooperation. For the first time, Belarus-921T tractors, specially designed for Egypt, were delivered to this country. The machinery retains all the advantages of the base model and is applicable for hot tropical climates pic.twitter.com/kdgbmkFg0Y
— BelarusEmbassyEgypt (@BelarusEmbEgy) October 13, 2020
1. Bashar Al-Assad wyłącza osoby o niskich zarobkach spod podatku od dochodu
Prezydent Syrii Bashar Al-Assad wyłączył kolejne osoby o niskich zarobkach spod podatku od dochodu, poinformował gabinet prezydencki. Taki ruch jest podyktowany amerykańskimi sankcjami i trwającą niemal dekadę wojną.
Od środy osoby zarabiające poniżej 50 tys. funtów syryjskich, to jest poniżej 40 dolarów, na miesiąc. Przed wprowadzeniem ulgi jedynie osoby zarabiające poniżej 15 tys. funtów syryjskich były zwolnione z podatku od dochodu.
W osobnym dekrecie, Prezydent Al-Assad uiścił jednorazową opłatę wysokości 50 tys. funtów syryjskich dla wszystkich pracowników instytucji państwowych i wojska. Emerytowani pracownicy publiczni dostali natomiast 40 tys.
Izraelska delegacja odbyła wizytę w Sudanie, której celem była normalizacja stosunków izraelsko-sudańskich, poinformowała Al-Arabiya powołując się na izraelskie Kan radio. Oczekuje się przełomu we wspomnianych relacjach oraz ocieplenia stosunków Izraela z kolejnym państwem muzułmańskim i poniekąd także arabskim.
Izraelski Minister Wywiadu Eli Cohen powiedział izraelskiemu Channel 13 News, że wierzy, iż „Izrael jest bardzo blisko normalizacji stosunków z Sudanem”.
Kan radio nie udzieliło żadnych dodatkowych informacji na temat rozmów w Chartumie. Biuro Premiera Benjamina Netanyahu oraz Izraelskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych odmówiło dalszego komentarza.
1. Belgijski minister imigracji irackiego pochodzenia zabiera głos w kwestii deportacji irakijczyków
Belgijski Minister Imigracji irackiego pochodzenia Sammy Mahdi powiedział, że przypisywane mu wypowiedzi, jakoby chciał deportować irackich imigrantów, nie odzwierciedlają dokładnego znaczenia jego słów. Minister podkreślił, że Belgia nie deportuje kogokolwiek „komu groziłaby śmierć” w wyniku takiej decyzji.
W wywiadzie dla portalu “Irfa’ Sautak” (“Raise Your Voice) Mahdi podkreślił, że mówiąc o deportacji nie miał na myśli konkretnej nacji, a raczej każdego imigranta przebywającego w Belgii nielegalnie.
Stwierdzenie ministra wywołało reakcje pośród arabskich wokalistów, którzy uznali je za szokujące „ponieważ ojciec belgijskiego ministra jest imigrantem i uchodźcą.”
