Piotr Mateusz Bobołowicz
Łódź przybiła do nabrzeża. Podobne długie motorówki stłoczone były przy drewnianym pomoście. Pod daszkami wielu z nich wisiały hamaki, w których drzemali przewoźnicy. Ludzie zaczęli wysypywać się z zapchanej łodzi na wybrzeże. Cztery dolary, które każdy zapłacił za transport w dwie strony, nie obejmowały wstępu na wyspę. Kolejna ćwierćdolarówka została zamieniona na skrawek papieru, który teoretycznie można było potem wykorzystać jako bon zniżkowy w jednej z najpopularniejszych sieci fastfoodów w Machali, stolicy prowincji El Oro.
Wyspa Jambelí była dokładnie tym, czego oczekiwałem od Ekwadoru, przyjeżdżając tutaj. Palmy, drewniane i bambusowe domki z trzcinowymi dachami, biegające pod nogami kury i psy. Cała osada na wyspie składa się dwóch ulic krzyżujących się pod kątem prostym – jedna, krótka, wiedzie w poprzek wyspy od portu do plaży. Druga wzdłuż plaży prowadzi do falochronu, początkowo wśród restauracji i pensjonatów, a potem – farm krewetek i kilku normalnych domów mieszkalnych należących do lokalnych rybaków.
Ulica prowadząca od portu była szeroka, ale tłoczący się na niej ludzie i rozstawione po jej bokach stragany z jedzeniem, grille z bananami z serem, rybami, szaszłykami i owocami morza, sprzedawcy wody z kokosów i właściciele pensjonatów siedzący przed drzwiami i naganiający ludzi sprawiali, że wydawała się tłoczna niczym bliskowschodni bazar.
I była co najmniej tak samo kolorowa, mimo bladego światła słonecznego wyglądającego nieśmiało zza chmur. Niebieskie, różowe i seledynowe deski elewacji, żółte banany z wystającymi plastrami białego sera. Brązowe, beżowe i czarne kury z czerwonymi grzebieniami. I różnokolorowa ciżba ubrana we wszystkie możliwe kolory. A pośrodku tego barwnego tłumu ja, jedyny gringo w zasięgu wzroku i słuchu. (…)
Ludzie dawali się filmować i fotografować, czasem wręcz pozując do zdjęć robionych przez gringo. To nie Indianie, którzy unikają obiektywu. Ludzie z El Oro są głównie pochodzenia hiszpańskiego, oczywiście z domieszką krwi indiańskiej, ale też afrykańskiej, chociaż koncentracja ludności czarnoskórej znajduje się w prowincji Esmeraldas. Według przekazów historycznych, pierwsi czarnoskórzy mieszkańcy obecnego Ekwadoru to rozbitkowie z transportu niewolników. Kolejni dołączali do nich stopniowo w miejscu, które klimatem przypominało im rodzinne strony. Dziś stanowią większość ludności prowincji, ale żyją na całej długości wybrzeża – w przeciwieństwie do gór, gdzie przeważa mieszanka ludności indiańskiej i hiszpańskiej.
Siedzieliśmy przy bambusowej ladzie straganu, na którym około pięćdziesięcioletnia kobieta o znacznej tuszy i z wyraźną linią wąsika pod nosem sprzedawała drinki z szerokim uśmiechem wybrakowanych zębów, ale z olbrzymią sympatią i serdecznością do całego świata. (…)
Ekwadorczycy z gór nazywają costeños, czyli mieszkańców wybrzeża, monos, małpami, chociaż żaden z nich nie potrafił jednoznacznie wytłumaczyć mi pochodzenia tej nazwy. Być może ma ona podłoże rasistowskie, a może pochodzi od prostego skojarzenia z plantacjami bananów, a może żadna z tych wersji nie jest prawidłowa. Costeños są jednak niezwykle ciepli i otwarci, bardzo gadatliwi, chociaż ich hiszpański bywa trudny do zrozumienia nawet dla innych Ekwadorczyków, ze względu na niewyraźną wymowę poszczególnych głosek i zawrotną prędkość wyrzucanych z siebie słów.
Zapytaliśmy sprzedawczynię koktajli o miejsce na obiad. Zaraz poprosiła siedzącego obok mężczyznę o zawołanie właściciela pobliskiej restauracji, który przyjął nasze zamówienie, dorzucił do zestawu kraba i zapewnił, że zawoła nas, gdy będzie gotowe, byśmy mogli w spokoju dokończyć napoje.
„Orgia owoców morza” (jak fantazyjnie nazywało się danie) zawierała w sobie głęboko smażone krewetki i kalmary, ekwadorskie (gotowane) ceviche z kalmarów, krewetek i ryby, ryż z owocami morza i nieznany mi wcześniej gatunek małżopodobnych niesmacznych stworzeń. Dodatkowo krab, którego rozbijaliśmy drewnianym tłuczkiem i o którego rozciąłem kciuk. I to wszystko w cenie nieprzekraczającej 20$ i w ilości wystarczającej do prawdziwego najedzenia się dla dwóch osób.
Cały artykuł Piotra Mateusza Bobołowicza pt. „Krewetkowa wyspa Jambelí” znajduje się na s. 20 sierpniowego „Śląskiego Kuriera WNET” nr 50/2018, wnet.webbook.pl.
„Kurier WNET”, „Śląski Kurier WNET” i „Wielkopolski Kurier WNET” są dostępne w jednym wydaniu w całej Polsce w kioskach sieci RUCH, Kolporter i Garmond Press oraz w Empikach, a także co sobota na Jarmarkach WNET w Warszawie przy ul. Emilii Plater 29 (na tyłach hotelu Marriott), w godzinach 9–15.
Wersja elektroniczna „Kuriera WNET” jest do nabycia pod adresem wnet.webbook.pl. W cenie 4,5 zł otrzymujemy ogólnopolskie wydanie „Kuriera WNET” wraz z wydaniami regionalnymi, czyli 40 stron dobrego czytania dużego (pod każdym względem) formatu. Tyle samo stron w prenumeracie na www.kurierwnet.pl.
