Jakub Wiech mówił na antenie Radia WNET o skutkach cofnięcia przez Duńską Komisję Odwoławczą ds. Środowiska i Żywności pozwolenia środowiskowego dla rurociągu Baltic Pipe.
Jakub Wiech o cofnięciu pozwolenia środowiskowe przez duńską Komisję Odwoławczą ds. Środowiska i Żywności dla rurociągu Baltic Pipe, którym ma płynąć gaz z Norwegii przez Danię do Polski. Poskutkowało to wstrzymaniem budowy rurociągu. Ta nieoczekiwana sytuacja może rzutować na budowę inwestycji – na razie nie wiadomo w jak dużym stopniu.
Przyczyną decyzji duńskiego urzędu jest próba przeprowadzenia dodatkowych badań, wedle których będzie można ocenić, czy inwestycja może zniszczyć lub uszkodzić tereny rozrodu lub odpoczynku niektórych gatunków myszy i nietoperzy występujących na obszarze lądowej części planowanego gazociągu.
.@jakubwiech w #PoranekWNET o duńskiej blokadzie #BalticPipe: Nie mamy na razie argumentów, że za decyzją duńskiej komisji stoi coś więcej. (…) Trudno jeszcze doszukiwać się drugiego dna. (…) Dania odegrała dużą rolę w opóźnianiu realizacji #NordStream2#RadioWNET
Jak zauważa wstrzymanie realizacji inwestycji jest wyjątkowo niekorzystne z polskiego punktu widzenia.
.@jakubwiech w #PoranekWNET: System ma być uruchomiony jesienią przyszłego roku. #BalticPipe ma nam umożliwić porzucenie dostaw gazu ze Wschodu. (…) Jako Polska mamy ograniczone możliwości działania, bo ta decyzja to wewn. duńska sprawa administracyjna#RadioWNET
W porannej audycji Jan Parys przybliża historię obalania rządu Jana Olszewskiego, a także komentuje politykę zagraniczną Joe Bidena i bieżącą działalność polityczną Donalda Tuska.
Jan Parys mówi o obaleniu rządu Jana Olszewskiego. Stało się to czwartego czerwca 1992 roku. Był to pierwszy po II wojnie światowej rząd wyłoniony przez Sejm po całkowicie wolnych wyborach. Sprawa odwołania rządu spowodowana była niechęcią opozycji wobec chęci rządu przeprowadzenia lustracji:
Program rządu Jana Olszewskiego zakładał wyraźny marsz na Zachód. (…) To się nie podobało środowiskom komunistycznym i środowiskom związanym z Gazetą Wyborczą oraz Lechowi Wałęsie – opisuje Jan Parys.
Były Minister Obrony Narodowej przybliża atmosferę towarzyszącą ówczesnej lustracji. Jak wskazuje polityk, rządowa chęć przeprowadzenia lustracji nie została przyjęta optymistycznie przez dużą część polityków:
Okazało się, że zwolenników rządu jest mniej, a tych blokujących lustrację, broniących agentury komunistycznej, jest więcej – zaznacza Jan Parys.
Jan Parys komentuje również politykę zagraniczną Joe Bidena. Nasz gość sądzi, że polityka amerykańskiego prezydenta będzie dla Polski niekorzystna. Według Parysa Polska Bidenowi przeszkadza, ponieważ rozbijamy interesy niemiecko-rosyjskie. Polityk odnosi się też do działalności politycznej Donalda Tuska:
Donald Tusk jest tylko komentatorem wydarzeń politycznych. (…) Próbuje być punktem odniesienia, (…) ale nie ma wpływu na to, co się dzieje w Polsce. (…) Mam nadzieję, że ludzie pamiętają, czym się skończyło 7 lat jego rządów.
W „Poranku WNET” gości ekspert ds. izraelskich, dr Agnieszka Bryc, która mówi m.in. o perspektywie nowej koalicji rządzącej w Izraelu. Jak wskazuje ekspert, nowa koalicja jest bardzo różnorodna.
Dr Agnieszka Bryc opowiada o dogadaniu się wszystkich opozycyjnych partii w Izraelu, które po marcowych wyborach weszły do Knesetu. Oznacza to, że ze stanowiska premiera prawdopodobnie odejdzie Benjamin Netanjahu, który urzęduje na tym stanowisku już 12 lat. Dopiero za kilka dni dowiemy się, czy Netanjahu faktycznie odda fotel premiera. Jeśli dojdzie do zmiany na stanowisku premiera, to relacje USA-Izrael według naszego gościa się nie zmienią:
Umowa kolacyjna będzie jeszcze musiała zostać zatwierdzona przez parlament. Ma na to kilkanaście dni. Ten czas na pewno wykorzysta Netanjahu i jego zaplecze – relacjonuje rozmówczyni Łukasza Jankowskiego.
Ekspert opowiada o wadze bieżących wydarzeń politycznych w Izraelu. Jednocześnie dr Agnieszka Bryc analizuje strukturę opozycji, której głównym spoiwem są nie poglądy polityczne a chęć zastąpienia Netanjahu u władzy:
Już sam fakt zmiany premiera to już dla Izraela duża zmian. (…) Opozycję dzieli wszystko, a łączy chęć odsunięcia od władzy. Koalicja jest bardzo różnorodna. (…) Pod względem praktycznym Izrael będzie kontynuował politykę prawicową – podkreśla dr Agnieszka Bryc.
Dr Agnieszka Bryc podsumowuje także 12 lat nieprzerwanych rządów Binjamina Netanjahu, najdłużej urzędującego premiera w historii Izraela:
Netanjahu sprawnie zarządzał niestabilnością. (…) Specyfika tego państwa polega na tym, że charakteryzuje je intensywność walki politycznej, ale jednocześnie jest sprawnie zarządzane. Ten model będą kontynuować kolejni przywódcy.
Ponadto, gość porannej audycji odnosi się do dwóch głównych przywódców możliwego przyszłego rządu – Jaira Lapida i Naftalego Bennetta. Ten drugi jest w Polsce znany m.in. ze swoich kontrowersyjnych wypowiedzi na temat wspólnej historii Polaków i Żydów:
Bennett ostro wypowiadał się podczas kryzysów polsko-izraelskich. Nasze stosunki nie muszą się popsuć. Problem Polski (…) pojawia się w izraelskiej debacie jako rykoszet walk pewnych środowisk – mówi dr Agnieszka Bryc.
Zapraszamy do wysłuchania całej rozmowy w formie podcastu!
W „Poranku WNET” korespondent Radia Wnet na Ukrainie, Paweł Bobołowicz, mówił o bieżącej sytuacji na Białorusi.
W porannej audycji Paweł Bobołowicz opowiada o sytuacji na Białorusi, gdzie w czwartek w telewizji ONT wyemitowano wywiad z Ramanem Protasiewiczem:
W Mińsku reżimowa telewizja ONT wyemitowała tzw. wywiad z niezależnym białoruskim dziennikarzem Ramanem Pratasiewiczem. Oficjalnie Białoruś twierdzi, że dziennikarz dobrowolnie zgodził się na ten wywiad – komentuje dziennikarz – zaznacza Paweł Bobołowicz.
Rozmówca Łukasza Jankowskiego opisuje jak przebiegał wywiad ONT z Ramanem Pratasiewiczem. Jak wskazuje Paweł Bobołowicz, w czasie rozmowy młody dziennikarz miał ślady pobicia, lecz mówił, że czuje się dobrze:
W czasie wywiadu Pratasiewicz mówi, że czuje się dobrze, trochę słabo, ale nie wpływa to na rozmowę. Zgadza się na tę rozmowę aby poprawić swoje błędy. Mówi, że w pełni przyznaje się do winy na podstawie art. 342. Chodzi o organizowanie akcji masowych, które rażąco naruszają porządek publiczny.
Korespondent Radia WNET na Ukrainie przybliża okoliczności ściągnięcia na Białoruś i zatrzymania Ramana Pratasiewicza. Dziennikarz opowiada o akcie terroryzmu państwowego, którego dopuściły się białoruskie władze:
Przypomnę, że Pratasiewicz przebywa w areszcie po tym jak 23 maja, samolot z nim na pokładzie rejsu Ateny-Wilno został zmuszony do lądowania w Mińsku. Zmuszony przez MIG29 – wojskowy samolot Białorusi. Początkowo, po wylądowaniu z Ramanem nie było kontaktu, później adwokat odmówił udzielenia informacji.
Co więcej, dziennikarz wspomina o niepokojącej informacji, która pojawiła się dzień przed emisją wywiadu telewizji ONT. Jak podają media, władze Białorusi mogą przekazać Ramana Pratasiewicza władzom tzw. Ługańskiej Republiki Ludowej:
W przededniu wywiadu pojawiła się również ważna informacja, że Białoruś może wydać Pratasiewicza władzom tzw. Ługańskiej Republiki Ludowej, czyli jednego z separatystycznych organizmów, który powstał na terenie Ukrainy przy pomocy Federacji Rosyjskiej – mówi Paweł Bobołowicz.
Ponadto, Paweł Bobołowicz komentuje również sprawę zezwolenia przez Joe Bidena budowy gazociągu Nord Stream 2 przez Niemcy oraz Rosję oraz słowa niemieckiego szef dyplomacji Heiko Maasa, który stwierdził, że jego kraj nie będzie militarnie wspomagał Ukrainy.
Zapraszamy do wysłuchania całej rozmowy w formie podcastu!
Jest stara maksyma obowiązująca w polityce międzynarodowej, że kontakty osobiste znaczą bardzo wiele, a jednocześnie nic nie znaczą, jeśli chodzi o konflikt interesów – powiedział Ryszard Czarnecki.
Ryszard Czarnecki mówi o polityce zagranicznej Stanów Zjednoczonych. Zauważa, że USA dokonuje resetu wobec Niemiec i Rosji, co generuje wiele zagrożeń dla naszego kraju.
.@r_czarnecki w #PoranekWNET: #Biden jako wiceprezydent za czasów prezydentury Obamy odpowiadał za reset relacji z Rosją. Wydawało się, że nie wejdzie w te same buty, a jednak wchodzi. Co więcej dokonuje resetu relacji z Niemcami.(…)To generuje zagrożenia dla Polski.#RdioWNET
.@r_czarnecki w #PoranekWNET: Jest stara maksyma obowiązująca w polityce międzynarodowej, że kontakty osobiste znaczą b. wiele, a jednocześnie nic nie znaczą jeśli chodzi o konflikt interesów. Gdy #USA zmieniają politykę wobec Rosji i Niemiec, to nawet dobre kontakty nie pomogą.
Europoseł ma nadzieję, że Ameryka będzie dystansować się od dwóch naszych sąsiadów. Czarnecki komentuje również politykę Joe Bidena wobec Chin. Stwierdza, że w tym obszarze Joe Biden kontynuuje działania swojego poprzednika.
Zwyciężczyni wyborów prezydenckich na Białorusi, Świetłana Ciechanowska udała się z wizytą do Warszawy. Odwiedziła strajkujących głodowo Białorusinów i spotkała się z diasporą na pl. Zamkowym
W czwartek 3 czerwca Świetłana Ciechanowska przyjechała do warszawy. Po konferencji prasowej w Centrum Solidarności Białoruskiej, przyjechała odwiedzić strajkujących głodowo Białorusinów pod budynek przedstawicielstwa Komisji Europejskiej w Warszawie. Przy ulicy Jasnej, pogratulowała sześciorgu strajkującym wytrwałości i tego, że udało im się swoim protestem przyciągnąć uwagę mediów polskich i zagranicznych.
Rozmowa Świetłany Ciechanowskiej z Białorusinami prowadzącymi głodówkę:
Świetłana Ciechanowska udała się na plac Zamkowy gdzie spotkała się z grupą Białorusinów liczącą około tysiąca osób. Towarzyszył jej m.in. Paweł Latuszka, członek rady koordynacyjnej oraz Wolha Kawalkowa, powierniczka Swiatłany Cichanouskiej.
Pawel Latuszka skomentował nadchodzące spotkanie Andrzeja Dudy ze Świetłaną Ciechanowską, a także przyszłe spotkanie prezydentów USA i Rosji.
Państwo jest po to, by każdemu obywatelowi zapewnić odpowiednie dla niego bytowanie, czego nie może naruszać wolność traktowana jako swawola jednostki uzurpującej sobie prawo szkodzenia innym.
Zygmunt Zieliński
Przywilej czy należność?
Od rewolucji francuskiej 1789 r. problem religii w strukturach społecznych, rozumianych zwłaszcza jako państwo, zasady jego funkcjonowania, jego stosunek do obywateli i ich z kolei wpływ na sprawowanie władzy, zajmuje nie tylko umysły teoretyków tych dziedzin, ale także zwykłego zjadacza chleba. Inna rzecz, że ten ostatni, którego problem sumienia dotyczy bezpośrednio, w tych sprawach nie ma nic do powiedzenia albo niewiele.
Rewolucja francuska stanowi granicę oddzielającą społeczeństwo średniowieczne od – nazwijmy to mniej ściśle, ale umownie – nowoczesnego. Władza z Bożej łaski ustępuje władzy z woli ludu. W obu przypadkach mamy do czynienia z mistyfikacją. Monarcha nie mógł sobie rościć pretensji do posiadania swej władzy z woli Stwórcy. Nadużywając jej, co w monarchiach absolutnych było wręcz regułą, i powołując się na mandat boski, podkopywał nie tylko swój autorytet, ale także powagę Boga i dyktowanych przez religię zasad życia.
Mistyfikacją było również twierdzenie, że źródłem władzy jest lud. Jedno się jako skutek rewolucji zgadzało. Tam, gdzie ona się umocniła, a także gdzie zasady rewolucyjne, przerobione przez Napoleona, zostały narzucone państwom i ludom, jednostka mogła nazwać siebie obywatelem. Na ile wolnym i uwłaszczonym, to inna sprawa. A jeszcze inna, na ile głos jego liczył się na forum politycznym.
W dziedzinie ideologicznej obserwujemy rozerwanie więzi tronu z ołtarzem. Tu także decydował pragmatyzm i oportunizm. Jeśli, nie licząc krótkiego czasu Restauracji, władca – Napoleon w pierwszym rzędzie – czynił w stosunku do religii gesty pojednawcze, to zawsze dawał do zrozumienia, iż to, co daje, jest przywilejem.
W miarę jak idee rewolucyjne stawały się uciążliwym dziedzictwem dla wybijającej się na widownię życia publicznego burżuazji, pojawiał się trend wprowadzania demokracji jako czynnika regulującego porządek w państwie i stwarzającej bardziej wiarygodny gest w kierunku tzw. stanu trzeciego.
W istocie demokracja była zasłoną dla władzy sprawowanej przez rozmaite korporacje i grupy interesów.
Kościół, który, mając ustrój monarchiczny, z natury rzeczy w monarchiach – nawet tych szafujących cezaropapizmem, jak np. monarchia habsburska, zwłaszcza w dobie józefińskiej – czuł się dobrze, a w dodatku korzystał z ważnych przywilejów w wielu państwach protestanckich, utrzymujących dłużej niż państwa katolickie charakter wyznaniowy, do czasu napotykał na wrogość jedynie ze strony demokratów. Wyjątek stanowiła Ameryka Północna, gdzie pod względem wyznaniowym panował parytet.
Zdecydowany zwrot na niekorzyść religii w systemie państwowym dokonał się wskutek rewolucji w Rosji po I wojnie światowej. Tutaj zjawił się ateizm wojujący, a rozdział państwa od Kościoła polegał na pełnej ingerencji państwa w sprawy kościelne przy całkowitym obezwładnieniu Kościoła i postępującej eksterminacji duchowieństwa, ewentualnie wprzęganiu jednostek w system państwa ateistycznego.
W wielu państwach oddzielonych od Sowietów tzw. kodonem sanitarnym społeczeństwa w swej masie były katolickie, nawet we Francji, gdzie w 1905 r. liberalna burżuazja doprowadziła do pełnej laicyzacji państwa i poddała Kościół niszczącej go materialnie kurateli rządu, w dodatku totalnie go wywłaszczając. W społecznościach większości państw religia cieszyła się swobodą wypracowaną przez liczne wówczas konkordaty. Jednak religijność często była sformalizowana. Zwłaszcza tzw. sfera akademicka – pojęcie dość szeroko rozumiane – i partie socjaldemokratyczne były albo Kościołowi wrogie, albo religijnie totalnie indyferentne. To była spuścizna Oświecenia, a jeszcze bardziej pozytywizmu. Walnie przyczyniała się do tego sformalizowana indoktrynacja kościelna. Oznaki pewnej poprawy w tym względzie dały o sobie znać po I wojnie światowej, podobnie zresztą jak po II wojnie światowej religijność, a konkretnie praktyki religijne, doznały znacznego ożywienia.
Zupełnie specyficzna sytuacja w dziedzinie religijności nastała w bloku sowieckim po II wojnie światowej. Większość państw tegoż bloku poszła śladem ZSRR w kierunku państwa ateistycznego, przy czym ateizm, względnie poniechanie praktyk religijnych, były wymogiem warunkującym karierę życiową obywateli. Można więc mówić o odejściu od Kościoła w wyniku stawianego przez państwo wymogu. Jednak na dłuższą metę religijność indywidualna zamierała lub pozostawała w głęboko ukrywanej prywatności. Ten proces utrwalał się i po upadku państw komunistycznych obojętność religijna nabrała tu i ówdzie cech stałości.
Polska była jedynym krajem, gdzie reżim nie zdołał narzucić ateizacji masowej, natomiast spowodował, że duża cześć społeczeństwa prowadziła albo podwójne życie, gdy chodzi o praktyki religijne, albo rezygnowała z nich w ogóle, nie zdradzając jednak wrogości wobec religii i Kościoła.
Jedynie aktyw partyjny, ten z wyższej półki, był w stosunku do Kościoła, a jeszcze bardziej ludzi Kościoła, autentycznie wrogi. Tutaj chodziło o to, jak głęboko sięgała ateizacja i o kojarzenie Kościoła – często nie bez racji – z rządem dusz, w pojęciu tych środowisk należnym wyłącznie warstwie rządzącej.
W komunizmie panowała jednak swoista pruderia. Znamy to z filmów sowieckich, gdzie pocałunek to już była prawie rozpusta. W życiu było tam wręcz odwrotnie. Używano sobie, tyle że bez szumu. Kościół zwalczano, przeciwstawiając mu tzw. światopogląd naukowy. Słabo to szło, bo często prelegenci nie bardzo wiedzieli, na czym on polega. Jednak, co trzeba przyznać, nie dopuszczano do profanacji, a jeśli chodzi o uczucia religijne – dość skrupulatnie dbano, by ich manifestacyjnie nie obrażać. Wszystko to nie z powodu szacunku dla religii, ale na potwierdzenie praworządności socjalistycznej. Ta wrażliwość wobec kultu i Kościoła nie sprawdzała się w ZSRR, gdzie dechrystianizacja miała także swą postać fizycznej anihilacji, a wiarę porzucano niejako z nakazu władzy.
Po roku 1989 w tej materii zmieniło się wiele i nadal się zmienia, W pewnych kołach wyczuwa się chęć powrotu do praktyki komunistów wobec Kościoła.
Tym razem atak idzie szerokim frontem, zwracając się także przeciw państwu sprzeciwiającemu się próbom anarchizacji polityki podejmowanym przez grupy lewacko-libertyńskie. Obecnie mamy zatem nowe pola walki: LGBT, strajk kobiet, różnego rodzaju ekscesy, charakteryzujące się wprost niewyobrażalnym rozpasaniem przy takim środku napędowym jak narkotyki, alkohol i porno wszelkiej maści.
W sumie nazywa się to wolnością, wyzwoleniem, odwrotem od średniowiecza, ciemnogrodu. Perwersje wiodące człowieka do zatracenia siebie samego są dziś tak przerażające, że wyznanie jednego z ocalonych musiano w internecie obwarować napisem: tylko dla dorosłych. Opowiadał o orgiach zwanych chemsex. Czym jest?
Cytuję: Chemsex (lub PNP od „party-and-play”, czyli w wolnym tłumaczeniu „imprezuj i baw się dobrze”), to termin, który oznacza uprawianie seksu najczęściej (choć nie zawsze) z co najmniej dwiema osobami – tym praktykom zawsze towarzyszy zażywanie narkotyków bądź picie alkoholu. Bardziej precyzyjna definicja chemsexu mówi o trzech konkretnych rodzajach narkotyków zażywanych przez osoby go uprawiające – te substancje to: GHB/GBL (nazywana potocznie pigułką gwałtu), mefedron i metaamfetamina. Chemsex przez jedną grupę ludzi jest też praktykowany szczególnie często – chodzi o homoseksualnych mężczyzn (MSM – mężczyzn uprawiających seks z mężczyznami).
W relacji „ocalonego” opis jest bardziej drastyczny, bo relacjonuje orgię wieloosobową i praktyki, dla których najbogatszej wyobraźni byłoby za mało.
Tak więc środkiem radykalnym i skutecznym, mającym na celu laicyzację państwa i wykorzenienie wiary w Boga z ludzi, zwłaszcza młodych, okazało się „wyzwolenie” człowieka z wrodzonych mu skłonności do zachowania własnej godności, tęsknoty za życiem rodzinnym, za miłością, która z nadużyciami seksualnymi nie tylko nie ma nic wspólnego, ale ginie w konsekwencji takich praktyk. Żeby osiągnąć „doskonałość” w pokonywaniu swego człowieczeństwa, trzeba jednak wykarczować wrodzoną człowiekowi skłonność do dobra.
Zasada obowiązująca ponad wierzeniami i nawet kulturami: „bonum faciendum, malum vitandum” – należy czynić dobrze, a unikać złego – to przecież w porządku ludzkiego bytowania najważniejsze przykazanie. Uznając jego wartość, potrafimy się porozumieć jako ludzie ponad wszelkimi podziałami. To ono, nawet nie Bóg, wywołuje wściekłość u wszystkich, którzy nie potrafią nawet dla siebie zdefiniować dobra i zła. Jest w nich tylko negacja.
Posłużę się wpisem na internecie, gdyż nie chcę, by mnie posądzono o fabrykowanie czegokolwiek:
„Adam »Nergal« Darski, znany bardziej z kontrowersyjnego podejścia do kwestii wiary i Kościoła Katolickiego, niż z muzyki, protestuje przeciwko karaniu za obrazę uczuć religijnych. Właśnie oplakatował Warszawę w ramach zorganizowanej akcji, domagając się zmian w prawie. Darski od lat znany jest z balansowania na krawędzi łamania zapisów artykułu 196 kk, nic więc dziwnego, że tak zależy mu na jego usunięciu. Profanował już wizerunki świętych chrześcijańskich, znak krzyża, darł i palił Biblię podczas koncertów.
Na jego profilu na Instagramie pojawiła się fotorelacja z wymyślonej przez niego akcji »Ordo Blasfemia« [»Porządek Bluźnierczy«, prawdopodobnie nazwa na wzór instytutu »Ordo Iuris« – przyp. red.]. Billboardy zawisły nieopodal hotelu Mariott i przynajmniej w trzech innych miejscach. Oprócz hasła »Wolna sztuka w świeckim państwie« znajduje się na nich kontur Polski z napisem »NIE« stylizowanym na krzyż w literze »I« oraz zapis paragrafu 196, w którym dwie ostatnie cyfry spięte są w kajdanki”.
W potocznym rozumieniu nazywa się to opętaniem. Ale jest tu także pewna niekonsekwencja, bo co to znaczy „świeckie państwo”? To jest slogan bez pokrycia. Państwo jest po to, by każdemu obywatelowi zapewnić odpowiednie dla niego bytowanie, czego nie może naruszać wolność traktowana jako swawola jednostki uzurpującej sobie prawo szkodzenia innym.
Państwo więc musi czuwać nad tym, by Nergala za jego występy nie zlinczowano, jak i nad tym, by on z kolei nie stwarzał powodów, by tak się stało. By to pojąć, nie potrzeba żadnych studiów, wystarczy zdrowy rozsądek i pozbycie się nienawiści jako motywu swego działania i myślenia.
Bez niej i bez wolności, jaką proponuje Nergal, nie można jednak zniszczyć chrześcijaństwa. Nergal chce, by mu w tym sekundowało państwo „świeckie”; oczywiście dla niego, a nie dla wszystkich. To jest obłęd.
Każda akcja wywołuje reakcję. Reakcja ze strony katolików jest dla świeckich „apostołów” wolności nie do przyjęcia: Oto przykład – przyznam – niecodziennej inicjatywy:
„Z punktu widzenia idei reewangelizacji Europy emigracja Polaków na masową skalę może być źródłem nadziei. (…) W związku z tym chciałbym przygotować podjęcie prac nad przygotowaniem swego rodzaju paszportu katolickiego”. Tyle na ten temat prof. Krzysztof Szczerski. Nie mniej ważny jest komentarz do tego:
„Katolicki paszport?” Olgierd Łukaszewicz komentuje pomysł ministra. Cytując kolejne fragmenty książki, Olgierd Łukaszewicz przyznał, że smuci go zapominanie przez część polityków, iż Konstytucja Polski w preambule dopuszcza „inne źródła dla wywiedzenia wartości, celu itd.”, a nie tylko wiarę chrześcijańską. „Dla mnie to już naprawdę śmieszne, bo ten duch ewangeliczny »czyń drugiemu dobrze«, »kochaj bliźniego swego jak siebie samego«, wyparował kompletnie” – zauważył Olgierd Łukaszewicz. Aktor zasmucił się też obecną sytuacją polityczną w Polsce. Stwierdził: „Jestem zrozpaczony tym, że najwyżsi nasi dostojnicy po prostu posługują się fake newsami, bezczelną nieprawdą, lekceważąc wszelkie dane. To my obserwujemy i żeśmy się w pewnym stopniu wyeksploatowali w tym sprzeciwie”.
Olgierd Łukaszewicz podkreślił, że dla niego wstąpienie Polski do Unii Europejskiej ma taką samą wagę, co chrzest Polski. W dalszej części rozmowy dodał, że także wewnątrz polskiego Kościoła pojawia się coraz więcej sporów, a głos chrześcijaństwa w Polsce nie jest już jednolity. „Przekonaliśmy się, że Kościół nie jest monolitem, że są wspaniali księża, rozumiejący człowieka i jego uwarunkowania, egzystencję, ciało. (…) Oczywiście ta większość jest bliższa Torunia, księdza Rydzyka. (…) Ciemnota kleru, o której kiedyś uczyłem się w socjalistycznej szkole, kiedy wydawało mi się, że to tylko szyderstwo, zaczęła pokazywać się w naszej epoce” – wyznał.
Ciekawe, o których tak skorumpowanych najwyższych dostojnikach państwa aktor mówi? Z pewnością nie o tych, którzy z Tuskiem na czele wprowadzili państwo w sytuację nieledwie kolonii ich europejskich sponsorów. Może po prostu razi go obecna prosperity Polski, jak wielu patriotów sui generis.
Trudno oceniać ewentualną skuteczność takiego paszportu katolickiego, bo trzeba by jeszcze umieć się nim posługiwać, ale nie to jest ważne. Tutaj uderza ciekawa proweniencja wypowiedzi aktora. Aż dusi zapach PRL-u i jeszcze bardziej jego epigonów, których na szkodę Polski przytuliła ekipa dziedziców tamtej Polski sowieckiej w 1989 roku. Każdy, kto chce Polski wolnej od ciemnoty tamtych „elit”, które jak Burboni niczego się nie nauczyły i niczego nie zapomniały, musi pilnie im patrzeć na ręce i śledzić, co mówią. Szkoda, że tak wielu ludzi, którzy mienią się reprezentantami kultury, tęskni za kosmopolityzmem, rabunkiem mienia społecznego i oświeconą siermiężnością, jakie nawiedziły III RP.
Dla Łukaszewicza jest to „śmieszne, bo ten duch ewangeliczny »czyń drugiemu dobrze«, »kochaj bliźniego swego jak siebie samego«, wyparował kompletnie”. Tylko zapomniał dodać, z jakiej perspektywy on to obserwuje. Może z perspektywy owych wspaniałych księży „rozumiejących człowieka i jego uwarunkowania, egzystencję, ciało”. Ale szydło z worka wychodzi dopiero, kiedy wjechał na Toruń i ks. Rydzyka, łopatologicznie skojarzonych z ciemnotą kleru.
Oczywiście nie negujemy, że Kościół przeżywa jeden z trudniejszych okresów w nowożytności. Nie negujemy, że przyczyniają się do tego także duchowni, ale nie ci w rodzaju o. Rydzyka, lecz wręcz przeciwnie – ci, których tak wysławia Łukaszewicz. Jego pochwała jest najgorszą cenzurką, jaką można dziś księdzu wystawić.
Jesteśmy też świadomi, że dziś koncertuje chór, jak zawsze różnymi śpiewający głosami, ale w jednej zgodnej harmonii wrogiej chrześcijaństwu. Powinniśmy sobie jednak zdać sprawę z tego, że nie jest to niczym nowym i że ten chór nie tylko bluźniercze wyśpiewuje pieśni, ale głosi też chwałę tych, którzy nasz kraj oddali w niewolę, a targowicką zdradą obłowili się dobrze z rąk zaborcy. Podobnych karmili później ludzie Stalina; dziś karmią ci, którzy nie mogą patrzeć na Polskę odzyskującą swą tożsamość. Dobro kraju zawsze denerwowało tych, którym psuło ich szemrane interesy. Kto był ciemniakiem, a kto patriotą? W wodzie mąconej przez te lumpenelity (Pawełczyńska) trudno było i jest odróżnić rybę od szczura. Wiadomo jedno: kto komuś imputuje ciemnotę, musiał sam poznać dobrze jej barwę.
Jedno jest pewne – chrześcijaństwo w granicach między Odrą i Bugiem to nie przywilej dla nikogo, ale niekwestionowana należność – ugruntowana wiekami i okupiona krwią. Zatem porównanie Chrztu Polski ze wstąpieniem do Unii Europejskiej – to też bluźnierstwo. Tym razem – panie Łukaszewicz – na szczęście laickie.
Artykuł Zygmunta Zielińskiego pt. „Przywilej czy należność?” znajduje się na s. 6 czerwcowego „Kuriera WNET” nr 84/2021.
Czerwcowy numer „Kuriera WNET” (wydanie ogólnopolskie, śląskie i wielkopolskie wspólnie) można nabyć kioskach sieci RUCH, Garmond Press i Kolporter oraz w Empikach w cenie 9 zł.
Wydanie elektroniczne jest dostępne w cenie 7,9 zł pod adresami: egazety.pl, nexto.pl lub e-kiosk.pl. Prenumerata 12-miesięczna wersji elektronicznej: 87,8 zł.
Czytelnicy gazety za granicą mogą zapłacić za nią PayPalem lub kartą kredytową na serwisie gumroad.com.
Włoski artysta Salvatore Garau stworzył rzeźbię, której fizycznie nie ma lub jak uważa artysta, która jest próżnią. Co więcej, nie jest to pierwsze niewidzialne dzieło Włocha.
Włoski artysta Salvatore Garau stworzył rzeźbię, której fizycznie nie ma lub jak uważa artysta, która jest próżnią. Rzeźba została sprzedana na aukcji za 15 tys. euro, czyli niemalże 67 tys. zł. Jedynym bezsporny dowód zakupu „wytworu artystycznego” stanowi certyfikat autentyczności.
Salvatore Garau swoją nieistniejącą rzeźbę nazwał „Io sono”, co po włosku znaczy dosł. „Jestem”. Chociaż dzieło nie ma fizycznej formy artysta zaprzecza zarzutom, że jego rzeźba jest „niczym”. Zdaniem Włocha „Io sono” to próżnia, czyli „przestrzeń pełna energii”.
Jak tłumaczy na stronie as.com Salvatore Garau:
Próżnia to nic innego jak przestrzeń pełna energii, a nawet jeśli ją opróżnimy i nic nie pozostanie, zgodnie z zasadą nieoznaczoności Heisenberga, to „nic” ma wagę. (…) Dlatego ma energię, która jest zagęszczana i przekształcana w cząstki, czyli w nas.
Jak informuje Italy24News, zgodnie z wolą artysty, rzeźba powinna być wyeksponowana we wnętrzu wolnym od jakichkolwiek przeszkód, na powierzchni o długości 5 stóp i szerokości 5 stóp (około 1,5 m na 1,5 m). Z uwagi na to, że dzieło fizycznie nie istnieje, Salvatore Garau nie ma specjalnych wymagań odnośnie oświetlenia lub temperatury w pomieszczeniu ekspozycji.
Z kolei w „Newsweeku” czytamy, że „Io sono” jest już kolejną, niewidzialną rzeźbą, jaką stworzył Salvatore Garau. Z pierwszą rzeźbę Włocha można zapoznać się na Instagramie. Tam, artysta opublikował film „ukazujący” swoje dzieło. Rzeźbę zatytułowną „Budda w kontemplacji” Salvatore Garau umieścił na Piazza della Scala w Mediolanie.
Były prezydent USA zdecydował się po niespełna miesiącu działalności zamknąć bloga. Według wyliczeń ekspertów przez tydzień na witrynę wchodziło tyle osób, ile wcześniej reagowało na jeden wpis.
Blog byłego prezydenta USA, „From the Desk of Donald J. Trump” miał być odpowiedzią na zablokowanie kont Donalda Trumpa przez Twitter i Facebook. Dawna głowa państwa stworzyła bloga, na którym od początku maja publikowała wpisy w typowym dla siebie, czasem kontrowersyjnym. Jednakże ten etap internetowej aktywności Donalda Trumpa nie trwał długo, bo bloga już w sieci nie znajdziemy.
„From the Desk of Donald J. Trump” wystartował oficjalnie 5 maja. Wraz z uruchomieniem serwisu sympatycy byłego prezydenta rokowali nadchodzącą „nowa jakość” i „wyzwanie rzucone Twitterowi i Facebookowi”.
Na swoim blogu Donald Trump przez niecały miesiąc publikował liczne wpisy, komentujące m.in. bieżącą sytuację polityczną w Stanach Zjednoczonych. Na witrynie nie zabrakło m.in. krytyki skierowanej wobec Republikanów, którzy – zdaniem Donalda Trumpa – zdradzili swojego kandydata.
Mimo hucznego startu blog nie został odebrany jako poważne medium, a z czasem zaczął służyć do wyszydzania wypowiedzi byłego prezydenta przez internautów.
Niedawno, według doniesień „Washington Post” okazało się, że serwis został wygaszony. Jak podaje amerykański dziennik Donald Trump miał dosyć lekceważenia i bardzo niskiego zaangażowania swoich czytelników. Małą popularność bloga potwierdzają również eksperci, którzy obliczyli, że przez tydzień na witrynę wchodziło tyle osób, ile wcześniej reagowało na pojedynczego tweeta polityka. Stąd decyzja o likwidacji medium.
Warto zaznaczyć, że Facebook i Twitter zablokowały oficjalne konta Donalda Trumpa z powodu nieodpowiedzialnych wpisów podczas szturmu jego zwolenników na Kapitol 6 stycznia 2021 r.
Tomasz Grzywaczewski – pisarz, podróżnik, ekspert ds. międzynarodowych, komentuje na antenie Radia WNET sytuację na Białorusi.
Tomasz Grzywaczewski komentuje ostatnie wydarzenia na Białorusi. Ocenia, że Aleksandr Łukaszenka usiłuje się pokazać jako człowiek całkowicie panujący nad sytuacją, który może stosować najostrzejsze represje, a jeżeli taka będzie jego wola, czasem może stosować akty łaski. Przypomnijmy, że w środę podano informację że troje działaczy polskiej narodowości, którzy wcześniej zostali uwięzieni przez reżim Łukaszenki, zostało deportowanych do Polski.
.@tomaszgrzywacz3 w #PopołudnieWNET: Prezydent Łukaszenka może pozwolić sobie na represje, różnorakie działania, ale także może pozwolić sobie na „akt łaski”, jak się okazało.#RadioWNET
Podróżnik krytykuje łączenie sprawy wolności Białorusi z postulatami środowisk LGBT.
.@tomaszgrzywacz3 w #PopołudnieWNET: Uważam za skandaliczne próby zrównywania żądań różnych środowisk LGBT (…) z walką o wolność Białorusinów – to są rzeczy nieporównywalne. Tam jest naprawdę autorytarny reżim – ludzie są bici, torturowani, wsadzani do więzień.#RadioWNET
Wyraża pogląd, że takie działanie faktycznie relatywizuje opresyjne działania reżimu Łukaszenki, a jednocześnie ułatwia władzom białoruskim propagowanie narracji o „zepsutym Zachodzie”.
.@tomaszgrzywacz3 w #PopołudnieWNET: Rozmawiałem z osobami przez ten reżim torturowanymi. To były osoby które bito, którym grożono gwałtem przy użyciu policyjnych pałek. To było świadectwo odwagi osób które walczyły o wolność.#RadioWNET
