Audycje: Sofa Surfing

Audycja o kulturze, sztuce, aktualnych wydarzeniach i ciekawostkach z otaczającej nas rzeczywistości. Muzyka w szeroko pojętym nurcie i klimacie chillout – downtempo, ambient, elektronika, trip-hop, acid-jazz, jazz, world. Głównie przedpremiery, premiery i nowości na rynku polskim z materiałów otrzymywanych bezpośrednio z wydawnictw muzycznych.

Wróć na Wnet.fm

FREE DRUMS! Ad Libitum 2021

Data publikacji: | Leave a Comment on FREE DRUMS! Ad Libitum 2021

16. Festiwal Muzyki Improwizowanej „Ad Libitum” 2021
Warszawa, 14–16 października, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski

Koncerty tradycyjnie odbędą się w Sali Laboratorium im. Wojciecha Krukowskiego przy Centrum Sztuki Współczesnej w Zamku Ujazdowskim.

Podczas tegorocznego festiwalu Ad Libitum – FREE DRUMS! – zostanie zaprezentowany bogaty świat muzyki tworzonej na instrumentach perkusyjnych przez najwybitniejszych wirtuozów tej dziedziny. W centrum uwagi będzie także fortepian – muzyka XX w. pokazała, jak fascynującym może być instrumentem perkusyjnym.  Spektrum stylów i koncepcji twórczych będzie szerokie – począwszy od swobodnej improwizacji, poprzez muzykę wywodzącą się z jazzu, inspiracje rockowe, performans z elementami wideo, na muzyce współczesnej skończywszy.

Wystąpią: Gerry Hemingway, Zygmunt Krauze, Ramon Lopez oraz zespół Kwadrofonik z improwizującymi kompozytorami – Pawłem Romańczukiem i Arturem Zagajewskim.

Artysta-rezydent festiwalu Gerry Hemingway – legendarny muzyk, filar słynnego kwartetu Anthony’ego Braxtona – poprowadzi warsztaty i koncert festiwalowego zespołu młodych polskich perkusistów (Julianna Kamila Siedler, Ola Rzepka, Mikołaj „Miki” Wielecki, Leszek Lorent), wystąpi też z pianistką Izumi Kimurą i kontrabasistą Barrym Guy’em.

Zgodnie z tradycją festiwalu doprowadzono do spotkania tria, które nigdy wcześniej nie występowało razem na scenie. Duet Katarzyna Podpora / Max Kohyt zagra z perkusistą Wojtkiem Kurkiem.

Festiwal otworzą Krzysztof Knittel i rewelacyjna perkusistka Núria Andorrà!

Wszystkie wydarzenia będą transmitowane
na żywo, na: ad-libitum.pl
oraz facebooku FestiwalAdLibitum

Program

Czwartek, 14.10 g.19.00/ publiczność + transmisje on-line
Sala im. W. Krukowskiego, Laboratorium

Núria Andorrà, perkusja / Krzysztof Knittel, elektronika / Sławek Janicki, kontrabas
Wspólne przedsięwzięcie artystyczne Krzysztofa Knittla, dyrektora artystycznego festiwalu Ad Libitum i katalońskiej perkusistki, której koncert z Christiane Bopp sprzed czterech lat był sensacją edycji Women Alarm.
Wyrafinowana elektronika w połączeniu z wyrafinowanymi technikami perkusyjnymi w improwizowanym recitalu, do którego obydwoje artystów zaproszą gościnnie doskonale znanego publiczności kontrabasistę i animatora improwizatorskiej sceny w Polsce, Sławka Janickiego.

Kwadrofonik (Bartłomiej Wąsik, fortepian / Emilia Sitarz, fortepian / Piotr Maślanka, perkusja / Magdalena Kordylasińska, perkusja) + obiekty + Paweł Romańczuk, Artur Zagajewski, kompozytorzy, improwizatorzy

W centrum instrumentarium zespołu znajdą się specjalnie na tą okazję przygotowane instrumenty Pawła Romańczuka. Posłużą do improwizacji w zamówionych u Artura Zagajewskiego i samego Romańczuka utworach. Perkusjonalia, wielkie oraz „małe instrumenty” spotkają się na scenie wprawiane w drgania przez wirtuozki i wirtuozów z zespołu Kwadrofonik.
Paweł Romańczuk – Voice of Ball Land *
Artur Zagajewski – Danses polonaises 2 *
* dofinansowane ze środków Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu w ramach programu „Zamówienia kompozytorskie”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.

Piątek, 15.10 g.19:00/ publiczność + transmisje on-line
Sala im. W. Krukowskiego, Laboratorium

Katarzyna Podpora, obiekty / Max Kohyt, elektryczny kontrabas, elektronika /Wojciech Kurek, perkusja, elektronika
Zgodnie z tradycją festiwalu doprowadziliśmy do spotkania tria, które nigdy wcześniej nie występowało razem na scenie. Duet Podpora / Kohyt od kilku lat porusza się między amplifikacją instrumentów oraz rozmaitych przedmiotów codziennego (mniej lub bardziej) użytku, a elektroniką. Z kolei Wojtek Kurek należy do najciekawszych perkusistów młodego pokolenia na scenie niezależnej. Z jednej strony posiada już bogaty katalog wydawnictw solowych, z drugiej – odnajduje się w tak różnych składach, jak m.in. Paper Cuts, Chryste Panie, czy Szpety.
Ramón López – performance z warstwą wideo
W tym roku obchodzi swoje 60. urodziny!
Jego kariera w roli lidera rozpoczęła się wraz z nagraniem solowego recitalu perkusyjnego, wydanego przez legendarną brytyjską wytwórnię LEO Records. Od tamtego czasu ten rodzaj artystycznej wypowiedzi stał się jednym z jego znaków firmowych.
Oprócz aktywności muzycznej Ramón uprawia także malarstwo. Jego występ na festiwalu będzie więc rodzajem perfomance’u, w którym zaprezentuje obie te dziedziny swojej aktywności. Brawurowej grze na perkusji towarzyszyć będzie wyświetlana na dużym ekranie prezentacja jego obrazów.
Gerry Hemingway + grupa warsztatowa (Julianna Kamila Siedler, Ola Rzepka, Mikołaj „Miki” Wielecki, Leszek Lorent)
Warsztaty, podczas których polscy muzycy o różnych stylistycznych preferencjach spotykają się pod okiem wybitnych twórców światowej sceny muzyki improwizowanej, są tradycją Ad Libitum. Tegoroczna edycja festiwalu poświęcona jest perkusji. Rolę artysty rezydenta i lidera warsztatów pełni Gerry Hemingway, a zespół warsztatowy utworzy czworo młodych perkusistów.
Mają różne style gry, odmienne doświadczenia w różnorodnych dziedzinach muzyki, ale wszyscy odebrali solidne wykształcenie muzyczne i chcą je poszerzyć poprzez wspólną pracę pod okiem artysty rezydenta. Jej efekty zaprezentują na scenie festiwalowej. Wraz z Gerrym Hemingwayem wystąpią Julianna Kamila Siedler, Ola Rzepka, Mikołaj „Miki” Wielecki oraz Leszek Lorent!

Sobota, 16.10 g.18.00/ publiczność + transmisje on-line
Sala im. W. Krukowskiego, Laboratorium

Spotkanie autorskie z Zygmuntem Krauze i Michałem Mendykiem wokół książki. Wywiad o niczym (PWM)
Zygmunt Krauze – recital, re-improwizacje
Proponując poszerzone rozumienie drummingu zapraszamy na wyjątkowy recital fortepianowy. Podczas występu negującego kontinuum czasoprzestrzenne Zygmunt Krauze wejdzie w improwizatorski dialog z sobą samym z przeszłości. Kompozytor wykona na żywo improwizacje do nagrań swoich następujących utworów: Kompozycja przestrzenno-muzyczna nr 1 (1968), Stone Music (1972), Commencement (1982), Gloves Music (1972) oraz Rivièrre souterraine (2013). Pomiędzy utworami pojawią się krótkie, również improwizowane, interludia.
Gerry Hemingway, perkusja / Izumi Kimura, fortepian / Barry Guy, kontrabas

W jednym z wywiadów Izumi Kimura powiedziała „Kiedy zobaczyłam Barry’ego i Gerry’ego grających ze sobą, kilka lat temu, pomyślałam – Ok, nie wiem, jak tego dokonam, ale jakimś cudem muszę z nimi zagrać. Poczułam, że muzycznie jest to mój klucz do wolności”.
Wkrótce potem, w 2019 roku, w samym sercu Dublina, w kościele św. Anny, już jako trio nagrali wymarzony przez Izumi album Illuminated Silence wydany przez polską oficynę wydawniczą FSRecords.
Teraz, po okresie restrykcji pandemicznych, trio powraca na scenę i na festiwalu Ad Libitum zagra swój pierwszy koncert z nowym materiałem muzycznym.

Bilety do nabycia na godzinę przed koncertami

Liczba miejsc ograniczona!

Organizator:
Fundacja Polskiej Rady Muzycznej

Partnerzy:
Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski
portal Jazzarium.pl
Polskie Wydawnictwo Muzyczne
Stowarzyszenie Autorów ZAiKS
STOART
Ruch Muzyczny

Patroni medialni:
Program 2 Polskiego Radia,
Magazyn Glissando,
TVP Kultura

Projekt współfinansuje Miasto st. Warszawa.
Dofinansowano ze Środków Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu
pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego, w ramach
programów „Muzyka” i „Zamówienia kompozytorskie”, realizowanych przez Narodowy
Instytut Muzyki i Tańca.

Źródło: Materiały prasowe Ad Libitum 2021

Wróć na Wnet.fm

Xawery Dunikowski. Malarstwo

Data publikacji: | Leave a Comment on Xawery Dunikowski. Malarstwo

11 czerwca – 14 listopada 2021 roku
Wystawa w Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni
(oddział Muzeum Narodowego w Warszawie)

Wystawa w Królikarni jest pierwszą ekspozycją w całości poświęconą malarstwu Xawerego Dunikowskiego. Niektóre jego obrazy i szkice są prezentowane po raz pierwszy, inne nie były pokazywane publicznie od kilkudziesięciu lat. Na wystawie zgromadzono ponad 50 prac malarskich, większość z nich pochodzi z kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie.

Twórczość rzeźbiarska Xawerego Dunikowskiego jest powszechnie znana, ale o tym, że był również malarzem, wiedzą nieliczni. Do dziś jego malarstwo pozostaje prawie nieznaną dziedziną twórczości artysty. Zmienić to może wystawa w Królikarni, która odbędzie się po okrągłych 60 latach od wielkiej prezentacji dzieł Mistrza w Muzeum Narodowym w Warszawie. Obecna wystawa „Xawery Dunikowski. Malarstwo” jest najważniejszą ekspozycją w tym roku, w muzeum jego imienia. Ekspozycję prac malarskich uzupełniają szkice i rysunki, pokaz multimedialny fotografii archiwalnych oraz rekwizyty z pracowni artysty.

Xawery Dunikowski przed swoją pracownią w Warszawie 1960–1961. Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni, oddział Muzeum Narodowego w Warszawie, fot. Zygmunt Szargut-Szarek

Pierwsze kroki w malarstwie

Dunikowski od początku swojej drogi twórczej traktował malarstwo na równi z rzeźbą. Zainteresowanie malarstwem wykazywał już jako student Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie (brał udział w plenerach malarskich Jana Stanisławskiego). Pierwszy obraz wystawił w 1904 roku. W latach 30. XX wieku często prezentował swoje prace malarskie, a w 1938 roku poświęcił im niemal całą wystawę w Instytucie Propagandy Sztuki. Ówczesna prasa podkreślała sensacyjność tego wydarzenia.

Więzień nr 774 i wizja wojny

Xawery Dunikowski właśnie w malarstwie znalazł sposób na zmierzenie się z okupacyjnymi wspomnieniami. O swoich bolesnych przeżyciach 2 Informacja prasowa Warszawa, 9/06/2021 i doświadczeniach, których nie chciał lub z różnych przyczyn nie mógł przełożyć na język form rzeźbiarskich wolał opowiadać obrazami. Przykładem jest cykl poświęcony traumatycznym przeżyciom artysty z lat 1940–1945, gdy był więźniem KL Auschwitz. Należą do niego m.in. płótna zatytułowane: Boże Narodzenie w Auschwitz w 1944 roku (1950), Orkiestra (1955), Ruszty (1955), Droga do wolności (ok. 1955). Ten cykl jest dramatyczną opowieścią o zbrodniach, których Dunikowski był świadkiem. Artysta przestrzega w nim przed tragedią wojny i jej brutalnymi konsekwencjami, a także stawia pytania o sens ludzkiej egzystencji i śmierci. Echa przeżyć wojennych znalazły również odbicie w takich cyklach jak „Muzyka” czy „Kompozycje abstrakcyjne”.

Natura i czas

Ważnymi tematami w twórczości malarskiej Dunikowskiego były otaczający go świat, czas i natura. Uzdrawiająca i kojąca moc przyrody, pozwalająca uwolnić się od traumatycznych doświadczeń, pojawia się w kolejnym powojennym cyklu – „Kaktusy”. Artysta chętnie przebywał na łonie natury. Dużo podróżował, a wrażenia z wyjazdów utrwalał w szkicownikach. Zapamiętale rysował i malował pejzaże, chętnie tworzył także portrety osób spotykanych podczas wypraw. Podczas urlopu w 1957 roku w Nieborowie zafascynowały go z kolei prehistoryczne rzeźby znajdujące się w tamtejszym parku. Poświęcił im cykl malarski „Baby nieborowskie”. Dunikowski mówił o nim tak: „Ja jestem bardzo wrażliwy na egzotykę, na starą kulturę. A te Baby mają atmosferę wieków. Do mnie czas przeszły mówi tak jak czas dzisiejszy. Czas dziwnie na mnie działa. Mogę czas przywołać i odsunąć. Umiem łatwo wczuć się w czasy egipskie, asyryjskie, greckie, rzymskie…” (cyt. za: Jan Wegner, Xawery Dunikowski w Nieborowie, przedruk w katalogu wystawy).

Dunikowski w kosmosie

W drugiej połowie lat 50. XX wieku tajemnice kosmosu stały się kolejnym tematem twórczych rozważań Dunikowskiego. Człowiek w kosmosie to największy obraz namalowany przez artystę (362 × 303 cm). Dzieło to nie było prezentowane publicznie od 1961 roku. Prace nad tym obrazem poprzedzone były licznymi studiami rysunkowymi i malarskimi. To jedno z najważniejszych dzieł w twórczości artysty, będące wyrazem tęsknoty i dążeń do ujęcia – jak sam wyjaśniał – „zagadki bytu tej tajemniczej, nieznanej nam istoty” (cyt. za: Jan Szancer, Ksawery 3 Informacja prasowa Warszawa, 9/06/2021 Dunikowski malarzem, „Światowid”, nr 28, 3 czerwca 1933, s. 7). Dziś, w dobie bezzałogowych misji na Marsa i podboju kosmosu przez człowieka, ta tematyka pozostaje szczególnie aktualna.

Xawery Dunikowski, Człowiek w kosmosie, ok. 1958, olej, płótno. Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni, oddział Muzeum Narodowego w Warszawie, fot. Jakub Płoszaj / Muzeum Narodowe w Warszawie

Ekspozycja

Wystawę poprzedziły szeroko zakrojone prace konserwatorskie. Ekspozycji będzie towarzyszył cykl wykładów i bogaty program edukacyjny przeznaczony dla rodzin z dziećmi, młodzieży i dorosłych oraz seniorów. Publikacja towarzysząca wystawie składa się z esejów, których autorzy analizują spuściznę artystyczną Dunikowskiego opisywaną z różnych perspektyw badawczych, co otwiera pole do dalszych dyskusji nad nią.

Kuratorka: Joanna Torchała / Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni (oddział MNW)

Wystawa pod honorowym patronatem Wiceprezesa Rady Ministrów, Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu prof. Piotra Glińskiego

Godziny otwarcia dla zwiedzających
poniedziałki–wtorki : nieczynne
środy: 10.00–18.00
czwartki: 12.00–20.00
piątki–niedziele: 10.00–18.00

Ceny biletów
12 zł / bilet normalny
8 zł / bilet ulgowy
32 zł / bilet rodzinny
we czwartki wstęp bezpłatny

Źródło: Informacja prasowa Muzeum Narodowego w Warszawie

Wróć na Wnet.fm

K-animation, czyli pierwszy w Polsce festiwal najlepszych koreańskich animacji

Data publikacji: | Leave a Comment on K-animation, czyli pierwszy w Polsce festiwal najlepszych koreańskich animacji

Niesamowita warstwa wizualna, głęboki wydźwięk społeczny i wielka wyobraźnia. Znakomite kino: filmy z Cannes, tytuły nagradzane na całym świecie, znane nazwiska.

Pierwszy w Polsce przegląd koreańskiej animacji odbędzie się w kwietniu na platformie MOJEeKINO.pl.
Jesteście gotowi na K-animation?

 

Dyrektorka organizującego przegląd Centrum Kultury Koreańskiej, Eunyoung Kang, podkreśla: “Od ponad dekady na nowe animacje czeka w Korei i na świecie wierna publiczność. Nic w tym dziwnego, ich twórcy i twórczynie to nazwiska z najwyższej półki. W ramach K-animation pokażemy polskiej publiczności najlepsze koreańskie animacje pełno- i krótkometrażowe”. Przegląd otworzy  “Król świń” w reżyserii słynnego Yeonga Sang-ho.

Od animacji do “Zombie express”

Yeong Sang-ho to jedno z najważniejszych nazwisk współczesnej kinematografii koreańskiej – autor nie tylko wyrazistych pełnometrażowych animacji, ale i entuzjastycznie przyjętych na całym świecie fabularnych hitów kina grozy. Jego “Zombie express” zgromadził przed ekranami miliony widzów, powodzeniem cieszyła się też druga część hitu – “Półwysep”.  Reżyser zadebiutował pokazywanym w Cannes i Karlowych Warach “Królem świń”, który z miejsca stał się sensacją i początkiem imponującej kariery Yeonga Sang-ho. Opowieść o dwóch szkolnych kolegach i jednej rozmowie telefonicznej, która przywołuje dramatyczne wydarzenia z przeszłości to fascynująca historia z życia współczesnego koreańskiego społeczeństwa. Kino szorstkie i bezkompromisowe, chwilami brutalne, rysowane brudną kreską. Gdzie zaprowadzi bohaterów – i widzów – próba znalezienia odpowiedzi na parę bolesnych pytań? Przekonać się będzie można już 23 kwietnia na MOJEeKINO.pl.

“Parasite” + k-pop = K-animation

“Król świń” to jeden z pięciu filmów pełnometrażowych, które zaprezentowane zostaną w sekcji “Autorzy K-animation”. Tak pozostałe tytuły zapowiada odpowiedzialna za program przeglądu Joanna Łapińska: “Widzowie zobaczą także wyrazistą “Najdroższą”, odkrywającą mroczne sekrety mieszkańców koreańskiej prowincji, słodko-gorzki portret dysfunkcyjnej rodziny pokazany w “Moich psach, JinJin i Akidzie”, zaskakujący dynamiczną kreską oraz ostrym, cynicznym spojrzeniem “Będę mieszkać na półwyspie” i – wreszcie – chwytającą za serce historię opuszczonych psów szukających dla siebie lepszego świata – “Underdog”.  W tym ostatnim w jedną z ról wcielił się zresztą Do Kyung-soo z k-popowego zespołu EXO, w filmie słychać też Park So-dam, znaną widzom z roli córki z przeboju „Parasite”.

Animacja jest kobietą

Ważną częścią przeglądu K-animation będzie pierwsza w Polsce retrospektywa animacji autorstwa Jeong Da-hee – jednej z najwyrazistszych, najciekawszych twórczyń koreańskiej animacji. Ta część programu nosi tytuł “Struktura świata”, bo też reżyserka niestrudzenie zajmuje się w swoich filmach rozkładaniem świata na elementy pierwsze oraz załamywaniem czasoprzestrzeni, aby zajrzeć w powstałą w ten sposób lukę. Menedżer przeglądu Suk-hwa Hong, podkreśla: “sekcja ta jest warta szczególnej uwagi. Medytacyjne, zapadające głęboko w pamięć i wyciszone kino Jeong Da-hee od lat zbiera nagrody na całym świecie”. I rzeczywiście, pokazywanego na K-animation “Mężczyznę na krześle” uhonorowano w Cannes, w Annecy – najważniejszym festiwalu animacji, w Lizbonie, w Chorwacji czy Hiroshimie. Pokazująca 5 krótkich metraży retrospektywa “Struktura świata” będzie kontrapunktem dla gorącej kreski filmów pełnometrażowych. Gratką dla publiczności będzie spotkanie online ze światowej sławy twórczynią – w dniu otwarcia K-animation (23.04) redaktor naczelny popularnego czasopisma filmowego EKRANy, Miłosz Stelmach, poprowadzi rozmowę z reżyserką Jeong Da-hee. Spotkanie będzie dostępne online.

Mniej znaczy więcej

Ostatnim elementem K-animation będzie wybór koreańskiej “Krótkiej Formy”. W ramach tej części programu pokazane zostaną cztery filmy krótkometrażowe – “Dźwignie”, “Lisi chłopiec”, “Pietruszka” oraz “Wooga”. Ich różnorodność estetyczna oraz gatunkowa – publiczność zobaczy m.in. komedię, dramat, kino alternatywne – są doskonałą próbką tego, co oferują koreańskie szorty.

 

K-animation, czyli pierwszy przegląd animacji koreańskiej
23-25 kwietnia 2021 na MOJEeKINO.pl
sprawdź program K-animation
bilety: w kwietniu na mojeekino.pl

 

organizatorzy: Ambasada Republiki Korei w Polsce, Centrum Kultury Koreańskiej w Polsce
partnerzy: Korean Independent Animation Filmmakers Association, Stowarzyszenie Kin Studyjnych, MOJEeKINO.pl

Żródło: Materiały prasowe festiwalu

Wróć na Wnet.fm

Nowe Cyfrowe MNW. Muzeum Narodowe w Warszawie uruchamia nowy serwis internetowy.

Data publikacji: | Leave a Comment on Nowe Cyfrowe MNW. Muzeum Narodowe w Warszawie uruchamia nowy serwis internetowy.

Serwis MNW umożliwi obejrzenie muzealnych zabytków bez wychodzenia z domu.

Nowe Cyfrowe MNW powstało w ramach projektu „Otwarte Narodowe. Digitalizacja i udostępnianie zbiorów MNW”, zrealizowanego dzięki dotacji Unii Europejskiej. Oficjalna premiera nowego portalu 15 października 2020 roku.

Kolekcja MNW liczy ponad 800 tysięcy obiektów. Obecnie, ze względu na ograniczoną przestrzeń ekspozycyjną oraz konieczność zapewnienia dziełomsztuki odpowiednich warunków przechowywania, prezentowana jest zaledwie niewielka jej część. – Przez dziesięciolecia zbiory zgromadzone w muzealnychmagazynach był dostępne jedynie dla wąskiej grupy badaczy. Technologie XXI wieku pozwalają pokazać je w wersji cyfrowej – mówi Kamila Hołubowicz, kierowniczka projektu Otwarte Narodowe. Pierwszą odsłonę portalu Cyfrowe MNW uruchomiono w 2011 roku: pierwotnie był to jedynie prosty katalog umożliwiający wykonanie kwerendy. Nowe Cyfrowe MNW proponuje internautom o wiele więcej możliwości.

Link: Nowe Cyfrowe MNW

Udoskonalenia dla użytkowników

Nowy portal umożliwia pobieranie reprodukcji cyfrowych w wysokiej rozdzielczościoraz zapisywanie kadrów zdjęć. Użytkownik może przeszukiwać zbiory na osi czasu lub obejrzeć wybrane arcydzieła. Serwis jest spersonalizowany: można założyć własny profil i zapisywać wcześniejsze wyszukiwania. Cyfrowe MNW ułatwi kontakt ze światowym dziedzictwem kulturowym także turystom zagranicznym: jest dostępny w języku polskim i angielskim. Serwis działa równieżw wersji mobilnej i jest dostosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych – niewidomych, słabo widzących i niesłyszących, zgodnie zwytycznymi Web Content Accessibility Guidelines (WCAG) 2.1. Zamieszczono także materiaływ Polskim Języku Migowym.


Fot. Adam Oleksiak, materiały prasowe Muzeum Narodowego w Warszawie

Od wizyty wirtualnej do stacjonarnej

Nowy portal Cyfrowe MNW oferuje także wirtualne, tematyczne ścieżki zwiedzania, materiały audiowizualne oraz karty edukacyjne – dla tych, którzy pragną poszerzyć swoją wiedzę na temat dzieł sztuki. Serwis ułatwi również zaplanowanie wizyty w warszawskim Muzeum: pozwoli sprawdzić, czy dany obiekt znajduje się obecniena ekspozycji oraz gdzie dokładnie można go znaleźć. – Nie da się niczym zastąpić bezpośredniego, osobistego kontaktu z dziełem sztuki, dlatego podstawową działalnością muzeów na długo pozostanie stacjonarne udostępnianie zbiorów. Prezentowanie ich w Internecie jest jednak cennym poszerzeniem oferty naszego Muzeum. Nowe Cyfrowe MNW ułatwi pracę badaczom i pozwoli zapoznać sięz naszą kolekcją internautom z całego świata. Mam nadzieję, że w przyszłości przyczyni się również do zwiększenia frekwencji. O tym, że warto inwestowaćw nowe technologie w muzealnictwie, przekonujemy się także podczas epidemiikoronawirusa – mówi p.o. dyrektora MNW dr hab. Łukasz Gaweł, prof. UJ.

Link: Nowe Cyfrowe MNW

Kubek, koszulka i torba… zaprojektuj własne gadżety!

Na portalu fotografiom dzieł sztuki towarzyszą informacje na temat warunków ich wykorzystania, w tym praw autorskich. Wizerunki obiektów znajdujących się w domenie publicznej (gdy od śmierci twórcy minęło co najmniej 70 lat) można pobierać, przerabiać i wykorzystywać bez żadnych ograniczeń, również komercyjnie. Reprodukcje zamieszczone na portalu Cyfrowe MNW mogą posłużyćdo wykonania własnych gadżetów. – Nowe Cyfrowe MNW to też zupełnie nowa jakość fotografii. Jednym z elementów projektu była budowa nowoczesnego pawilonu fotograficznego. Sprzęt najnowszej generacji pozwala na wykonywanie zdjęć dzieł sztuki na najwyższym możliwym poziomie – podkreśla Karolina Tabak, kierownik Działu Digitalizacji i Dokumentacji Wizualnej MNW.


Fot. Adam Oleksiak, materiały prasowe Muzeum Narodowego w Warszawie

Program Operacyjny Polska Cyfrowa

Założenia projektu „Otwarte Narodowe. Digitalizacja i udostępnianie zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie”, w którego ramach powstał nowy portal Cyfrowe MNW, są zgodne z krajowymi strategiami jednolitego i otwartego rynku cyfrowego oraz wpisują się w założenia Programu Operacyjnego Polska Cyfrowa.Realizacja projektu była możliwa dzięki podpisanej w styczniu 2018 roku umowie między Muzeum Narodowym w Warszawie a Centrum Projektów Polska Cyfrowa o dofinansowaniu ze środków Unii Europejskiej. Dofinansowanie w wysokości 7 148 207,64 złotych zostało przyznane z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Programu Operacyjnego Polska Cyfrowa, „Cyfrowa dostępność i użyteczność informacji sektora publicznego”, „Cyfrowe udostępnienie zasobów kultury”.

Projekt dofinansowano również ze środków Ministerstwa Kulturyi Dziedzictwa Narodowego, w wysokości 1 309 193,45 złotych. Całkowita wartość inwestycji wynosi 9 602 449,16 złotych.

Żródło: Materiały prasowe Muzeum Narodowego w Warszawie

Wróć na Wnet.fm

W dniach 15-17 października w Warszawie, odbędzie się 15. edycja Festiwalu Muzyki Improwizowanej „Ad Libitum” 2020

Data publikacji: | Leave a Comment on W dniach 15-17 października w Warszawie, odbędzie się 15. edycja Festiwalu Muzyki Improwizowanej „Ad Libitum” 2020

Podczas trzech dni festiwalu w Sali im. Wojciecha Krukowskiego, Laboratorium przy Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, usłyszymy 8 koncertów i będziemy świętować aż dwa jubileusze.

W dniach 15-17 października w Warszawie, odbędzie się 15. edycja Festiwalu Muzyki Improwizowanej „Ad Libitum” 2020. Trzy dni festiwalu w Sali im. Wojciecha Krukowskiego, Laboratorium przy Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski to 8 koncertów i aż dwa jubileusze.

Na Festiwalu Ad Libitum 2020 gościć będą polscy improwizujący muzycy i zespoły specjalizujące się w improwizacji. Jazz i swobodną improwizację reprezentować będzie trio RGG (jubileusz 20-lecia istnienia formacji), muzykę nową i improwizowaną – renomowany Hashtag Ensemble i Spontaneous Chamber Music. Wystąpią także muzycy z innych krajów, mieszkający i tworzący w Polsce – francuski kontrabasista Sébastien Beliah wraz z argentyńskim improwizatorem i kompozytorem Maxem Boberem. Polskie improwizatorki i kompozytorki, związane swoimi zawodowymi planami z Nowym Jorkiem (Nina Fukuoka), Berlinem (Martyna Poznańska), Aarhus (Olga Szymula), połączą swoje artystyczne działania we wspólnym koncercie/performansie. Usłyszymy polskich kompozytorów różnych generacji (Sławomir Kupczak, Anna Sowa, Andrzej Kwieciński), którzy we współpracy z Hashtag Ensemble stworzą utwory z otwartymi na improwizację partiami dla muzyków zespołu. Gośćmi Festiwalu będą także takie artystyczne osobowości, jak Rafał Mazur (20 lat na scenie muzyki improwizowanej), Dominik Strycharski, Artur Majewski, Marta Grzywacz, Paweł Szpura i Łukasz Kacperczyk.

Kontynuacją misji edukacyjnej będą warsztaty z wykorzystaniem metod improwizacji dyrygowanej z młodzieżą Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych przy ul. Bednarskiej – Orkiestra komunikatowa, poprowadzi znakomity altowiolista, improwizator i kompozytor Patryk Zakrocki (14 -16 października, Sala Edukacyjna)

Wszystkie wydarzenia będą transmitowane na żywo, na stronie
ad-libitum.pl

 

Program festiwalu:

14, 16 października, Sala Edukacyjna

Warsztaty z wykorzystaniem metod improwizacji dyrygowanej z młodzieżą Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych przy ul. Bednarskiej – Orkiestra komunikatowa. Prowadzenie – Patryk Zakrocki

Na przekór tradycji kształcenia młodych instrumentalistów, według której uczniowie rozwijają się wyłącznie poprzez odtwarzanie tego co zapisane w nutach, Patryk Zakrocki zaprasza młodzież do twórczych poszukiwań w obszarze improwizacji. Użyje w tym celu swojego autorskiego zastosowania metody conduction, czyli dyrygowania znakami – komunikatami. Warsztaty mają za zadanie uformować zespół młodych muzyków i otworzyć ich na rozmaite nietradycyjne techniki wykonawcze, wykorzystując metody improwizacji dyrygowanej. Tak stworzona Orkiestra komunikatowa wystąpi wraz z Patrykiem Zakrockim w finale Ad Libitum.

Czwartek, 15 października, godz. 19:00
on-line i w projekcji w Sali im. Wojciecha Krukowskiego, Laboratorium

Duet Sébastien Beliah, kontrabas / Max Bober, skrzypce

Pochodzą z Francji i Argentyny, lecz spotkali się w Warszawie i współtworzą tu miejscową scenę improwizacji. Grają razem przeróżne rzeczy – od intuicyjnych, akustycznych duetów, poprzez kompozycje muzyki eksperymentalnej i konceptualnej (zarówno utwory cudze, np. Phillipa Cornera, jak i własne), po improwizacje w szerszych składach, lub z towarzyszeniem elektroniki. Tym razem spotykają się w specjalnie zarejestrowanej dla Ad Libitum sesji, która ma na festiwalu swą premierę w formie wideo.

Nina Fukuoka, Martyna Poznańska, Olga Szymula – improwizacje wzajemne

Trzy artystki mieszkające w tej chwili poza Polską, lecz przecież współtworzące współczesną polską muzykę eksperymentalną. Kiedy pandemia zatrzymała w bezruchu świat, pomyśleliśmy, by przeciwstawić się temu siłą współpracy przekraczającej granice. Stąd pomysł sztafety, w której artystki związane dzisiaj z Nowym Jorkiem, Berlinem i Aarhus wzajemnie improwizują na bazie swoich istniejących utworów. Każda z artystek oddała jedną ze swych wcześniejszych kompozycji w ręce innej, aby ta przygotowała swą improwizację. I tak Nina Fukuoka wzięła na warsztat Aaaa-uuuh–a sonic trajectory through different expressions of how the environment thinks Martyny Poznańskiej, ta z kolei pochyliła się nad The subject a human is Olgi Szymuli, która zaś improwizuje do The Last Of Us, jednego z segmentów 6-częściowej partytury wideo SINGLE PLAYER Niny Fukuoki. Pomiędzy remiksem a improwizacją do istniejącej kompozycji jest całe pole możliwości. Całość przedsięwzięcia zostanie zaprezentowana jako trzyczęściowe wideo w premierowym pokazie na festiwalu.

Piątek, 16 października, godz.19.00 
Sala im. Wojciecha Krukowskiego, Laboratorium

Duet Artur Majewski, trąbka / Rafał Mazur, akustyczna gitara basowa

20 lat na scenie muzyki improwizowanej. Niemal od początku związany z festiwalem Ad Libitum. W tym czasie Rafał Mazur stał się jednym z najważniejszych mistrzów tej dziedziny muzycznej nie tylko w Polsce, ale i w Europie. Grał i gra z największymi, m.in. z Joëlle Léandre, Guillermo Gregorio, Satoko Fujii czy w końcu Lawrencem D. „Butch” Morrisem. Tym razem z goszczącym po raz kolejny na festiwalu Ad Libitum Arturem Majewskim.

Spontaneous Chamber Music – Anna Gadt, głos / Anemie Osborne, wiolonczela / Marcin Olak, gitara / Patryk Zakrocki, altówka

Spontaneous Chamber Music powstał podczas dziewiątej edycji Ad Libitum, tuż po tym jak na jednej scenie spotkali się Marcin Olak i Patryk Zakrocki. Przez pięć lat nieprzerwanego istnienia duet z sukcesami zapraszał do współpracy tak różnych muzyków, jak Mikołaj Wielecki i Agustí Fernandez, a w swoim najnowszym, trzecim wcieleniu, holenderską wiolonczelistkę Annemie Osborne oraz wybitną improwizującą wokalistkę Annę Gadt.

Dominik Strycharski, flety / Paweł Szpura, perkusja / Łukasz Kacperczyk, syntezator modularny

Intrygująca muzyka będąca ratunkiem dla przeładowanego mózgu to być może najlepiej oddający stan rzeczy opis muzyki, jaką gra trio Strycharski/Kacperczyk/Szpura. Eksperyment z elektroniką, akustycznymi brzmieniami fletów prostych i perkusyjnymi splotami rytmu. Ponad stylami, ponad tym co zwykliśmy myśleć o twórczej kreacji, muzyka dzisiejszych czasów in statu nascendi.

Sobota, 17 października, godz. 19:00
Sala im. Wojciecha Krukowskiego, Laboratorium

Orkiestra komunikatowa pod kierunkiem Patryka Zakrockiego

Finał festiwalu otwiera Orkiestra komunikatowa stworzona w czasie dwudniowych warsztatów przez realizującego takie przedsięwzięcia znakomitego altowiolistę, improwizatora i kompozytora Patryka Zakrockiego.

Hashtag Ensemble z udziałem kompozytorów: Sławomira Kupczaka, Anny Sowy, Andrzeja Kwiecińskiego

Kolektywna improwizacja Hashtag Ensemble z kompozytorami Sławomirem Kupczakiem i Anną Sową oraz improwizacja na kanwie a 6 [+1] Andrzeja Kwiecińskiego
Po międzynarodowym sukcesie utworu Halny Sławomir Kupczak ponownie wziął na warsztat improwizację i oplótł ją swoją wysublimowaną partią elektroniczną. Wspólnie z zespołem improwizować będzie również Anna Sowa, która rzemiosło kompozytorskie szlifowała m.in. w Szanghaju i Bazylei. Wisienką na torcie występu Hashtag Ensemble będzie działanie innowacyjne w swym formacie. Improwizacja stanie się tu kolejną warstwą już istniejącego utworu – ciaccony a 6 [+1] Andrzeja Kwiecińskiego, która sama powstała jako przetworzenie XVII-wiecznej ciaccony Tarquinia Meruli. Efektem więc będzie podwójny muzyczny palimpsest.

Trio RGG – Łukasz Ojdana, fortepian / Maciej Garbowski, kontrabas / Krzysztof Gradziuk, perkusja, z udziałem improwizatorów: Marty Grzywacz, Artura Majewskiego, Dominika Strycharskiego

RGG to więcej niż fortepianowe trio, to band złożony z wybornych improwizatorów, których zaproszenia przyjmują m.in. takie sławy jak Evan Parker, Trevor Watts czy Samuel Blaser. To z nimi pod koniec życia chciał grać i grał Tomasz Stańko. Wywodzą się z jazzu, ale w swojej muzyce idiom ten poszerzyli bardziej niż którykolwiek inny jazzowy zespół w Polsce. Ich występ festiwalowy rozpoczyna świętowanie jubileuszu 20-lecia istnienia formacji.

Organizator: Fundacja Polskiej Rady Muzycznej
Partnerzy: Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Portal Jazzarium, Ruch Muzyczny
Patroni medialni: Dwójka Program 2 PR, Glissando i TVP Kultura
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Muzyka”, realizowanego przez Instytut Muzyki i Tańca
Festiwal współfinansuje Miasto stołeczne Warszawa

Wróć na Wnet.fm

Wystawa w Muzeum Plakatu w Wilanowie. Jerzy Treutler. Grafik Projektant. Retrospektywa 

Data publikacji: | Leave a Comment on Wystawa w Muzeum Plakatu w Wilanowie. Jerzy Treutler. Grafik Projektant. Retrospektywa 

Już od piątku 7 sierpnia 2020 roku w Muzeum Plakatu w Wilanowie, Oddziale Muzeum Narodowego w Warszawie, będzie można zwiedzić nowo przygotowaną wystawę prac Jerzyego Treutlera.

Wystawa jest pierwszą tak obszerną prezentacją dorobku Jerzego Treutlera – grafika, projektanta, autora licznych plakatów, ilustracji i opracowań książkowych, twórcy niezapomnianego znaku Mody Polskiej, zwanego potocznie „jaskółką”. Prezentowane na ekspozycji druki, projekty, rysunki i szkice pochodzą z Archiwum Jerzego i Aliny Treutlerów (AJAT) oraz kolekcji Muzeum Plakatu w Wilanowie.

Jerzy Ryszard Treutler urodził się 31 maja 1931 roku w Beszynie na Kujawach. W 1955 roku ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Grafiki. Dyplom otrzymał w Pracowni Grafiki Tekowej, prowadzonej przez prof. Tadeusza Kulisiewicza i jego asystentkę Halinę Chrostowską.


Fot. Materiały prasowe Muzeum Narodowego w Warszawie: Portret artysty. Jerzy Treutler. Lata 70. Fot. © Archiwum Jerzego i Aliny Treutler/AJAT

Pierwsze prace Treutlera były małymi formami graficznymi. Były to: rysunki prasowe, ulotki i wywieszki. Później projektował okładki, tworzył ilustracje do książek oraz plakaty o tematyce kulturalnej i społecznej. Artysta uprawiał również inne dziedziny grafiki, jak rysunek prasowy, satyryczny i ekslibris. Główną domeną działalności artystycznej Jerzego Treutlera, obok ilustracji i grafiki wydawniczej, pozostał jednak plakat. Przez ponad 50 lat pracy twórczej zaprojektował ich przeszło 200.

Treutler przez kilkanaście lat był doradcą i kierownikiem artystycznym, a wreszcie naczelnym grafikiem w kilku instytucjach wydawniczych. Był rzeczoznawcą Ministerstwa Kultury i Sztuki w dziedzinie sztuki współczesnej i wielokrotnie pełnił rolę jurora w różnych konkursach. Jako niezależny projektant przez całe życie współpracował ze znanymi wydawnictwami. Od 1955 roku był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Został uhonorowany jego złotą odznaką.

Na zlecenie Centrali Wynajmu Filmów artysta zaprojektował łącznie około 90 plakatów, na potrzeby Centralnego Biura Wystaw Artystycznych zrealizował ponad 40 projektów katalogów i kilkadziesiąt plakatów do wystaw indywidualnych i zbiorowych. Tworzył też dla największego wydawcy, Wydawnictwa Artystyczno Graficznego, a następnie Krajowej Agencji Wydawniczej. Artysta należał do wąskiego grona grafików-projektantów, którzy projektowali plakaty cyrkowe.

Fot. Materiały prasowe Muzeum Narodowego w Warszawie, OLIVA Peintures Polonaises pour navires, Ciech/OLIVA Polish paintings for ships, Ciech 2018 (plakat/poster), 1975 (projekt/design), offset, 84 × 59,5 cm © Archiwum Jerzego i Aliny Treutler/AJAT

Fot. Materiały prasowe Muzeum Narodowego w Warszawie, Cyrk [foka]/Circus [seal] 1971, offset, 98 × 67,5 cm© Archiwum Jerzego i Aliny Treutler/AJAT

Od końca lat 50. XX wieku prace Jerzego Treutlera trwale zaistniały w życiu artystycznym i kulturalnym Polski. Pojawiały się w konkursie na Najlepszy Plakat Warszawy, w którym zdobyły kilka miesięcznych wyróżnień oraz Nagrodę Roku 1970 w dziedzinie plakatu społecznego. Twórczość artysty prezentowano na zbiorowych wystawach polskiego plakatu w ponad 20 krajach w Europie i poza nią. Treutler wielokrotnie brał udział w takich imprezach artystycznych, jak m.in. Międzynarodowe Biennale Plakatu w Warszawie, Biennale Plakatu Polskiego w Katowicach, Międzynarodowe Biennale Plakatu w Lahti (Finlandia) i Międzynarodowa Wystawa Plakatu Filmowego w Karlowych Warach (ówczesna Czechosłowacja).

W 1958 roku Treutler zaprojektował logo państwowego przedsiębiorstwa Moda Polska – powszechnie znaną „jaskółkę”, która spopularyzowała jego nazwisko.. Znak ten przywoływany jest jako przykład jednej z najlepszych realizacji znaku firmowego w historii polskiej grafiki użytkowej.

Na wystawie w Muzeum Plakatu zaprezentowanych zostanie ponad 400 prac Jerzego Treutlera. Ekspozycji towarzyszy bogato ilustrowany katalog pod redakcją kurator wystawy Ewy Reeves. Publikacja, obok licznych fotografii archiwalnych oraz reprodukcji prac, zawiera m.in. zapis rozmowy z Jerzym Treutlerem.

Fot. Materiały prasowe Muzeum Narodowego w Warszawie, katalog wystawy pod red. Ewy Reeves. Wydawca: Muzeum Plakatu w Wilanowie. Projekt graficzny: Patryk Hardziej. © Muzeum Plakatu w Wilanowie

Żródło:
Materiały prasowe Muzeum Narodowego w Warszawie

 

Wróć na Wnet.fm

Katarzyna Krakowiak i Fundació Mies van der Rohe zapraszają do wspólnej pracy nad kompozycją architektoniczno-językową.

Data publikacji: | Leave a Comment on Katarzyna Krakowiak i Fundació Mies van der Rohe zapraszają do wspólnej pracy nad kompozycją architektoniczno-językową.

Katarzyna Krakowiak jest pierwszą polską artystką zaproszoną przez Fundację Miesa van der Rohe do
zrealizowania działania w Pawilonie.

Architektura zaczyna się od słowa . Architektura komponowana wspólnie. Kompozycja powstająca w warunkach trwającej do niedawna społecznej izolacji stanie się głosem wspólnego życia, pytaniem o stan wspólnoty i jej przyszłość, o jej otwartość, wolność, kreatywność. Wołaniem o nadzieję w świecie, w którym nie da się już wrócić do tego, co było wcześniej, a czas, kiedy „będzie już po wszystkim” nigdy nie nadejdzie. Nie odkładajmy więc życia na później. Bądźmy i działajmy razem teraz.

Fot: Anna Mas

W ramach artystycznego działania Katarzyna Krakowiak pyta:

  • Jakie słowo chcielibyście zachować?

  • Za jakie słowo chcielibyście wziąć odpowiedzialność?

  • Jakie słowo chcielibyście wnieść do naszego wspólnego życia

 

Uczestnicy zapraszani są do przesłania nagrania audio wybranego przez nich słowa, a także uzasadnienia w formie pisemnej notatki.  Zgłoszenia można wysyłać do 22 lipca do godziny 12:00 na adres:  letter@miesbcn.com 

Fot: Anna Mas

Zacierające granicę między językiem architektury i architekturą języka działanie ukazuje architekturę jako kontinuum. Jest ona czasownikiem niedokonanym – jej oddziaływanie nigdy nie ustaje. Wraz z uczestnikami projektu Krakowiak komponuje architekturę, która mówi, otwierając przestrzeń refleksji nad architekturą, językiem oraz stanem i przyszłością naszej wspólnoty. Jest to przestrzeń różnorodności i różnicy. Przestrzeń przekładu między językami uczestników projektu oraz między strukturami architektonicznymi i językowymi. Przestrzeń, której horyzont nieustannie rozszerza się w nieznanych kierunkach.

Kuratorzy projektu:
Marcin Szczelina (PL)
Ivan Blasi (ES)

Współorganizatorzy projektu:
Fundació Mies van der Rohe
Instytut Adama Mickiewicza

Partner:
Polski Instytut Kultury w Madrycie

Żródło:
Materiały prasowe projektu

Wróć na Wnet.fm

KUBARN czyli prawdopodobnie najmniejsza restauracja na świecie. Wywiad 16 stycznia, Sofa Surfing godz. 19:00.

Data publikacji: | Leave a Comment on KUBARN czyli prawdopodobnie najmniejsza restauracja na świecie. Wywiad 16 stycznia, Sofa Surfing godz. 19:00.

Craft Guild of Chefs Best Chef of The Year 2019 czyli historia i perypetie Kuby Winkowskiego, najlepszego kucharza w Wielkiej Brytanii.

Praca

Podobno jeśli zawodowo zajmiemy się tym co kochamy to nie przepracujemy ani jednego dnia w życiu, podobno. W przypadku pochodzącego z trójmiasta Kuby Winkowskiego sprawa pracy, pasji życiowej i miłości do tego co robi wygląda zgoła inaczej. Kończący z wyróżnieniem studia z zarządzania Kuba bierze głęboki, bardzo głęboki oddech i postanawia zostać kucharzem. Tak! Kucharzem! Delikatne mówiąc reakcja rodziny i najbliższego otoczenia Kuba zamyka się w poniekąd mieszanych uczuciach. Warto wspomnieć, iż w tamtym czasie zawód kucharza kojarzy się w Polsce, przy całym szacunku do szlachetnego zajęcia, raczej z niechlubną „zawodówką” a nie Star Chefami brylującymi w kolejnych programach i kanałach TV.

Nasz bohater jako kierunek swojej gastronomicznej edukacji i podróży wybiera kosmopolityczny Londyn z jedną z najlepszych szkół gastronomicznych na świecie. Podczas kiedy koledzy z brytyjskiej ławy szkolnej koncentruja się głównie na tym aby szkołę „jakoś” skończyć, Kuba koncentruje się aby zostać kucharzem i to dobrym kucharzem. Realizuje swoje marzenie, realizuje je poprzez bardzo ciężką prace i kolejne, realne w danym czasie, cele. Nie zanudzając opisami – szkołę kończy jako najlepszy, potem wygrane konkursy, praktyki w magicznym Buckingham Palace, praca w najlepszych restauracjach na świecie,  finalnie zostaje Head Chefem ekskluzywnej restauracji w Wielkiej Brytanii.

Szef kuchni

Przez kolejne lata Kuba zajmuje się tym co kocha – pracuje codziennie ale pracuje ciężko by nie napisać bardzo ciężko. Jako szef ekskluzywnej kuchni występuje w radio, w TV ale również potrafi korzystać z okazji i poniekąd incognito, bez jakichkolwiek kompleksów zatrudnia się u najlepszych tego świata choćby jako najzwyklejszy praktykant. Wszystkie doświadczenia, nauka, ciągłe doskonalenie, kreatywność, realizacja kolejnych wyznaczanych sobie realnych celów, wyróżnienia … wszystko prowadzi lub raczej kieruje do konkursu na najlepszego kucharza w Wielkiej Brytanii. Niestety, w 2018 roku pomimo kolejnych wygranych etapach tytułu najlepszego w branży na wyspach nie zdobywa.

 

Nauka

Zdobywa jednak kolejne doświadczenia, uczy się, poznaje wielu innych kucharzy … dokładnie rok poźniej Kuba Winkowski ponownie trafia do półfinału konkursu.  Maksymalnie korzysta z wiedzy i wszelkich doświadczeń roku poprzedniego. Tym razem finałowe menu ćwiczy w hotelowym pokoju i zaaranżowanej kuchni dosłownie do upadłego. Bardzo mało śpi. Nie jest sam – wspiera go i pomaga małżonka oraz najbardziej zaufany z pracowników. Organizatorzy konkursu dostarczają pod jego drzwi kolejne pojemniki z produktami do finałowego menu. Kuba przygotowuje te sama dania, poprawia, sprawdza – w wyobraźni jest już w finałowym starciu. Podczas kiedy inni finaliści wybierają inne atrakcje Kuba wciąż ćwiczy. Już po konkursie dowie się,  że inni pretendenci zamawiali do prób po kilka sztuk zestawów finałowego menu – on zamówił kilkadziesiąt. Trenował dosłownie do ostatniej możliwej chwili.

Finał

W dniu finału, jak wspomina, po prostu przygotował menu tak jak potrafił najlepiej. Ten rok różnił się diametralnie od poprzedniego – tym razem gotował ze znacznie mniejszą presją, jednak jak natchniony. Kolejne dania, kompozycje pojawiały się praktycznie same, dosłownie podpowiadając finaliście jak chcą być przyrządzone i podane. Tym razem Kuba Winkowski wygrał i został najlepszym kucharzem w Wielkiej Brytanii –  Best Chef of the year 2019!

Nowy rozdział

Rok 2019 dla naszego bohatera to nie tylko kolejne wywiady, programy w TV, artykuły, gościnne gotowanie u innych kucharzy, akcje charytatywne, podróże ale standardowo kolejne wyzwania. Cele realne w danych czasie, osiągalne przy odpowiednim nakładzie pracy, pomocy innych, koncentracji i szczypcie przyprawy droższej od szafranu, którą wszyscy nazywamy szczęściem. Jak kapitan restauracji, w której pracował, Kuba musiał stawić czoło poważnemu sztormowi – dosłownie z dnia na dzień właściciel postanawia oddać restaurację w ręcę innych inwestorów. Kuba, słuchając podszeptów losu, własnymi rękami zbudował niezwykła szalupę ratunkową, w której wyrusza w swoją dalszą podróż. Tym razem nie tylko jako Head Chef ale również jako właściciel prawdopodobnie najmniejszej restauracji na świecie. Tak powstaje KUBARN!

Wywiad z Kubą Winkowskim
oraz radiowa wizyta w KUBARN
16 stycznia 2020
o godzinie 19:00

Zapraszamy !

_____________________________________________

Fotografie: drzeWO duet

Wróć na Wnet.fm

Jacek Federowicz i jego „Mistrz Offu” to wyjątkowe pióro, potężna moc pamięci i ubaw po pachy !

Data publikacji: | 2 komentarze do Jacek Federowicz i jego „Mistrz Offu” to wyjątkowe pióro, potężna moc pamięci i ubaw po pachy !

„W tej opowieści postanowiłem skupić się na mojej miłości do kina, wieloletniej, uwieńczonej najpierw zaręczynami, potem krótkim szczęśliwym pożyciem, wreszcie zdradą, po której nastąpiła separacja.”

Jacek Fedorowicz, jeden z najwybitniejszych polskich satyryków i felietonistów, w nowej książce barwnie opowiada o tym jak kręciło się w Polsce filmy kilkadziesiąt lat temu. Z ciepłym humorem, szczyptą ironii i porażającą pamięcią do szczegółów opisuje siermiężne czasy cenzury i kłód rzucanych pod nogi twórcom walczącym o niezależność. Pojawiają się tu takie obrazy jak „Nie ma róży bez ognia”, „Do widzenia do jutra”, „Polowanie na muchy” czy „Poszukiwany, poszukiwana”, postaci takie jak Bareja, Kobiela, Cybulski, Holoubek, Konwicki, Englert.

Wspomnienia Fedorowicza to skarbnica anegdot z życia aktorów, reżyserów i scenarzystów, których nie znajdziemy w żadnym podręczniku do historii filmu i kultury.

 

Jak zaznacza sam Autor, znajdziemy tu zdarzenia, „których żaden szanujący się scenarzysta nie umieści nigdy w żadnym scenariuszu, bo zbyt mało prawdopodobne.”

Fedorowicz znalazł się po raz pierwszy przed kamerą w 1956 roku dzięki teatrowi studenckiemu „Bim-Bom”. Jak wspomina, kamera rozmiarami i kształtem przypominała średniej wielkości czołg. Oprócz Warszawy nikt o telewizji jeszcze nawet nie śnił.

O stereo, kwadrofonii i dolby nikt wtedy jeszcze nie słyszał. Rejestracja filmu na taśmie o ograniczonej długości wymagała od ekipy filmowej niebywałej sprawności, skupienia i mnóstwa szczęścia. Okulary na nosie aktora mogły zepsuć całe ujęcie. Dla wielu aktorów prawdziwym koszmarem były postsynchorny – nie istniały wówczas zaawansowane narzędzia do idealnego scalenia dźwięku i obrazu. Charakteryzacja przypominała zabiegi cyrkowe, sympatia rekwizytora mogła uratować życie, a role kaskaderów grali główni aktorzy – w wielu przypadkach duble były niemożliwe. Dlatego „Książka filmowa” to niezrównane źródło wiedzy o początkach telewizji i filmu w Polsce.

Autor miał okazję obserwować powstawanie filmów wyjątkowo nielubianych przez władzę, a w przypadku Barei – również tępionych. Problemy, z którymi musieli się mierzyć twórcy filmów, wydają się nie do sforsowania – czasami nawet trudno uwierzyć, że tyle kultowych dziś tytułów udało się zrealizować.

Znajdziemy tu również mnóstwo środowiskowych smaczków i wyśmienitych anegdot – od opowieści Gustawa Holoubka, przez Zbigniewa Cybulskiego – po Daniela Olbrychskiego

Fedorowicz wspomina, jak Jerzy Kosiński, autor „Malowanego ptaka”, miał szansę zostać współwłaścicielem pierwszej na świecie dyskoteki. W Stanisława Bareję nie wierzyło środowisko krytyków filmowych, a jawne wsparcie okazywał mu jedynie Tadeusz  Konwicki. Jan Englert miał niecodzienną umiejętność całkowitego zwijania ucha i wkładania go do środka, a któregoś razu cudem uniknął wizyty Claudii Cardinale w jego mieszkaniu  na Czerniakowie. „Poza Łomnickim, przyjacielem z lat studenckich, miał Bareja w świecie filmowym chyba tylko jednego twórcę, który w niego uparcie wierzył, a był nim Tadeusz Konwicki. Poznał się na Barei i nie tylko uważał, że Bareję stać na coś znacznie lepszego niż dotychczas, ale też że to, co już zrobił, nie zasługuje na te kubły błota, które mu się serwuje. Taka opinia o Barei była w wtedy szokująca. To było trochę tak, Moi Drodzy Młodsi, jak by w dzisiejszych czasach Krzysztof Penderecki oświadczał, że ceni sobie nad wyraz disco-polo, lubi, sam często słucha i uważa ten gatunek za przyszłość polskiej muzyki.”

 

Jacek Fedorowicz - satyryk, aktor, scenarzysta, felietonista, rysownik, maratończyk. Jeden z założycieli studenckiego Teatru Bim-Bom. Współscenarzysta filmów Stanisława Barei „Nie ma róży bez ognia” (wktórym zagrał główną rolę) i „Poszukiwany, poszukiwana”. Jako współautor magazynu „60 minut nagodzinę” w radiowej Trójce wykreował słynną postać Kolegi Kierownika. Od 1980 r. w „Solidarności”,współpracownik Radia „S” Regionu Mazowsze i Archiwum Solidarności. Współautor wydanego wpodziemiu komiksu „Solidarność – 500 pierwszych dni”. W drugiej połowie lat 60. Fedorowicz występowałw Telewizji Polskiej, gdzie współtworzył (między innymi z Jerzym Gruzą) programy rozrywkowe "Poznajmysię", "Małżeństwo doskonałe", "Kariera" i "Runda". Od debiutu filmowego w "Do widzenia, dojutra" (1960) Fedorowicz jako aktor pojawiał się na dużym ekranie między innymi w filmach: "Lekarstwo namiłość" (1965), "Małżeństwo z rozsądku" (1966), "Kochajmy syrenki" (1966), "Polowanie namuchy" (1969), "Motodrama" (1971) czy "Orkiestra niewidzialnych instrumentów" (2009).Nakładem wydawnictwa Wielka Litera ukazały się „Święte krowy na kółkach”, „Chamo sapiens” iwznowienie „W zasadzie tak” - „największego antykomunistycznego bestsellera wydanego za pieniądzekomunistów”.

Wróć na Wnet.fm