Harce rozpoczął szef klubu Platformy Obywatelskiej Sławomir Neumann, zapowiadając najpierw obniżkę naszych osobistych podatków z 18% na 10% i z 32% na 24%. A potem obiecując raj dla każdego. Pławienie się w luksusie ma jednak swoją cenę – najpierw PO musi znowu rządzić. Pomożecie? J
Potem, nie chcąc chyba wypaść z dynamiki medialnej, minister Gowin sam siebie za uszy wyciągnął z kapelusza. I przemówił, wieszcząc tajemniczo obniżkę podatków. Tym razem dla klasy średniej; znaczy się dla mnie. Aż gęsiej skórki dostałem z emocji. Bo parę dni wcześniej dowiedziałem się, że 150 zł miesięcznie więcej będzie mnie kosztował każdy pracownik w nowym 2019 roku. Z czego on sam dostanie 100, a bezdenny skarb państwa 50 złotych.
Czekając zatem na zapowiedziane obniżki, jakie w roku 2019 mają być ogłoszone ustami samego premiera, apeluję: obozie Dobrej Zmiany, premierze Mateuszu Morawiecki, proszę, nie obniżajcie mi podatków! Państwa polskiego nie stać na to. Bo przecież nie należymy jeszcze do grona 18 państw europejskich, które zanotują za rok 2018 nadwyżkę budżetową. Chociaż jesteśmy gospodarczym tygrysem Europy i mało kto może nam dorównać. A jak jeszcze naprężymy muskuły, to klękajcie narody!
Tak, wiem, za chwilę będą wybory i trzeba ciemnemu ludowi coś obiecać, żeby wygrać. A potem, po kolejnych trzech latach kolejnej kadencji przyznać, że nie wszystko się udało, ale w trakcie następnej to już na pewno się uda. Jednak czy ciemny lud przedsiębiorczy da się nabrać i gremialnie odda głos na obóz Dobrej Zmiany? Wątpię. O tym, że nie da się już nabrać na jakiekolwiek zapewnienia PO, chyba nie muszę przypominać.
Apeluję zatem o coś innego, chociaż kawał ze mnie kapitalistycznego krwiopijcy: o sprawiedliwość społeczną dla grup wykluczonych. Bo wykluczenie społeczne rodzi patologię. Dlatego, co łatwo sprawdzić, nigdy nie opowiadałem się przeciwko programowi 500+. Wręcz przeciwnie. A teraz apeluję o rozszerzenie tej sprawdzonej formuły na inne grupy społecznie wykluczone. Na 2 miliony nie-zatrudnionych i nie-bezrobotnych, żyjących w szarej strefie. I na 2,5 miliona emigrantów za chlebem. O obu tych grupach pisałem w poprzednim odcinku.
Podałem też przepis na ponowne włączenie ich w krwiobieg polskiego życia gospodarczego i społecznego. Na dodatek, w odróżnieniu od 500+, sposób ten nie tylko nie będzie generował kosztów, ale przeciwnie – zapewni policzalne zyski dla skarbu państwa. A co najważniejsze, zapewni Polsce przewagę konkurencyjną w globalnej gospodarce. Jedyną policzalną stratą w tej operacji będzie strata 1,5 miliona nikomu niepotrzebnych biurokratycznych etatów. Oby więcej takich strat. W efekcie obniżymy o 150 miliardów złotych sztywne wydatki budżetu państwa na rzecz obniżenia o tyle samo kosztów pracy. Zatem bilans wyjdzie na zero. Ale tym samym 150 miliardów złotych trafi bezpośrednio do rąk pracowników (75 miliardów) i do rąk przedsiębiorców (też 75 miliardów).
Tak ogromne wzbogacenie polskiego społeczeństwa może zaowocować jedynie wzrostem zamożności pracowników. Dzięki czemu oszczędności nas wszystkich wreszcie, wzorem Czechów, będą większe niż nasze długi. Bo na razie to oni są na 10% plusie, a my na takim samym minusie. Obniżenie stawek ubezpieczenia społecznego, czyli kosztów pracy, wzmocni pozycję konkurencyjną polskich przedsiębiorców w globalnej gospodarce. A to przełoży się, niejako z automatu, na poprawę kondycji narodu i państwa polskiego.
Dokona się zarazem rzeczywista reforma zwichniętej obecnie struktury polskiego zatrudnienia, która nie pozwala nam na wyjście ze sfery ubóstwa. I gwarantuje nam jedynie 47 lat na dogonienie Niemców, pod warunkiem, że będą stali w miejscu.
Policzmy zatem: możemy mieć 21 milionów efektywnych pracowników na 40 milionów Polaków (dodałem reemigrantów). Ze wskaźnikiem zatrudnienia przekraczającym 80% (obecnie 67,5% dla grupy wiekowej 20–64 l.) wyprzedzimy nie tylko Czechów (75%), ale też Niemców (77%) i Szwedów (79,8%). Tym samym zostanie utworzona najbardziej stabilna i pewna rezerwa narodowego potencjału. Dzięki tej rezerwie będziemy mogli dokonać gruntownej przebudowy polskiego państwa, od likwidacji ZUS zaczynając. A wszystko to nie za jakieś unijne, ale za zarobione przez siebie samych pieniądze.
I może będziemy też mogli w końcu obniżyć podatki. Nie tylko w formie beztroskiej zapowiedzi i nie tylko w roku wyborczym. Ale o tym już następnym razem.
Jan A. Kowalski
PS Moi Drodzy, nie dajmy się zwariować w ciężkim od obietnic 2019 roku. Zatem odporności i zdrowia na ten nadchodzący rok życzę.
