Gdy dwa lata temu wyjawiłem Krzysztofowi Skowrońskiemu, szefowi wszystkich szefów i Mediów WNET, w jakiej Polsce chciałbym żyć, powiedział: ale na to potrzeba co najmniej dwudziestu pięciu lat ciężkiej pracy! Przytaknąłem. I wkrótce doszliśmy do wniosku, że skoro tak, to nie można dłużej marnować czasu. W końcu, jako 75-latkowie (w pełni zdrowi) ucieszymy się z tego może jeszcze bardziej, niż gdybyśmy mieli mieć lat, dajmy na to, dwadzieścia. Łatwo policzyć, że pozostało nam lat już tylko dwadzieścia trzy 🙂
To właśnie ta rozmowa stała się wstępem do mojej krytycznej oceny obecnego, postkomunistycznego systemu zarządzania państwem w każdej jego aktywności. Potem, po falstarcie konstytucyjnym prezydenta Dudy, zaowocowała cyklem „Zanim napiszemy nową konstytucję”. I wreszcie zakończyła się napisaniem przeze mnie projektu nowej konstytucji – konstytucji V Rzeczypospolitej.
Cel został zatem precyzyjnie wskazany. Jednak największą zmorą wszystkich ideologów od czasów Marksa/Engelsa/Lenina/Hitlera/Stalina/Pol Pota – dopiszcie kogo chcecie – jest nie sam świetlany cel, ale droga do jego osiągnięcia.
Jako Wasz ulubiony felietonista od razu pragnę zapewnić: nie będzie rozlewu krwi, mordowania opornych i obozów reedukacyjnych dla wszystkich mieszkańców miast w górskich dolinach Beskidu Niskiego. Będzie natomiast orka w trudzie i znoju po ugorze naszego myślenia i postrzegania rzeczywistości.
Prawdziwa wojna, mająca na celu całkowitą zmianę naszej mentalności z niewolniczej postkomunistycznej na mentalność ludzi wewnętrznie i fizycznie wolnych. Bo tylko wolni ludzie, wolni mentalnie i fizycznie (=materialnie), mogą powołać do życia naszą V Rzeczpospolitą – Polskę wolnych Polaków.
Już jako 20-latek wraz z niewiele starszymi kolegami z Niepodległości, w połowie lat osiemdziesiątych dzieliłem skórę na sowieckim niedźwiedziu. Byliśmy za to przez opozycję solidarnościową nazywani ludźmi wyjątkowo nieodpowiedzialnymi (określenie ‘oszołom’ to dopiero początek lat dziewięćdziesiątych) i prawdopodobnie esbeckimi agentami. Lesław Maleszka – ten niedościgły wzór opozycyjnego estety dla Jana Rokity – bardzo niepochlebnie się o nas wyrażał. Tymczasem to nie przedwczesne dzielenie, ale jego brak w całej opozycji solidarnościowej zadecydował o tym, że Czesław Kiszczak ze swoimi ludźmi z rządu i opozycji zagonił nas do koszar dla owiec i baranów – do Republiki Okrągłego Stołu.
Mam nadzieję, że zrozumieliście powyższe wytłumaczenie dla mających w niedługim czasie nastąpić moich mentalnych i w pełni agresywnych publicystycznych działań. Nie możemy, odrzucając „nowe” przysłowie sprzed wieków o tym, że Polak przed szkodą i po szkodzie głupi, dać się znowu omamić. Uwierzyć, że nasi światli przywódcy (chyba przy-wódce – głos sceptyka), doskonale wiedzą, gdzie i jak nas poprowadzić. A my musimy im tylko zawierzyć i gardłować o swoim uwielbieniu dla nich i pogardzie dla ich wrogów i naszych wrogów tym samym.
Nic nie wskazuje na to, że nasi światli przywódcy dysponują jakąkolwiek całościową wizją mądrego, efektywnego zarządzania Polską. Dysponują, ale wicie-rozumicie, nie mogą jej w pełni objawić, bo wróg czyha. Nie wierzę w takie zapewnienia, jak nie wierzyłem w latach osiemdziesiątych, dlatego rozpoczynam ten cykl. Zacznę za tydzień od kilku prostych wyliczeń. Na przykład od tego, dlaczego w Polsce pracuje efektywnie jedynie 38% Polaków, a w Czechach prawie 50%. I dlaczego z Polski po roku 2004 wyjechało na stałe 2,5 miliona ludzi, a z Czech tylko 120 tysięcy (z czego część do sąsiedniej Słowacji).
Zatem zaczynam za tydzień. Proszę, przygotujcie się… mentalnie 🙂
maciej :
Panie Janie, czekam na te artykuły z niecierpliwością. Pozdrawiam, Maciej Grześkowiak.