Jan urodził się w Reims 30 kwietnia 1651 r. w podupadłej rodzinie książęcej, jako najstarszy z jedenaściorga rodzeństwa. Po śmierci rodziców przerwał studia na paryskim uniwersytecie i w seminarium, aby zająć się rodziną. Po pewnym czasie kontynuował naukę. W wieku 27 lat przyjął święcenia kapłańskie. W trzy lata później na uniwersytecie w Reims zdobył doktorat z teologii.
Zaraz po święceniach otrzymał probostwo. Powierzono mu także kierownictwo duchowe nad szkołą i sierocińcem, prowadzonym przez Siostry od Dzieciątka Jezus (terezjanki). Jan postarał się w Rzymie o zatwierdzenie zgromadzenia zakonnego tych sióstr.
Bardzo bolał nad losem setek sierot, pozbawionych zupełnie pomocy materialnej i duchowej. Udzielał więc pomocy na swej plebanii, której część zamienił na internat. Następnie na użytek biednych dzieci oddał swój rodzinny pałac.
[related id=”11470″] Aby nie zaniedbywać obowiązków duszpasterskich, szukał ochotników do pomocy w pracy. Ochotnicy pod jego kierownictwem zajmowali się wychowaniem i kształceniem dzieci, a pobożne panie – żywieniem. Kiedy ani plebania, ani dom rodzinny nie mogły pomieścić wszystkich podopiecznych, ks. Jan za pieniądze parafialne i otrzymane od pewnej zamożnej kobiety zakupił osobny obszerny dom. Napisał też regulamin, by praca mogła iść sprawnie.
Z tych ofiarnych pomocników powstało się z czasem zgromadzenie zakonne Braci Szkół Chrześcijańskich (tzw. Braci Szkolnych). Św. Jan miał wtedy zaledwie 31 lat.
Stworzył wiele typów szkół – podstawowe, wieczorowe, niedzielne, zawodowe, średnie, seminaria nauczycielskie. Nauka w nich była bezpłatna.
Na polu pedagogiki św. Jan zajmuje więc poczesne miejsce. W swoich szkołach wprowadził na pierwszym miejscu język ojczysty, podczas gdy dotychczas powszechnie uczono w języku łacińskim. Zniósł kary fizyczne, często stosowane w szkołach w tamtych czasach, a kary moralne ograniczył do minimum. Pierwszeństwo dał wychowaniu religijnemu, które oparł na chrześcijańskiej miłości i poszanowaniu godności człowieka, również dziecka.
Jan pierwszą szkołę założył w Reims w roku 1681, kolejną w Paryżu, potem także m.in. w Lyonie i w Rouen. W sto lat potem cała Francja była pokryta szkołami lasaleńskimi. Do rewolucji francuskiej w samej Francji zgromadzenie posiadało 126 szkół i ponad 1000 członków. Dzisiaj Bracia Szkolni mają swe szkoły w prawie 90 krajach.
Jan de la Salle zostawił po sobie bezcenne pisma. Najwybitniejsze z nich to Zasady dobrego wychowania, które doczekało się ponad 200 wydań, a także Rozmyślania, Wskazania, jak prowadzić szkoły i Obowiązki chrześcijanina. Bezcenne dla poznania ducha lasaleńskiego są także listy założyciela.
Jan zmarł po krótkiej chorobie 7 kwietnia 1719 r. Pozostawione przez niego pisma przez długie lata należały do kanonu dydaktyki. Leon XIII beatyfikował go w 1888 roku, a w 1900 r. uroczyście kanonizował. Pius XII ogłosił patronem nauczycieli katolickich.
Ciało św. Jana zostało zbezczeszczone w czasie rewolucji francuskiej w roku 1793. Dla bezpieczeństwa przeniesiono je do Belgii, a w roku 1937 złożono przy domu generalnym zakonu w Rzymie. W domu tym można zobaczyć katedrę, z której wykładał Święty, jego strój, używane przez niego paramenty liturgiczne, przedmioty pokutnicze i rzeczy codziennego użytku.
