W obecnej sytuacji powstała bardzo skomplikowana konfiguracja. Ale mapa Iraku wygląda właściwie tak jak dotąd. Nic jeszcze jej nie zmieniło. Natomiast można powiedzieć, że Irak jako państwo nie istnieje, chociaż oficjalnie dalej funkcjonuje – ma rząd, ma prezydenta, a nawet teoretycznie – swoje granice. To samo można powiedzieć o Syrii.
W 2005 roku na mocy irackiej konstytucji w północnym Iraku została prawnie usankcjonowana Autonomia Kurdyjska. Nie obejmuje ona jednak wszystkich etnicznych terenów kurdyjskich w Iraku. Między Autonomią a Irakiem leżą tereny sporne. A więc Kirkuk, Niniwa itd. Ten pas znajduje się od strony południowej Autonomii.
Wedle ustaleń konstytucji, do końca 2007 roku na tych terenach planowano przeprowadzić referendum, które miało zdecydować o przyszłości tych terenów. Nie było jednak mowy o stworzeniu samodzielnego państwa kurdyjskiego. Referendum nie odbyło się z wielu powodów, m.in. dlatego, że Turcy bombardowali północny Irak, ale też po 2011 roku na tych terenach znalazło się wielu uchodźców z Syrii i Iraku. Od połowy 2014 roku zaś ISIS prowadziło na te obszary silną ekspansję. Armia iracka oddała walkowerem te tereny, a Irak funkcjonował jedynie w Bagdadzie i na południe, w stronę Basry.
I na tych obszarach jedynie peszmergowie przeciwstawili się ISIS. Gdyby Kurdowie nie zdobyli Kirkuku i okolicznych pól naftowych, mielibyśmy Państwo Islamskie w Europie. Tamtejsze złoża ropy są 5. a może 6. pod względem zasobności na świecie i należą do najważniejszych światowych złóż. I dzisiaj nie mielibyśmy takiej sytuacji, że wypiera się dżihadystów z Mosulu czy Rakki i de facto nikt się temu nie przeciwstawił – ani UE, ani prezydent USA. Obama uważał, wręcz – niech się tam biją. To, że zabijano chrześcijan i jezydów, to był efekt uboczny. Do końca 2016 roku prawie 98% tych spornych terenów znalazło się we władaniu kurdyjskich peszmergów.
P.R.
Posłuchaj całej korespondencji!!
