Błogosławieni, którzy teraz płaczecie, albowiem śmiać się będziecie – wspomnienie św. Jana Chryzostoma

Błogosławieni jesteście, gdy ludzie was znienawidzą i gdy was wyłączą spośród siebie, gdy zelżą was i z powodu Syna Człowieczego odrzucą z pogardą wasze imię jako niecne: cieszcie się i radujcie.

 

Jezus podniósł oczy na swoich uczniów i mówił: Błogosławieni jesteście, ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże. Błogosławieni, którzy teraz głodujecie, albowiem będziecie nasyceni. Błogosławieni, którzy teraz płaczecie, albowiem śmiać się będziecie. Błogosławieni jesteście, gdy ludzie was znienawidzą i gdy was wyłączą spośród siebie, gdy zelżą was i z powodu Syna Człowieczego odrzucą z pogardą wasze imię jako niecne: cieszcie się i radujcie w owym dniu, bo wielka jest wasza nagroda w niebie. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili prorokom. Natomiast biada wam, bogaczom, bo odebraliście już pociechę waszą. Biada wam, którzy teraz jesteście syci, albowiem głód cierpieć będziecie. Biada wam, którzy się teraz śmiejecie, albowiem smucić się i płakać będziecie. Biada wam, gdy wszyscy ludzie chwalić was będą. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili fałszywym prorokom.

Łk 6, 20-26

 

Św. Jan Chryzostom urodził się pod koniec pierwszej połowy IV wieku w Antiochii. W młodym wieku stracił ojca – oficera cesarskiej armii. Urodzony w zamożnej rodzinie, otrzymał dobre wykształcenie. Rozmiłował się w klasykach i wiódł życie rozrywkowe. Chrzest przyjął dopiero w wieku 20 lat i odmienił swoje życie. Po śmierci matki udał się na pustkowie. Czteroletnia asceza odbiła się na jego zdrowiu, więc był zmuszony powrócić do miasta. W roku 387 w Antiochii wybuchły rozruchy przeciwko cesarzowi, Teodozemu I Wielkiemu. Zaczęto rozbijać pomniki cesarza, co wywołało ze strony władz represje. Wtedy to Jan wygłosił Mowy wielkopostne, w których zganił popędliwość ludu przy jednoczesnym wstawianiu się za nim. Wpłynął także na ówczesnego biskupa Antiochii, Flawiana, by ten osobiście wstawił się za ludem u cesarza. Cesarz ogłosił amnestię i zakazał swojemu namiestnikowi represji, co zjednało Janowi wielką wdzięczność ludu i zaczęto go określać Chryzostomem – Złotoustym. Już jako patriarcha Konstantynopola doprowadził do pojednania biskupa Flawiana ze Stolicą Apostolską. Piętnował nadużycia, nie szczędząc także dworu cesarskiego. Za sprzedane dobra, którymi otaczali się jego poprzednicy, założył gospody i schroniska dla ubogich i bezdomnych. Zlecił również misje wśród arabów. Tradycja przypisuje św. Janowi Chryzostomowi autorstwo jednej z form celebracji Boskiej Liturgii, nazywanej jego imieniem, która do dziś jest praktykowana w obrządku bizantyjskim. Jest to tzw. zwyczajna (czyli odprawiana przez większą część roku) liturgia prawosławna i greckokatolicka.

Udzielanie schronienia zwolennikom nauki Orygenesa oraz wymagania stawiane kapłanom i zakonnikom, sprawiły iż miał oponentów również w Kościele. Jednak to wytykanie zbyt swobodnego życia członkom dworu carskiego, wpędziło go w kłopoty. Pod przewodnictwem patriarchy Aleksandryjskiego został zdjęty z urzędu, a z rozkazu cesarzowej skazany na banicję. Pasterz znalazł jednak oparcie w swoim ludzie, który tak gwałtownie wystąpił w obronie swojego pasterza, że cesarzowa przywróciła Janowi wolność. Jednak na skutek dalszego głoszenia krytycznych kazań wobec dworu, cesarzowa ponownie doprowadziła do banicji św. Jana. Nie ugiął się pod szykanami i prosił o wsparcie papieża oraz innych ważnych osób. Cesarzowa nie przyjęła papieskich legatów. Św. Jan zmarł w mieście Comana, 14 września 407 r. Już w roku 428 Kościół w Konstantynopolu obchodził doroczną pamiątkę ku jego czci. W roku 438, na żądanie patriarchy stolicy cesarstwa – św. Proklusa, cesarz Teodozy II nakazał sprowadzić relikwie Chryzostoma. 27 stycznia 438 r. triumfalnie witał je Konstantynopol. Ciało złożono w kościele Dwunastu Apostołów. W roku 1489 sułtan turecki Bajazed II podarował te relikwie królowi francuskiemu Karolowi VIII. Od roku 1627 relikwie znajdują się w Rzymie, w bazylice św. Piotra, w kaplicy Najświętszego Sakramentu.

Komentarze