Jezus obchodził Galileę. Nie chciał bowiem chodzić po Judei, bo Żydzi zamierzali Go zabić. A zbliżało się żydowskie Święto Namiotów. Kiedy zaś bracia Jego udali się na święto, wówczas poszedł i On, jednakże nie jawnie, lecz skrycie. [related id=”9346″]Niektórzy z mieszkańców Jerozolimy mówili: Czyż to nie jest Ten, którego usiłują zabić? A oto jawnie przemawia i nic mu nie mówią. Czyżby zwierzchnicy naprawdę się przekonali, że On jest Mesjaszem? Przecież my wiemy, skąd On pochodzi, natomiast gdy Mesjasz przyjdzie, nikt nie będzie wiedział, skąd jest. A Jezus, nauczając w świątyni, zawołał tymi słowami: I Mnie znacie, i wiecie, skąd jestem. Ja jednak nie przyszedłem sam z siebie; lecz prawdomówny jest Ten, który Mnie posłał, którego wy nie znacie. Ja Go znam, bo od Niego jestem i On Mnie posłał. Zamierzali więc Go pojmać, jednakże nikt nie podniósł na Niego ręki, ponieważ godzina Jego jeszcze nie nadeszła.
J 7, 1-2. 10. 25-30
Jezus, przychodząc do Ojca, przybywa do domu ludzkości, na naszą ziemię i znajduje ludzkość pogrążoną w chorobie i gorączce. Jest to gorączka ideologi, bałwochwalstwa i zapomnienia o Bogu. Pan podaje nam swoją dłoń, podnosi nas i uzdrawia. I dzieje się tak przez wszystkie wieki; chwyta nas za rękę poprzez swoje Słowo i w ten sposób rozprasza mgły ideologii i bałwochwalstwa.
Benedykty XVI, homilia 5.02.2006
Cytat z Pisma Świętego za Biblią Tysiąclecia.
Fragment z przemówienia Benedykta XVI za „Benedykt XVI. Myśli o Słowie Bożym. Rozmawiając z Bogiem” wyd. eSPe
